Hoi Allemaal!

Hier ben ik weer, met mijn aller aller laatste blog...

Ja ik ben weer thuis, en hoe, na lekker 41 uur in het vliegtuig naar huis gezeten met een enorm hilarische stop van 16 uur in Taipei (als iets te ellendig is kan je er maar beter om lachen toch?) kwam ik huilend (van blijdschap hoor) de arrival hall in Amsterdam binnen gelopen (zie filmpje op fb)

Ja dat was dus allemaal heel leuk voor een dag (familie en vrienden weer zien enzo)

Maar dan word je de rest van de week elke dag wakker met : ''kut ik ben in Nederland"

Lieve mensen ik ga er even geen doekjes om winden, het liefst had ik jullie allemaal naar Australia verhuisd en daar in een groot huis op de veranda oud willen worden (zwembad erbij hoppakee) maar deze koala moet wel weer de realiteit onder ogen gaan zien en dat is: Nederland. koud, klein, en nog maals koud (kan het even niet anders omschrijven) (heeft iemand een paar warme sokken te leen?!)

Ik krijg vaak te horen:'' oh het gaat wel weer wennen worden hoor!'' of ''ja je gaat het wel moeilijk krijgen'' wat ik erg lief en ook erg waar vind.
Maar het mooiste en grappigste vind ik toch als mensen gaan vragen: ''Vertel eens! hoe was Australië?'' alsof ik 2 weken op vakantie ben geweest en per dag kan vertellen wat ik heb gedaan. dus. even voor de duidelijkheid: kan jij mij nog vertellen wat je afgelopen JAAR hebt gedaan? nee? nou dat heb ik ook! Natuurlijk heb ik hoogte en diepte punten gehad, ben ik op tours en trips geweest, maar op dat moment was dat mijn leven. en dat is niet uit te leggen als een ''jaartje vakantie''. (en geloof me, ik ben nu aan het bijkomen van dat jaar)

Ik wil absoluut niet negatief zijn en ook echt niet mensen hun belangstelling af kraken (want dat vind ik ontzettend lief en leuk! elke seconde waarin ik over Australië kan praten is er nooit 1 genoeg!) maar ik probeer al een week uit te leggen hoe ik mij voel om thuis te komen en ik kan op dit moment het alleen maar zo uitleggen: Een tijdmachine. Ik kwam thuis en het is net alsof ik in het leven van 17 jarige Eva stap maar ik pas er niet meer in. (te veel veranderd) De mensen zijn hetzelfde, het dorp, mijn oude werk.
Maar er zijn ook kleine veranderingen die mij meteen opvallen zoals gordijnen aan de muur of nieuwe kussens in het restaurant waar ik werkte. Ik heb er dus in het kort maar 1 woord voor: BIZAR. (ik kan ook precies aanwijzen in het dorp waar ze nieuwe fietspaden of stoeppaden hebben aangelegd afgelopen jaar voor als iemand intresse heeft in een tour door Schoorl? Is maar 10 Euro en ik kan alle veranderingen zo aanwijzen! IS LEUK!)

(nog steeds niet echt een goede uitleg maar oke)

Volgens mij liep ik hierdoor ook echt de eerste 2/3 dagen super gedesorrienteerd door mijn eigen leven heen, ik voelde mij net alsof ik in een slechte film was gestapt waarin ik ooit zelf de hoofdrol in heb gespeeld. en ja. ik had ook huilbuien.

Nu (6 dagen later) kan ik zeggen dat ik toch wel weer ''blij'' ben om thuis te zijn, en ik heb zoiets van: kom maar op nederlands kikker leven. want deze meid blijft zoieso positief al zet je mij een jaar op de noordpool neer. (wie gaat er mee? lijkt mij best lachen!)

(oh en wat ook best helpt is dat ik super graag naar Amsterdam wil verhuizen en dus een doel voor mezelf heb gesteld!)

DUS ALS IEMAND NOG EEN KAMER IN AMSTERDAM HEEFT VOOR MIJ??!

Oh en ik heb mijn lieve vriendinnetjes weer hier en een koelkast (je wilt niet weten hoe gelukkig zo'n ding mij nu maakt) en mijn eigen bed en een schone douch en en en en en

Jaaaaaa super veel voordelen!

Dus ja. OH! donaties aan het Eva fonds zijn nog steeds welkom aangezien ik echt He le maal blut ben (is niet echt meer een verassing hé? haha)

doei lieve mensen! bedankt voor het lezen van mijn blogs afgelopen jaar (kan niet geloven dat ik het heb volgehouden haha) en de leuke reacties hierop!

Ik ga nu frikandellen eten hihihihi

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx