Mulu, Maleisie

Vrolijk kerstfeest allemaal, hier vanuit de hitte in Maleisisch Borneo!
Wij waren de afgelopen week niet- of nauwelijks bereikbaar vanwege ons bezoek aan: “Mulu National Park” (Echt even googlen voor plaatjes en info, wauw!)

Dit park is het grootste national park op Sarawak (provincie Maleisisch borneo). In 2000 werd Mulu national park opgenomen op de werelderfgoedlijst door UNESCO. Het is alleen per vliegtuig goed bereikbaar, omdat de ingang van het park aan de voet van de bergen ligt er geen wegen gebouwd mogen worden. Boot is optioneel, maar duurt eeuwen! De meeste bezoekers komen voor de bekende enorme grotten, maar wij hadden maarliefst 5,5dag op deze prachtige bestemming en hebben onze tijd meer dan goed benut!

Afgelopen zondag kwamen we aan, met een piepklein half vol vliegtuig op een mini landingsbaan tussen kilometers bossen en omringt door bergen, super mooi uitzicht.
We konden gewoon met onze rugzakken het pad oplopen, want we zouden vanzelf wel een slaapverblijf tegenkomen.
In tegenstelling tot de regenachtige dagen in Kuching, was het hier heel heet.
We hadden geen behoefte aan overdreven veel zweetwerk, dus zijn we meteen na zo'n 500 meter bij het eerste verblijf het pad op gegaan. Een klein Maleisisch vrouwtje gaf aan dat er voldoende plek was. We sliepen op een slaapzaaltje, waar plek was voor zo'n 10-12 personen. Ondanks de bevolking hier vakantie heeft, waren er 3 gasten in het verblijf. Het was een heel basic, met koude douches die buiten waren, alleen stroom via een generator in de avond tussen 19.00-.01.00 en in de ochtend een pannenkoek of eitje aan de tafel buiten. Het vrouwtje was echt weer een super schattig mensje en met wat kerstversiering in de kamer voelden we ons meteen op ons gemak.

Na het droppen van onze spullen en het kiezen van een bed wilden we eigenlijk meteen neerploffen en uitrusten, maar geloof mij, daar is Mulu echt te mooi voor.
Meteen een kleine rugzak ingepakt en op verkenning. Ons verblijf bleek het meest ver van de ingang van het National Park af te zitten, maar dit was uiteraard voor ons geen probleem!
Je loopt over een kleine weg richting het park en komt onderweg maar 3 andere plekken tegen om te slapen. Om je heen zijn alleen maar bossen en bergen te zien en met een half hoge zon was dit een prachtig veelbelovend begin van onze week hier.
15min later wandelen wij het park binnen en kochten we een toegangsbandje voor 5 dagen en namen we alle folders mee van de informatietafel.
Online had Frank over de “Pinnacles tour” gelezen, een 3-daagse tour waarin je 1dag een berg gaat beklimmen en volgens internet een absoluut hoogtepunt. Wij zijn meteen naar de receptie gegaan om dit te boeken (Ik had verder geen idee waar ik aan begon, maar er stonden dagen aan strand tegenover). Vijf minuten later stonden we beteuterd weer buiten, want de tour was voor de aankomende weken volgeboekt..

