Zuidkust, Sri Lanka

Even een ding wat ik eerst moet delen:
Na onze hectiek op 'Adams Peak' kan je je voorstellen dat al die duizenden mensen ook weer naar huis moesten.
Wij hebben in de bus vanaf het bergdorpje naar het grote busstation anderhalf uur moeten staan tussen de klotsende oksels van de mensen om ons heen. De bussen hebben in Sri Lanka zelden airco en dus bergdorpjes hebben vele bochten waardoor de armen en tassen regelmatig om je oren vliegen.
De tweede bus stond meteen al klaar en daar konden we gelukkig in zitten. Het was lastig om vanuit het berg gedeelte naar de zuidkust te gaan, dus er werd aan aangeraden de bus naar Colombo te pakken en vanaf daar een Highway bus naar de kust te nemen.
4.5 uur plakken, slapen, rijden en zweten, maarja, je doet er weinig aan.
Eindelijk in Colombo aangekomen, waren we super blij even de bus uit te mogen.
Toen we op het station vroegen naar de Highway bus, werd ons tot ergernis verteld dat er alleen nog een lokale bus beschikbaar was. En wat denk je? Het was "maar" 5 uur naar Tangalle (eerste plaatsje zuidkust)
We hadden met eerdere reisgenoten daar afgesproken, dus zijn we zonder lunch en dus ook maar zonder avondeten op de bus gestapt.
er waren nog maar drie plekken vrij in de bus en die waren vooraan. Blij dat we konden zitten, gooiden we onze tassen neer en hadden we ons neergelegd bij deze deprimerende dag..
Halte voor halte kwamen er steeds meer mensen in de bus. Het was weekend, dus veel mensen keerden naar huis terug.
Ongeveer 15minuten na vertrek liep de bus overvol. Gezien wij vooraan zaten en de bus zo enorm vol was, begonnen mensen zich naar binnen te duwen en proppen. Ik zat alleen naast een lokale vrouw en Frank en Wendy aan de andere kant. We konden alleen maar naar elkaar roepen. Bij Frank was gewoon iemand op schoot gaan zitten.
Ik had mijn tas tegen mij aangeklemd en overal mensen, armen, tassen en stinklucht om mij heen.
Onderhand hingen er zelf mensen aan de deur van de bus om toch mee te komen. De ARKO (alle ramen kunnen open) functioneerde allang niet meer en ik was helemaal doorweekt van het zweet.
Frank schreeuwde dat hij er uit wilde, maar hoe moesten we in hemelsnaam onze tassen hier uit krijgen??!
bezweet liet ik mij hoofd op mijn leuning vallen en heb ik mij zo min mogelijk druk gemaakt om alles om mij heen. Wendy bleef positief, Frank agressief. Sommige mensen duwen en beukten vreselijk in de rondte.
Een lokale man en een lokale dame naast mij, begonnen zich te verontschuldigen voor de drukte en de hitte. De vrouw bood ons een slaapplek aan, bij een halte vrij dichtbij. De man sprak mij moed in en zij dat de meeste mensen alleen de eerste drie uur in de bus zouden zijn.

Vraag mij niet hoe, maar we zijn in de bus gebleven. En naar een ruime drie uur kwam er frisse lucht de bus in en gingen er eindelijk mensen uit. We waren al zo'n negen uur onderweg, hadden honger en waren moe. Nu konden we het allemaal loslaten en vielen we één voor één in slaap.
De lokale man achter mij en de buschauffeur hebben ons 5 uur later een seintje gegeven, omdat we levend op bestemming waren aangekomen.

De lokale man bracht ons zelfs naar een hotel, waarvan hij wist dat die om 01.00 's nachts nog open was. Hij maakte de eigenaar wakker en 15minuten later zijn wij in bed neergestort, in diepe gesloopte slaap.

Hallo zon- zee- strand!
Wij zitten al een aantal dagen met onze (reeds) witte billen aan de kust van Sri Lanka.

De plaatsen die we hebben bezocht zijn:
Tangalle, Mirissa, Galle & Hikkaduwa.

In Tangalle zijn we heerlijk een dagje naar de SPA geweest en hebben zowel Wendy als Frank van een massage genoten. Achter de salon was een groot Mangrovebos, waar we een uur lang gekanood hebben.
In de mooie omgeving hebben we vele mooie vogels gezien en in water troffen we meerdere varanen aan.
Tangalle is klein, gezellig en niet zo toeristisch.
Overal in Sri Lanka en dus ook hier, kan je genieten van zowel lokaal als Westers eten, wat gemiddeld €5-8 per persoon kost.

