Bijzondere projecten

Naast het fysiotherapie project ga ik ook veel naar andere projecten. Omdat wij hier nu met drie fysiotherapeuten zijn en er in principe gewoon een 'fysiotherapeut' is bij ECSAT, is het soms een beetje overbodig om daar heen te gaan. Bij Senahasa en de orphanage laten ze op dit moment geen nieuwe vrijwilligers toe. Het schijnt dat vrijwilligers van een andere organisatie daar foto's hebben gemaakt en dat is verboden. Als gevolg hiervan kunnen er nu maar twee vrijwilligers naar deze projecten en daar ben ik er één van. Daarom hebben ze er denk ik meer aan als ik naar deze projecten ga in plaats van naar ECSAT. Aan de ene kant jammer maar aan de andere kant is de afwisseling leuk en is het ook leuk om een keer heel wat anders te doen. Elke dag is weer anders en dat is ook waarom ik hier ben, nog niet elke dag willen werken maar kijken wat er nog meer is.

Zo had Flora geregeld dat we met de ouderen uit het Van Reeth Elders Home afgelopen vrijdag naar het strand konden.

In het begin waren ze een beetje onwennig maar uiteindelijk gingen ze toch allemaal met hun voeten de zee in. Heel leuk om te zien hoe zij aan het genieten waren. Ze wilden allemaal op de foto en vooral niet naar huis.

Gisteren ben ik voor het eerst naar het weeshuis hier geweest. Vrijwilligers van Pure! worden hier eigenlijk niet geplaatst, omdat zij niet willen samenwerken met dit soort organisaties. De buitenlandse vrijwilligers gaan hier wel naar toe. Omdat ik er zoveel verschillende verhalen over hoorde, wilde ik het toch een keer zelf zien. Als je daar binnenkomt, komt de geur van poep en plas je tegemoet. De kinderen zijn aan het huilen en elkaar aan het slaan. Je ziet eigenlijk gewoon dat ze zich vervelen. De kleintjes dragen geen luier maar doeken die helemaal nat en vies zijn. Ik denk niet dat ze vaak verschoond worden. Ze liggen met z'n vijven in één box waar de grotere de kleintjes gewoon vertrappen. Toen wij binnenkwamen begonnen ze meteen naar je te 'roepen' en grijpen. Ergens in de hoek lag een gehandicapt jongetje dat totaal genegeerd wordt. De allerkleinsten liggen in een aparte kamer, daar mogen de vrijwilligers niet komen.
De wat ouderen worden met z'n allen op een soort speelplaats met een hek er omheen gedumpt. Ook zij lopen met natte broeken rond, zijn elkaar maar een beetje aan het slaan en proberen te 'ontsnappen'. De staff schreeuwt, slaat en geeft totaal geen liefde aan de kindjes. Ik heb er een heel dubbel gevoel bij. Aan de ene kant denk ik dat ik er niet meer heen wil. Ik vind het heel moeilijk om te zien, ik kan er niets veranderen en zometeen gaan ze zich aan mij hechten en over 4 weken ben ik weer weg. Aan de andere kant zijn ze zo blij als ze even een beetje aandacht krijgen en ik denk dat het beter is als ze even wat aandacht van ons krijgen dan dat klein beetje aandacht wat ze van de staff krijgen. Erg moeilijk en ik ben er ook nog niet uit.


Twee weken geleden zijn twee jonge meisjes uit Senahasa overgeplaatst naar andere meisjeshuizen waarvan eentje in Chatura Childhome. Erica wilde één van de meisjes, Sanduni, graag opzoeken en ik mocht mee. Het meisje zat samen met haar zus in Senahasa en is nu van haar zus gescheiden. Ze hebben geen ouders meer en nu ook elkaar niet meer. Waarom ze de zusjes hebben gescheiden weten we niet. Het nieuwe kindertehuis ligt meer in het binnenland, echt op het platteland en er wonen maar 12 meisjes. Het is opgericht door een Duits echtpaar en er werkt nu een Singalese vrouw die voor de meisjes zorgt, een soort moeder. Ze kunnen naar school en vrij buitenspelen. Het hek is gewoon open, dat is al zo'n verschil met Senahasa. Senahasa lijkt meer op een gevangenis, je krijgt er echt een 'Orange is the new black'-gevoel met de verschillende groepen en stoere meisjes. Ze zitten daar letterlijk opgesloten en moet echt overleven. Als je 75 meiden tussen de 12 en de 18 bij elkaar stopt kan het niet anders dat er groepen ontstaan van stoere en minder stoere meiden en dat er dan ruzie ontstaat. Je moet daar van je afbijten en voor je plekje vechten. Ik heb het meisje maar twee keer gezien in Senahasa, maar zelfs ik merkte dat het een heel ander kind was in het nieuwe huis. In het nieuwe huis kan ze echt kind zijn, lachen en spelen. Ze was heel rustig en bescheiden.

We kregen heerlijke zoete thee met melk... en daarna heeft ze ons het huis laten zien. Het is een veel betere plaats voor haar daar. Wat zou het goed zijn als alle meisjes uit Senahasa naar zo een huis overgeplaatst konden worden.

Heel veel indrukken dus en wat zou ik veel willen veranderen hier. De hoop dat dat gaat lukken heb ik al een beetje opgegeven. Te kort de tijd, ik spreek de taal niet en de cultuur is gewoon zo anders hier dat iets veranderen moeilijk zal gaan. Ik moet het maar doen met af en toe een kleine verandering of een blij kindje. Dat doet mij ook echt al heel goed. Het is heel bijzonder en vaak ook dankbaar werk.