10. Tokyo

Tjaaa en dan kom je op Tokyo airport en het eerste wat je ziet is 2 Japanners die een spel spelen waarbij je schreeuwt en elkaar om en om in het gezicht slaat dan bevriest en na de volgende klap mag je weer van positie veranderen........ Een ha(r)telijk welkom! Maar goed voordat we de trein ingaan nog even snel naar de wc op t vliegveld. En daar ga je dan niks vermoedend, met je goede christelijke gedrag, eerst door een gangenstelsel waar het doolhof in de Juliana toren nog van kan leren om vervolgens een grote ruimte binnen te lopen. Het eerste wat opvalt is de luxe en ruimte, het tweede is de hygiëne en dan eenmaal op het toilet het derde dat opvalt is het elektronisch bedieningspaneel wat meer op de draaitafel van Armin van Buren lijkt dan een doortrek koord. Nieuwsgierig als een mens

is klik je natuurlijk op het knopje waar je je het best bij voelt! (net als het huwelijk, als je weet op welk knopje je moet drukken win je altijd) en ineens hoor je daar een interessant muziekje , maar net iets luider dan een achtergrond muziekje. Waarom? Zodat de mensen die fijn gedraaide bolus niet horen vallen. Na wat pogingen de doortrek knop gevonden maar één ding was zeker er valt nog veel meer te ontdekken op het Japanse toilet! Ik snap niet waarom de Japanners bekend staan om hun sushi en ninja's die wc's zijn veel specialer! In Nederland noemen we dit een attractie en betaal je 5 euro entree, hier is het gewoon een publiek toilet.

We dwalen af .....dus snel de trein in!! Eenmaal in de trein vol bewondering van alle nieuwe indrukken zie je ineens een windmolen en een tulpenveld voorbij flitsen.....Wouter schreeuwt: Eddy en Sanne zagen jullie dat!!? Haha. Ja wij zagen hetzelfde, beetje gek.
Tokyo is de duurste stad ter wereld dus onderdak, eten en transport voor 10 euro p.p. is eigenlijk onmogelijk. Maar gelukkig heeft God duidelijk gesproken en ons naar Japan gezonden. En Hij voorziet want nog voordat we gingen kregen we een enorme gift van de kerk in Mexico. Wat ons ineens mogelijkheden gaf. Onderdak in een YWAM base was verreweg de goedkoopste optie. Dus eenmaal op de plaats van bestemming zien we een nieuwe groot hoekhuis/gebouw. De nieuwe basis sinds januari. En wat een zegen een Kamer voor het getrouwde stel (ik raad ieder stel die een dts gaat doen snel te trouwen zoveel zegen) maaaaaaaar daar zijn we weer....het toilet. Ineens horen we een teamgenoot lachen op de toilet en hij roept stop stop!!! Hahaha. What on earth is going on? Ook hij had één van de vele knopjes geprobeerd. Geniaal die Japanse tekens je hebt geen flauw idee. Maar na het indrukken van dit knopje werd er ineens een hoge druk spuit op je anus gericht!! Zelfs in te stellen op druk en warmte....maar als de druk lekker hoog staat en het water koud is en je niks verwacht hahaha je schrikt je een ongeluk en het mooiste was nog, ergens op het bedieningspaneel zit ook een stopknop want hij stopt niet vanzelf!! En daar zat ie te gillen als een klein meisje, alle knoppen ingedrukt het leek wel één grote kermis daar binnen!!
Na alle nieuwe indrukken lekker het mandje in en waterpas gegaan. Heerlijk geslapen en klaar voor een nieuw avontuur.

