De hel die Merapi heet

06-04-16: S'ochtends werd ik met een minibusje opgehaald om vervolgens naar Sidareja gebracht te worden. Met mij, inderdaad zoals ik al zei, een (klef!) Duits stelletje. En we moesten nog 2 mensen ophalen. Dit bleken die meiden van de dag ervoor te zijn (green canyon / valley Tour).

Onze trein zou om 10:06 vertrekken, en dat deed hij ook precies. We mochten niet klagen. De vrouw van mijn hostel had m'n kaartje geregeld en had de meest goedkope klasse genomen. Dat was iets minder. Ik mocht absoluut niet klagen hoor want er was airco! Maar dat deel was best wel vol dus kon m'n tas niet meer bovenop de rekken leggen met als gevolg dat ie continue naast me heeft gestaan. Gelukkig zat daar dus niemand.

In de trein heb ik eerst met mijn buurman en overbuur meisje en jongen gepraat. Ofja gepraat, het was heel lastig want ze konden niet echt Engels. Maar ik was natuurlijk wederom heel bijzonder. Maar het was wel heel leuk om met handen en voeten uiteindelijk bij hetzelfde uit te komen. (Of niet.. Dan lachte je gewoon een keer leuk en dan was t weer goed).
Het meisje zat ook continue stiekem foto's van me te maken. En wanneer ik zat zag ging ik recht in de camera kijken hahahha schrok ze van, mooi man.

Oh en ik heb in de trein de eerst echt knappe Indonees gespot!
Daarnaast heb ik nog lekker liggen pitten.
De treinreis duurde tot 14:10.
En je kunt het al raden, ik stapte de trein uit.. En het begon, jawel.. Te regenen!

Ik ben het station uitgelopen, en had al bij andere gelezen dat je nooit daar je vervoer moet regelen want dat is sowieso veel duurder. Dus ik ben gaan lopen. Regenhoes over m'n beide tassen heen, en daar liep ik. Iedereen vraagt waar je heen gaat en ze bieden allemaal vervoer aan, want het regent immers.

Via maps.me had ik al opgezocht dat het waar ik op dat moment liep ongeveer uurtje lopen was. Nouja ik vind dat opzich prima en wel te doen. Maar ik nam toch een becak want had ook geen zin om helemaal verlept in het hostel aan te komen.

Aangekomen in het hostel ging ik inchecken. Maar ze konden mijn reservering niet vinden. Had ik weer! Ik had van te voren al het gevoel dat er iets mis zou gaan haha. Wat bleek, ik had pas voor de dag erna geboekt. Waar is het nou fout gegaan.. Ik heb die boeking na 00:00 gedaan.. Dus had me vergist in de data. Nou uiteindelijk hadden ze gelukkig nog 1 bed over dus ik had weer geluk.. Kan er ook maar 1 overkomen hahaha.

Het is een super leuk hostel, ziet er ook heel gezellig uit. Veel boeken in een boekenkast, zelfs het boek van René vd Gijp staat er!

Ik had een dorm (=gedeelde kamer) geboekt maar kreeg een upgrade want in de dorm waren werkzaamheden en nu slaap ik op een zwaar relaxte 3 persoonskamer met ieder een bed van 1.40m.

Toen ik een rondleiding van de medewerker van het hostel kreeg en op mijn kamer stond, kwam er ineens een jongen binnen en die zei heel enthousiast 'heeee Rian!!' Dus ik zeg heel enthousiast in de veronderstelling dat ik dacht dat ik 'm kende.. 'Heeeey!!' Maar toen besefte ik me huh?? Uhm wie ben jij?! Bleek hij diezelfde ochtend naar de Borobudur (boeddhistische tempel) geweest te zijn en daar was ie Jory en Linda tegengekomen. Ze hadden samen een gids genomen en kwamen in gesprek over in welk hostel ie sliep. Toen ie de naam van het hostel noemde zeiden die meiden; 'hee daar gaat Rian vandaag ook heen'. Dus zodoende. Nou meteen super gezellig!

