#3 When you realize your life's a holiday

3 maanden later..
Je zou bijna denken dat het tempo hier aanstekelijk is ;-)

Aankomst in Medellín op 3 november 2017.

Na 3,5 maand rondreizen dacht ik dat het goed zou zijn om een tussenstop te maken en wat langer op een plek te blijven. Tassen uitpakken, een soort thuis creëren en mijn Spaans bijspijkeren op een talenschool. Ik had de perfecte combi gevonden via de website van WorkAway (netwerkorganisatie voor vrijwilligerswerk over de hele wereld). Namelijk vrijwilligerswerk op een talenschool in Medellín -Envigado. Hier mocht ik gratis verblijven in dorm (itorio) in de school en werkte ik 20 uur als community manager, het organiseren van events voor alle studenten. Ik kreeg dan 25% korting op de lessen.. perfect!
Ik had onderschat dat ik maandenlang op mijn gemak heb kunnen reizen, geen verwachtingen van mensen om me heen, drukte opzoeken als ik dat zelf wilde en het STRAND... Belangrijk punt!
Aan de kust, dat is dus even andere koek.. Standje tranquillo werd even abrupt uit mijn systeem gerukt en ik was nu van 08.00u tot 22.00u in de avond bezig met werk, school, studie of het managen van een event, plus dat ik de hele dag mensen om me heen had. Ik woonde en werkte in de school. Voor een super sensitief persoon als ik is dit geen succesverhaal, haha. Ik wilde mijn werk goed doen maar dat kostte me veel te veel tijd, omdat ik constant afgeleid was en kon niet studeren omdat er geen plek was zonder geluid.
Het verbeteren van mijn Spaans was prioriteit nummer 1 en ik zag na twee weken nog amper vooruitgang. Geloof het of niet, maar ik kreeg er stress van en dat is dus niet goed als je 'leven een vakantie' is. Ik overlegde met mijn baas en die begreep me volledig. Ik maakte mijn laatste werkweek af, verhuisde naar een appartement zodat ik uit de schooldrukte was en ben gaan focussen op mijn studie. Dit was de BESTE beslissing van deze reis tot nu toe. Toen besefte ik me dat ik daar echt niet op mijn plek zat en dat wist ik al vanaf het begin, maar ik wilde niet meteen opgeven natuurlijk. Zo blijkt wel weer, beter naar je gevoel luisteren!!

Ik ben in totaal 3,5 week in Medellín geweest. In die tijd hed ik een uitstapje naar Bogota gemaakt om naar een techno festival te gaan met wat Colombianen die ik had ontmoet. Ik logeerde bij Maria, een Colombiaans meisje die had ik in het noorden leren kennen, Super fijn!
Kleinigheidje, telefoon kwijtgeraakt op het festival.. Tja.. 1e verlies na vier maanden. Best oké.

Myrthe, een meisje wat ik ken van festivals in Nederland was ook aan het reizen door Colombia en is nog bij me langs gekomen. Omdat ik nu een kamer in een appartement huurde en al mijn huisgenoten op reis waren is ze een week bij mij verbleven, gezelligheid.

In een van mijn laatste dagen in Medellín kwam Quinten (Franse jongen) langs die ik in het begin van mijn reis in Brazilië had leren kennen en waarmee ik naar Guatapé ben gereisd. Twee dagen waarbij alles van toevalligheden aan elkaar hing.. Uitleggen ervan is ook echt heel lastig! Het komt erop neer dat we een crimineel lieten oppakken. We kregen een upgrade in ons Hostel omdat er iemand in Quinten zijn bed lag te slapen toen wij in de avond thuis kwamen van een tour met motoren waarbij de eigenaresse ook weer een belangrijke rol speelde bij die crimineel. We hebben in ieder geval twee hele bizarre, maar super toffe dagen gehad.

