Halverwege de reis beginnen de vermoeidheidsverschijnselen toe te slaan. De lichamelijke aftakeling is begonnen zoals Sep het verwoordde. Klinkt heftiger dan het is, want de sfeer is nog steeds uitstekend, maar wel de hoogste tijd voor een rustdag.

Een keuze activiteit met daarnaast verplicht een dagdeel niks doen.

Keuze 1: Het Mole museum. Een kamer voor geprepareerde schedels, huiden en zelfs een olifantenfoetus. Leuk om te zien, na alle dieren in het echt gezien te hebben.

Keuze 2: Ecovillage. Authentieke Ghanees dorpje met medicijnman (met poeders die in Nederland de vorm van blauwe pillen hebben, trommels en ambachtelijk geproduceerde sheaboter.

Keuze 3: Rondleiding Zaiha-lodge. Super de luxe resort met zwembad en wifi. Waar je voor een paar 1000 euro verzekerd bent van de beste huwelijksreis ooit! (incl. ontbijt).

Maar dan keuze 4: de loopsafari. Ga even goed zitten voor dit verhaal. De gids had ons verteld dat na 2 dierensafari's het nu tijd was voor 'botanic excursion'. Plantjes determineren, lekker suf, lekker rustig. Maar alles veranderde toen na de muntblaadjes en 'medical tree' ineens verse sporen van olifanten opdoken. "The excursion is now over, we are tracking now". Aan de manier van waarop het gras gebogen was en de temperatuur van de olifantenpoep (met zijn vinger, mocht je het je afvragen) leidde de gids ons dichter naar wat later zelfs twee olifanten bleken te zijn.

Toen ineens zagen we ze, tussen de bladeren op zo'n 80 meter. We hoorden het kraken van bomen als luciferhoutjes en konden goed zien dat het de twee grootste exemplaren waren die we tot nu toe hadden gezien.
De vorige ontmoetingen waren heel kalm verlopen, dus meer opgewonden dan angstig knielden we naast de gids die ging vertellen.

Opeens veranderde de sfeer. Een van de olifanten draaide zich naar ons toe, trompetterde en stormde een paar passen onze kant op. Zonder aarzelen greep de gids zijn geweer en riep: "Go!".
Half struikelend sprintten we terug naar waar we vandaan kwamen, al hadden we in onze angst eigenlijk geen idee waar we heen moesten.

Toen we om ons heen keken bleek dat Vincent, onze Ghanese scout, beter naar Rio had kunnen gaan, want hij was bijna uit het zicht verdwenen! De gids maande ons terug, lachte Vincent uit en ging (nadat hij zijn geweer had doorgeladen) gewoon door met zijn verhaal. Hij legde uit dat de olifanten in de paartijd zaten en daarom agressiever dan normaal. En nog een huiveringwekkend verhaal over een paar verdwenen student. Heel fijn.....

Maar we moesten hem maar vertrouwen en de olifanten volgen. Wat? Volgen? Was hij gek geworden? Hij beloofde ons een mooie foto en dat we allemaal levend zouden terugkomen.
Doe ons dat tweede maar dachten wij. Een soort loterij, met 99% kans op een onvergetelijk plaatje en 1% kans op de dood. "Zou jij een lootje trekken?" vroeg ik de gids? Hij moest er wel om lachen terwijl hij terloops nog vertelde dat in het water waarnaast we aan het schuilen waren zo'n 40-50 krokodillen zaten.

Uiteindelijk werden de angstige momenten beloond met een werkelijk adembenemend schouwspel: 2 van de grootste landdieren ter wereld die op nog geen 50 meter van ons vandaan gracieus te water gingen en samen spelend een bad namen.

Niet bepaald een rustdag maar wel een onvergetelijke ervaring!

Thomas