Flying in, flying away..

Ik ben voor een aantal mensen alweer een tijdje van de aardbodem verdwenen. Foto's van leuke activiteiten komen zo nu en dan nog eens voorbij op Facebook of Instagram maar hoe het werkelijk gaat, zit en zat heb ik voor velen achter wegen gelaten. De laatste weken ben ik behoorlijk vaak onderuit gegaan, weer optimistisch opgekrabbeld en weer onderuit gegaan, weer optimistisch opgekrabbeld en weer..

In de week na mijn vorige post ben ik opgenomen in het ziekenhuis. De eerste dagen lag ik in het ziekenhuis van Stellenbosch. Omdat ze daar niet de juiste onderzoeksapparatuur hadden om mij te onderzoeken ben ik over geplaatst naar een ziekenhuis in Kaapstad. In dit ziekenhuis werd ik voor een aantal dagen aan de onderzoeksapparatuur gelegd. En voor de eerste keer was ik wel erg blij met twee aanvallen. Hoe sneller ik aanvallen zou krijgen hoe eerder ik onderzocht kon worden en hoe sneller ik dus weer buiten stond! Nou moet ik toegeven dat ik, buiten het missen van lessen, het mooie weer, de buitenlucht en braais, niets te klagen had in het ziekenhuis hoor. Ontbijt, lunch en diner op bed, een tv met allerlei filmzenders en elke dag bezoek <- waar ik trouwens onwijs blij mee was, als jullie dit lezen: super bedankt voor jullie steun, hulp en aanwezigheid :) !
Toen ik weer in het vertrouwde Stellenbosch was belde de alarmcentrale van mijn zorgverzekering over de uitslag. Na het horen van de uitslag zei hij:"..., en nu kom je terug naar Nederland om de behandelingen hier zo snel mogelijk te starten?". Wow, terug naar Nederland was geen één moment in mij opgekomen en mijn eerste reactie was dan ook dat dat absoluut niet zou gebeuren, wel had ik beloofd om erover na te denken. Ik ben eerst nog een tijdje doorgegaan met vallen en opstaan. Les, aanval, activiteit, aanval, les, aanval, activiteit.. Ik denk dat mijn voetbalteam deze eigenschap als geen ander zal herkennen, ook al gaat het niet zo goed, kom ik net uit een aanval of als ik loop te dwalen over het veld, als het aan mij ligt gaat het altijd goed genoeg om door te gaan.

Uiteindelijk heb ik toch moeten toegeven. Mensen om mij heen begonnen zich verantwoordelijk te voelen voor mij, reizen door Zuid Afrika leek verder weg dan ooit en lessen volgen ging niet meer. Nu ben ik weer terug in Nederland. Ik heb gekozen voor de toekomst in plaats van het hier en nu. Ik ga me nu focussen op de gezondheid en in de toekomst ligt er hopelijk een mooi reisje in mijn verschiet. Hoe vet zou het zijn dat als de behandelingen in Nederland aanslaan ik beter kan worden en een reis kan maken waar ik wel alles uit kan halen?! Daar ga ik voor! En tot die tijd.. hou ik het bij reizen binnen de Nederlandse grenzen, ik word de toerist in eigen land haha!

Dat het wat minder ging met mijn gezondheid de afgelopen weken betekende trouwens niet dat ik stil stond. Na de aanvallen heb ik proberen op te staan en hierdoor heb ik evengoed nog veel leuke dingen meegemaakt. Zo ben ik naar het Wijnfestival geweest, heb ik twee rugby games hard gejuicht voor ons Universiteitsteam, ben ik (aangepast) gaan hiken in Jonkershoek, in Australische stijl gaan liften, naar een concert van goldfish in de botanische tuinen van Kaapstad geweest, heb ik lesgegeven op een Afrikaans basisschooltje, ben ik wezen paragliden, heb ik de tafelberg van bovenop mogen zien en heb ik een braaifeest in een township gehad. Als afsluiter was er de afscheidsbraai waar ik nog één keer alle vrienden die ik heb opgedaan in Stellenbosch heb kunnen zien. Afgelopen dinsdag (01-03-2016) stond mijn vlucht gepland. Om 8 uur in de ochtend stonden mijn

huisgenootjes klaar om mij uit te zwaaien. Het was tijd om te gaan. Via Qatar vloog ik naar Amsterdam. In het hotel liet ik een goede vriendin, Anika, weten dat ik onderweg was en op dat moment in Doha verbleef. Anika was op dat moment al zeven maanden in Australie, maar ondanks het tijdsverschil bleven we uiteraard contact houden! Na een uur vliegen kwam ik Anika tegen in het vliegtuig, beide last minute uit puur toeval de zelfde vlucht geboekt! De rest van de vlucht hebben we samen rondgedwaald in het vliegtuig en uiteindelijk de stoelen van de stewards en stewardessen weten te bemachtigen om bij elkaar te kunnen zitten. Zo werd de terugvlucht toch nog een leuke vlucht!

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen in het koude Nederland. Ik ben onwijs blij dat ik ondanks alles de Africa en Dubai experience heb mogen meemaken, ik had het niet willen missen!