De dag begint anders dan gepland; na een heerlijk ontbijtje bij de Starbucks in ons hotel besluiten we om Madame Tussauds te bewaren tot in Hollywood. Carlo en Jaimy willen nog even langs de mall en daarna willen we nog een klein gezamenlijk gokje doen. Eerst de bagage maar in de auto zetten en daar zien we tot onze schrik dat een van zijruiten is ingeslagen en dat we het slachtoffer zijn geworden van een inbraak. Vooral Jaimy en Carlo zijn de dupe, want hun twee tassen met vuile was zijn door de inbrekers meegenomen. Wat moeten ze er in godsnaam mee? De tas met hun Yankeeshirts zijn er gelukkig nog en ook onze jassen hebben ze laten liggen. Maar goed, weer een hoop gedoe want er moet een vervangende auto komen. Het verhuurbedrijf Thrifty werkt hier alleen aan mee als er een politierapport komt en zo zitten Carlo en ondergetekende even later op het Las Vegas Metropolitan Police Department en passen Erik en Jaimy in een ijskoude lobby van het hotel op de bagage. Je moet op zo'n politiebureau geen haast hebben, want de hele aangifte neemt uiteindelijk bijna 2,5 uur in beslag. We mogen vervolgens naar de luchthaven om de auto om te ruilen. Dit gaat ook niet zonder slag of stoot, want uiteindelijk is het pas de vierde auto die we toegewezen krijgen waarvan alles het doet. Dit is inmiddels wel een zodanige upgrade, dat je er bijna je groot rijbewijs voor moet hebben. Je moet in ieder geval via een treeplank op je stoel klimmen. Uiteindelijk vertrekken we rond 16.30 uur richting The Grand Canyon Western Ranch in Meadview. Het is een mooie route via Lake Mead en de Hoover dam.

Rond 18.30 uur arriveren we bij de ranch, waar we een glamping (= glamorous camping) tent hebben gereserveerd. Dat glamping is echter wel zeer minimaal en Carlo en Jaimy gaan kijken of we niet kunnen wisselen voor een houten huisje. Dit mag gelukkig, maar wel alleen voor de eerste nacht. Het is op zich een heel leuke Wild West ervaring en we eten steaks en hamburgers in het bijbehorende restaurant, waar cowboy Dave ons trakteert op een zelfgemaakt lied over 'cheese' (typical Dutch). Hierna verplaatsen wij ons naar het kampvuur, waar dezelfde Dave ons vermaakt met bekende countrysongs en spookverhalen. We kijken uit op een enorm rotsmassief en de sterrenhemel wordt steeds helderder en mooier. Als we als een stelletje gerookte palingen onze hut opzoeken, worden we opgewacht door een grote dikke grijze spin op de deur. Bij het boeken van zo'n onderkomen in de wildernis heb ik me absoluut niet gerealiseerd wat voor kruipers er daar leven. Erik gedraagt zich als een held en plet het 'monster' met de deurmat. Binnen blijkt er nog een exemplaar te zitten, maar die blijkt niet bestand tegen een slipper. Harry, de huiskrekel in de badkamer, laten we in leven. Je kunt je voorstellen dat de gedachte aan de tent waar wij de volgende dag in zouden moeten steeds onaantrekkelijker werd. Helemaal omdat je daar voor de WC en de douche naar een bijgebouwtje moet. Eerst maar eens onze rust pakken na deze enerverende dag. Nou rust? De hut en met name de trap naar boven, waar Erik en ik slapen, kraken bij elke beweging in hun voegen. Never a dull moment op deze roadtrip!