Week één in Kameroen

Douala
Deze week was mijn eerste week in Kameroen en ik moet toegeven dat het niet altijd even gemakkelijk was, het was een week met ups en downs. Ik heb zoveel nieuwe dingen gezien, gehoord, gegeten, geroken,… Met andere woorden het was ook een heel leerrijke week! De week begon in Douala waar we middernacht met het vliegtuig zijn geland. We werden opgewacht door Aloysius, de broer van onze leerkracht Pidgin. Hij bracht ons en onze bagage naar een resort in Douala, waar we 2 nachten met z’n zessen verbleven. Er was een zwembad wat zorgde voor de nodige verfrissing. De tuinmannen van het resort maakten ons al wat wegwijs in de verschillend bomen en

vruchten in Kameroen. ’s Avonds gingen we eten in een restaurant van een hotel vlakbij, heel gezellig!

Bamenda
Zaterdagochtend 31 oktober zijn we om 5u30 opgestaan om de taxi te nemen naar het busstation van ‘Amour Mezam’. We zijn vertrokken met de bus rond 8u en kwamen aan in Bamenda rond 16u30 (met één tussenstop). Onderweg zag ik zoveel dingen: veel sportende mensen, mensen die aerobics deden op straat, maar vooral veel druk verkeer. ’s Avonds sliepen we in ‘La Verna’, een spiritueel centrum van zusters. De volgende ochtend namen Jana en ik afscheid van de anderen, die hun reis naar Kumbo en Djottin verder zetten. Jana en ik kregen nog een lunch in La Verna en werden daarna opgehaald door zuster Kathleen, de directrice van het Treasure Center. Zij bracht ons naar onze gastgezinnen. We moesten zelf uitmaken wie waar ging blijven. Jana bleef uiteindelijk in het eerste gezin, maar

ging nog even mee kennis maken met mijn gezin. Mijn eerste indruk was dat het zeer vriendelijke en gastvrije mensen zijn! Mijn kamer is dik oké en ik heb zelfs een eigen badkamer! In het begin begreep ik niet goed wie wie was binnen de familie, maar ondertussen heb ik er een beter zicht op.

Treasure Center
De volgende ochtend (maandag 2/11) gingen Jana en ik voor de eerste keer naar onze stageplaats: het ‘ Treasure Center’, een dagcentrum voor kinderen met een beperking. Mijn gastpapa bracht mij naar Jana en om 7u30 stonden we aan de bushalte. Door het drukke verkeer kwam de schoolbus pas om 8u45, maar dat was geen probleem. De busrit was heel overweldigend omdat er telkens meer en meer kinderen bij kwamen, uiteindelijk zaten er meer dan 40 kinderen met een beperking, allemaal opeengeduwd en op elkaars schoot. Even schrikken voor ons, maar er wordt gelukkig werk gemaakt van een nieuwe bus, maar dit kan nog wel duren.
Toen we aankwamen in het ‘Treasure Center’ werden we hartelijk ontvangen en zongen de kinderen een lied voor ons. Zuster Kathleen stelde ons meteen gerust en zei dat we deze week enkel moeten observeren en we altijd mogen rusten. Mijn eerste indruk van het Treasure Center zelf was dat het bestaat uit mooie en goed uitgeruste gebouwen met een groot terrein waar de kinderen op kunnen spelen en sporten.

We observeerden in verschillende klassen en zagen dat de kinderen allerlei dingen maakten zoals mutsen en sjaals, ‘brooms’ (= bezems), schoenen,… Heel leuk om te zien! Ook de tweede dag observeerde ik in de verschillende klassen en probeerde af en toe eens mee te doen. Het is echt leuk om te zien dat de kinderen worden gestimuleerd in hun talenten!

Donderdag 5 november was er een feest in de kathedraal met alle scholen uit de buurt, omdat het ‘Educational week’ was. Iedere school bracht een dansje en/of liedje. Heel fijn om kennis te maken met Afrikaanse dans en muziek! De dans van het Treasure Center was ook heel knap! Jammer genoeg kon Jana niet mee omdat ze ziek was.

Naar het hospitaal
Sinds maandag voelde Jana zich niet zo lekker. Ze moest overgeven en kon niet meer eten. Daardoor verzwakte ze snel. Woensdag zijn we samen met de zuster die bij Jana haar gastgezin inwoont, naar een hospitaal in de buurt gegaan. Daar hebben ze haar onderzocht en een labtest gedaan. Na enkele dagen ging het nog steeds niet beter en ze bleef overgeven. Vrijdag avond zijn we terug naar het hospitaal gegaan, waar ze aan een baxter werd gelegd. We kregen een privékamer voor ons en ik had zelfs een eigen bed om in te slapen. Vandaag (7/11) ben ik in de voormiddag bij Jana gebleven en ’s middags samen met de gastmama van Jana eten gaan kopen voor Jana. In de namiddag ben ik dan teruggegaan naar Jana. De baxters helpen, maar ze is er nog steeds niet helemaal er boven op.
Ik hoop dat Jana er snel boven op is en dat we maandag terug naar het Treasure Center kunnen gaan.

P.S.
Wist je dat…
… Pidgin de overkoepelende taal is in Kameroen
… ‘Asha’ in het Pidgin ‘sorry’ betekent
… men in Kameroen met 3 personen vooraan in een taxi zit
… er erg veel putten in de wegen zitten
… je voor je eigen eten moet zorgen in het ziekenhuis
…. de kinderen in Kameroen al heel jong alleen naar school gaan (4 jaar) en alleen terug naar huis, maar er een groot community gevoel is dus de kinderen niet zomaar aan hun lot worden overgelaten
… ik al enkele lokale gerechten heb gegeten zoals ‘fufucorn’, papaya, .. en het me vrij goed beviel
…. wanneer ik overdag over straat loop, de kinderen ‘White man, white man’ roepen
… ik iedereen in België heel erg mis

Tot de volgende!

Liefs,
Merel