Bjarne, dat is de naam van die jongen, komt ook uit Nederland. Hij vertelde me dat hij met nog 2 meisjes van het hostel die nacht de Merapi vulkaan gingen beklimmen. Ik had er wel van gehoord en ook net daarvoor in de trein even naar gekeken via maps.me maar ik had bedacht dat ik dat in het hostel wel even verder zou gaan uitzoeken, ik wist er eigenlijk dus niks vanaf.
Toen kwam dit dus op mijn pad en ik zei gelijk 'jaaaa dat doe ik'. Dus toen ik aan medewerkers van hostel ging vragen of dat nog mogelijk was keken ze met grote ogen aan en vroegen ze 'ben je niet moe dan?' Ik: 'jawel, maar ik wil het toch vannacht' zij 'weet je zeker niet morgennacht?' Ik: 'ja.. Ik ben zeker' hahahha.
Pas later besefte ik me inderdaad dat ik wellicht wat te impulsief was geweest. Maaaaar achteraf kan ik zeggen dat als ik het toen niet had gedaan.. Ik het nooit had gedaan.

We zouden om 21:30 opgehaald worden en de dag erna uiterlijk 12:00 uur terug zijn (wat uiteindelijk 13:30 uur werd).
Het was op dat moment rond 16:00 uur dus we hadden nog wel wat tijd om te relaxen. Ik heb met Bjarne op de kamer gechillt en wat geouwehoerd. We hebben beide gedoucht en toen zijn we samen gaan eten bij een super lekker en gezellig Italiaans tentje! Ik at een mega lekkere pasta carbonara.

Daarna hebben we weer beide op bed gechillt met onze andere roomie, Adam, een jongen uit Canada. Ons plan was eigenlijk om van te voren nog wat te slapen maar dit was gauw mislukt.

Om 21:30 uur was onze taxi er. Die andere 2 meiden van het hostel die ook mee gingen heette Lianne en Nina. Nina had ik van te voren al gesproken in de huiskamer van het hostel. Daar gingen we met z'n vieren. Met ons busje moesten we nog 5 andere personen ophalen.
Uiteindelijk waren we met 4 Nederlanders, 2 Denen, 2 uit Singapore en 1 pool.

De rit met het busje naar het dorpje New Selo duurde ongeveer 2-3 uur.. Ik weet het niet meer precies. Hier aangekomen waren er nog meer mensen die de Merapi gingen beklimmen. Je start met z'n alle, op een gegeven moment splits je vanzelf omdat je een snelle groep krijgt, een medium en een slome. Ze hadden t erover dat we met 26 mensen waren. Ik weet niet of dit ex- of inclusief gidsen was, maar we hadden in ieder geval 6 gidsen.

Om 00:55 zijn we begonnen met lopen, het eerste deel was al (en sorry voor mijn taalgebruik) facking steil en dus ook zwaar. Dit was nog gewoon maar asfalt, als we toen wisten wat ons nog te wachten stond was waarschijnlijk de helft al omgedraaid. Het was zo steil, dat als je stond.. Je op moest letten dat je niet achterover viel.
Dat 1 km lang, ongeveer 'n uurtje denk ik. Ik weet door alle heftigheid de tijden niet meer precies hoor hahaha daar was ik totaal niet mee bezig!
Ik zal even foto van her bord waar de route opstaat toevoegen. Maar eigenlijk moesten we hier nog beginnen. Want er schijnt dus ook een tour te zijn dat je dit stuk wordt gebracht met de auto en dan begint het echt. Waarom wij dat niet hadden mag Joost weten.. Maar klote was 't wel.

Nou daar gingen we allemaal weer.. Man man, ik kan nu een heel A4 vollullen over hoe zwaar het was. Want dat was het. Even in het kort samengevat. Je had steile smalle paadjes, je had paadjes met rotsen waar je dus serieus met handen en voeten op moest klimmen. Je had losliggende stenen waarvoor je moest oppassen want anders ging je gewoon op je bek. Je had midden in het pad laaghangende takken waardoor je je kop open kon halen (is gebeurd, niet bij mij)
Het Was Niet Te Doen Gewoon
Maaaar je doet het toch. Je loopt maar en je loopt maar. Om de zoveel meter neem je 20 seconden rust, laat je je verzuurde kuiten en benen even rusten en je loopt weer door.

Je pept elkaar op en dat is alles wat kan. Positief blijven, niet denken dat je het niet kunt (al heb ik dat echt vaak gedacht). Ook heb ik me 100000 x afgevraagd.. Waarom doe ik dit? En waarom betaal ik hier ook nog geld voor.