De staff had ons gevraagd om de eerste week in Japan te leiden omdat ze het idee hadden dat het een goede ervaring was en God het ook bevestigd had. Dus wij met zn tweeën in Mexico aan God gevraagd wat Hij wou doen in Japan tijdens onze leiderschapweek. Onderdeel van het programma zou zijn om een weekend te dienen bij onze contactpersoon in zijn plaats en gemeente. In het vliegtuig naar Japan hebben we nog gebeden tot God en gezegd dat Hij het hele programma mag omgooien als het nodig is. En dan bij aankomst nog voordat de week begint veranderen alle plannen.....We hadden direct bij een spoedmeeting met onze contactpersoon. Hij kwam vertellen dat het weekend niet meer doorging. Hij ging de volgende dag naar het rampgebied van de aardbeving in kumamoto. Maar hij gaf aan hulp te kunnen gebruiken. God had de deuren al op vele manieren geopend en veel situaties en specifieke gebeurtenissen wezen erop dat God ons in kumamoto wou hebben. Na gebed en overleg in het team besloten alle plannen en luxe hier op te geven en richting kumamoto te vertrekken niet wetende wat ons te wachten stond. Maar we moesten een dag wachten om te horen van ons contactpersoon welk transportmiddel het goedkoopst zou zijn en wat onze mogelijkheden daar waren. We hebben die dag 6 uur lang worship gehad en God heeft ons enorm veel geleerd en gesproken. Een masterclass van Jezus waar ons team enorm veel van heeft geleerd.

Die avond nog geen reactie maar de volgende middag wel, eindelijk reactie....het bleek een YWAM contactpersoon die adviseerde niet te gaan omdat de situatie nog te heftig was. Veel naschokken en gezien ons jonge team vroeg hij zich af of we er klaar voor waren.

We namen zn advies serieus en hebben er veel voor gebeden, ook in teamverband en we hadden nog steeds het gevoel dat God ons wel wou laten gaan. Dus San en ik besloten het plan door te zetten.
Dit was een erg moeilijke situatie voor de staff omdat Sanne en ik de leiders waren die week maar dit een onwijs belangrijke en impactvolle keuze voor het team zou zijn. En zij eindverantwoordelijk zijn en wij uiteindelijk studenten. Daarom hebben ze Sanne en mij bij zich geroepen om te bidden en praten over de situatie, maar het kwam er op neer dat de keuze al gemaakt was. Ze wilden gehoor geven aan zijn advies. Erg jammer maar we begrepen deze lastige situatie en positie voor hen en hebben de keuze geaccepteerd en gerespecteerd.
Zo hebben we in de eerste 4 dagen van onze week continue moeten improviseren en aanpassen. Ik hou er van!!! God heeft deze dagen echt geleid. En San en ik hebben er ook veel door geleerd, de lastige momenten hebben het erg leerzaam gemaakt. Zo kwam ik tot de ontdekking dat mijn communicatie in de improvisatie situaties naar Sanne toe niet zo best was, dus heeft God ons geleerd hoe dit op een goede manier te doen!! We hebben niet alleen God beter leren kennen maar ook elkaar. Een mooie en waardevolle ervaring die we toe kunnen passen in ons kersverse huwelijk!
Rest van de week verliep erg goed. God gaf ons veel inspiratie en ideeën dus hebben we verlenging aangevraagd en dat was gelukkig geen probleem. Van alles gedaan. Bijvoorbeeld Bootcamp gecombineerd met gebed. 7 rondjes om de budhistische tempel rennen en zo waren er nog wat leuke ideeën.
Één van die leuke dingen was het idee om een soort teambuilding dag te organiseren. We kregen budget en groen licht van de staff dus daar gingen we. Één dag lang the amazing race with amazing grace. Eigenlijk een soort BYA hike door Tokyo voor volwassenen. Super leuk om te organiseren!!!

3 teams, met 10 enveloppen, een race door heel Tokyo (36 miljoen mensen) met allerlei challenges tussendoor. Stel je voor in de metro in Japan alle aanwijzingen in het Japans geen idee wat je te wachten staat, de