Gezien het te laat was om nog dagtour te gaan doen, besloten we eerst een supermarkt op te zoeken. Bij alle tours werd aangegeven dat je zelf eten moest meenemen en bij tours van meerdere dagen moest je dan ook voor jezelf koken..Dit “Supermarktplan” was natuurlijk weer te mooi om waar te zijn, want in Mulu is eigenlijk niks behalve het park, het restaurant van het park en de 4-5 slaapverblijven er omheen. Er werd ons verteld dat er een stukje verderop, buiten het park toch een kleine winkeltje zou moeten zijn, gewoon in een woonhuis langs de weg. Het is altijd prettig om de eerste dag alles een beetje te verkennen, dus liepen wij vol goede moed weer terug opzoek naar het winkeltje. Al wandelend in de hitte over het broeierige asfalt duurde het best een tijdje voordat we de eerste mensen tegen kwamen. We waren eigenlijk alweer klaar met het "moeten" lopen en er was nog steeds niets om ons heen te vinden, dus liepen we naar een clubje locals die verderop stonden te babbelen. Eén man wist meteen welke winkel we zochten en wees naar zijn motorbike waar een tof bakje aan verbonden zat. Hij bracht ons wel even! Het ritje was natuurlijk helemaal leuk, maar echt rete ver..
Aangekomen bij de winkel verkochten ze alleen wat blikjes drinken, ijs, koek, chocolade, droge rijst en noodles. We stonden met water en cola in no-time weer buiten. Niet echt ons favo-eten allemaal. Je snapt helaas zelf wel dat er niet nog een gratis lift voorbij zou komen en dat we dus dat hele takke eind terug moesten lopen. Altijd blijven lachen, zei Bassie vanaf mijn zweet-schouder.

In het park waren we nog net op tijd om naar de zogehete "Deer Cave" te gaan om vleermuizen te spotten. Dit is de meest bezochte grot die makkelijk bereikbaar is vanaf de ingang van het park. Het pad er naartoe ligt een meter boven de grond en bestaat uit houten planken om er voor te zorgen dat de dieren veilig alle kanten op kunnen. Na een wandeling van zo'n 3km kwamen we bij de grot aan. We namen plek op de daarvoor bestemde bankjes om naar de miljoenen vleermuizen te kijken die aan het einde van de middag uit de grot vliegen om opzoek te gaan naar eten. Heel bijzonder!