Ik zat, samen met Lianne, in het groepje wat achteraan liep. Maar dat geeft niks want het was super fijn je eigen tempo aan te houden want anders hield je het sowieso niet vol. De gids die toen nog bij ons liep was ook niet echt super opbeurend, toen we vroegen of we echt heel sloom waren zei hij 'ja' hahahaha je kunt je voorstellen dat dat niet motiveert
We waren met 6e excl. guide. 4 Nederlanders en 2 mensen uit Singapore. Een man en vrouw (29). Die vrouw had het echt heel zwaar. Zij is uiteindelijk ook al ergens gestopt, ik weet niet wanneer.

Op een gegeven moment na een x aantal uur kwamen we bij een punt aan waar iedereen die daar al aangekomen was, zat te wachten op de rest. Het laatste stuk was namelijk zo gevaarlijk dat iedereen samen moest vertrekken omdat er dan altijd een gids bij was.
Het laatste stuk was zwaar, heel zwaar. Het bestond uit twee delen. Het eerste deel was allemaal los zand. Dus steil omhoog met los zand, dan kun je je voorstellen dat je daar inzakt en geen grip hebt. Dus 4 stappen op was 3 naar beneden.
Dit duurde best wel lang en was mega zwaar. Ik liep samen met Lianne en een niet Engels sprekende gids. In de verte zag je allemaal lampjes naar boven lopen. (We hadden ieder een hoofdlamp gekregen).

Na een tijd, toen het zand bijna ten einde was kon Lianne helaas niet meer verder. Ze had heel veel last van haar rug dus ze stopte daar.

Ik ben toen alleen met mijn gids verder gegaan. We moesten eerst nog een klein deel zijwaarts omhoog door het zand om vervolgens de echte top te gaan beklimmen. Dit was het tweede (en gevaarlijkste) deel. Het was eigenlijk gewoon een rotswand opklimmen. Met handen en voeten klauteren naar de top.
En dat was zwaar (nog steeds) en je zag nog steeds niet de top. Inmiddels begon de sunset bijna te komen dus ik zat in dubio. Ik was helemaal op, dus ik wilde steeds liever opgeven en gewoon op een steen gaan zitten en de zonsopgang kijken. En toen was ik er zo klaar mee.. Ik kon echt niet meer dus ik zei tegen de gids dat ik wilde stoppen. Dit was rond 5:25, 20 minuten nadat Lianne gestopt was en 4,5 uur nadat we begonnen waren met lopen.

Ik ben op een steen gaan zitten, wat niet mee viel omdat het mega steil was. Op dat moment werd 't me echt allemaal een beetje teveel en ik moest gewoon ervan huilen. Ik baalde dat ik opgaf en niet de kracht had blijkbaar om toch nog door te zetten, dus ik baalde van mezelf. Maar ik zat er zo doorheen dat ik het niet meer op kon brengen.
Maar tegelijkertijd dacht ik ook.. Ik ben zooooooover gekomen.. Ik kan toch niet thuis aankomen.. Zeggen dat ik de Merapi heb beklommen.. Maar eigenlijk ook weer niet want heb 'm niet gehaald. Dus ik heb al mijn moed weer verzameld en zei tegen de gids 'ik ga verder'.

Ik heb toen steeds een grote steen uitgezocht en ben daar naar toe gaan klimmen. Dit zo'n 3 x denk ik. Bij elke steen die ik uitgezocht had, had ik ff 20 seconden rust, en iedere x wilde ik opgeven. Totdat hij ineens zei: 'there is the top!' Waaaaaaaaauw ik was zo blij!!! Dus ik zei nou DAT KAN IK!

Toen ben ik verder gaan klauteren, he-le-maal naar de klote, kwam strompelend op de top.. Maar ik heb 't gehaald! 'n half uur nadat ik opgegeven had, had ik alsnog de top gehaald. Ik weet niet of ik me nog ooit zo ga voelen als dat ik me toen heb gevoeld. Heel heftig en super intens.

MAAR I DID IT!!!

En dan moet je nog terug. En wauw ik kan je zeggen dat is ook de hel. Heb er in totaal ongeveer 3-3,5 uur over gedaan denk ik?
Ik was ook de laatste want ik kon gewoon echt alleen nog maar kleine stapjes zetten. En je blijft continue denken WTF.. Heb ik dit vannacht allemaal gelopen? Echt die rotsen man, zoooo niet te doen hahah.