envelop mag pas open wanneer je de metro ingaat. En dan scheur je de envelop open en mag je in alle stress zo snel mogelijk een puzzle oplossen omdat de oplossing verteld waar je eruit moet en er al een paar stations gepaseerd zijn. Eenmaal aangekomen mag je Japans meest smerige delicatesse wegtikken (vis eitjes en gemalen smerige gebonden bonentjak, heeeeeeel smerig onmenselijk gewoon) opdracht voltooid, snel de metro in en uitstappen at ??. Dan maak je de volgende envelop open op ?? station en zie je een foto van een koffiebar ergens in die stad waar je koffie moet drinken en de bijbel lees race moet doen incl. vragen beantwoorden over het gelezen boek(Jacobus). Om vervolgens door te sjezen naar de beroemde Anime straat en daar de gospel op papier te tekenen in Anime stijl om het vervolgens aan 2 Japanse anime freaks uit te leggen. Snel door richting een van de grootste budhistishce tempel van Tokyo om een half uur intercessie te houden voordat je verder mag. En dan eindigen bij de skytree, swerelds hoogste toren 360 meter. Aanwijzingen in het Japans, geen mobiele telefoons toegestaan, grappen tussendoor, ministry, gebed, bijbel lezen, lol, competitie, mensen werden gek/fanatiek etc. Kortom het was erg leuk. Ik zelf zag nog wat verberpuntjes maar Sanne en alle deelnemers waren super enthousiast dus volgens mij was het een succes. In ieder geval superleuk om te organiseren!
Ook zijn we op de zaterdagen naar de homeless church geweest. Een kerk voor daklozen in yoyogi park. Om 05:00 ontbijt want om 06:00 moesten we in de metro zitten. Eenmaal aangekomen mochten we helpen met het inpakken en klaarmaken van het ontbijt en was er een prayer meeting before de kerk begon. De daklozen kwamen overal vandaan naar de brug gelopen. Daar onder/naast de brug gingen ze netjes zitten en de pastor opende de dienst. Een stuk of 50 daklozen die wekelijks de "kerkdienst" bezoeken. We vragen ons wel eens

af....Wat zou Jezus zeggen als Hij onze kerk binnen zou lopen. Nou één ding is zeker als Jezus deze kerk (lichaam van gelovigen) binnen zou lopen zou Hij enorm blij zijn. Het was zo'n voorrecht om hier onderdeel van te mogen zijn. De pastor was zo vol met joy, humor geduld en liefde echt heel speciaal om te zien. Hij vroeg ons team ook of we een nummer konden spelen en één getuigenis wouden delen. Zo simpel maar zo goed. Een paar liedjes, getuigenis, preek van 10 minuten en na afloop van de preek in kleine groepjes uiteen om te praten over de preek en de week. Ondertussen werd er wat koffie rondgebracht

