Om 7.45 uur 's ochtends pakken we allemaal de tuktuk naar Kandy teaching hospital. Vaak delen we die met zijn driën, wat het ritje wel 33 cent maakt. Het ziekenhuis bestaat uit meerdere gebouwen, overal buiten staan al mensen te wachten om geholpen te worden. Ze staan er vaak al om 4 uur in de ochtend of ze komen zelfs al een dag eerder, net alsof het een concert van one direction is. Er geldt namelijk 'wie het eerst komt wie het eerst maalt. En toch wordt iedereen werkelijk dezelfde dag nog geholpen.

De kinderafdeling is in een van de gebouwen op de 3e verdieping. Er zijn 2 grote zalen, ward 1 en ward 2, en een paar kleine zaaltjes waar bedden van beide afdelingen staan. Ik ben alleen in ward 2. Er zijn verschillende soorten artsen waarvan de madam de belangrijkste is. Iedereen staat braaf op wanneer zij binnen komt lopen.

Ik kijk de hele ochtend mee met de artsen bij wat ze doen. Eerst lopen de interns zelf een rondje langs alle patiënten, dan doen ze dat met de senior en als de madam binnenkomt wordt alles stil gelegd om helemaal op nieuw te beginnen aan het rondje. Dat is rond half 11 klaar en meestal ben ik dus rond 11 uur al weg.

Patiënten die binnenkomen blijven standaard 24 uur als ze aangemeld worden, ook als er eigenlijk niets of weinig aan de hand is. Dat is omdat ouders niet voor niets komen en vaak bezorgd zijn. Ze kunnen soms zelf onvoldoende voor het weinige zieke kind zorgen. Op de afdeling liggen dus best veel kinderen met gewoon maar een griepje. De moeder slaapt op een stoel naast het kind, soms voor meerdere weken wanneer het kind langer opgenomen is. Dat is echt zielig om te zien. Ze gaan dan soms bij het kind liggen, maar de bedden zijn zo klein dat de kinderen soms zelfs met hun voeten tussen de spijlen doorsteken.

Er is helemaal geen privacy voor patiënten en ze vergeten vaak ook dat de ouders er zijn. Toen een kindje aan de beademing lag e.d. en de moeder aan de zijkant stond te huilen keek niemand naar haar om. De verhoudingen tussen patiënten en arts zijn dus ook heel anders. Zodra ik langs loop staan de moeders op, ook als ik alleen maar even in het dossier wil kijken.

Op de afdelingen hebben veel kinderen momenteel dengue, omdat het dengue hoogseizoen is. Dat is heel interessant, omdat het in Nederland niet zo veel voorkomt. Er ligt ook al zo lang ik hier ben een heel klein meisje van drie maanden met onder andere een klaplong, haar luchtpijp en slokdarm zijn één en nog veel meer problemen. Ze hebben haar al 1x moeten reanimeren waar ik bij was maar gelukkig heeft ze het overleeft. Ik ga elke dag even kijken hoe het met haar is.

De hygiëne standaarden zijn ook echt anders. Er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van alcohol om handen te desinfecteren. Als er gebraakt of geplast wordt op de vloer wordt er niets gedaan en rustig gewacht tot de schoonmaakster er is en lumbaalpuncties vinden plaats midden in de ward zonder steriele omgeving.

Het is echt ontzettend interressant. Veel is het zelfde, ze worden allemaal opgeleid volgens het Engelse systeem, maar af en toe lijken ze dat volledig te vergeten.