Volunteer Sri-Lanka

Na een heerlijk weekend was dinsdag m'n laatste ochtend werken. Vorige week had ik al gedag gezegd bij Senahasa, Special needs en ECSAT. Vooral Senahasa vond ik erg moeilijk. Deze laatste week was ik de enige die nog toestemming had om hier heen te gaan en daarna zouden de meisjes dus geen vrijwilligers meer zien. Op maandagochtend nog samen met Erica erheen geweest, ijsjes uitgedeeld en lekker gekleurd. Toen was woensdag echt m'n allerlaatste dag. Ik had verfspullen meegenomen en koekjes. De meiden vonden het erg leuk om te verven, sommige had ik zelfs nog nooit gezien maar die mochten natuurlijk ook meedoen. Ik heb de mooiste kaarten en bloemen gekregen van de meiden en ik heb er heel veel nieuwe 'zusjes' bij. Toen ik de poort uit liep stonden ze allemaal te zwaaien en riepen ze: 'Don't forget me, sister!'. Ik hield me groot, maar in de tuktuk heb ik toch wel even een traantje weg moeten pinken. Gelukkig daarna goed nieuws gekregen. Twee andere vrijwilligers hebben toestemming gekregen om naar Senahasa te gaan. Ze gaan er elke middag heen voor de art classes. Voor het weeshuis krijgen nieuwe vrijwilligers helaas nog steeds geen toestemming.
Op donderdag de laatste keer zwemmen met de special needs girls. Was weer erg leuk, ook al kwam ik daar alleen op donderdag, toch heel jammer dat ik zie niet meer zie. Het is zo'n bijzondere klas. De jongste is 7 geloof ik en de oudste 17 en omdat ze allemaal 'iets' hebben worden ze maar in deze klas gedumpt. Ze zijn stuk voor stuk bijzonder en allemaal even lief. Als afscheid nog een lekker kwat van Dahami in m'n gezicht gehad, hetgeen waar ze bekend om staat.
In de middag naar ECSAT. Ondanks dat ik minder heb kunnen doen als fysiotherapeut dan ik had verwacht, wilde ik toch graag wat achterlaten. Ik heb therabanden gekocht en daarbij oefeningen opgeschreven en voor gedaan hoe de fysio ze kan gebruiken. Vorige vrijwilligers waren begonnen met het maken van patiëntendossiers en deze heb ik geüpdatet en aangevuld met nieuwe patiënten. Ook heb ik een overdrachtsbrief geschreven voor de volgende fysiotherapeut zodat die weet wat ECSAT is en wat je daar als fysiotherapeut kan doen. Ikzelf vond dit wel het minste wat ik kon doen, maar bij ECSAT waren ze er heel blij mee. Ik kreeg een cake, een toespraak en moest met iedereen op de foto. Een beetje ongemakkelijk, maar wel erg leuk!
Dinsdag ochtend echt m'n allerlaatste keer naar het Elders Home, een prima laatste dag. Lekker zitten lachen met Mala, gekletst met Theresa en gekke bekken getrokken met Lilian. Je hoeft daar maar zo weinig te doen om ze blij te maken, echt heel erg leuk. Toen ik wegging van iedereen een dikke knuffel gekregen en duizend keer 'God bless you' gehoord. Thuis waren de Bakery Girls er, ze wisten dat het m'n laatste dag was dus ze wilde nog een keer op de foto en hebben mij allemaal uitgezwaaid. Toen ik gedag ging zeggen tegen Janaka heb ik wel even moeten huilen. Het is zo gek dat je je na zeven weken al zo thuis kunt voelen ergens.

Ik vind het heel spannend om nu alleen verder te gaan maar ik heb er ook heel veel zin in. De planning heeft al iets vastere vormen aangenomen. De afgelopen dagen heb ik lekker met voedselvergiftiging aan het strand van Mirissa gelegen en vanavond slaap ik vlakbij het vliegveld. Morgen vlieg ik naar Kuala Lumpur en heb ik met Stephanie afgesproken. Maandag naar Bali en daar zie ik na een half jaar Esther en Nick weer!!! Dan gaan we op Lombok de Rinjani vulkaan beklimmen en daarna chillen op de Gili Islands. Dan terug naar Bali voor een weekje surfen en yoga en tot slot nog een weekje Maleisië. Een perfecte combi van solo en samen reizen.
Ik weet niet of ik verder nog een blog ga schrijven, het kost veel tijd, het uploaden (met name de foto's) is erg frustrerend en ik gun mezelf niet echt de tijd ervoor waardoor ik, als ik het later teruglees, de meeste verschrikkelijke en gênante spelfouten zie. Maar wie weet als ik over een paar weken alleen op m'n kamertje lig wel zin heb om weer wat te schrijven.

Tot nu toe echt alleen maar genoten van Sri Lanka, het mooiste land waar ik tot nu toe ben geweest. Heel veel lieve mensen ontmoet, mooi werk kunnen doen en veel geleerd. Hopen dat de volgende weken net zo vet worden, ik heb er in ieder geval heel veel zin in!