wat Sanne echt leuk vond om te doen (och och de zuster helemaal in dr nopjes). En daarna konden ze hun ontbijt/ kleren ophalen en als ze wouden nog afsluiten met mededelingen en gebed. Bijzonder en supermooi om mee te maken! Wat een zegen rust er op die kerk! En heel bemoedigend om dit te zien want we voelde ons erg alleen als christenen, minder 1% van de gehele bevolking is christen. Dus als je dan ineens zoiets meemaakt doet dat je erg goed!!
Ook zijn we naar livingroom worship avond geweest in Hongo-sanchome, een bizar verhaal......het Chinese koppel waarmee Sanne en ik in noorwegen samen leefde in het huis hadden ons verteld dat de Chinese zus van Stephanie in Tokyo woonde. Toch is de kans dat je elkaar ontmoet in een stad van 36 miljoen mensen 1 op 36 miljoen. Maar goed zoals we inmiddels al geleerd en gezien hebben, als God het wil is alles mogelijk. En zo raakten we tijdens een worshipavond ergens in Tokyo aan de praat met een vrouw. Ze vroeg wat we deden dus vertelde wat we aan het doen waren waarop ze antwoordde wat leuk!! Mijn zus uit China doet ook een DTS in Noorwegen. En ja hoor ..... Die zus was natuurlijk Stephanie. Haha geniaal! Een super mooie avond gehad en ze hebben ons enorm gezegend. Hebben elkaar bemoedigd en voor elkaar gebeden. Hon is arts en Miitjo is engineer! Ze gaven aan graag in contact te blijven en wouden ons graag zegenen. Zo eindigde we 3 dagen later ergens in Tokyo met Hon en Miitjo. Ze wilden ons door Tokyo leiden en een gebedstour te doen. Een super bijzondere dag met veel letterlijke en figuurlijke hoogtepunten. Om 15:00 waren we klaar en hadden we vrije tijd. De dames wouden shoppen en de mannen wouden een goede koffie dus terwijl de dames aan het shoppen waren hadden wij een goede koffie in een park(ja welkom in Japan een park op een dakterras) op het dak van een groot gebouw. En al snel bleek dat er iets speciaals was met Miitjo. Dat ze veel geld hadden was al duidelijk, maar hij was zo nederig en er was meer....na wat minuten begon hij ineens te vertellen over een stuk land dat hij heeft gedoneerd aan YWAM. Hij is 61 en is pas 8 jaar christen. Een stuk land doneren is gul, maar na wat doorvraag kwamen we er achter dat het iets groter was dan verwacht. Het land was namelijk 8 keer groter dan de basis op Kona Hawaii. Toen hij Loren Cunningham (oprichter ywam) opbelde sloeg Loren steil achterover. Het land bevond zich in China en had de beschikking over een berg een meer en een rivier breed genoeg voor de YWAM mercyships. Haha. Het verhaal is nog veel langer maar dat zal ik jullie niet aandoen. Helemaal overdonderd door de verhalen en deze mooie nederige mensen werd het tijd voor diner. Toen we weggingen bekeken we nog één keer de wolkenkrabbers vanaf het dakterras en miitjo zei: weet je wat grappig is? Al die hoge gebouwen.....ik heb het staal ontwikkeld. Een speciaal staal bestand tegen aardbevingen. Zelfs de skytree swerelds hoogste toren is met dat staal gebouwd. Hahaha. Alsof het niets was.....Misschien klinkt het niet zo maar het was zo nederig. God verzet zich tegen de trotse mensen maar verhoogd de nederige mensen. Bijzonder om met dit speciale koppel op te trekken en van hen te leren! Echt

