O ja, wat ik vergeet te vertellen is dat we in de tussentijd hebben besloten om toch 9 uur ’s ochtends nog net voor onze vlucht naar Nederland te gaan paragliden. Een mooie uitdaging om onze laatste week af te sluiten. Op tijd stonden we op de Signall Hill klaar, waar we vanaf zouden vliegen. Hier kletsten we even met de instructeurs, maar wat bleek; de wind was weer niet goed! Zenuwachtig raakten we weer in de stress of we ons vliegtuig wel zouden halen. Na zo'n 1,5 uur wachten kregen we eindelijk ons pak aan omdat de wind beter werd. Nog steeds was de wind niet perfect, dus na een tijdje zei de instructeur dat hij over 1 minuut onze pakken uit ging trekken. Nee, niet ook nog deze domper als afsluiter en we keken elkaar beteuterd aan... Toen de minuut voorbij was werd Dominique naar voren geroepen en werd de parachute aan zijn pak vastgemaakt. Nee he, mag hij nu alleen vliegen en is er niet meer genoeg tijd voor mij?

Toen ik hem zag rennen zei mijn instructeur: Oké, we moeten nu heel hard gaan rennen, want bij hen ging het dus niet goed. Ik keek opzij en zag Dominique terug de berg omhoog komen lopen. Ik mocht dus toch nog eerst vliegen, want Dominique moest opnieuw! Rennen, rennen, rennen, hoorde ik. En ik rende zo hard als ik kon, tot ik de grond niet meer onder mijn voeten voelde en begon te genieten. Wat een raar gevoel is dit! Van een berg afrennen en blijven vliegen, hoe is het mogelijk... Maar wat een fantastisch uitzicht over de zee, het strand, de drukke stad en de bergen. En wat een overweldigend gevoel in je buik! Na zo'n 6 minuten landden we weer en sloten we af met een dikke knuffel. Dit was zo ontzettend gaaf!