Rio Claro Ik vind grotten nooit zo spannend en ze moeten wel iets speciaals te bieden hebben, anders sla ik ze liever over. Deze had veel witte steen aan de binnenkant en water waardoor we moesten klimmen, zwemmen en springen van vrij hoge hoogtes. In het donker met alleen een lamp op mijn hoofd. Dit was dus uitdagend genoeg voor me. Ik ben namelijk niet zo’n held in het donker. Daarna moesten we terug naar ons hostel dat een paar kilometer van het park lag waar vrijwel geen vervoer te krijgen was. Uiteindelijk stond er een bus vol oudjes a la ‘de zonnebloem’ op de parkeerplaats die ons en rit hebben gegeven. Zo prachtig. Met oudjes bedoel ik nog steeds Latino’s.. man man, heel de bus stond op zijn kop toen we bij hen kwamen zitten. Zo mooi en zoooo jammer dat we geen foto hebben gemaakt!!

Vanuit Rio Claro zijn we terug naar Medellín gereisd en had ik direct een acht uur durende busrit richting Salento genomen met de slechtste chauf van Colombia. Overigens lijkt het hier of ze hun rijbewijs bij een sixpack cola krijgen. Wat een ellendige chauffeurs, ongelofelijk. Zo gevaarlijk hoe ze hier rijden!

Salento - koffiestreek
Het voelt soms even raar als je weer op een nieuwe plek bent. Alleen, overnieuw beginnen met mensen ontmoeten en je op je gemak voelen. Dit had ik dus heel ernstig in Salento toen ik om vijf uur in de ochtend in het hostel aan kwam. Het was koud en natuurlijk leeg want iedereen lag nog te slapen. Dit gevoel is altijd maar van korte duur, dat weet ik, maar soms ben ik me daar even te bewust van ofzo.. Ook hier ging het weer heel snel en leerde ik bij het ontbijt twee Nederlandse meiden kennen waar ik die ochtend mee naar een

koffieplantage ben gegaan. De dag erna een Yogales in de ochtend op de mooiste plek waar je yoga kan beoefenen. Ik ben nog een dagje gaan paardrijden met een gaucho en natuurlijk een hike gedaan naar ‘Vale de Cocorra’ met de hoogste palmbomen van Colombia.

Cali
Vanuit Salento ben ik doorgereisd naar Cali, DE salsa hoofdstad van Colombia. De eerste stad waar ik me echt op mijn gemak begon te voelen en waar de liefde voor Colombia begon te groeien. Iedere dag een uur salsa les in de ochtend, een uur in de middag en iedere avond op stap om te dansen/oefenen. SLEEP – EAT – DANCE – REPEAT. Serieus.. dat was het ritme, maar ik vond het heerlijk. Ik heb mezelf overtroffen aangezien ik nog nooit had gedanst, twee linker voeten heb en daardoor met weinig vertrouwen de eerste les in ging. Ik ben zelfs negen dagen gebleven terwijl mijn plan was om eigenlijk maar drie dagen te blijven. Ik krijg het normaal niet uitgesproken om zoiets over mezelf te zeggen, maar ik was zo trots als een pauw. – zie link via YouTube: https://youtu.be/FU6o0o-eEQ4

Overigens, de eerste avond in Cali had ik afgesproken met Pei, een Taiwanees meisje die ik had leren kennen op school in Medellin. Die mij vervolgens mooi liet zitten omdat ze al was gaan dansen toen ik arriveerde in het hostel.. Dan maar aan de bar nieuwe vrienden maken. Ronald, een jongen die geboren is in Cali en nu een hostel manager is in Salento was even op bezoek, heeft me onder zijn vleugels genomen en ben met hem en zijn vrienden op stap gegaan. Nu bleek ook nog dat Ronald een hele goeie salsa danser is, niceee! De eerste avond ben ik dus al flink rond geslingerd.
Er waren zoveel leuke mensen in het hostel in Cali dat ik binnen no time een toffe groep had en we zijn direct het hele weekend op stap gegaan met de meiden en Ronald.. Want wij konden het toch wel goed vinden. En dat was het begin van vele meetingen..