Mijn knieën deden (en doen) zo ontzettend pijn! Mijn linker enkel had het zwaar te voortduren.
Maar het probleem is.. Je moet. Er is geen andere manier dus dit is de enige optie.
Omdat ik dus de laatste was, was ik constant 1 op 1 met mijn gids (die geen Engels sprak, great)
Die jongen heeft zooooooooveeel geduld met me had. Ik heb wel 100 x sorry gezegd haha. Heb 'm ook fooi gegeven aan het einde.
Achteraf bleek, dat ik hem ongeveer €0,30 fooi heb gegeven in plaats van €30..... was nog niet helemaal thuis in de valuta.. OEPS!!

Het aller allerlaatste stuk, dus die steile helling van alleen asfalt, de 1e km, ben ik gebracht met de motor naar het startpunt. De rest was een half uur eerder dan mij binnen (viel me nog mee) en die waren met de auto opgehaald vanaf dat punt naar het startpunt.

Bij het startpunt kregen we pancakes. Iedereen was er wel een beetje klaar mee en we hebben met z'n alle flink wat zitten vloeken... Maar tegelijkertijd zijn we supertrots op onszelf uiteraard!! Echt iedereen heeft 't mega goed gedaan.
Toen we uiteindelijk met het busje wegkonden rijden naar Yogjakarta terug kun je je voorstellen dat we zo met z'n alle sliepen.

07-04-16: Om half 2 eindelijk thuis aangekomen.. Besloten Bjarne en ik om ons op ons gemak op te frissen en dan met de scooter richting de Prambanan tempel te gaan. Dit is een hindoeïstische tempel.
We waren beide natuurlijk zo goed als dood maar aangezien het ticket, wat Bjarne al had, maar alleen deze dag nog geldig was.. Besloten we gewoon te gaan. We zijn rond 15:00 uur richting de Prambanan vertrokken en we hebben er zo'n 50 minuutjes over gereden met de scooter de heenweg. Ik reed.

De tempel was echt machtig mooi. Het schijnt dat wanneer je de Borobudur hebt gezien, de Prambanan een beetje tegenvalt. Aangezien ik nog niet naar de Borobudur was geweest, vond ik deze echt mega mooi. Leuk feitje: alle stenen van de Prambanan zijn afkomstig van de Merapi vulkaan. Oftewel.. Die klote vulkaan die ik net beklommen had

We hebben een gids genomen, dat was interessant maar eerlijk gezegd was ik daar na 3 kwartier ook wel aardig klaar mee. Ik was zo ontzettend moe in m'n benen en al die trappen van die tempel op was allemaal net wat teveel haha.

Uiteraard waren wij ook hier weer een echte attractie. Hier was het zelfs best wel erg. Heb een stukje gefilmd met m'n camera, hilarisch gewoon. Onze gids werd er een beetje moe van haha op een gegeven moment zei die 'nog maar eentje en dan moeten jullie ermee stoppen'.

Nadat we klaar waren bij de Prambanan en we onderweg waren met de scooter, begon het uiteraard weer te regenen. We hadden afgesproken om op de terugweg op zoek te gaan naar een massagesalon. Op aanraden van Linda en Jory zijn we er naar eentje geweest dicht bij ons hostel.

We hadden een gedeelde kamer, want dat vonden we gezelliger, en die massage-meisjes vonden het heeeelemaal geweldig.
De massages zijn erg hard hier en dat terwijl ik écht toe was aan een relax massage.
Maar nee dat zit er hier niet in. Ik hou normaal echt van een voetmassage, maar dit was voetreflex en t deed gewoon pijn!

Op een gegeven moment ging ze ook al mijn tenen knakken, ik heb 't echt uitgeschreeuwd daar hahahah.
Die meisjes waren ook helemaal onder de indruk van mijn wimpers. En toen ze aan m'n gezicht begon ging ze er ook stiekem aan zitten hahaha

Na de massage gingen we terug naar het hostel en hier had de eigenaar, Oskar, voor ons allemaal gekookt. Was erg lekker!

