Elke dag van mijn droomreis had ik minimaal 2 momenten van tranen in mijn ogen. De ene traan voor betoverend mooie plekken van dit land, die ik mocht delen met mijn beste vriend, en wat deze reis nog wel een keer extra heeft bevestigd: mijn grote liefde! De andere traan voor het proberen te begrijpen van deze maatschappij. De blanke werkgever die met zijn armen over elkaar staat en 's avonds terug gaat naar zijn villa met zwembad, en de donkere werknemers die keihard staan te zweten in de hitte en na hun werk moeten liften om thuis te komen (misschien wel in hun krottenwijk). Met een paar cent per dag moeten zij zien rond te komen, en ik wilde ze oh zo graag helpen.