Via via kregen we te horen dat onze gewilde Pinnacles tour ook werd georganiseerd door freelance gidsen. Wel was er een minimum van 3 personen, dus moesten wij opzoek naar Buddies! We zijn langs de slaapverblijven gegaan en hebben rondgevraagd, maar konden niemand vinden.
We hebben ons nummer van slaapverblijf achtergelaten en als we mazzel hadden konden we misschien dinsdag op tour.
We schreven ons noodgedwongen in voor een watervaltour, voor de volgende dag (maandag) omdat ik zo dol ben op zwemmen. Alle tours kosten geld, maar het ziet er allemaal tot uit. Je kan hier makkelijk een week heen en elke dag iets inplannen. Je kan ook slapen in blokhutten in het national park of in een groot hotel als je rijk bent ^_^….Het restaurant van het park bleek overigens redelijk betaalbaar en na een goede maaltijd gingen we terug om eindelijk te gaan slapen. Helen (het schattige vrouwtje van ons verblijf) kwam aanhollen met het nieuws dat wij de volgende ochtend op onze 3-daagse Pinnaclestour konden. Wij hadden net 60 euro betaald en ons ingeschreven voor de andere dagtour. “Dag uitslaapdag”...de wekker ging om 7.00uur, voor vroeg ontbijt en een bezoek aan de receptie van het park. We hebben voor de zekerheid onze backpacks maar weer ingepakt en een daypack klaargezet voor 1 dag/ of te gebruiken voor 3 dagen. (echt weer plan-de-campagne-roos&frank). Wij hebben tegen Helen gezegd dat ze ons of in de avond of 3 dagen later kon terug verwachten. Ze vond het allemaal even prachtig, zei dat we onze ingepakte spullen lekker bij het bed konden laten staan en dat ze er op zou passen. Fijn, dat scheelde namelijk een flinke loop naar de bagagekamer in de het park!
Alles ging mega soepel, we wilden de watervaltour graag ruilen voor een dag aan het einde van de week, maar die zaten allemaal vol geboekt en we kregen gewoon onze centen weer terug.
In het restaurant van het park wist ik flessen water, aardappelen, bananen, brood, jam, rijst, kip, crackers, chips, wortels en uien te scoren! Lekker last-minute kwam alles dus toch nog goed. Absoluut nadeel was dat we de hele zooi inclusief onze daybacks moesten meeslepen op de eerste dag.
Onze gids pikte ons op bij de ingang van het park en we vertrokken direct per boot. We deden de tour met een stelletje uit Australië, die dit online hadden geboekt, veeeeel te veel hadden betaald, maar wel inclusief eten hadden. Was een beetje vreemd vonden wij. Als je het mij vraagt hadden zij gewoon een privetour geboekt en hebben ze ons er gewoon bijgezet voor wat extra verdiensten. Vonden wij helemaal niet erg natuurlijk!
Na een korte tocht op het water zijn we gestopt bij een klein dorpje in de hoop dat we wat kochten en konden daarna gelukkig snel door naar de grotten. We bezochten de "Wind-Cave", die zijn naam waar maakte met een fijn briesje, vele mooie stalagmieten en stalactieten heeft en een fantastisch gegolfd plafond. De ander was de 75 km lange "Clearwater-Cave", waar een ondergrondse rivier van meer dan 108 km lang doorheen stroomt.
Dit park bevat de mooiste grotten die wij tot nu toe gezien hebben. Overigens is het goed om te weten dat er nog steeds grotten worden ontdekt in dit gebied en dat er maar een paar grotten open zijn voor toeristen. Sommige grotten zijn ook op bepaalde tijden of dagen gesloten om er voor te zorgen dat ze nog zolang mogelijk in goede staat zullen blijven.
De vele trappen in de grotten waren een kleine voorbereiding op onze Pinnacles klim. Onze benen voelden nog hartstikke verzuurd van alle wandelingen in Kuching, maar dat lieten we natuurlijk alleen aan elkaar weten.
De laatste stop was bij een bospad en deze keer moest alles mee uit de boot. Voor deze eerste dag stond alleen nog de wandeling naar het kamp, waar we moesten koken en zouden slapen op de planning.
Het was wel een wandeling van 9.4kilometer, maar met redelijk vlakke ondergrond.
2.5 uur later kwamen we aan bij het kamp, dat aan de voet van twee hoge bergen lag met een mooie rivier ernaast. Het was nog meer basic dan ons slaapverblijf bij Helen. De kamers waren gewoon open in de frisse buitenlucht en op houten planken lagen een soort van gymmatten die matrassen moesten voorstellen. Mijn klamboe die ik 4 maanden bij mij heb gedragen en nog nooit had gebruikt heb ik twee weken geleden achter gelaten in Kalimantan in de hoop dat daar iemand er wat aan zou hebben. Natuurlijk had ik hem precies nu een keer zelf nodig.
Overal wordt geld aan verdiend, dus natuurlijk kon je gewoon voor 2.50euro per nacht een tweepersoons-klamboe huren. Hij hing in no-time en na een wel verdiende douche hebben Frank en ik samen ons maaltijdje klaar gemaakt. Er was een gemeenschappelijke keuken waar iedereen kon koken en ook hier was in de avond dankzij een generator zo'n 2-3 uur stroom. Natuurlijk niet voor het opladen van iets, maar wel verlichting en kookplaten. Wederom, lekker basic.

Het slapen was HELLS, geen oog dicht gedaan en Frankie helaas ook niet. Bed lag voor geen meter, de groep naast ons vond het nodig om echt vaak hun zaklampen aan te doen en maakten schandalig veel lawaai. Onze wekkers stonden op half 6, zodat we konden ontbijten, lunchbroodjes smeren en klaar zouden staan om half 7 bij de gids.
We waren stiekem wat jaloers op het Australische stel die alle maaltijden verzorgd kreeg, maar onze (goedkope) zelf gesmeerde broodjes jam konden er ook prima mee door.

