Stapje voor stapje richting de hemel

Het is nog veel te vroeg als we de volgende dag uit bed strompelen en warm aankleden. Niet helemaal gerust geven we de rugzakken in bewaring bij de verwarde nachtwaker en stappen in het busje dat ons komt oppikken.
Na nog enkele stops in de stad - waarbij we zowel mensen als materiaal oppikken- beginnen we aan de rit richting startpunt.
De weg gaat over in een hobbelig zandpad voor we aankomen in het dorpje Mollepata op een hoogte van 2900m. Hier maken we tijdens een snel ontbijt kennis met onze reisgenoten voor de komende 5 dagen (een Bulgaarse koppel en een El Salvadoraan) en met de man die ons naar Machu Picchu zal leiden, onze gids Carlitos.

Voor het eerste stuk van de trail krijgen we de keuze tussen wandelen of nog een stuk per 4x4 verder reizen. We zijn hier gekomen om te wandelen en kiezen dus eensgezind voor de benenwagen, onze bagage kan wel mee met de auto.

Het zonnetje schijnt en we wandelen vrolijk door een landschap dat veel weg heeft van de Alpen.

Het terrein wordt steeds zwaarder en steiler, wat maakt dat we allemaal erg blij zijn als we eindelijk de lunchplaats bereiken. (Hier maken we een eerste keer kennis met de inschattingskunsten van onze gids, "nog 30 min" worden er al snel meer als 120). Gelukkig staat de kookploeg klaar om ons te verwennen met een compleet 3 gangenmenu.
Onze kookploeg bestaat uit een kok en hulpkok die zich elke maaltijd uitsloven boven een simpel gaspitje om ons de lekkerste dingen voor te schotelen. Helaas heeft Johan hier last van de hoogte en kan hij niet genieten van de lekkere maaltijd.

De namiddag blijkt een "walk in the park" in vergelijking met wat we al achter de rug hebben. We krijgen uitzicht op het kamp aan de voet van een magnifieke gletsjer, dat geeft iedereen tijdelijk vleugels en we schieten goed op.
Toch is iedereen opgelucht wanneer we rond 17u ons eerste kamp bereiken. Onze tenten werden al opgezet door de kookploeg onder de beschutting van een afdak en we vinden er met wat moeite al onze

spullen terug (en zelfs onverwachte, maar erg welkome extra slaapzakken). We frissen ons zo goed mogelijk op met een kommetje water en kleden ons dik aan voor het avondeten in de 'keukentent'.

Op deze hoogte (3900m) koelt het 's avonds snel af en onze warme mutsen, sokken en zelfs handschoenen komen goed van pas.
Dineren doen we hier bij kaarslicht, elektriciteit is er niet en vanaf zonsondergang om 18u is het pikdonker. Het is gezellig met z'n allen dicht bij elkaar in de kou maar al snel slaat de vermoeidheid toe en gaan we richting ons matrasje. Buiten staat ons nog een prachtige verrassing te wachten: de hemel is onbewolkt en de sterren zijn overdonderend mooi. Op deze hoogte is van lichtvervuiling geen sprake waardoor je miljoenen sterren én een groot stuk van de melkweg kunt zien. Een aanblik om nooit meer te vergeten.

De volgende ochtend worden we al om 4u30 gewekt met een welkome kop thee. De warmte doet deugd, ondanks dikke slaapzakken en veel kleren was het een ijskoude nacht met temperaturen onder het vriespunt. Het ontbijt bestaat uit een stevige omelet met brood, we zullen we energie nodig hebben want vandaag gaan we over de Salkantay pas.
Johan heeft nu al 24u niks meer gegeten en voelt zich behoorlijk ziek, even lijkt het erop dat we terug zullen moeten gaan. Gelukkig heeft onze gids een paard als noodoplossing achter de hand en zo vertrekken we dan toch rond 5u30 richting pas.
Het eerste stuk telt als opwarmertje, langzaam stijgen we tussen 2 bergflanken naar een plateau. Vanaf hier begint de echte uitdaging, de finale klim naar 4630m hoogte. We trekken allemaal wat kleren uit, smeren nog eens goed in met zonnecreme en nemen afscheid van Johan.