Hierna zijn we naar een cafeetje gegaan. Inmiddels hadden we een nieuw meisje, Stevie. Zij ging met mij en Bjarne mee. In het cafeetje heb ik Linda en Jory weer gemeet.. Heel gezellig! Stevie en Bjarne zijn iets eerder weggegaan want moesten de dag erna beide vroeg op. Ik ben nog even gebleven maar heb het ook niet te laat gemaakt.

08-04-16: De dag erna heb ik lekker uitgeslapen, eindelijk!
Met de spierpijn viel het mee.. Behalve mijn knieën deden echt heel veel pijn.. Vooral met traplopen.

In de middag ben ik met Stevie lekker gaan lunchen. Toen we daar zaten begon het meeeeega hard te regenen. De hardste regenbui die ik tot nog toe heb gezien! (Op die van de jungle na haha die kan niet overtroffen worden).
De hele straat stond blank.
De van de middag heb ik een beetje gechillt op m'n kamer.
In de avond ben ik met Stevie, Laure en Vanessa wezen uiteten. Stevie en Laure kende elkaar al via fb en hadden afgesproken om te meeten in Yogja. Vanessa hadden ze die ochtend ontmoet bij de tour die ze samen hadden gedaan.

We waren bij een heel lekker, gezellig en goedkoop Indonesisch tentje gaan zitten. Wederom niet laat gemaakt want ik had de dag erna afgesproken om met Guido en 2 Canadezen: Caleb en Jamie naar de Borobudur te rijden.

09-04-16: Zij zouden me om 4:00 uur opkomen halen bij mijn hostel. Ik kende Guido via Facebook en had hem dus nog nooit gezien. Maar ze waren er, weliswaar paar minuten later, maar ze hebben me niet in de steek gelaten haha. De route naar de Borobudur met de scooter duurde ongeveer 1,5 uur. Ik zat achterop.
We reden eerst naar de Hill om vanuit daar de zonsopgang te kijken. Echter was het zo bewolkt dat we geen zon gezien hebben.

Daarna zijn we naar de Borobudur zelf gereden. De entree was aan de hoge kant (ik had studentenpas bij dus dan was ie de helft) en aangezien Guido al zoveel tempels heeft gezien ging hij niet mee naar binnen. Dus ik ben alleen met Caleb en Jamie naar binnen geweest.

Het was heel mooi en ook heel gezellig. Wederom vaak op de foto gemoeten dus we hebben flink gelachen. Na er ongeveer 2 uurtjes rondgelopen te hebben zijn we weer terug gegaan naar de ingang, naar Guido. Ook die heeft zich geen seconde verveeld.

De terugweg, en dan vooral het eerste gedeelte was heel mooi! Ik was iets voor 10 weer terug bij m'n hostel en dus nog net optijd voor breakfast.

Ik ben op bed gaan liggen en heb even geslapen. Heb mijn backpack ingepakt omdat ik voor m'n laatste nachtje naar een andere kamer moest en ben gaan lunchen met Stevie en Laure.

Ik zou de dag erna naar Bali vliegen dus heb met werknemer van het hostel mijn ticket geboekt en daarna nog een Indonesisch SIMkaartje gaan halen. Toch wel handig omdat je dan altijd en overal de weg kunt vinden en je hebt hele makkelijke apps om (goedkoper) taxi's te bestellen dus dan is dat altijd mogelijk :)

In de avond zijn Stevie, Laure en ik wezen uiteten bij de Italiaan. Ik was hier mijn eerste dag in Yogja al geweest en hij is erg goed. Hij zat ook bomvol.

Terug naar m'n hostel en uit gaan zoeken waar ik de dag erna heen zou gaan in Bali. Mijn vliegtuig ging om 7:25 uur dus ik werd om 5:30 weggebracht naar de AirPort.

10-04-16: Ik heb een hostel geboekt in Seminyak en daar zit ik nu. Niet het hostel wat ik wilde, die was namelijk al volgeboekt.. Helaas.
Ik lig aan het zwembad, in m'n eentje. Geen idee waar de mensen zijn haha.
Maar aangezien ik niet het type ben om de hele tijd in die hitte op m'n gat te liggen ga ik denk ik zometeen een brommertje huren, en het stadje verkennen. Eens kijken of het de moeite waard is om langer dan 1 nacht te blijven.

Nou heel veel groetjes,

Liefs Rian!