broken-back-packer

Ruta de la Muerte, oftewel The Deathroad. Van de naam hebben we ons weinig aangetrokken. Natuurlijk wisten we dat we heel voorzichtig moesten zijn, maar wat hebben we hier naar uitgekeken. Met een mountainbike over één van de gevaarlijkste wegen ter wereld downhillen. En het overtrof al onze verwachtingen. Ingepakt in beschermende kleding en helm genoten we van de prachtige omgeving. We startten op de summit, een geasfalteerde autoweg. De organisatie, Xtreme downhill, deed zijn naam zeker eer aan. Later nog meer dan op dit euforische moment.

We vonden het geweldig en hadden het er in de bus nog over dat we niet snel nog eens voor een tour zouden betalen om nog eens hetzelfde te zien of te doen. Maar daar was deze idiote route er duidelijk géén van. Wat is dit gaaf!

Jammer genoeg mochten wij deze tour niet afmaken. Door een hoog tempo, losse stenen en remfouten maakte ik een koprol met de mountainbike. Het enige wat ik meekreeg is dat mijn tanden weren toegetakeld door de stenen en belandde toen in een soort droom. Even-van-de-wereld-reis. Een droom die bruut werd afgekapt door een chaotische situatie waarin Erik mijn helm afdeed en ik direct de pijn in mijn rug opmerkte. Ik heb te veel Greys Anatomy gezien om me niet te bemoeien met hoe ze mij van de grond wilden oprapen. Aan armen en benen leek mij geen goed idee, dus probeerde ik dit rustig te vertellen. Wat niet makkelijk was, want ik kreeg weinig lucht. Ik wist dat op dit moment de terugreis naar Nederland zou beginnen, want het voelde niet oké.

Op een brancard, lees: plank, werd ik in een busje terug naar het centrum van La Paz vervoerd. Deze oncomfortabele en zenuwslopende tocht duurde in realiteit twee uren. Door de angst en pijn leek het wel een halve dag te duren.

In de Alemana Clinic, gelegen in een luxe gedeelte van La Paz, werd ik van top tot teen onderzocht door CT-scans, MRI-scans en Röntgenfoto's. Het oordeel van de arts kwam hard aan, nadat ik mezelf had geprobeerd wijs te maken dat het vast alleen om kneuzingen ging. Helaas pindakaas. "Twee gebroken ruggenwervels en een gebroken middenhandsbeentje in mijn rechterhand." Deze zin maakte me verward en verdrietig. Ik dacht dat ik alleen goed was in kniebanden afscheuren. De verzachtende kusjes van de dokter hielpen dan ook maar voor heel even.

Tijdens ons verblijf, van zes dagen, in de Clinic was de communicatie vooral een uitdaging. Het leverde grappige, maar ook heel onhandige situaties op. Aangezien ik veel plat op bed moest liggen, werd Erik als vanzelf mijn persoonlijk verzorger en intermediair tussen CZ en de Clinic. Hij was bij thuiskomst in Nederland meer moe dan ik. Een beter verblijf, afgezien van de situatie, had ik me niet durven wensen.

Natuurlijk ben ik blij en eeuwig dankbaar dat ik daar niet de afgrond ben ingestort en dat mijn ruggenmerg en zenuwen geen schade hebben opgelopen. Toch voelt deze terugtocht sterk als een groot verlies. We waren nog maar zo kort onderweg tijdens onze droomreis. Het vertrek vanuit La Paz en de vluchten via Lima en Bogota over het mooie Andesgebergte zorgde daarom ook voor een brok in mijn keel. Wat ons gek genoeg vastbesloten maakte om hier zeker snel naar terug te keren.
Als troost hebben we op het vliegveld van Bogota een vrolijk gekleurd tweepersoons hangmat gekocht. De VIP-lounges op de vliegvelden, rolstoelassistentie en de KLM Businessclass hielpen mee aan een voorspoedige terugreis. We hebben geprobeerd hier even volop van te genieten, onszelf op het hart drukkend dat dit nooit meer onder deze omstandigheden mag voorkomen.

Voor nu zijn we tot eind november in Nederland om te herstellen en nieuwe plannen te maken. Dit is ons jaar en dat laten we ons lekker niet afnemen. Zelfs niet nu ik een centimeter korter ben door een ingezakte ruggenwervel.

Tot die tijd genieten we volop van de tijd die we weer even hebben met geweldige vrienden en familie. We beseffen ons goed hoe gelukkig we mogen zijn met zo veel meelevende mensen om ons heen, zelfs al zijn we ver weg. Lekker cliché, maar dat is toch echt waar je naar verlangt als het niet goed gaat met je ergens aan de

andere kant van de wereld.

Bedankt iedereen voor alle hartjes onder de riem. Door vele kaartjes, bloemen, appjes, berichtjes op facebook en bezoekjes gaat de tijd toch net iets sneller.