gekozen people door God om hele grote dingen te doen in China. (waar ze oorspronkelijk vandaan komen)
Tijd voor wat ministry......de straat op, maar al snel blijkt straat evangelisatie is niet echt een ding hier. Mensen zijn enorm angstig en ongeïnteresseerd. Japanners wordt vanaf jongs af aan geleerd om de lucht te lezen wat inhoudt dat ze kijken waar ze zijn in welke omgeving hoe mensen zich gedragen en dit dan over te nemen. Als je anders bent in Japan wordt dat snel genoeg de kop ingedrukt door mensen om je heen of hogere instanties. Ze zijn enorm gesloten en sommige negeren je gewoon als je alleen al vraagt waar de Starbucks is.
Er heerst enorm veel angst in het land. Zelfs alle straten zijn gebogen aangelegd, wat heel verwarrend is voor je oriëntatie.....maar daar gaat het ze juist om. Zo zou een vijandelijk leger namelijk nooit rechtstreeks de stad in kunnen rijden.
Bizar maar typerend. Bij Japanners gaat het dus allemaal om relatie en vertrouwen. Waar je in Mexico wordt uitgenodigd in huizen van mensen die je niet eens kent is het hier bijna een wonder als mensen je thuis uitnodigen. Zelfs in vriendschap gebeurd dit pas over een lange tijd. Vanuit die band kan je dus ook delen wie Jezus voor hen is. Onze ministry zag er dus heel anders uit dan in Mexico. We hebben God gevraagd wat te doen en advies gekregen van de lange termijn zendelingen.
Een van de ministry activiteiten was chocola en bemoedigings kaartjes uitdelen op straat. We hebben dit gedaan in Shibuya waar zich de drukste kruising van de wereld bevindt. 2.000.000 mensen passeren deze kruising elke dag. We hebben liefde uitgedeeld en wat goede gesprekken gehad. Het was al mooi als ze al lopend van hun mobiel, iPad of boek (ja ze zijn hier echt getraind in lopen zonder voor zich uit te kijken) opkeken en je ze kon laten glimlachen.
Verder is building the altar of worship de visie die God de mensen van YWAM Tokyo gegeven heeft. Het grappige is dat voordat we dit wisten God al tot het team gesproken had en we het idee kregen dat we een altar of worship moesten bouwen. God is nog steeds zo levend maar we hebben zijn glorie in heel andere manieren gezien dan ons avontuur in Mexico. God heeft alle naties gemaakt en is de mastermind, Hij wil ons graag laten weten hoe we zijn koninkrijk het meest effectief en liefdevol kunnen bouwen in elke natie.
We hebben direct aan het begin 2 keer de englisch corner bezocht op de universiteit. Deze english club is vrijwillig en is voor alle studenten die hun Engels willen oefenen. Je zit in een klaslokaal en praat 45 minuten lang Engels in kleine groepjes over een aangedragen onderwerp door de leider. Zo praatte we ook over hobbies en wat opviel is dat geen één Japanner uit mijn groepje een gezamenlijke hobbie beoefende....niemand noemde bijv met vrienden afspreken of een teamsport. Er was serieus één iemand die Twitter als hobby had, één had slapen en de rest had piano spelen of lezen. In een ander groepje was er iemand die wel een gezamenlijke hobby had namelijk chatten met vrienden......
En nogmaals werd bevestigd dat relatie kweken erg lastig was en juist alles vanuit relatie moet gebeuren. En zo zaten we op een vrije dag buiten in de zon stille tijd te houden uitkijkend op het sportveld/honkbalveld. En ineens was daar een oudere Japanse man die een plastic zak vol met tennis ballen met zich mee had gebracht. En geloof het of niet. Zonder muur begon hij gewoon de ballen weg te slaan.....Zo typisch. Ik heb nog nooit iemand gezien die alleen op een open veld met een zak vol tennisballen alle ballen voor zichzelf opgooit en wegslaat. Dit is typerend voor de Japanners. Zo individueel. God sprak direct en zei ga er heen, ik keek Sanne aan en die zei ook ga er naar toe. Dus ben ik een kijkje gaan nemen en uiteraard de eerste reactie was enorm angstig. Maar hij sprak een beetje engel dus het ijs was snel gebroken. Ik vroeg hem of hij samen wou spelen en dat wou hij maar hij had geen tweede racket. Toch wist ik dat ik met hem moest spelen en gelukkig herinnerde ik me ineens dat ik ergens langs een winkel was gelopen en daar een tennisracket zag liggen. Dus vroeg ik mr Ogawa(68 jaar) of hij het goed vond als ik een racket ging kopen, een beetje overdonderd maar dat leek hem erg leuk. Dus snel een fiets geleend van iemand en naar de winkel gescheurd en het bleek een tweedehands winkel te zijn, hulde. Een betaalbaar racket in de duurste stad van de wereld! 10 minuten later stond ik op het veld met Ogawa te tennissen en hebben we na afloop een erg leuk gesprekje gehad. Mr ogawa was een hele vrolijke, intelligente en nette Japanse man. Het viel me op dat zijn techniek erg goed was en het bleek dat hij al 25 jaar tennis speelt. Nog steeds erg vitaal! Zoals zoveel oude mensen hier. Het was een super leuke tennis partner en na afloop leek het hem leuk om nog eens te spelen. Mijn gebed was om hem inderdaad nog een keer te ontmoeten maar de dagen verstreken en geen teken van leven. Tot de laatste dag in Tokyo. We speelden worship op het speelveld voor ons huis en ineens hoorde ik tennis geluid, ik draaide me om en daar stond ie weer alleen met zn plastic zak tennis ballen. Ik kreeg toestemming van de staff om de meeting/worship te skippen en met hem te tennissen (da's ook fijne worship). Heerlijk gespeeld en na afloop wederom een leuk gesprek gehad maar dit gesprek was anders, hij was ineens enorm niewsgierig naar wat ik deed en waarom ik dat deed. Ik heb hem alles uitgelegd op een rustige manier in eenvoudig engels en hij was zeer geïnteresseerd. (dat is al bijzonder) Hij noemde zichzelf een luie budhist, maar was duidelijk geraakt door het verhaal over Jezus. Ik heb veel van hem en zijn