Geen idee wat ik moest verwachten van deze dag, maar het weer zat mee, ergens moesten we nog wel iets van conditie hebben en het bereiken van een bergtop is weer een bikkelpunt waard. Er stond ons 2.4km omhoog te wachten met een gemiddeld stijgingspercentage van ruim 50%, aaaaaaah.
Met 3 liter water per persoon in onze tassen, ons lunchpakket en muesli repen begonnen we aan de klim. De eerste 600 meter vielen mij meteen al zwaar. Het was hier nog puur beenwerk. Kleine stappen werkten het best, maar het pad zat vol stenen en boomwortels en elke stap was schuin omhoog. We waren na een paar minuten al doorweekt van het zweet en lurkten flink aan onze waterflessen.
Het meisje van het andere stel had al snel de tranen in haar ogen staan en liep een stuk achter ons. Het tempo wat we hadden was goed, dus we konden best even een extra breakje inplannen om als groep de top te bereiken. Wel is het verplicht om binnen een bepaalde tijd een punt te bereiken, zodat je voor 11uur op de top bent. Als je deze punten niet haalt, moet je dus omkeren en terug gaan.
Het is een mentale strijd om naar boven te komen, maar met een beetje conditie red je het. We hadden echt steun aan elkaar. Goede schoenen zijn nodig, want zeker in dit seizoen zijn de stenen en rotsen aan de gladde kant.
Vanaf de 1.2km werd de berg nog een stukje steiler en moesten we echt met handen en voeten klimmen. Hier vond ik het eindelijk leuk worden! De laatste 400 meter, waar je een uur over doet word je geholpen door touwen en ladders om naar boven te komen. Wat een avontuur was dat!

3.5 uur later kwamen we aan op de top. Trots, bezweet en met uitzicht op de Pinnacles. In het Nederlands: De Pinakels. Het zijn in feite een serie van 45 meter hoge, scherpe punten die duidelijk zichtbaar zijn boven de omliggende omgeving. Ze liggen aan de kant van Mount Api (Gunung Api, 1.750 meter), één van de drie bergen in Mulu Park. Ze zijn ontstaan door aardverschuivingen en de beklimming absoluut waardig.

Als je denkt dat je alles hebt gehad, volgt nog de terugweg. Achterstevoren klim je de eerste 400 meter weer terug. Dit gaat rustig aan, want het kan glad zijn en je moet serieus goed kijken waar je je voeten neerzet. Het naar beneden klimmen bleek veeeeel minder leuk dan omhoog en was zeer vermoeiend. Mijn benen begonnen te trillen, omdat er veel spanning op je kuiten en boven benen komt te staan van het voorzichtig stappen. Frank ging het overigens beter af. Die blijkt natuurlijk weer lichtvoetig te zijn en daarom ook niet onderuit te gaan. Mijn olifanten hoeven werkten totaal niet mee. Ik zet duidelijk teveel gewicht op mijn voeten en ben meerdere malen onderuit gegaan. Paar schrammen en een kei in je bil is te doen. Voordeel van steil naar beneden is dat er altijd wel een kei of boom is waar je je aan vast kan grijpen.
De weg terug duurde langer dan heen en mijn benen waren het er niet meer mee eens. Ik liep achteraan, voelde me slap en wenste dat er een Cable-Car baan was gebouwd om mij naar beneden te brengen. Er was weinig over van mijn meestal fanatieke sportgevoel en doorzettingsvermogen.
Na de zoveelste keer door mijn enkel te zijn gegaan en mijn zere knieën had ik zelfs de tranen in mijn ogen staan en moest Frank mij even moed inspreken. We hadden nog zo'n kilometer kleine K** pasjes te gaan voordat we beneden waren. Hij had geduld, we gingen super langzaam en elke boom die ik vast kon houden om niet te vallen heb ik benut. Elke stap naar beneden zou mij dichter bij de koude douche brengen waar ik zin in had en iets van thee of koffie. We hadden iets van suiker en zout mee moeten nemen om ons beter te voelen na zoveel uur intensieve inspanning en zweten(2 witte broodjes jam functioneerde toch niet helemaal). We hadden overigens een eikel van een gids, die niets vertelde, niet voor extra eten of een verbanddoos had gezorgd en mij duidelijk zo langzaam vond, dat hij al vast vooruit naar het kamp was gegaan. Hij lag ook al te slapen toen wij terug kwamen. Bij deze tocht is een gids verplicht en hij liet ons gewoon achter...najaaa ! (Dikke klacht over ingediend, idioooot)
4.5 uur later waren we dan eindelijk terug. Een frisse duik in de rivier en een schone douche deed ons goed. Het pakje noodles en de zakjes oploskoffie waren even hemel op aarde en nadat we wat spelletjes UNO achter de rug hadden, konden we alle vier weer lachen. We hadden het gedaan en mochten tevreden zijn! Van de andere groep waren 2 mensen halverwege naar beneden gegaan en zij kwamen 2 uur later dan ons terug.
Na het eten zijn we vroeg op stok gegaan en hebben we wederom dramatisch geslapen.
Mocht de pret allemaal niet bederven. We liepen de volgende ochtend 9.4km terug naar de boot en kwamen rond 12uur weer aan in het National Park.

