Zoo nou dat was mij het nachtje wel. Na veel wachten, reizen, wachten, controles, security en nog eens wachten, kwamen we in Bandung aan. Voorafgaand aan de aankomst in Bandung stonden we op het treinstation van Jakarta. We hadden online tickets geboekt en moesten die ter plekke verzilveren bij een machine. Bij aankomst gingen we het eerst zelf proberen te zoeken maar konden het niet vinden. Toen vroegen we het aan de politie. Hier merkten we al dat Indonesische mensen heel aardig zijn en je echt proberen te helpen. Het voelt alsof ze ooit 5 Engelse lessen hebben gehad want ze kunnen zich niet verstaanbaar maken en stoten elkaar met de elleboog aan zo van: 'help me ff'. Ze schieten ook steeds in de lach omdat ze niet weten hoe ze het moeten zeggen. Het is echt schattig. Sommigen pakken het ook aan door gewoon in het Indonesisch te blijven babbelen en om je heen te blijven hangen om je proberen te helpen.

Maar goed.. onze aankomst in Jakarta. Tijdens het reizen van Krabi naar Bangkok en van Bangkok naar Jakarta ontmoetten we een heel lief en vriendelijk Indonesisch koppel. Ze waren net getrouwd en gaven ons allerlei informatie. Ook wisselden we nummers uit en kletsten we over van alles en nog wat. De man (Ceasar) heeft ons zelfs nog geholpen een simkaart met 12G internet te fiksen en stuurde nog via WhatsApp welke taxi we moesten hebben naar het hotel. Dit was de Blue Bird firma. Ze rijden op de meter en zijn betrouwbaar.

Om 8.45 uur kwamen we in Bandung aan en rond 9.15 uur in het hotel. Het hotel is top (helemaal voor Indonesische begrippen) en het personeel is heel vriendelijk.
Om onze dag goed te benutten wilden we ondanks dat we dood waren, graag een theeplantage bezoeken.

De mevrouw aan de balie vertelde dat Blue Bird dan prijzig is vanwege de afstand en dat we beter een Uber of Grab konden bestellen. Dit deden we en nog geen 10 minuten later stond de auto er al. Het verkeer in Bandung is een grote chaos. Er is altijd file. Hierdoor kwamen we 1.5 uur later pas op locatie aan. We stapten uit en liepen rond. Na wat navragen kwamen we erachter dat de plantage ver in de bergen is was en niet bereikbaar per auto. Ook werden we aangekeken, nageroepen maar ook begroet. Deze mensen kenden maar weinig blanken en ondanks onze sarong zag je toch wat been. De receptie had aangegeven dat het kunnen zien van been en arm geen probleem is maar we hadden voor de zekerheid toch maar een sarong meegenomen en hier waren we blij om ook.

Mensen wilden met ons op de foto en veel waren ook nieuwsgierig maar verlegen. Iedereen wilde wel helpen maar ze spraken amper Engels. Na een tijdje besloten we terug te gaan omdat de theeplantage er niet in zat. Helaas kwamen er amper taxi's in deze regio. Een man van een hotel sprak wel Engels en hielp ons. Na lang wachten en kijken naar 'n taxi, zei hij dat we naar het busstation toe konden lopen en van daaruit naar Bandung konden gaan. Dit deden we. Het was hilarisch.. we kwamen in een busje terecht waar we met 15 man in zaten. Ik denk dat als je comfortabele wilde zitten, er maximaal 9 in konden.
Ook dat verkeer in Bandung en omstreken is echt een nog nooit vertoond iets in Nederland. Het duurde dan ook dik 3.5 uur om terug te komen naar Bandung en zelfs toen waren we nog 15 km verwijderd van ons hotel.

Op een gegeven moment begon het heel te regenen en we besloten uit te willen stappen want de bestuurder reed enkel van links naar rechts omdat alles zo vast als wat stond. Alle straten liepen onder, het was nogal een avontuur #wehaddenweerdeslappelach #enwekekenonzeogenuit #eenindomanwasheellief. Een Indonesische man probeerde alle uren vriendelijk te glimlachen en te handseinen.

Helaas waren we na het uitstappen nog 15 km van het hotel verwijderd en zou het al snel donker worden. De Uber taxi's kwamen niet door alle chaos en het schoot niet op. Ondertussen stonden we nog steeds als de blanken middenin de chaos en in een onbekende stad #nietechtveilig #ofbetergezegd;echtniet #raremannen #raresituatie.
Uiteindelijk heeft een lieve vrouw van de ambassade ons thuisgebracht en dik een uur voor ons in de file gestaan en haar nummer gegeven voor als we vragen hadden of als we weer een keer vast zouden staan.

We waren helemaal kapot toen we thuis kwamen en besloten daarom in het hotel te eten. Morgen gaan we met de 2 lieve mensen (Ceasar en Selvie) op pad. Ze zijn zo aardig geweest. Ze hebben ons ook geholpen tijdens alle files en het zoeken naar oplossingen en alternatieven.

Ik heb zin in morgen, doeiiii!