Na 3 weekenden in Auckland was ik er écht weer aan toe om er weer op uit te gaan. Het is bijna een verslaving aan het worden. Afgelopen weekend heb ik me een aantal keer aardig verveeld, dus wat was ik blij dat Nele voorstelde om naar de Coromandel te gaan voor de laatste keer.
Op zaterdagochtend kwam ze Esther, Vanessa en mij ophalen en gingen we op weg naar New Chums Beach. Dit strand is blijkbaar één van de mooiste stranden ter wereld (of NZ? We hebben het maar van horen zeggen...). Het was zo'n 3 uur rijden en toen moesten we het laatste stuk lopen. Dacht je dat er wel een duidelijk pad zou zijn? Nou nee hoor, we moesten gewoon door water, over stenen en door modder naar de andere kant van een heuvel lopen en daar was dan New Chums Beach. Er waren maar een paar mensen, dus het was heerlijk rustig. Het water dat op het strand achterbleef, vormde een spiegel, omdat er nauwelijks over het strand gelopen is. Prachtig plaatje! Na even genoten te hebben van dit fijne plekje, zijn we op weg gegaan naar ons hostel in Hahei. Aan het feit dat het vroeg donker wordt, kun je merken dat het winter is, maar anders zou je het toch echt niet zeggen. Echte kou? Dat kennen ze hier in de Coromandel niet.
Voordat we naar het hostel gingen, maakten we nog even een stop bij het strand van Hahei voordat de zon (helaas niet boven de zee, maar het zorgde wel voor een mooie roze gloed) onderging. Het hostel was super fijn! Helemaal schoon en genoeg dekens om de "koude" nacht door te komen. Na ons avondeten hebben we nog een tijd zitten kletsen en kaarten.
Vandaag, zondag, begonnen we de dag met een wandeling aan de rand van Hahei Beach omhoog naar een plek met uitzicht. Niet helemaal onverwacht (we hadden aan de eigenaar van de hostel gevraagd waar het was) vonden we, na een steile klim en wandelingetje door prikkelbosjes, een touw aan een boom vastgebonden boven een klif. Daar hebben we wat foto's gemaakt om iedereen thuis weer even jaloers te maken :) Ik vond die schommel doodeng en stortte één keer bijna naar beneden, maar gelukkig, ik heb het overleefd.
Na dit avontuur zijn we doorgereden naar Cathedral Cove. Ik was hier al eens met Rachael, Struan en de kids geweest, maar het was fijn om het nog eens in "winter" te zien, zonder alle toeristen (oké, die waren er nog steeds wel, maar een handjevol in plaats van een strand vol).
De eigenaar van het hostel had ons nog twee plekken aangeraden om te bezoeken: de Purangi Winery en Lonely Bay bij Shakespeares Cliff. We reden eerst naar de Winery. Het was een schattig huisje met een fijne tuin eromheen en de eigenaar was een aardige, maar zeer aparte gozer. Binnen 5 minuten had hij uitgevonden waar we vandaan kwamen en kwam aanzetten met gekke woorden uit het Nederlands en Duits en begon grappen te maken over nationaliteiten en ondertussen schonk hij de ene na de andere wijn en likeur in voor ons. Dat was niet helemaal de bedoeling haha! Maar goed, de Kiwi's kunnen er wat van, ze drinken behoorlijk wat en hebben erg veel vineyards en wineries, dus hebben we dat ook weer eens meegemaakt.
We eindigden ons tripje naar de Coromandel met de Lonely Bay wat inderdaad erg lonely was. Er was niemand.
Het was heel fijn om weer een weekendje uit Auckland weg te zijn. We hadden heerlijk weer en ik besef me weer helemaal waarom ik dit land zo vreselijk ga missen. De landschappen zijn crazy beautiful. Nog maar even goed genieten dus!