Dag 3: Lima- Huacachina via Pisco

Vanmorgen ging de wekker wel heel erg vroeg. Kwart voor vijf, je moet er wat voor over hebben om heel Peru te zien. Douchen, de laatste spullen inpakken en nog even kort facetimen met het thuisfront. Bij de receptie de sleutel ingeleverd en daar stond een ontbijt pakketje voor ons klaar. Een broodje ham/kaas, koekjes en pakje sap, hoe pittig is dit. Om half zes stonden we bij de bus, Marike ging nog even proberen om te pinnen maar helaas dat ging niet lukken. Voor het eerst konden we door rijden in Lima geen files, gek hè om deze tijd. Peru heeft 30 miljoen inwoners en in Lima wonen er 10 miljoen, zegt onze gids. Voor je gevoel heeft ook iedereen een auto, je snapt dus dat er overdag geen doorkomen aan is. Maar om half zes is het heel goed te doen. We rijden de route over Pan-American highway, deze weg loopt van het noorden van Peru langs de kust helemaal naar het zuiden en verder. De totale lengte van de Pan-American highway is 25800 km. Het deel dat door Peru loopt is 2375 kilometer lang. Langs de weg gebeurt er echt van alles. Er staan enorme tenten langs de weg dat zijn kippen fokkerijen.

'Pollo' is het meest gegeten vlees van Peru. Wij maken ons druk over de plof kip maar hier is de echt tien keer erger. Bij ons is een plof kip in 6 weken slachtrijp en hier in Peru na 4 weken!!! Vol gestopt met groeihormoon. Moet ik dan toch cavia gaan eten? Nee. Ook staan er overal leuzen en namen op muren en reclame borden. Het is verkiezingstijd en zo maken ze duidelijk op wie je moet stemmen. Als je niet gaat stemmen krijg je een boete van 75 soll, een kleine 20 euro. Corruptie wel nee joh. Na twee en een half uur rijden komen we aan in Chincha, we zijn dan net de staat Ica ingereden. De zon schijnt ondertussen weer pittig en het is bloedheet. Hier in Chincha zie je heel veel tuk tuks in allemaal gezellige kleurtjes. Wij als veredelde Japanners meteen dus weer foto's maken inclusief de mensen die erin zitten. Of ze er blij mee zijn, geen idee wij hebben een leuk plaatje. Na een koffie pauze die iets langer duurde dan afgesproken, tja als er vijftien man koffie wil en je moet dat in je eentje regelen gaat dat ff duren maar het wachten waard. De koffie was top! Weer op de weg kreeg ik een beetje 'gevaarlijke wegen' gevoel. Onze buschauffeur bedacht dat hij wel een vrachtwagen kon inhalen. Maar als je bedenkt dat de Pan-American highway niet veel meer is dan de N9 is dat best even slikken. Langs de weg zie je allemaal hele kleine hutjes zonder water of elektriciteit. Er wonen hier mensen uit alle hoeken van het land die hier heen komen om te werken. Op bv de enorme legbatterijen. Als het steeds verder uit groeit, wordt het uiteindelijk een dorpje waar ze ook elektra en water krijgen. We

krijgen in de bus wederom alle uitleg die we nodig hebben van Daniël. We rijden naar Paracas daar vandaan stappen we op de boot om naar de Ballesta-eilanden te varen. Maar eerst moesten we onze lunch bestellen zodat we als we terug komen meteen kunnen eten en daarna zo snel mogelijk de bus weer in. Ik dacht dat ik die bootjes met alle reddingsvesten zag, hé die ken ik van tv daar kunnen heel veel mensen in. Nou dat klopt als haringen in een tonnetje twee aan twee op een mini bankje gingen we de zee op. Tja, zo kunnen er extra veel mensen mee. En het reddingsvest was verplicht echt niet normaal hoe warm met was!! Na wat gesteggel omdat de boot niet goed beladen was konden we eindelijk gaan. Eerst lekker op een laag tempo en daarna trok hij het gas vol open. Karin en ik hadden als een soort amish onze hoed om ons hoofd gebonden. Geen gezicht maar bleef wel goed zitten. En dan ga je toch proberen om foto's te maken en dat terwijl de boot mega heen en weer gaat. Veel schoenen en lucht maar toch uiteindelijk nog een paar mooie plaatjes kunnen maken. We zeiden tegen Karin dat video ook leuk zou zijn en dat heeft ze geweten. Probeer maar eens op een boot uit je tas een actiecamera te pakken nog even de batterij te verwisselen en dan uiteindelijk ook nog eens te filmen. Nou kan je verzekeren het klinkt makkelijker dan het was. Bij de eilanden aangekomen uiteindelijk super mooie foto's kunnen maken. Een keur aan vogels, humboldt pinguïns, humboldt aalscholvers, pelikanen en veel, heel veel zeeleeuwen. Wat prachtig om te zien hoe die beesten daar