Ronald is tijdens mijn verblijf in Cali terug gekomen voor het weekend en ik zou daarna naar Villavicencio gaan om op een koeienboerderij te werken en waar ze nog met paarden de kudde opdrijven, zoals ik dat deed toen ik nog western reed, als sport. Nu ging dit last-minute niet door, ben ik naar Salento gegaan om Ronald weer te zien en vervolgens een weekje te gaan werken op een schooltje in de communas, een achterstandswijk in Bogota. Deze wordt ondersteunt door Jeannette Heerkens in Nederland met haar stichting 'Bogota zonder honger'. De kinderen krijgen op deze manier een kans. In verband met kerst was het heel druk en konden ze wel wat extra handjes gebruiken. Alle kindjes mochten opschrijven wat voor cadeau ze graag wilden krijgen en het personeel zocht bedrijven die de cadeaus voor de kids konden kopen. Jeannette zorgt dat er

genoeg geld van sponsoren in Nederland binnenkomt om de leraren te betalen plus de maaltijd die de kids op school krijgen. Ik had het personeel een beetje ondersteund. Zo leuk en het geeft super veel voldoening. Kids van 4 tot 14 jaar die binnen een dag verliefd op je zijn. En ik op hen... sjonge jonge ik zou er zo een paar mee willen nemen, wat een liefjes! Oh.. We werden trouwens iedere dag naar de school geëscorteerd. We moesten iedere ochtend onderaan de berg in een bakkerijtje wachten tot iemand ons kwam halen. Dan was het de oudste bewoner van de buurt omdat hij een locale beroemdheid is - tevens oprichter van de school, ofwel de politie.. hahaha! Wat mij betreft een beetje overdreven want alle mensen in het dorpje kennen de leraressen onderhand wel, maar volgens mij vond de politie het zelf ook wel interresant om wat gringa's naar boven de escorteren ;-) (zie foto's hieronder)

Vanuit Bogota was ik twee dagen naar Villa de Leyva gereisd. Een

koloniaal dorpje in de bergen drie uur van Bogota. Hele toffe mountainbike tour gedaan en naar een wine yard geweest waar we de tour maar hebben overgeslagen en om 10:30u begonnen zijn met wijntjes proeven – viva la fra.. uuhh Colombiaaa.

Via Myrthe had ik een toen ik in Medellín was alvast een reservering gemaakt op Isla Fuerte voor nieuwjaar. Vijf vrienden, waarvan drie Amsterdammers, hebben daar een hostel ‘La Playita’ waar met nieuwjaar een paar dagen lang fissa zou zijn. Nou daar ben ik toevallig wel voor te porren. Laat een uurtje vanaf dat eiland nou ‘Casa en el Aqua’ (foto hieronder) liggen wat het equivalent is van PARADIJS.
Éen probleempje: Daar moet je twee maanden van te voren boeken. Mij is verteld dat je in hier in Zuid-Amerika geen problemen hebt, alleen oplossingen.. Nou had ik toevallig een jongen aan de haak geslagen die een bizar groot netwerk heeft in de hostelwereld van Colombia. Één belletje en het was geregeld. Naaaais! Ik kon dus alles combineren en precies doen wat ik graag wilde en om het nóg fijner te maken is Ronald vanuit Salento non-stop in 10 uur met de motor naar het Noorden gekomen om samen het nieuwe jaar in te feesten.

Er hing dat zo'n heerlijke sfeer. Wat is het fijn om kerst en nieuwjaar zonder enige verwachtingen, in de zon op je blote voetjes te vieren. Ik heb de smaak te pakken hoor!