Helen wachtte ons op met een koud sapje en onze bedden waren schoon en wel voor gebruik. Heerlijk rustig aan gedaan de rest van de middag. In ons Backpackers verblijf waren onderhand nieuwe mensen aangekomen die allemaal op de hoogte waren van onze tocht. Uiteraard hadden ze onze tassen gespot en nieuwsgierig aan Helen gevraagd waar wij uithingen.
Niemand anders had deze tour in de planning en er werd welverdiend respect voor getoond!
In de avond hebben we met wat nieuw gemaakte backerpackers-vrienden nog een kleine wandeling door het park gedaan.
Het park bezit -
1500 soorten bloeiende planten
170 soorten orchideeën
10 soorten Pitcher plants (kannetjeskruid)
67 soorten zoogdieren
262 soorten vogels
8 soorten neushoornvogels
74 soorten kikkers
281 soorten vlinders, honderden soorten paddestoelen en insecten.
Nogal de moeite waard om wat wandelingen te maken dus! We hadden overigens al dikke spierpijn, dus echt snel gingen we niet.

Op donderdag zijn we zelfstandig naar een niet al te boeiende waterval geweest in het park en hebben we in de middag nog een afsluitende tour gedaan met een gids.
De tour bestond uit het bezoeken van 2 grotten en via de bijgevoegde foto's ga ik jullie laten zien hoe mooi ze waren. De zeer ruime "Deer Cave" is 1000 meters breed en ongeveer 120 meter hoog. De 60 meter hoge "douche" die constant water geeft uit de "Garden of Eden" is één van de meest spectaculaire bijzonderheden van deze grot. De andere erg populaire grot is de "Lang Cave". Met haar lage plafonds is het de perfecte plaats om close-up foto's te maken van slapende vleermuizen.(niet dat onze cheap-cheap camera dit aankon..)

Vandaag (vrijdag) zijn we naar Kota Kinabalu gevlogen. Het idee was wat dagen aan het strand door te brengen. We zouden hier nog een berg beklimmen, de hoogste van zuid-oost Azie, maar zijn voor nu even klaar met klimmen. Ons plan viel vanmiddag in duigen, want vanuit het vliegveld hebben we de bus naar de haven gepakt, maar van de 3 eilanden die er zijn heeft er maar 1 een hotel, die onbetaalbaar en volgeboekt was. De andere twee hebben campings, maar we hebben geen tent en weinig kampeerbehoefte. We zitten nu in een prima hotelletje op het vaste land en pakken morgen bij goed weer lekker de boot heen en weer naar 1 van de eilanden. Gaat helemaal goed komen dus! Liefs

PS: foto's uploaden is crisis hier, na heel veel moeite en geduld een paar kunnen uploaden!
PSS: dit was serieus nog de korte versie, want ik had nog zoveel meer te vertellen haha!
PSSS: Frank denkt er serieus over nog een berg te gaan doen...