houding/levenservaring mogen leren. We hebben veel lol gehad en aan het eind heb ik hem een klein boekje meegegeven in het Japans waar de hele bijbel en essentie wordt uitgelegd. Het voelde zo fijn en natuurlijk allemaal en ik ben zo blij dat ik hem heb mogen ontmoeten. Ik heb zo'n hart gekregen voor deze bijzondere man en ik geloof echt dat God hem zal aanraken met Zijn liefde. God is gentle Hij wacht het hele leven van mr ogawa tot hij zelf de beslissing neemt om te geloven en accepteren wat Jezus voor hem gedaan heeft.
Ook hebben we een aantal keer het yoyogi park bezocht. Laatste keer was heerlijk, mooi weer, veel sport en BBQ. Sanne is lekker gaan spelen met wat kids en heeft met wat moeders gekletst, andere teamgenoten speelde wat volleybal en mijn aandacht ging uit naar een hardloop club die erg technisch bezig was. Allerlei specifieke coördinatie oefeningen met kids en ik was onder de indruk van de leiders...ik heb nog meegedaan met wat oefeningen en de estafette race. Was gewoon een heerlijk dagje, leuk om er gewoon je leefstijl van te maken. We hoeven helemaal niks te forceren gewoon de liefde uitdelen die Jezus in ons hart heeft geplant.
De afgelopen dagen/weken waren dus gezegend, maar ook lastig. Er was een duidelijke spirituele muur in Japan en aardig wat sterke bolwerken, die bolwerken van Satan probeerde ons team te beïnvloeden. En het was lastig om ons hier doorheen te knokken. We hebben aardig wat team bijeenkomsten en worship momenten gehad en door Jezus hebben we toch zijn wil kunnen doen en zijn koninkrijk kunnen bouwen, zaadjes kunnen planten en altar of worship kunnen bouwen. Enorm blij met ons team!
Toch na verloop van tijd merkten we nog steeds dat het kumamoto verhaal ons niet los liet en hadden we nog steeds sterk de drang om te gaan. God had het zo duidelijk bevestigd en de mensen daar zijn in nood. We kregen ook ineens het bericht dat het gebied vrijgegeven werd voor non Professionals! En ze onze hulp erg goed konden gebruiken! Onze leiderschap week was voorbij en ik was benieuwd of er iemand van de staff of studenten zou opstaan om het opnieuw open te breken omdat ik met mijn persoonlijke gevoel niet telkens de hele groep wou bezwaren en verwarren.
De keuze bleek definitief en was het erg lastig om hier over te praten met elkaar omdat de meningen verdeeld waren. Een mooie situatie om aan onze eenheid als team te werken! God heeft ons geleid en gezegend in de keus die we hebben gemaakt en de tijd hier in Tokyo was gezegend. Voor ons persoonlijk was het een wake up call! Een goede les! We hoeven niet altijd een enorme bevestiging te hebben, maar moeten checken of het bijbels is en het in lijn is met wat God wil, Hem zoeken en uitstappen, God zal ons bijsturen. Het kan soms een excuus zijn om te zeggen God als het uw wil is geef een sein of spreek. Maar waarom vragen we niet: God dit is in lijn met de bijbel en in lijn met wie u bent, dus ik wil het doen maar geef me een sein of spreek als het niet uw wil is. Zodat we al kunnen uitstappen en bijgestuurd kunnen worden. Als je een dakloze ziet die vraagt om wat eten, moet je God dan om bevestiging vragen voordat je hem iets te eten geeft? Nee, je kan misschien vragen wat je kan geven maar goed jullie snappen t punt
We sluiten af met een mooi avontuur in één van de laatste dagen....We wisten niet wat we zouden doen die dag. We hebben in de ochtend 10 minuten de tijd genomen om muziek te luisteren en te luisteren naar wat God wou. Toen we weer samenkomen waren kwamen de volgende dingen naar voren. Muziek, God zal mensen naar ons sturen in plaats van ons naar mensen, en iets met kinderen, het was in ikebukuro. Dus in geloof met de gitaar in de hand de metro in gestapt en eenmaal aangekomen in ikebukuro gevraagd waar we heen mochten. We zijn gewoon gaan lopen en hebben gedaan wat God ons ingaf. Zo eindigde we in een supermooi, strak en nieuw park. Er was een groepje van circa 6 studenten die lekker aan het chillen en we kwamen in contact met hen. We begonnen wat worship te spelen en al snel kwamen er studenten uit alle hoeken aangelopen. Na een paar minuten zaten er 20 studenten te luisteren naar de worship en was de sfeer zo gezellig en relaxed. Iedereen was blij en we hebben kunnen delen waarom we in Japan waren, lol gehad gekletst en worship gespeeld. De ideale combi. En wat bleek....ze deden allemaal een opleiding voor basisschool leraar. Zo eindigde we ergens in een park in Ikebukuro en kwam alles wat God had gesproken uit. Heerlijk.