Langs de kustlijn is er zowel bus al trein vervoer. Beide spotgoedkoop.
Onze Amsterdamse vriendin Sabrina is nog steeds aan onze zijde en heeft samen met Wendy de derde dag in Tangalle op een scooter door gebracht. Leverde Frank en mij een nationale uitslaapdag op & een bus eerder naar Marissa.

In Marissa hadden voor de verandering een Hostel geboekt en sliepen we met 8 personen op een kamer. Wendy haar eerst ervaring met zoiets!
Die had zich mentaal voorbereid op één groot zooitje, maar 'My Hostel' was een vrij nieuw pand, leuke eigenaar en vol gezellige Ausies en wat andere Nederlanders. Bedden waren goed en voldoende ruimte om onze rugzakken op te bergen. Ideaal dus!
Het strand van Marissa is super toeristisch, maar op leuke manier.
Een kustlijn vol relaxte strandtenten, ligbedjes, gezellige terrassen en een zee vol surfers en zwemmende mensen. Soms tref je rotsachtige gedeeltes in de zee, maar laten we het er op houden dat je daar snel
genoeg achterkomt. We hoorden ook veel geklaag van mensen die in een zee-egel gestapt waren, maar wij hebben vooralsnog nergens last van hier.
Een stukje van de drukke stranden af, vind je een 'Secret Beach' in Mirassa. Hij is niet zo heel secret meer, want er is ook gewoon een beachbarretje bij. Je moet er wel even zo'n 45
minuten voor wandelen. Je komt uit bij een klein stukje strand, met ligbedjes en een chill muziekje. Menig mens heeft geen zin in de wandeltocht, dus wij zaten met zo'n 20man tr e chillen aan het strandje.

Wendy is nog walvissen wezen spotten en heeft twee grote blauwe vinvissen gezien!

Frank en ik kregen ons E-visum voor India niet rond omdat we er net iets langer heen gaan dan 30 dagen. Halsoverkop zijn we in de bus naar de ambassade in Colombo gereden. Dat duurde vanaf Mirissa gewoon nog zo'n 4 uur.
Daar aangekomen namen we de tuktuk naar de ambassade. Bloedheet, alle bagage mee en zwetend in de zon, stonden we voor een dichte deur. 15minuten later gingen ze godzijdank open, maar werden we weggestuurd met een klein papiertje waar een adres op stond van een ander bureautje.
Wederom in de tuktuk gesprongen en het bureau opgezocht.
Daar aangekomen, moesten we papier invullen die we uitgeprint hadden moeten hebben via een site. In plaats van dat we een printer of de wifi mochten gebruiken, werden verplicht naar kantoor gestuurd, waar we moesten betalen voor de formulieren en ze voor ons werden ingevuld. Ook betaal je voor kopieën van je paspoort en vragen ze om twee pasfoto's.
Ik viste, met mij goede inpak-voorbereiding Zo onze meegebrachte pasfoto's uit mijn rugzak. Deze foto's bleken echter (de eikels!!!') te klein voor het visa formulier van India en moesten we ook nog betalen voor nieuwe foto's. Geldklopperij!!!!

Eindelijk konden we dan met onze ingevulde formulieren en nieuwe foto's ons visum aan gaan vragen.
Er was maar 1 toeristenbalie, waardoor het nummertjes wacht-systeem ontzettend onterecht voelde. Wij bleven rustig zitten wachten, terwijl er balie's voor lokalen leeg waren. Na twee balie's te hebben overleefd en nadat al onze gegevens dubbel waren gecheckt moesten we komen betalen. Wel Kregen we de mededing dat het 5-7 dagen zou kunnen duren en als we pech hadden langer.
Er viel ook nog een dag af, wegens een feestdag.

Morgenavond zal Wendy naar huis vliegen en blijven wij nog 1 nachtje in Hikkaduwa.
Donderdag mag iedereen duimen en kaarsjes branden en ontvangen wij hopelijk onze visums. Vrijdagmiddag staat onze vlucht naar Madurai (India) op de planning.

Voorlopig vermaken wij ons nog prima in Hikkaduwa. Vandaag tijdens het snorkelen een schildpad van zo'n 1,5 meter groot gezien en anderhalf uur met Wendy in de knoop gelegen bij een lokale Yoga Les.
Morgenochtend gaan we onze eerste les surfen maar eens doen, want dat staat ook al een flinke tijd op de planning!

Bruine toeten, geniale rotty, heerlijke Stranddagen, maar wel weer toe aan iets anders. Hopelijk komt alles goed en kunnen we vrijdags lekker chill in het vliegtuig stappen.

Xx

PS. goed om te weten is dat wij de PC aan Wendy meegeven om er zeker van te zijn dat niemand uit India er mee vandoor gaat.
Mijn verslag over India zal dus helaas pas over 5-6 weken hier online staan..