24 juli

De ochtend begon voor de verandering rustig. Negen uur opstaan, half 10 aan het ontbijt. Het gedonder begon na het ontbijt.

Het was ons niet helemaal duidelijk hoe laat we nu uit moesten checken. Tien uur of toch half 11? Toen we om 5 over 10 bij onze kamer aankwamen en de deur niet meer open ging, realiseerden we ons dat we om 10 uur hadden moeten uitchecken. Maar geen nood, want mijn kamergenootje Esmee ging naar de receptie en toen ze iets aan ons pasje hadden veranderd, zouden we er weer in kunnen.

In werkelijkheid gebeurde er nog steeds niets, maar bij de andere kamers had het wel gewerkt. Na drie keer bij de receptie zonder succes hebben we de reisleider ingeschakeld. "Alline, come save us!" Opnieuw naar de receptie gegaan en opnieuw geen succes. Manager erbij gehaald, maar het lukte niet. Pasje van een schoonmaakster gebruikt maar geen resultaat. Inmiddels waren Esmee en ik de wanhoop nabij en iedereen stond in de lobby op ons te wachten. De manager zou een monteur halen die het zou regelen. We moesten nog vijf minuutjes wachten. Het was inmiddels al 11 uur geweest. Toen ook de monteur langzaam nee begon te schudden, werd het best onprettig. Maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar. Blijkbaar was de batterij op het slot van de deur leeg. Of wij daarna ons pasje in de deur wilden steken zodat we elektriciteit kregen. Helaas had de manager die bij zich gehouden. Probeer dat maar eens uit te leggen aan iemand die alleen Spaans spreekt. De koffers hebben we uiteindelijk in het donker ingepakt.

Na deze ‘interessante’ ochtend zijn we met de taxi naar de botanische tuinen geweest. Niemand had nog echt zin om erheen te lopen na het fiasco met La Boca en voor 3 euro per persoon kan je een keer de taxi nemen. Het bleek alleen dat onze taxichauffeur een sterke doodswens had en vast van plan was om ons hierin mee te sleuren. Niet normaal hoe die zich door het verkeer heen baande. Met drie auto’s op twee rijstroken rijden leek hem geen enkel probleem. Evenmin vond hij het erg om in de stad waar je 65 mag vrolijk 90 te gaan rijden. Ik heb bussen gevaarlijk dicht bij mijn gezicht zien komen. Gelukkig sprak ook deze man enkel Spaans, dus het probleem uitleggen zat er niet bepaald in. Ik was erg blij toen ik uiteindelijk uit kon stappen.

Onze chauffeur bleef tot het eind vriendelijk. Hij besloot ons op een plek ver van de ingang af te zetten, maar dat wisten wij natuurlijk niet. De rest van de groep, die in een andere taxi was gestapt, vonden we een uur later pas weer. Zij waren wel netjes bij de ingang afgezet.

De botanische tuin zelf was een beetje een tegenvaller. Het was vrij klein en aangezien het hier winter is, waren er enkel wat bomen en geen mooie bloemen. Volgens mij zijn de foto’s redelijk gelukt.

Aangezien we hier snel klaar waren, besloten we weer terug te lopen naar het hotel. We wilden eerst langs een Japanse tuin, maar daar stond een rij van volgens mij twee uur, dus die hebben we maar overgeslagen. Daarna wat gaan eten in een gezellig buurtje van de stad. Op het moment dat ik de buurt zag, besloot ik dat Buenos Aires niet bepaald gezellige buurten heeft, maar vooral hele brede, drukke straten. De stad wordt wel eens het Parijs van Zuid-Amerika genoemd, maar als je mag kiezen zou ik toch naar het originele Parijs gaan. Dat is echt gezelliger.

We zijn wat gaan eten bij Havana, een typisch Argentijnse keten met typisch

Argentijnse etenswaren. Ik heb een soort tosti van heel dun brood genomen. Dit is schijnbaar kenmerkend voor het land. Het was echt lekker en ik heb nog twee speciale Argentijnse koekjes gekocht waarvan ik de naam steeds vergeet.

De middag zijn we geëindigd in de meest toeristische straat van de stad. Het was er druk, gezellig en met heel veel restaurantjes. Waarom we dat niet eerder hebben ontdekt snap ik nog steeds niet, want het was echt een van de leukere plekken van de stad. We moesten volgens Alline ook naar een mooie boekwinkel, maar om eerlijk te zijn heb ik wel eens mooiere gezien dus zijn we toch maar weer de straat in gelopen waar het wel gezellig was.

's Avonds moesten we met de nachtbus naar Paraguay. Voor ik ging slapen heb ik nog meegedaan met de bingo, maar niet gewonnen. Onze gids had gelijk. Deze nachtbus is echt beter dan business class vliegen. De stoelen kunnen als een bed worden gevormd zodat je helemaal plat ligt. Qua openbaar vervoer kan de NS hier nog iets van leren. Het slaapt bijna net zo goed als een echt bed.