Homestay

Vroeg in de ochtend stappen we op de trein richting Calicut (ja sorry, maar wij hebben deze naam niet verzonnen) Op t station is het hectisch, vooral de taxichauffeur die ons naar het perron bracht maakte het hectisch.... perron 1 of 2 of toch perron 3. Tja, wij weten het ook niet want ons "Indisch" is een beetje roestig, ook na bijna 2 weken. Eddy en ik zijn meestal ongeduldig maar doordat er veel te zien was veel op t station bleven we lekker rustig en huppelde maar wat achter hem aan. Uiteindelijk is het goed gekomen en zwaaide hij ons met zijn klotsende oksels uit!

We hebben gereserveerde stoelen in de trein, perfect geregeld. Twee stoelen aan het raam en vlakbij het toilet. Het kon niet beter en bagage hadden we niet bij ons, deze had Harry meegenomen, want hij reisde ons achterna. De treinen zijn vanaf 1999 wel een stuk verbeterd qua comfort. Ruime biologisch lederen fauteuils met verstelbare rugleuning, voetenbankje en opklaptafeltje, stopcontact voor je mobiel of laptop op te laden, wat wil je nog meer? Tijdens de reis komen er tot vervelends toe verkopers langs met koffie, thee, koekjes of andere lekkernijen. Onze medepassagiers (allemaal Indiërs) zijn rustig en de een na de andere trekt een bananenblad uit zijn tas met diverse tupperware bakjes met geurende etenswaren. De tafeltjes worden neergeklapt en het ontbijt kan beginnen. Eddy voelt zich al helemaal thuis want bij ABN AMRO in Amsterdam, waar heel veel Indiërs werken op de ICT afdeling, doen ze precies hetzelfde.
Omdat deze mensen met de handen eten kun je je voorstellen dat er hier en daar sporen in de trein achterblijven van etensresten... want van schoonmaken hebben ze in dit land geen kaas gegeten.
De treinreis verloopt voorspoedig, maar waar moeten we eruit?Niemand die iets omroept of ons een seintje geeft, we weten alleen de naam van het station "Calicut" waar we uit moeten stappen. Omdat ieder stad, dorp of gehucht 2 verschillende namen heeft is dit voor ons moeilijk te onderscheiden. Maar door met de handen en voeten te vragen zijn we bij het juiste station uitgestapt, 165 km later.

Harry stond ons op te wachten en we reisden verder door de bergen naar Wayanad. Tijdens de rit door de prachtige natuur met mooie landschappen, en vergezichten werd het steeds kouder en natter. Aangekomen in het dorp waar we zouden overnachten en na enige tijd zoeken arriveerden we bij onze Homestay. Een verblijf bij mensen thuis, in Nederland noemen we dit een B&B. Het verschil met de Homestay is dat je 's avonds ook bij de mensen thuis met de pot mee eet. Alleen in ons geval had de eigenaresse er die avond en de avond erna geen zin in. Want haar STAFF had vrij.... ik vroeg heel netjes of zij niet kon koken of te wel dat wij er geen probleem mee hadden dat zij voor ons kookte. Oeps, dat had ik toch niet goed begrepen. Zij had andere taken en daar viel koken niet onder!! maar blijkbaar wel haar man de hele dag commanderen, daar lag blijkbaar wel haar focus. Nee, met deze vrouw hadden Eddy, ik en zelfs Harry geen klik mee. Tijdens onze hele reis hebben we alleen maar vriendelijke en hulpvaardige mensen ontmoet. Dus dat was weer een nieuwe experience. Zie je maar weer dat mensen die het financieel beter hebben arrogant worden. Dit merkten we ook aan de Indiaase toeristen. Deze hebben geld en dat laten ze ook merken naar bijvoorbeeld het personeel in restaurants en hotels. Jammer!

En dan onze kamer, deze was schoon en netjes. Eigen badkamer met toilet en dakterras. Naast ons nog een kamer en deze was ook verhuurd.... en dat hebben we geweten. Van iedere zuchtje, hoestje of gesprek daar waren we volop getuigen tot laat in de nacht....en dat 2 nachten achter elkaar. Weg nachtrust.... grrrr

What About Harry?
Ik heb moeite met de arbeidsomstandigheden van onze Harry. We komen na een aantal dagen erachter dat zijn auto zijn hotelkamer is. Zijn werkgever geeft hem per dag €7 euro onkostenvergoeding voor eten e.d. Dat is haalbaar voor dat geld maar niet voor ook nog een slaapplek... Maar goed, hij moppert niet. Het is onze beleving dat wij het niet normaal vinden... bij ons is alles goed geregeld.
Ieder middag trakteren wij hem op een lunch, en hopen dat hij wat geld overhoud voor zijn gezin. Hij doet dit werk al 12 jaar en is bijna de hele maand van huis. Kun je je voorstellen dat je zo'n 20-25 dagen per maand in je auto moet slapen?

Wat hebben we de volgende dag gedaan? Op 't programma stond een bezoek aan grotten waar allemaal Fresco's (tekeningen) te zien zijn. Deze excursie hebben we maar geskipt aangezien er geklommen moest worden en de weg er naar toe lopend, nee, die uitdaging sloeg ik even over. Daarvoor in de plaats zijn we met z'n drieën (Harry genoot er heerlijk van, ik zag hem voor het eerst echt lachen) met een

speedboot over een prachtig meer gaan gevaren, tussen de bergen. Dit plekje straalde zoveel rust uit, bijna geen toeristen en na heel veel regen scheen die ochtend de zon :-) Je krijgt wat je verdient of ben ik nu ook arrogant?