Thailand so far

Op het moment dat ik dit schrijf, laat ik Bangkok achter me en rijd ik met de nachttrein richting Chiang Mai, in het noorden van Thailand. Een goed moment om een samenvatting te geven van de afgelopen dagen in Bangkok. De treinrit duurt immers zo'n 13 uur.

Van te voren werd ik door meerdere mensen gewaarschuwd voor Bangkok, voor de drukte, de chaos, voor sluwe taxichauffeurs en tuktuks die je oplichten. Ik moet bekennen dat de drukte en de chaos me reuze meeviel toen ik eenmaal aankwam op het vliegveld, misschien omdat ik zelf chaoot nummer 1 ben. Ik vloog alleen naar Bangkok, met een tussenstop in Moskou en dat ging allemaal best voorspoedig. Op het vliegveld in Bangkok hadden Zaïda en ik afgesproken en toen we elkaar hadden gevonden, ons hadden omgekleed en geld hadden gewisseld, gingen we met de bus richting Kao San Road. We ontbeten met stroopwafels, alsof we al maanden in het buitenland verbleven en deze Nederlandse pareltjes nu al niet konden missen.

Aangekomen op Kao San Road vielen wij meteen op als de ultieme beginnende backpackers met een backpack op onze rug en een normale rugzak op onze buik, die al snel omgedoopt werd tot “de buikzak”. Wat niemand zag, was dat we daaronder een moneybelt droegen, die vanaf het begin al door het leven ging als “de fannypack” of “de buidel”. In hostel #1 lagen we op een slaapzaal met zo’n 16 bedden en ontmoette we een oudere Britse vrouw. Ze had het typische accent dat je in al die Britse TV-shows ziet en we kregen de indruk dat ze hier vooral was om te feesten, en dat terwijl ze al 3 kleinkinderen had. Verder klaagde ze vooral over dat haar

kies zo’n pijn deed. Terwijl de vrouw door ratelde en ik in haar mond keek naar haar nieuwe vullingen, pakte we onze tassen uit en namen we de tijd om bij te komen van de lange reis. De eerste dag was erg relaxed en na 2 uurtjes over de markten te struinen, streetfood te hebben gegeten en een drankje te hebben gedronken, vonden we het wel mooi geweest en gingen we op tijd naar bed.

Gedurende de dagen in Bangkok hebben we de tempel Wat Arun gezien, geprobeerd The Grand Palace te bezoeken, door Chinatown gelopen en onze grootste dagbesteding tot nu toe: op zoek gaan naar eten. Het eten is niet moeilijk te vinden, maar voor sommige dingen ben ik nog een beetje huiverig, zoals de random stukken kip (is het echt kip?) die je in de curry kunt vinden, of de sprinkhanen, schorpioenen en kakkerlakken op stokjes. Tijdens een van de tochten naar eten liepen we langs een man die zo ongeveer over straat schreeuwde: "Oh my god, white white white!" Om maar even aan te geven hoe goed wij opvallen tussen de menigte.

Andere hoogtepunten waren het rijden (en worden opgelicht) in een tuktuk. Toen wij vertelde dat wij uit Nederland kwamen begon hij heftig "fat pussy, fat pussy!" te roepen. Zo klonk het tenminste, maar zoals veel Thaise hier sprak hij de r niet goed uit en na enige tijd werd het ons duidelijk dat hij een heus voetbalfanaat was en het over van Persie had.

Ook onze poging om het Grand Palace te bezoeken vraagt om enige uitleg. Op straat worden we regelmatig aangesproken waar we naar toe gaan en of we een taxi nodig hebben. Zo ook de vriendelijke man die zo'n 10 minuten met ons meewandelde en ons vertelde dat het Grand Palace pas in de middag open ging. Wij vertrouwde hem op zijn woord en na de buitenkant van het Grand Palace gezien te hebben, vervolgde wij onze tocht naar Wat Arun met de boot, die

trouwens echt schrikbarend goedkoop is. Voor een ticket betaal je 15 THB, wat neerkomt op zo'n 38 cent, ongeacht waar je in- en uitstapt. Aan het eind van de middag deden we een tweede poging om het Grand Palace te bezoeken en kwamen er toen tot onze grote verbazing achter dat deze alweer gesloten was. Bleek dat hij gewoon open was van 8:30 tot 17:00! Twee keer langsgelopen en twee keer misgelopen.

Op een van onze tochten door Bangkok besloten we een random weg in te slaan, die over een oud treinspoor liep. Langs dit treinspoor wonen mensen en we werden vriendelijk begroet toen we langs hun huisjes liepen. Spelende kinderen zwaaide lachend naar ons en halverwege het spoor kwam een man enthousiast op ons af rennen, met zijn smartphone in zijn hand. Te bizar voor woorden, maar hij wilde graag met deze twee bleekscheten op de foto. Zo graag zelfs dat hij zijn vrienden, die zich ineens ook achter ons hadden verzameld, met alle kracht uit het frame probeerde te duwen. Vervolgens kreeg ik ook een dikke kus op mijn wang, waar ik iets minder van gediend was, maar het bleef een bijzondere ervaring.

Nu we in Chiang Mai zijn aangekomen snap ik beter waarom mensen Bangkok als chaotisch zien. We werden dan wel door een tiental taxichauffeurs opgewacht op het treinstation, maar de wegen zijn hier stukken rustiger en de straten niet overspoeld met 80 dezelfde markten. De treinreis begon heel relaxed. We zaten in een splinternieuwe trein met airco en de banken werden rond bedtijd omgetoverd tot stapelbedden. De nacht daarentegen was minder comfortabel, met een airco die toch wel erg koud werd, lampen die niet uit konden en matrassen die bij nader inzien niet zo zacht waren als ze leken.

De komende dagen staat er op de planning om de jungle in te gaan, een kookcursus te volgen en vooral te kijken wat voor spontane acties ons te wachten staan.