Na al 4 keer afscheid genomen te hebben van Ronald omdat ik toch een keer door wilde reizen naar Peru was het toch echt lastig om te vertrekken uit Colombia en dus ook voorlopig van Ronald. Hij kocht een enkeltje naar Salento en daar heb ik twee weekjes vertoefd bij hem in zijn hostel. Paardrijden in de bergen, hardlopen, tourtjes met de motor, feria de Salento en als kers op de taart... Carnaval de Diablo (carnaval van de duivel) in Rio Sucio. Tent gekocht, slaapzakkie en de kampeeruitrusting was compleet. Op de motor bepakt en bezakt met z’n 2en op pad. Uiteindelijk is de tent de verpakking niet uit geweest en hebben we in een heel cool hippie huis geslapen van de ouders van een vriend van Ronald. Zijn vriend was er overigens niet thuis maar het hele huis lag vol met vrienden en familie. We hebben een weekend lang als een grote familie gefeest en het was echt fantastisch!
Voor we carnaval gingen vieren had ik een ticket gekocht om door te

reizen naar Peru, voor ik weer langer bleef hangen.. Mijn droom is uiteindelijk om zoveel mogelijk van Zuid-Amerika te zien... 17 januari was mijn vlucht van Armenia --> Bogota tot aan het zuidelijkste puntje van Colombia, Letitia.

Net zoals het moment dat ik Brazilië moest verlaten deed het hier ook weer een beetje pijn, maar aan de andere kant ben ik ook wel weer klaar voor avontuur.
Stempels gehaald bij de ambassade en vanuit Leticia (Santa Rosa) drie dagen op een boot over de Amazone rivier naar Iquitos (Peru). Over avontuur gesproken...
“A road less traveled is a road worth riding”

Ik was een beetje gespannen voor de boot omdat ik dit nooit eerder had gedaan, tussen de locals zit en het gewoon super houtje touwtje is. Wat wil het toeval.. Op mijn weg naar de boot loop ik plots op een maatje van me waarmee ik in Medellín gestudeerd heb, 2,5 maand later en nooit meer gesproken tussendoor. En nu zitten we ineens 3 dagen met elkaar op een random boot tussen de locals. Toeval? Wij vonden het in ieder geval heel bizar!

Het moest even op gang komen, maar wat een liefde voor Colombia. Wat een fijn land! Ik heb ook niet extreem veel rondgereisd dus geen kwantiteit maar des te meer kwaliteit uit mijn drie maanden gehaald met alle rare gewoontes en inefficiëntie erbij geteld. Colombianen houden gewoonweg niet van perfectie..
Daaaaag Bandeja Paisas (grootste ontbijt ever), Aqua Panela, Arepas de Chocolo con queso, Chocolate con queso, platanos, dat alles gefrituurd wordt, Salsa Tjoke (1 iemand in een club zet een stukje Salsa in en de rest volgt, fantastisch) Trucha en andere heerlijke verse vis, het heerlijke fruit, dat ze OVERAL kaas bij eten.. fruit, chocolademelk, snoep.., de mensen, de SALSA, tejo (nationale sport in Colombia), de traagheid (aanmaken van een bbq met een föhn bijvoorbeeld..), dat de meiden hier geen tassen mee op stap nemen maar ALLES in hun BH stoppen. Je kijkt je ogen uit wat daar soms allemaal uit komt, de pico's aan de kust (soort van wedstrijd wie het de beste boxen heeft en de muziek staat dus overal op standje sambal, verschrikkelijk) En natuurlijk niet te vergeten: Aquardiente- ofwel Colombian fire water.

Maar nu is het for real. Dat was Colombia <3 en dat was genieten.
Klaar voor Peru en Bolivia. Hopen dat ik nu wéér niet blijf steken..

P.s ik heb wat extra foto's bijgevoegd omdat ik niet alles kan vertellen, plus dat het dan helemaal een boekwerk wordt.. Plaatjes zeggen toch vaak meer dan woorden ;)