Veel liefs
Xxxxxxx

lizzypost

11 chapters

15 Apr 2020

Opnieuw gedag zeggen

April 01, 2016

|

Negombo

Na een heerlijk weekend was dinsdag m'n laatste ochtend werken. Vorige week had ik al gedag gezegd bij Senahasa, Special needs en ECSAT. Vooral Senahasa vond ik erg moeilijk. Deze laatste week was ik de enige die nog toestemming had om hier heen te gaan en daarna zouden de meisjes dus geen vrijwilligers meer zien. Op maandagochtend nog samen met Erica erheen geweest, ijsjes uitgedeeld en lekker gekleurd. Toen was woensdag echt m'n allerlaatste dag. Ik had verfspullen meegenomen en koekjes. De meiden vonden het erg leuk om te verven, sommige had ik zelfs nog nooit gezien maar die mochten natuurlijk ook meedoen. Ik heb de mooiste kaarten en bloemen gekregen van de meiden en ik heb er heel veel nieuwe 'zusjes' bij. Toen ik de poort uit liep stonden ze allemaal te zwaaien en riepen ze: 'Don't forget me, sister!'. Ik hield me groot, maar in de tuktuk heb ik toch wel even een traantje weg moeten pinken. Gelukkig daarna goed nieuws gekregen. Twee andere vrijwilligers hebben toestemming gekregen om naar Senahasa te gaan. Ze gaan er elke middag heen voor de art classes. Voor het weeshuis krijgen nieuwe vrijwilligers helaas nog steeds geen toestemming.
Op donderdag de laatste keer zwemmen met de special needs girls. Was weer erg leuk, ook al kwam ik daar alleen op donderdag, toch heel jammer dat ik zie niet meer zie. Het is zo'n bijzondere klas. De jongste is 7 geloof ik en de oudste 17 en omdat ze allemaal 'iets' hebben worden ze maar in deze klas gedumpt. Ze zijn stuk voor stuk bijzonder en allemaal even lief. Als afscheid nog een lekker kwat van Dahami in m'n gezicht gehad, hetgeen waar ze bekend om staat.
In de middag naar ECSAT. Ondanks dat ik minder heb kunnen doen als fysiotherapeut dan ik had verwacht, wilde ik toch graag wat achterlaten. Ik heb therabanden gekocht en daarbij oefeningen opgeschreven en voor gedaan hoe de fysio ze kan gebruiken. Vorige vrijwilligers waren begonnen met het maken van patiëntendossiers en deze heb ik geüpdatet en aangevuld met nieuwe patiënten. Ook heb ik een overdrachtsbrief geschreven voor de volgende fysiotherapeut zodat die weet wat ECSAT is en wat je daar als fysiotherapeut kan doen. Ikzelf vond dit wel het minste wat ik kon doen, maar bij ECSAT waren ze er heel blij mee. Ik kreeg een cake, een toespraak en moest met iedereen op de foto. Een beetje ongemakkelijk, maar wel erg leuk!
Dinsdag ochtend echt m'n allerlaatste keer naar het Elders Home, een prima laatste dag. Lekker zitten lachen met Mala, gekletst met Theresa en gekke bekken getrokken met Lilian. Je hoeft daar maar zo weinig te doen om ze blij te maken, echt heel erg leuk. Toen ik wegging van iedereen een dikke knuffel gekregen en duizend keer 'God bless you' gehoord. Thuis waren de Bakery Girls er, ze wisten dat het m'n laatste dag was dus ze wilde nog een keer op de foto en hebben mij allemaal uitgezwaaid. Toen ik gedag ging zeggen tegen Janaka heb ik wel even moeten huilen. Het is zo gek dat je je na zeven weken al zo thuis kunt voelen ergens.

Ik vind het heel spannend om nu alleen verder te gaan maar ik heb er ook heel veel zin in. De planning heeft al iets vastere vormen aangenomen. De afgelopen dagen heb ik lekker met voedselvergiftiging aan het strand van Mirissa gelegen en vanavond slaap ik vlakbij het vliegveld. Morgen vlieg ik naar Kuala Lumpur en heb ik met Stephanie afgesproken. Maandag naar Bali en daar zie ik na een half jaar Esther en Nick weer!!! Dan gaan we op Lombok de Rinjani vulkaan beklimmen en daarna chillen op de Gili Islands. Dan terug naar Bali voor een weekje surfen en yoga en tot slot nog een weekje Maleisië. Een perfecte combi van solo en samen reizen.
Ik weet niet of ik verder nog een blog ga schrijven, het kost veel tijd, het uploaden (met name de foto's) is erg frustrerend en ik gun mezelf niet echt de tijd ervoor waardoor ik, als ik het later teruglees, de meeste verschrikkelijke en gênante spelfouten zie. Maar wie weet als ik over een paar weken alleen op m'n kamertje lig wel zin heb om weer wat te schrijven.

Tot nu toe echt alleen maar genoten van Sri Lanka, het mooiste land waar ik tot nu toe ben geweest. Heel veel lieve mensen ontmoet, mooi werk kunnen doen en veel geleerd. Hopen dat de volgende weken net zo vet worden, ik heb er in ieder geval heel veel zin in!

Veel liefs
Xxxxxxx

Share your travel adventures like this!

Create your own travel blog in one step

Share with friends and family to follow your journey

Easy set up, no technical knowledge needed and unlimited storage!

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2025 Travel Diaries. All rights reserved.