Op een AOA worden voortdurend patiënten opgenomen. Zo werd er ook een vrouw opgenomen van de afdeling neurologie omdat ze af en toe last had van bewustzijnsverlies. Rond een uur of één kwamen de zaalarts van de IC en broeder Hiera bij ons op de afdeling. Dat kon niet veel goeds betekenen.. Ondanks dat ik niet de zorg voor haar droeg ging ik toch maar even kijken wat er allemaal gebeurde. De saturatie van de vrouw daalde van 100% naar 70% om vervolgens te dalen naar 1%. Toen zelfs de ademhaling stopte riep de zaalarts 'START DE REANIMATIE!' Broeder Hiera sprong op bed en begon te reanimeren. Op verzoek van de zaalarts bracht ik samen met Marleen het bed naar de IC. Eenmaal op de IC aangekomen voelde ik me weer gelijk onderdeel van het IC-team. Iedereen begroette me en hielp me met het aansluiten van de patiënt op de monitor. Mijn grote voordeel ten opzichte van Marleen was dat ik al zeven weken stage heb gelopen op de IC. Ik begon met klaarmaken van adrenaline- en noradrenaline-injecties. Het materiaal voor het infuus legde ik klaar om vervolgens te beademen via de ambuballon. Toen de beademing werd overgenomen door de zaalarts keek ik naar mijn lieve oud-collega die druk aan het reanimeren was. Ik zou onderhand wel moe geweest zijn als ik degene was die moest reanimeren. Maar meteen realiseerde ik me dat ik een van de weinigen ben die goed kan reanimeren in dit team. Het voelde dan ook als mijn plicht om de reanimatie over te nemen van broeder Hiera. Als iemand anders de reanimatie overnam en de patiënt zou het niet overleven door onkunde van mijn collega... nee daar wilde ik niet aan denken. Ik ging naast het bed staan en vroeg hem 'broeder, moet ik de reanimatie overnemen?' Hij vertelde dat hij vermoeid was. De zaalarts riep gelijk 'Evelien neemt de reanimatie over na de eerstvolgende beademing!' Met weinig souplesse sprong ik op het bed en ging achter broeder Hiera zitten. Hij had 30 borstcompressies gegeven en ging opzij. Daar hing ik dan, bovenop de hulpbehoevende mevrouw, klaar om te gaan reanimeren. Nog nooit had ik iemand gereanimeerd maar nu ging het toch echt gebeuren. De twee beademingen waren gegeven en ik begon hardop tellend de borstcompressies te geven. Dit om zo niet te vergeten hoeveel borstcopmressies ik al had gegeven. Hierdoor kon de zaalarts ook horen wanneer ze moest beademen. Daar zat zuster ten Have dan... Op een vrouw van rond de 60 jaar. Een vrouw die in handen was van een heel medisch team dat op dat moment bestond uit drie artsen, vijf verpleegkundigen en die ene stagiaire van de IC en AOA. Dokter Nahar kwam naast me staan en bracht zijn hoofd vlakbij dat van mij en begon heel zacht te zingen "You're stayin' alive, stayin' alive. Ah, ah, ah, ah, stayin' alive". Ik keek hem aan en dacht 'vriend, wegwezen!' Blijkbaar kon hij m'n gedachte lezen want hij begon te lachen en zei dat hij wist dat ik dit kon en ging verder met andere werkzaamheden. Na een aantal sessies borstcompressies riep de zaalarts ineens 'IK VOEL POLS!' Ik stopte de reanimatie en het voelde alsof ik op dat moment de jackpot had gewonnen maar niemand dit aan mij mocht zien. Ik kon natuurlijk moeilijk heel enthousiast gaan reageren. Maar zo'n blijdschap had ik nog nooit gevoeld. Ik kan gewoon niet omschrijven hoe blij ik was, echt ongelooflijk! M'n collega's hielpen me van het bed af en de neuroloog gaf me een veelbetekenend knikje. Oké, wat nu? Mevrouw werd verder gestabiliseerd en ik keek van een afstandje toe. Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken dat ik daar zou liggen. Überhaupt gereanimeerd worden, maar ook hier in Suriname in het ziekenhuis liggen. De kans dat de reanimatie bij mevrouw voorkomen had kunnen worden is heel groot. Ik kan het maar niet bevatten dat niet-gediplomeerden en ziekenverzorgenden de zorg dragen voor zeer complexe patiënten. Iedereen was blij dat ze de reanimatie had overleefd, maar wat nou als de hele reanimatie voorkomen had kunnen worden? Dit is iets waar ze niet snel aan zullen denken. Na een half uur lag mevrouw stabiel aan de monitor en had alle nodige zorg voor dat moment gekregen. Samen met mijn collega droeg ik de patiënt over op dokter Nahar en broeder Hiera. Dokter Nahar vroeg me wat ik bij haar heb gezien en wat de precieze overdracht was van de afdeling neurologie. Hij vroeg specifiek naar een snurkende ademhaling. Ik had dit niet bij haar gesignaleerd omdat ik op een andere kamer was. Mijn collega gaf aan dat ze deze ademhaling wél had gesignaleerd. Hij keek mijn collega boos aan en vroeg of deze ademhaling ook op de afdeling neurologie al was gesignaleerd. Dokter Nahar vertelde me dat mevrouw waarschijnlijk al hersendood was. Dit proces was waarschijnlijk al gaande voordat ze bij ons op de afdeling werd opgenomen. Op het moment dat de reanimatie startte was waarschijnlijk het enig werkende orgaan nog het hart. De reanimatie had dus in technisch opzicht weinig zin en had inderdaad voorkomen kunnen worden...
Het werk zat er op voor ons en ik wilde dokter Nahar nog bedanken voor alles wat hij mij heeft geleerd. Aan het eind van het gesprek gaf hij met zijn vuist een stoot tegen m'n schouder, begon te lachen en gaf ook een veelbetekenend knikje. Samen met Marleen liep ik terug naar de AOA en daar pakten we het werk op alsof er niks was gebeurd. Ze vroeg aan me of ik het jammer vond dat niemand er wat over had gezegd dat ik met succes heb gereanimeerd. Zij vond het namelijk heel dapper van me. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet jammer. Het allergrootste compliment wat ik die dag heb gekregen is dat het personeel van de IC mij m'n gang liet gaan. Ze vertrouwden op m'n kunnen en dat zegt voor mij zoveel meer dan 'dankjewel' of 'goed gedaan'.