Hij zal vanaf hier verder gaan te paard, bepakt met de camera's en zo veel mogelijk van de bagage.

De klim is pittig, de zon brandt op onze hoofden en de lucht wordt al maar ijler. We hebben nu continu uitzicht op de Salkantay gletsjer en genieten volop van de prachtige natuur. Gids Carlitos leidt ons langs een steile short-cut die onze benen uitput maar de top in 1 keer een stuk dichterbij brengt. De laatste 700m lijken bijna loodrecht omhoog te gaan en op deze hoogte is ademen al een opgave. Elke stap is een overwinning en elke paar meter lassen we een verdiende pauze in.

En dan is het tijd voor de laatste meters bergop, struikelend, lachend en huilend komen we boven aan. Compleet overweldigd door alle emoties omhelzen we elkaar, blij om Johan weer terug te zien, blij om samen deze overwinning te behalen.

Na enkele minuten lukt het om min of meer normaal te ademen en te genieten van het geweldige uitzicht op de Salkantay en het uitzicht. Hierboven op de top is de temperatuur rond het vriespunt dus komen de truien en mutsen tevoorschijn. We nestelen ons met heel de groep tegen een grote steen om te luisteren naar Carlitos. Hij begint zijn uitleg met een kleine verrassing: een flesje bier, tevoorschijn getoverd uit zijn EHBO-tas. De eerste slok wordt geofferd aan moeder aarde (pachamama), de rest delen we als beloning voor de inspanning. En smaken dat dat doet!
Carlitos kiest deze magische plek om te beginnen aan het verhaal van de Inkabeschaving. Hij vertelt over de oorsprong van dit volk in de 13e eeuw en het begin van hun uitgestrekte rijk, een spannend geschiedenis waarin waarheid en mythe onontwarbaar met elkaar vermengd lijken te zijn. We krijgen hier nog maar een tipje van de sluier, de rest houden we tegoed voor de rest van de trail.

Nog snel een kleine fotoshoot als bewijs van onze prestatie en dan begint het volgende hoofdstuk: de afdaling. Dat leek een simpele opgave op voorhand maar niet blijkt minder waar. Het pad duikt steil de diepte in, vol met losse stenen en scherpe bochten. Even niet opletten staat garant voor verschillende schuifpartijen dus aandacht erbij houden is de boodschap.
Johan heeft boven afscheid moeten nemen van zijn paard en gaat mee te voet. Hij houdt ondertussen gelukkig wat snoepjes en superzoete energydrink binnen maar toch zijn het enkele zware uren tot aan de lunchplaats. Daar worden we weer warm onthaalt door onze koks, die speciaal voor de zieke een verstevigende soep gemaakt hebben. Die soep blijkt wel te smaken en zorgt voor genoeg energie om weer verder te gaan. We wandelen een tijdje door de wolken en zien langzaam maar zeker de vegetatie veranderen.

Waar we vanmorgen door een kaal, droog landschap omhoog klommen, dalen we nu af door een sub-tropische vallei.

Wolken blijven lang aan deze kant van de berg hangen en zorgen er voor een vochtiger, warmer microklimaat.
De kleurrijke bloemen en planten zijn een welkome afleiding, we zijn nu echt wel erg vermoeid en voor Johan zijn de laatste kilometers een zware opgave. Trots bereikt team slak (Johan en Margreet) het kamp op 2900m, stiekem blij om te zien dat onze spullen reeds uitgepakt en in de tent gelegd werden door de snellere groepsgenoten. Snel opfrissen en aan tafel voor thee-tijd (of koffie of chocomelk of een luxe combinatie van vanalles). Na het diner krijgen we nog een half uurtje geschiedenisles (met veel heroïsche helden met lange moeilijke namen) voor we moe maar voldaan in onze slaapzakken kruipen.

