A la Française

De weken rijgen zich weer aaneen met de gewone activiteiten. Ik voel me een tijdje wat minder fit, heb het gevoel gespannen te zijn en dat wijt ik toch wel een beetje aan de Franse lessen! Dat is toch wel spannend. Maar ook heel erg leuk. Ik begin met 8 dames, twee vallen er weer af en bij de derde les schuiven er weer twee nieuwe aan, dat kan hier allemaal. Diegenen die blijven zijn allemaal enthousiast. Ik oefen allerlei zinnetjes waarmee zij in het dagelijkse leven terecht kunnen. Het is wel komisch als de hele klas dan nazegt: 'le train arrive dans dix minutes'! De derde les is gewijd aan reizen met de trein en alles wat daarbij komt kijken. Ik heb Franse tickets van internet geplukt en uitgeprint. Iedereen krijgt een beurt om een ticket aan het loket te kopen en ik ben de lokettiste!
Gaby maakt foto's van Juf Stout! Na elke les ga ik met Gaby thee drinken bij de Root Cellar Cafe downtown en daar kennen ze ons al als stamgasten ;)
Het is dezer dagen erg mooi weer, soms zelfs 20 graden en dat is ook voor Texas in deze tijd van het jaar ongebruikelijk. Wij genieten er dus extra van en Gaby en ik prijzen ons gelukkig hier te zitten en niet in het Noorden van de States, waar een enorm koufront overheen getrokken is met torenhoge sneeuwval en electriciteit black-outs!!
Als ik woensdagmiddag naar de auto loop om Arnold op te halen, staat Mary Whalin voor mijn neus met een doos vol taartjes! Ze zijn in Austin wezen lunchen bij La Madeleine, eenFranse bakker, en hebben voor ons gebak meegenomen om ons te bedanken voor onze ondersteuning toen Bob in het ziekenhuis lag. Zoveel hebben wij niet gedaan naar mijn idee, Mary is hier een keertje komen eten toen zij alleen zat, maar dat heeft ze zo op prijs gesteld, dat daar een bedankje

tegenover staat! Er zitten éclairs in de doos en madeleines, en tartes aux fruits. Wij doen er vier dagen over om alles op te eten, maar het is allemaal verrukkelijk!
Zaterdag gaat geheel op aan het plannen van tripjes en uitjes door het jaar heen. Wij willen iedere maand ergens naar toe, want je moet natuurlijk goed gebruik maken van je tijd hier. Eigenlijk wilden wij in maart naar het Big Bend National Park bij de Mexicaanse grens, maar dat plan moet verschoven worden, want er is geen hotel meer te krijgen in de verre omtrek. Ja, op anderhalf uur rijden van het park af en dat is ons te ver, aangezien wij er maar anderhalve dag blijven. Zonde van je tijd dat op en neer rijden. De lente is een zeer gewilde periode voor dit park. Dus boeken wij maar alvast een kamer voor volgend jaar maart!! Je kunt maar op tijd zijn....
Ook voor Galveston/Houston en San Antonio plannen wij weekends in. Zo verspreiden wij de trips een beetje en doen wij in het 'koele'

seizoen die dingen die in het hete seizoen niet te doen zijn.
Dit weekend spant qua weer de kroon: zondag is het 27 graden! Wij hebben afgesproken met Mary en Jack om zondag te gaan wandelen in Wimberley. Mary is natuurgids bij de Sierra vereniging, dat doet zij sinds een jaar en wij hadden aangegeven dat wij ook wel een keertje mee wilden. Wij krijgen nu een privé tour van haar! Om half 10 staan Mary en Jack voor de deur en gaan wij, gewapend met zonnebrand en hoeden, richting Wimberley. Wij gaan eerst brunchen in een enig tentje, dat ik op internet vond: Kate's Place. Een schattig restaurantje met een prachtig terras, waar wij neerstrijken. We zitten nog niet of poes Reuben meldt zich meteen, een prachtig exemplaar, grijs, harig en behoorlijk aan de maat! Hij weet precies wie hij moet hebben en springt bij mij op schoot. Daar installeert hij zich breeduit en ik moet hem als het eten komt, op de grond zetten, anders lag hij er nu nog! Het grappige is, dat hij alleen maar komt knuffelen, hij bedelt niet!
Na een heerlijk ontbijt met Eggs Benedict, waffles, en omeletten naar smaak, rijden wij naar Jacob's Well, even buiten Wimberley.
Dit is een zgn. artesian spring. Als het grondwater in een aquifer (een ondergronds natuurlijk waterreservoir) een druk ondervindt die groter is dan de atmoferische druk bovengronds, dan ontstaat er een bron. Dat is hier het geval. Het is een prachtige plek, door de Indianen gezien als heilig en voor de eerste kolonisten hier een levensvoorwaarde. De bron mondt uit in de Cypress Creek, een kraakheldere