op de rotseilanden wonen. De camera's draaide overuren het ene plaatje nog mooier dan de ander. En ja, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan en zo gingen we weer vol gas terug richting haven. Met gevaar voor eigen leven moesten we alle zeilen bijzetten om te blijven zitten. Met wandelende nieren en een hernia kwamen we weer in de haven aan. Een man was net pelikanen aan het voeren wat ook weer mooie plaatjes op leverende. En ja dat hij klaar was moesten we natuurlijk betalen, nou moeten niet maar hij schreeuwende je na als je niets gaf. Zo gaat het hier met alles, kijken en foto's maken is betalen. Eenmaal aan tafel kwam het eten, het was een vis restaurant en wat bestel ik...... juist kip. We zaten er met de hele groep en alles wat op tafel kwam zag er even goed uit en iedereen had zijn bordje netje leeg gegeten. Koken kunnen ze maar voor rekenen krijgen ze een dikke onvoldoende. Voor 72 soll gegeten en op de rekening stond maar 53 soll (€14,-). Dat voor twee warme maaltijden en twee keer 625ml bier. Dus maar fooi gegeven :-) Nog even plassen en hup de bus weer in. Op naar Huacachina. Langs de weg staan heel veel druiven ranken, we rijden dan ook door het wijngebied van Peru. Als we bijna in bij het hotel zijn stoppen we nog één keer om te pinnen voor degene die dat nog moeten en daarna door naar het hotel. Ken je die reclame nog van vroeger van de Punica oase? Nou daar zitten we dus. Midden in de woestijn ligt een oase met palmbomen er omheen echt zo niet werkelijk dat je hier loopt. Het is hier wel weer iets warmer dan in Lima 33+. Echt niet

normaal en dan wordt door de gids nog even verteld dat degene die vanavond mee gaan op excursie voor een buggy tocht en zand boarden moeten om half vijf klaar staan in lange broek, dichte schoenen en dat bij 33 graden. Door die warmte hebben onze voeten formaat olifant dus probeer die vanmiddag maar eens in dichte schoenen te krijgen. Ik denk dat er vork aan te pas moet komen om ze er in te prakken. We hebben eerst een rondje om het meer gelopen echt zo bizar dat er midden in de woestijn een meer is?! Ook hier is het wederom mega toeristisch maar op de één of andere manier is het toch leuk. Overal proberen ze van alles aan je te slijten, souvenirs, water, nootjes echt van alles. Om half vijf stonden we klaar voor vertrek. Daniël had een super chauffeur geregeld die ons meenam voor de tour door de woestijn per buggy. En dan moet je gaan beschrijven hoe dat ging. Eigenlijk is dit niet te beschrijven. We vertrokken richting woestijn en reden heel langzaam. Het is nogal een hobbelige weg dus dat tempo beviel wel. Eenmaal van het verharde pad af gaf de chauffeur gas! We racende met 100 km per uur over het zand van de woestijn en slipten alle kanten om. De achtbaan in de Efteling was er niets bij! Je had het gevoel dat je er af en toe bijna uit vloog maar dat kon niet want we zaten stevig in de gordels....... nou ja stevig. Na het nodige stunt werk hadden we even tijd om wat foto's te maken. En dan sta je daar midden in de woestijn met alleen maar zand om je heen. Echt geweldig! Als racend gingen we, na wederom een paar bochten die je zelf nooit zou maken richting een heuvel.

Daar werden de sandboard afgeladen en gleden we met een noodgang op je buik van de berg af. Eerst een klein heuveltje, wat al best snel ging. En uiteindelijk met een noodgang ruim 80 meter naar beneden! Of het leuk was! Met het zand op plaatsen waar je het zelfs op het strand niet krijgt stond je met een grijs van oor tot oor en een adrenaline kick beneden. Zo gaaf!! Nog even wat foto's gemaakt en door naar een vlak stuk woestijn om daar naar de zonsondergang te kijken. Hoe mooi kan de natuur zijn. Na de zonsondergang weer terug naar het begin punt ook deze rit was heftig. Ik dacht nog je zal gezellig je ouders, opa en oma hebben meegenomen. Nou die zouden hun gebit uit het zand moeten vissen een pacemaker aan moeten schaffen en een jaar moeten bekomen van de schrik. Maar op de vraag zou je dit nog een keer doen zeg ik en de rest van de groep volmondig ja! Een ervaring om nooit te vergeten. Om tien voor zeven kwamen we weer aan bij het hotel, we hadden afgesproken om met Karin en Karen te gaan eten. En weer, het wordt bijna saai, op aanraden van Daniël gaan eten bij een restaurant naast het hotel. Eerst het vocht weer aanvullen met driekwart liter bier en bij het eten een heerlijk wit wijntje. Uiteindelijk werden er drie heerlijke mega goed gevulde salades en een kip, champignon rijst hap neer gezet en voor we konden knipperen met onze ogen waren ze op. Echt super lekker gegeten en nu? Nu bekaf verslag weer af nu snel onder de douche en om half zeven aan het ontbijt voor wederom, dat kan haast niet anders een top dag!