Dat ik 't geluk heb geroken

Het is alweer een tijdje geleden dat we onze blog hebben geschreven. Waar moeten we beginnen.. Twee weken geleden zijn we een weekend naar Sapa geweest. En wát een avontuur was dat. We gingen met 5 andere Nederlandse meiden. We begonnen op vrijdag, waar in de avond aankwamen in het 'Succes Hotel' wat absoluut geen succes bleek te zijn. We sliepen op bedden zo hard als planken, die ook nog eens vochtig waren en er lag óók nog eens een dode kakkerlak in de kamer (niet dat we hier nog van opkijken). Na een heerlijke nachtrust begonnen we aan de beklimming van de Fansipan, de hoogtste berg van Indo-China (3143M) waar wij als niet ervaren bergbeklimmers met enigszins knikkende knietjes aan begonnen.
De eerste dag, op zaterdag, liepen we 6 uur omhoog. Dit was met veel regen, rotsen, stijle trappen en kabbelende beekjes. Echt een soort jungle soms. Anne had de snelheid er goed inzitten en liep met wat andere mensen voorop, terwijl Tanne achteraan liep om samen

met Susanne de berg te trotseren en haar af en toe wat moed in te praten. De gids was nergens te bekennen, wat eigenlijk levensgevaarlijk was omdat je soms met je knieën in je oksels liep, zo stijl was het. We kwamen aan op een plek waar we konden overnachten, waar hygiëne ver te zoeken was (zie bijvoorbeeld de foto van onze 'toilette')

Het was al om 18.00 uur pikkedonker en we sliepen (opnieuw) op houten planken met een slaapzak. Het was ook niet bepaalde warm omdat al onze spullen doorweekt nat waren. Gelukkig was er ook niet veel ruimte, we sliepen met zijn zevenen op elkaar als sardientjes in blik. Om 03.30 uur de volgende dag werden wakker gemaakt om vervolgens noedelsoep te eten en om 04.00 uur begonnen we weer met klimmen. Nog steeds in het donker, met onze telefoons in ons hand voor wat licht, gingen we weer verder. Om 07.00 uur stonden we allemaal op de top van de berg, heel erg

trots en voldaan. Tijdens het lopen hebben we allemaal veel lol gehad samen. We konden eigenlijk niet meer op onze benen staan, maar Anne besloot samen met Celena om naar beneden te hiken samen met Cameron, een Canadees die we in Sapa leerden kennen en met wie we veel samen hebben gelopen. De afdaling was zoals verwacht écht pittig, in de stromende regen nog een flinke omweg moeten maken terwijl we er bij-na waren. Eenmaal aangekomen waren we zó verkleumd dat we het liefst direct al onze zeiknatte kleding uit wilden doen. Dit ging helaas niet door, de Vietnamese cultuur stak de kop op en ze hadden weer eens geen haast (wij wel). Hierdoor stonden we, springend om warm te blijven, nog 1,5 uur op een taxi te wachten.
Die zondag hebben de anderen (heel verdiend) niks bijzonders gedaan. We hebben voornamelijk heel lang gedoucht, gegeten en een heerlijke massage gehad. Onze kuiten waren als staal op dat moment. Aan het eind van de dag verbleven we in een heel knus hutje middenin de rijstvelden. Er waren matrassen, dekens, kussens (!) en klamboe’s. Toen we opstonden scheen de zon en leek het alsof de gigantische regenbuien van de dagen ervoor niet meer bestonden. Die ochtend hebben we scooters gehuurd, wat weer een

uitdaging op zich was om genoeg helmen en scooters bij elkaar te sprokkelen bij verschillende verhuurders. Het was een onvergetelijk weekend en de rijstvelden waren echt prachtig!

Afgelopen weken zijn we Hanoi verder gaan ontdekken, dit lukt heel goed met zoveel eettentjes, feestjes en kroegen. We vinden het een leuke stad waar veel te doen is, zeker op straat leeft het echt. Dit komt onder andere doordat het klimaat het toelaat om nog lekker op straat te lopen in je korte broek, zelfs ’s avonds. Afgelopen weekend zijn we op pad geweest met een Vietnamees meisje, Yen. Zij is onze collega bij CSDS en wilde ons graag ‘de’ typisch Vietnamese waterpoppen show laten zien. Helaas was deze uitverkocht, dus hier komt nog een vervolg op. We zijn op z'n Vietnamees uit eten geweest en kwamen door smalle steegjes en wat trappen uit op een rooftop waar we daarna nog koffie hebben gedronken.

We vonden dat het maar eens tijd werd voor de kapper, en daar werd Anne heel erg blij van.. Ze hadden haar haar in model geföhnd, met nepkrullen waardoor ze naar eigen zeggen leek op een mislukte pop, echt afschuwelijk. Uit frustratie ging ze naar de sportschool waar ze eerst met haar hoofd onder de koude kraan heeft gehangen in de hoop dat haar haar weer zijn normale vorm zou aannemen.

Dan over onze huisgenootjes, waar weer een aantal mensen zijn bijgekomen. We wonen nu met ongeveer 35 mensen uit Denenmarken, Engeland, America, Vietnam, Frankrijk en Costa Rica. Altijd genoeg om te leren over andere culturen dus, zoals tijdens de Deense avond die werd georganiseerd. Met de Deense folkdans en Frozen zingen in het Deens hadden we de grootste lol.

Aankomende vrijdag gaan we naar Thailand! Echt verschrikkelijk om het land uit te moeten voor verlenging van ons VISA! We gaan naar Krabi, dit ligt aan zee en we zijn van plan om vooral aan het (witte) strand te liggen en Thais te eten.

De tijd gaat nu wel opeens heel snel, we zitten al op de helft van ons avontuur en dit vinden we beide helemaal niet leuk. We voelen ons erg thuis in dit land en we kunnen ons (nog) niet voorstellen hoe het is om terug naar Nederland te gaan!
'T wordt 'n vlekkeloze dag
Duizend maal wil ik herhalen;
Heerlijk dat ik leven mag.
Toon Hermans - Dat ik 't geluk heb geroken