De verborgen stad, Machu Picchu

Niet eens zoveel uurtjes later gaat de wekker af. Het is nog rustig in het dorpje, de meeste toeristen slapen nog wanneer wij om 4u20 uit het hostel vertrekken. Zoals geinstrueerd door de gids wandelen we een kwartiertje door het donker naar een brug over de rivier. Hier staan al zo'n 20 mensen in de rij, we sluiten aan en eten wat ontbijt. Het begint nu echt door te dringen: na 4 dagen, 75 km afstand en 4300 hoogtemeters, begint nu echt het laatste stuk naar het legendarische Machu Picchu.

Om 6u gaat de grote poort open en kan de dag echt beginnen. Eerste hindernis: zo'n 1800 traptreden 500m steil omhoog vanuit de vallei naar de ingang. In het donker trekt langzaam maar zeker de processie van lichtjes de berg op over het eeuwenoude pad. Het is een zware klim maar de motivatie om boven te zijn voor het echt licht wordt is groot. Johan bereikt de top al na 45min, de rest sluit zo'n 5 minuten later in de rij aan. Om 6u gaat de ingang hier open en haasten we ons zo snel mogelijk naar een vooraf afgesproken uitkijkpunt. Onze inspanningen worden dubbel en dik beloond met een prachtig uitzicht over de ruine-stad. Snel wat foto's maken (voor de stad volstroomt met toeristen) voor Carlitos aan zijn laatste taak begint. Na 4 dagen volhouden dat hij niks over deze stad weet, maakt de aanblik van de ruïnes toch heel wat weetjes bij hem los.

Een korte samenvatting: Machu Picchu werd door de incakoningen in de 15e eeuw gebouwd als heilige stad. Bewoond door de koninklijke familie en priesters, geheim gehouden voor de rest van het rijk.
Met dank aan de ligging diep in de jungle en hoog boven de vallei bleef de stad gespaard van de invasie door de Spanjaarden. Bij de val van het incarijk mid-15e eeuw trokken de laatste inwoners weg en nam de natuur het terrein over. In 1904 herontdekten enkele locals de vergeten huizen en tempels maar pas in 1911 werd de ontdekking officieel opgeëist door de Amerikaan Bingham.

In de afgelopen decennia zijn er door de Peruviaanse overheid grote inspanningen verricht om de stad toonbaar te maken -en te houden- voor de ruim 400 000 jaarlijkse bezoekers.
Vandaag zijn wij bij de gelukkigen die deze prachtige plaats mogen bezoeken. Carlitos leidt ons door een klein stukje van de grote stad en geeft uitleg bij de verschillende gebouwen. We zien woonhuizen en tempels, landbouwterrassen, een vernuftig aquaductensysteem, uitkijktorens en nog zoveel meer. Vijf eeuwen later is nog steeds te zien hoe de mensen toen leefden, wat voor knappe uitvindingen ze hadden om hun dagelijkse leven makkelijker te maken en hoeveel symboliek er in

de hele stad ingebouwd is. Deze mensen beschouwden alles in de natuur als heilig, ze leefden er dagelijks tussen hun goden - de bergen, de rivier, de condors, zon en maan.

Het moet gezegd worden: we zijn stevig onder de indruk. Machu Picchu is zonder twijfel een magische plek, je voelt je er zo klein en alles komt in een ander perspectief. Deze stad is al die eeuwen zo goed verborgen gebleven, zich niets aantrekkend van de rest van de wereld. We voelen ons echt een stukje dichter bij de goden en raken niet uitgekeken.
Om de stad in haar geheel te kunnen aanschouwen, wagen we ons aan de klim naar de top van Machu Picchu Mountain, een piek 500m boven de ruïnes. Het is een stevige klim van 1,5u over stijle trappen naar omhoog, door wolken en regenbuien. Margreet heeft het zwaar en de motivatie is even ver zoek, maar gelukkig zetten we door en komen we dan toch boven aan. Helaas is de hemel ondertussen volledig bewolkt, de goden gunnen ons slechts hier en daar een blik naar beneden.

We besluiten weer een stukje af te dalen tot onder de wolken en houden een uitgebreide picknick, met zicht op de stad.

Terug beneden hebben we nog enkele uurtjes te besteden. We zoeken een plekje op een incaterras en genieten in het zonnetje van het prachtige uitzicht. Je geraakt hier nooit uitgekeken, in elke hoek valt weer iets nieuws te zien. Met spijt in het hart nemen we uiteindelijk afscheid, het is nu echt tijd om terug naar de bewoonde wereld te gaan.
We besluiten het busje naar beneden te nemen - reis die-hards Loes en Dietmar hebben nog de energie voor de benenwagen-, pikken onze rugzakken op in het hostel en verorberen nog snel een pizza.

De trein -compleet met glazen dak en koffieservice- brengt ons vervolgens terug naar Olantaytambo, vanwaar we met een busje doorreizen naar Cuzco. Met dank aan een wagenzieke medereiziger bereiken we met de nodige vertraging ons hostel.

Uitgeput maar volledig voldaan kruipen we onder de lakens. We kunnen nog niet echt bevatten wat we de voorbije dagen hebben meegemaakt. Het waren zware dagen, fysiek zijn we tot het uiterste gegaan maar het was het 1000% waard. De natuur is overweldigend, de cultuur onvergetelijk, de hele ervaring once in a life time.