beek. De bodem is van kalksteen, er groeit niets op de bodem, geen wier of waterplanten. Als wij er aankomen, zitten er wat jongeren die vanaf een rots in de bron springen. Niet ongevaarlijk dunkt me! Vanaf de opening in de kreek kun je een grot induiken die verticaal naar beneden gaat tot een diepte van ca. 10 meter en daarna langzaam verder daalt door een aantal kamers die soms zeer nauw zijn tot een diepte van 37 meter. De bron is de grootste in zijn soort voor het aanvullen van de zgn. Edwards Aquifer, die in het gebied tussen Austin en San Antonio duizenden mensen van water voorziet.
Mary rijdt vervolgens met ons de binnenweggetjes in en wij hebben geen idee meer waar we precies zitten. Zij doet dat vaak, gewoon een weg inslaan en dan maar zien waar je uitkomt. Langs de normale, grotere wegen staan al nooit richtingsborden of kilometeraanduidingen, maar hier ben je helemaal verstoken van informatie! Dit zijn weggetjes die allemaal over het land van ranch eigenaren lopen. Het is dus allemaal privégebied. Maar aangezien Texas bijna helemaal privégebied is, kan het niet anders dat de wegen zo lopen. Ieder zichzelf respecterende Texaan die het zich maar enigszins kan veroorloven, wil grond bezitten! En dan ook veel grond!
De grootste ranch in Texas is de King Ranch en die is 825.000 acres groot, dat is bijna 3500 km²! Als je naar ranches kijkt die te koop staan, zie je alles tussen de 25 acres (100.000 m²) en 1000 acres (4 km²)! Dus ja, grond is alles. Wat je daar mee doet is van minder belang. De meeste ranches bestaan grotendeels uit wild begroeid land met veel cactussen, cypressen en live oak, en er grazen een handjevol koeien of geiten of zoiets. Je kunt paarden fokken of lama's. En dan natuurlijk wildebeesten, want Mary zegt dat ze die ergens heeft gezien en ze wil ons die laten zien! Wij rijden dus kilometers over verlaten landweggetjes, langs prachtige huizen maar ook langs verlaten panden uit de negentiende eeuw zo te zien! De ingangspoorten van de ranches zijn vaak uitbundig versierd met

metaalwerk in de vorm van paarden en cowboys of koeien of herten of i.d.
De wildebeesten zien wij uiteindelijk niet, maar ik zie ergens wel een armadillo graven in de verte en een roadrunner (een soort koekoek) maar als ik 'stop!' roep, is ie alweer weg!
Onderweg zien wij veel resten van de verwoesting die de Memorial Day overstroming vorig jaar heeft aangericht. Overal liggen nog omvergespoelde bomen en resten van takken en puin liggen soms meters ver van de rivier en hoog ook! Onvoorstelbaar dat het water daar helemaal kwam. Op een bepaalde plek zijn huizen gewoon van hun fundering gespoeld met have en goed. Al wat rest zijn betonnen rechthoeken. Sommige huizen zijn weer herbouwd intussen, anderen niet. Bruggen zijn hier bijna niet, de weg gaat steeds via betonnen doorwaadbare plaatsen door de rivier heen. Als het dus regent, is zo'n weg al gauw niet meer begaanbaar. Maar ja, dat risico is hier op jaarbasis niet zo heel erg groot.
Uiteindelijk komen wij bij ons tweede doel van vandaag: The Blue Hole, een natuurpark dat in Wimberley zelf ligt en door de gemeente gered werd van huizenbouw. Sinds 2011 is het park van een halve km² een beschermd gebied. Er zijn aangelegde paden, een toiletgebouw en een recreatiegebied, waar je kunt picknicken en zwemmen in de kreek. De toegang is in de zomer beperkt, het aantal bezoekers is dan gelimiteerd om overlast en schade te voorkomen. Het is een mooie plek en wij doen een korte rondwandeling want het is intussen al bijna half 3 en Mary heeft nog andere plannen voor vanmiddag en Arnold moet ook nog het een en ander doen. Behoorlijk verhit en tevreden zetten wij om 3 uur weer voet over de drempel in ons appartement! De dag sluiten wij af met een borrel op ons terrasje! En dat op 31 januari!!