Een beetje zon-zee-strand in de woestijn

Onze eerste busreis overdag brengt ons langs kleine dorpjes van Nasca naar Ica. Regelmatig stopt de bus even om mensen op/af te laten stappen maar vooral ook voor de nodige voedselbevoorrading. Johan springt dapper mee van de bus en scoort ons wat puddinkjes, njammie!
Eenmaal aangekomen in provinciestad Ica gaat alles verbazend vlot. De rugzakken zijn amper uit de bagageruimte als we aangesproken worden door een Peruviaanse dame, op zoek naar "Margreet from Belgium'. We proppen ons in een iets te kleine taxi en staan zo'n 10 minuutjes later voor een onopvallend huis.
Binnen zit de hele familie gezellig in de binnenplaats te keuvelen, een warmere ontvangst is niet denkbaar. Hier komen duidelijk niet vaak westerse toeristen, we worden uitgebreid bekeken en uitgevraagd over onze verdere plannen. Het is ondertussen lunchtijd dus laten we ons begeleiden naar een restaurantje. Al in Arequipa ontdekten we de 'huiskamerrestaurantjes', kleine eetzaaltjes met een menu voor 2 a 3 euro. Aan de deur staat een whiteboard met het menu van de dag, meestal een goed gevulde soep gevolgd door keuze uit enkele vlees-of visgerechten. Het is steeds een verrassing wat we gekozen hebben maar het is elke keer lekker, eenvoudig eten.

Na een stevige maaltijd regelt de kokkin een motortaxi richting de plaatselijke bezienswaardigheid: Huacachina. Ze lijkt te vrezen voor onze veiligheid en schrijft de nummerplaat van de taxi op voor we in mogen stappen.
Gelukkig blijkt dat een overbodige maatregel te zijn, de taxi rijdt rechtstreeks naar de gewenste bestemming. Vanuit het niets duikt plots een kleine groene oase op midden tussen de zandduinen. Dit is de plek voor locals en toeristen om te ontspannen in het weekend, het is er dan ook behoorlijk druk deze zaterdagmiddag.
We besluiten te doen wat iedereen hier doet: op blote voeten door het zand langs het water, een cocktail op een terrasje én een sandboarding excursie door de duinen.
Gelukkig gaat onderhandelen met touragencies ondertussen vlot -en kiezen we toevallig hetzelfde bureautje als Loes & Dietmar een dag eerder- dus om 16u stappen we in een soort monstertruck.
Na een valse start - amper 500m buiten het dorpje valt de truck al stil- vliegen de duinen aan hoge snelheid voorbij. Onderweg zijn er stops voorzien voor de verplichte fotoshoot en natuurlijk het sandboarden itself. Platliggend op een houten plank de duinen af stuiteren, prima vermaak voor een paar uurtjes, ondanks de nodige blauwe plekken!

Om de dag af te sluiten trakteren we onszelf op een gigantische pizza. Het wordt nog een late avond met dank aan het gezelschap van een Nederlands koppel dat we leerden kennen in het hostel in Cusco en enkele lokale pintjes. Wanneer een taxi ons uiteindelijk rond 23u bij het hotel afzet, vliegt de deur al open voor we kunnen aanbellen. Onze gastfamilie was erg ongerust, het is al zo laat en ze hadden geen idee waar we waren! Met een behoorlijk schuldgevoel kruipen we in bed, zoveel bezorgdheid hadden we hier niet verwacht.

Al vroeg in de ochtend worden we gewekt door allerlei geluiden om onze kamer heen. Blijkbaar is zondagmorgen hier hét moment om te poetsen, heel de familie is in de weer met bezem en dweil. We krijgen een lekker ontbijt voorgeschoteld en nemen dan afscheid. Vandaag willen we verder reizen naar de kust, waar onze reisgenoten ergens in een strandstoel op ons wachten.
Even worden we weer met onze voeten in het dagelijkse leven geplant: het is zondag en er rijden maar een paar bussen vandaag. Gelukkig weten we nog een plaatsje te veroveren, gaan nog even lunchen en stappen dan op de bus richting Paracas.