Tapa Watra

Afgelopen week was een prima stageweek. De mevrouw die ik vorige week nog moest beademen lag rustig op bed te lezen toen ik op maandagochtend de IC kwam. Aan het einde van de week mocht ze dan ook naar de kraamafdeling.

Donderdag wilden we niet gaan stappen omdat we de volgende ochtend om half 8 op trip gingen naar het binnenland. We gingen alleen even naar Loco om daar wat spelletjes te spelen en wat te drinken. Maar goed... je kent dat... één biertje wordt twee biertjes, twee wordt drie en voor je het weet sta je toch weer in Havana tot een uurtje of vijf.

De volgende ochtend gingen we dus op trip naar Tapa Watra. Na een vier uur durende busrit en een boottocht van drie uur kwamen we eindelijk aan bij onze lodge. Na wat gegeten te hebben was iedereen doodop dus gingen we heerlijk slapen. De volgende ochtend vertrokken we vroeg. Onze gids Fonkel is afkomstig uit een 'nabijgelegen' (twee uur varen!) dorp. Op jonge leeftijd is hij vertrokken naar de stad en zo heeft hij dus zijn familie al 10 jaar niet meer gezien. Van zijn familie mocht hij ons meenemen en ons een rondleiding geven door het dorp. Ik was zeer verwonderd over de vrouwen in het dorp. Ze dragen pannen, eten en borden op hun hoofd, dragen een kind op hun rug en dan tillen ze ook nog een ander kind op. Op de binnenplaats van het dorp staarden de mensen ons aan maar durfden nauwelijks contact te maken. Fonkel vertelde ons dat deze mensen nog nauwelijks blanke mensen hebben gezien. Na een korte en ongemakkelijke kennismaking gaf Fonkel ons een rondleiding door het dorp. Hij liet ons zien waar de mensen slapen, waar ze eten bereiden en legde ons een aantal bereidingsprocessen uit. Voor vrouwen die menstrueren hebben ze een apart hutje. Omdat deze vrouwen 'onrein' zijn moeten ze gedurende de periode dat ze menstrueren in dit hutje verblijven. Verder is het ook de bedoeling dat ze zo min mogelijk contact zoeken met hun dorpsgenoten. We vervolgden onze tocht naar de jungle. Eenmaal bij

de jungle aangekomen moesten de vrouwen links van de poort de jungle betreden en de mannen rechts. Dit omdat de wakende geesten anders boos zouden worden. Willem en Henkie zijn zoons van de eigenaar van de lodge waar we verbleven. Zij hielpen Fonkel met de weg vinden in de jungle. Wat een prachtige ervaring om door de jungle te wandelen. Willem liep voorop en ik liep achter hem. Met zijn grote kapmes maakte hij de weg vrij. Ook vertelde hij veel over de jungle en over hoe het is om hier te leven. Zo vertelde hij een mooi verhaal over de telefoonboom. De telefoonboom is een communicatiemiddel dat ze voor zowel in het dorp zelf als communicatie naar andere dorpen gebruiken. Aan de hand van het materiaal dat ze tegen de boom slaan en met het type slag kunnen anderen horen welke boodschap men wil overbrengen. Dit kan zijn omdat er gevaar dreigt, omdat er belangrijke beslissingen worden genomen of omdat er een belangrijk persoon is overleden. Na twee

uur wandelen kwamen we aan bij de ananasberg. Deze berg is 130 meter hoog en behoorlijk stijl, hem beklimmen was dan ook niet heel makkelijk. Eenmaal boven was het uitzicht adembenemend. Deze berg heet niet voor niets de ananasberg, er groeien hier namelijk wilde ananassen. Eigenlijk zijn ze hetzelfde als 'gewone' ananassen maar dan wat minder zoet. Nadat we waren uitgerust liepen we dezelfde weg terug richting de boot. De boot bracht ons vervolgens naar Tapa Watra. Dit is een gebied met veel stroomversnellingen waar we heerlijk konden zwemmen. In de avond zaten we met z'n allen heerlijk rondom het kampvuur te genieten van een aardvruchtensoep en leuke anekdotes.