Wat een gekte is het hier zeg. Het bleek al toen we van het vliegveld naar het work the world huis reden. Het verkeer is een grote chaos. Ik heb oprecht nog geen stoplicht gezien, nergens niet. Er wordt in principe aan de linker kant van de weg gereden, maar volgens mij geldt dat niet voor de tuktuks. Die rijden links, maar als het ze beter uitkomt rijden ze met alle liefde rechts. Oversteken is een onbegonnen zaak. Ik heb mezelf vast aangeleerd over te steken in een groep met lokale mensen. Die weten wanneer we kunnen lopen en dus al het andere verkeer gewoon stopt. Oh, en het is een groot koor van getoeter. Je wordt er haast doof van.

Het ziekenhuis is ook chaos. Ik heb mijn eerste ochtend op de kinderafdeling gehad. Er is niet echt iemand die zich om mij bekommert dus ik moet vooral zelf proactief zijn. Het is een grote zaal met nog een paar kleinere. Patiënten zijn niet echt patiënten want er is niemand die weet hoe ze heten en er wordt over ze gepraat waar ze zelf bij zijn. Echt gek. Ik ben er ook nog niet helemaal uit of artsen nou een bepaalde patiënt hebben of dat ze gewoon maar kijken wie er op dat moment is.

Het weer is echt heerlijk. 's Ochtends en 's middags warm, maar in de schaduw op het balkon met geweldig uitzicht is het heerlijk. Daar zijn ook de eekhoorntjes de hele tijd rond aan het rennen. Te schattig en leuk om gewoon rustig naar te kijken .