Een rustige start op grote hoogte

We beginnen onze ontdekkingstocht door Peru in Cusco, op een duizelingwekkende hoogte van 3300m. Dat duizelingwekkend is daarbij behoorlijk letterlijk te nemen na het uitvoeren van hele gewone dingen.
Vanuit de taxi een steegje omhoog wandelen lukt nog net, de bel bereiken net boven standaard armhoogte lukt me echt niet meer. En de vele trappen van het hostel naar het stadscentrum (en dan vooral bergop terug) zorgen ervoor dat we niet alleen buiten adem zijn door het mooie uitzicht.
Daarom doen we het noodgedwongen maar rustig aan die eerste dag.
Na een hartelijk weerzien tronen Loes en Dietmar ons mee het centrum

in, op zoek naar een restaurantje voor onze eerste peruviaanse maaltijd. We genieten van de gezellige sfeer die in het centrum hangt, worden getrakteerd op live muziek tijdens het eten (inclusief panfluit) en bewonderen de koloniale gebouwen die de Spanjaarden hier bouwden.
We slenteren door allerlei marktjes en zien alles wat je je maar kunt bedenken, steevast gemaakt van "echte" alpaca- of lamawol.
In de namiddag worden we verwacht bij Proyecto Peru, de organisatie die de Salkantay trek voor ons heeft geboekt. We krijgen een uitgebreide briefing over wat ons te wachten staat en hoe we ons zo goed mogelijk voorbereiden. Dat wil zeggen: terug naar de markt om dikke handschoenen, sokken en poncho's te kopen ter voorbereiding op de koude bergpas (lang leve lamawol). Daarnaast ook een voorraad eten (een geweldig excuus om chocolade te kopen want het moet van de gids), en cocablaadjes die ons door de hoogteziekte moeten loodsen.

Gezien de beperkte tijd die we hier hebben, besluiten we de 2e dag een uitstap te maken naar de incaruines in de heilige vallei. Een georganiseerde tour blijkt de makkelijkste optie en zo komt het dat we de volgende ochtend alweer vroeg in een bus zitten tussen 20 andere toeristen.
De tocht naar de heilige vallei is prachtig en voor we het weten zijn we in Pisac aangekomen. Hier ondergaan we eerst een toeristische rondleiding door een zilversmidse voor we naar de hoofdattractie geleid worden. Pisac was gedurende het Incarijk (14e-15e eeuw) een grote stad met 4000 inwoners. We leren de geheimen van de bekende incaterrassen (landbouwkunde op z'n best), bewonderen het aquaductennetwerk en fronzen onze wenkbrauwen bij de verhalen over wetenschap in die tijd. "Being a guinea pig" werd hier wel letterlijk genomen, cavia's waren de favoriete proefdieren van de Inca's.
Mensen zijn echte kuddedieren, zo blijkt wel wanneer we wat verder afdwalen en ineens helemaal alleen zijn in een hoger gelegen stuk.
We genieten van het ronddwalen door de ruïne voor we ons terug reppen naar "onze" bus. Sommige busgenoten nemen het wat minder nauw met het opgelegde tijdsschema en zo lopen we al flink wat vertraging op.
Lunchtijd blijkt een verwarrende aangelegenheid, met verschillende restaurants afhankelijk van de touroperator waarbij je geboekt hebt. Uiteindelijk reizen we na een lekkere maaltijd met een goed gevulde buik weer verder.

De volgende stop op het programma is de meest bekende ruïne in de heilige vallei, de oude incastad Ollantaytambo. Hier is nog duidelijk zichtbaar hoe de stad vroeger opgebouwd was, met woningen in de vallei, de terrassen op de bergflanken en een zonnetempel op de top. We zijn buiten adem als we via reusachtige trappen boven aankomen maar het is de moeite waard, het uitzicht over de resterende bouwsels en de vallei is prachtig. Jammer dat de Spanjaarden het nodig vonden om het grootste deel van deze stad te vernietigen bij de verovering ervan!

Er is hier zoveel te zien dat we bijna de bus terug missen, gelukkig zijn we niet de enige en wordt er op ons gewacht. Door oponthoud doorheen de dag zijn we aan de late kant en de buschauffeur zet er stevig vaart in op weg naar de derde en laatste stop.

In Chinchero is de zon al onder maar het schemerdonker geeft een mysterieus tintje aan de overblijfselen en we krijgen hier een eerste glimps van de befaamde incatrail.
Nog een laatste toeristische stop in een weverij (alles van echte alpacawol natuurlijk) en dan begint de terugreis naar Cusco.

Stiekem zijn we totaal uitgeput tegen de tijd dat het busje het centrum van de stad bereikt. Nog een laatste inspanning om in het hostel te geraken (verdomde trappen), snel de rugzakken klaarmaken voor de volgende dagen (zo veel mogelijk warme kleren in een veel te klein zakje proppen) en dan bedje in. Morgen worden we immers om 4u30 opgepikt om te beginnen aan een echte uitdaging: de Salkantay trek naar Machu Picchu!