Dag 3 alweer, een hele dag afdalen voor de boeg. Johan is gelukkig helemaal opgeknapt en dartelt, gewapend met de camera, voor ons uit.
Dit gebied wordt de 'high-jungle' genoemd en onderweg begrijpen we goed waarom. We zien palmbomen, bananenplanten en allerlei soorten exotisch fruit. Carlitos klimt in een boom en serveert ons Maracuja, de Peruviaanse variant van passievrucht. Zonder twijfel één van de lekkerste vruchten die we ooit geproefd hebben, al kan dat ook wel liggen aan de context, verser kan niet.
We komen langzaam maar zeker in de bewoonde wereld terecht en wandelen door enkele kleine dorpjes. Mensen leven hier heel eenvoudig, zonder elektriciteit of enige luxe, met kleinschalige landbouw als belangrijkste inkomstenbron.
Lunchplaats vandaag is La Playa, het eerste echte dorp aan deze kant van de berg. Hier regelt Carlitos een lift met een busje om een saai stuk van de tocht te overbruggen.

Hierdoor komen we al vroeg aan bij onze kampplaats, een veldje achter het dorpscafe in Santa Teresa, inclusief hangmatten en fruitbomen. We nemen rustig de tijd om uit te pakken en even uit te rusten voor we weer in het busje stappen. Na een kort ritje komen we uit bij een zeer welkome stop: de hot springs van Santa Teresa. Al dobberend in deze natuurlijke warmwaterbronnen ontspannen de stijve spieren en weken de blaren van onze voeten. Helemaal schoon na 3 dagen zweten, voelen ons als herboren wanneer het tijd is om weer aan te kleden.

Terug bij de tenten wacht nog een verrassing. Enkele lokale ondernemers komen ons een voorstel doen dat we (na wat onderhandelen) niet kunnen weigeren: een ochtendje ziplinen over de vallei.
De volgende ochtend heisen we ons (na een ontbijt met taart) in klimgordels in plaats van onze wandelschoenen en vertrekken naar een waar vliegparadijs. Nog een korte uitleg over veiligheid and off we go.

Via dikke stalen kabels zoeven we over verschillende routes aan hoge snelheid van de ene bergflank naar de andere. De mogelijkheden zijn uitgebreid: gewoon in zittende positie, met z'n tweeën naast elkaar, echt vliegend als superman of voor de echte die-hards in de spidermanhouding ondersteboven.
Het is een heerlijke ochtend onder een stralende hemel en een onvergetelijke ervaring.

Nog nagenietend van dit onverwacht extraatje brengt een busje ons naar Hydroelectric. Vanuit dit plaatsje hebben we nog een wandeling van 3 uur voor de boeg. De route is makkelijk, min of meer vlak lang/op het treinspoor waardoor we goed opschieten en zelfs wat tijd maken voor een uitgebreide lunch met hangmat-siesta. Onderweg zien we op de bergtoppen hier en daar al een verre ruïne, een extra motivatie om stevig door te wandelen. De laatste kilometers zijn warm en stoffig, wat zijn we blij als we bij het hostel in Aguas Calientes aankomen.

Nog even een typisch Peruviaanse situatie, onze geboekte tweepersoonskamers blijken niet beschikbaar. Gelukkig kunnen we een kamer delen met Loes en Dietmar en dan wacht onze welverdiende douche!
We belonen onze inspanning met een Pisco sour, doen nog wat boodschappen op de markt voor morgen en schuiven aan voor een laatste groepsdiner. Carlitos geeft de laatste instructies voor onze belangrijke dag morgen, we proppen de rugzakken nog vol met ontbijtpakketjes en kruipen op tijd in bed. Wel raar zo, na 3 dagen kamperen in de bergen, om nu in een echt bed te liggen.