Tokyo......de grootste stad ter wereld met 36 miljoen inwoners, maar geen geluid. Bizar! De meest lekkere en verse sushi van de wereld, het geniale toilet, de perfecte parken, de schone straten zonder prullenbakken, de respectvolle mensen, de metro waarin mensen worden aangeduwd door personeel zodat de deuren dicht kunnen, de mooie natuur, het fijne klimaat en als ze iets doen doen ze het perfect. Echt geen fout te ontdekken als ze er voor gaan.
God heeft ons de volgende dingen geleerd in dit land.
- kracht van gebed en God antwoord onze gebeden.

- wat het betekend om radicaal te zijn. Ik was aardig gefrustreerd in de eerste 2 weken omdat ik net als in Mexico God grote dingen wou zien doen. Maar telkens als we wouden bidden voor mensen, genezing e.d. waren de mensen ineens een soort van bang en moesten ze gaan. Terwijl je zulke leuke gespreken had. Maar keer op keer botste ik tegen die spirituele muur aan en het begon zo langzamerhand pijn te doen. Ik wist dat het niet gaat om wat ik doe, voel of denk maar wat Jezus gedaan heeft voor mij aan het kruis. En ik voelde ook vrede omdat ik in mijn identiteit kon lopen, maar het was gewoon frustrerend omdat ik zo verlangde naar Gods glorie op radicale manieren. Dus heb ik tot God gebeden en gevast en kwam ik tot de conclusie dat ik hetzelfde als in Mexico wou zien. Maar culturen en naties verschillen en radicaal zijn kan op hele andere manieren. Radicaal zijn is mm leven neerleggen en mn kruis op me nemen elke dag en Jezus volgen zelfs tegen de stroom in. En dit kan op zoveel verschillende manieren. Radicaal zijn is in Mexico misschien overal het evangelie verkondigen en bidden voor genezingen, maar in Japan was het liefde uitdelen, altaar of worship bouwen, dienen é.d. Het was een leerzame les want ik was continue op zoek naar de sleutel om de spirituele deur open te breken, maar ik probeerde de verkeerde deur. God gaf mij allang de juiste sleutel alleen focuste ik op de verkeerde deur.

In Mexico is het één grote revival en ben je alleen maar aan het oogsten, hier in Japan is het alleen maar zaaien en dan wordt je vertrouwen en geloof pas echt getest als je geen direct fruit ziet zoals jij het wil zien, maar geduldig moet zaaien in de wetenschap dat het niet gaat om wat jij ziet, maar wat God ziet.
- We moeten uitspreken en opstaan als God tot ons spreekt en dingen aanvoeren maar daarna snel zijn in luisteren naar anderen en traag in spreken.
Gebedspunten:

- Dat we samen quality time kunnen blijven houden.

En nu op naar New Delhi. Van 24 graad naar 48 graad, van de meest schone stad ter wereld, naar de meest vuile stad ter wereld, van de meest georganiseerde stad ter wereld naar de meest chaotische stad ter wereld. Cultureshock number 3 here we come.