Big

Om 6.15u liep de wekker af, maar ik ging doen waar ik al heel lang naar had uitgekeken… M’n busje was iets te laat, dus uiteindelijk om 8u werden we opgehaald om vervolgens zo’n 40 minuten te rijden door het prachtige landschap rondom Queenstown. Uiteraard stopten we ook bij een prachtig uitkijkpunt, waar we de hoogste berg van het Zuid-Eiland konden zien: Mount Earnslaw (2830 meter hoog). Nadat iedereen z’n foto-momentje had gehad gingen we weer verder naar Glenorchy. Hier pasten we onze uitrustingen en reden we nog zo’n kwartiertje naar de vallei. En daar stond m’n paard al opgezadeld klaar, Big was zijn naam. Hoewel iedereen hem heel groot vond, was Lavitha zeker nog een maat groter (en mooier – maar dat is iets anders) geweest.
Ik ging de Trilogy-Loop doen, iets voor vergevorderde ruiters. Voordat ik hieraan mee mocht doen werd tijdens het mail-contact me het hemd van het lijf gevraagd, dus ik mocht er wel vanuit gaan

dat het echt voor gevorderden zou zijn. Het was een fantastische rit van zo’n 2,5 uur, maar wat er nou zo gevorderd aan was…? Ja, het was stappen of galopperen en we kruisten wat rivieren, maar de paarden waren getraind om in een rijtje te lopen en deden precies wat de begeleider deed; ik hoefde eigenlijk niet eens te sturen. Toen ik dat eenmaal door had, durfde ik zelfs m’n camera ter hand te nemen en al galopperend wat filmpjes te maken. Dat was lachen, had ik nooit gedacht!
De omgeving was daarentegen bijzonder mooi! Ik heb 2,5 uur m’n ogen de kost gegeven en kon niet geloven dat ik hier echt aan het rijden was!
Halverwege stonden we voor Lake Wakatipu (het meer waar Queenstown ook aan ligt). Het was indrukwekkend om tussen de bergen, aan het begin van een meer te staan en de kalmte en rust te ervaren op een paard. Dat gaf toch een speciaal gevoel.

Op de terugweg, begreep ik waarom een rijbroek en hoge laarzen toch enigszins noodzakelijk zijn tijdens het rijden… Ik heb echt beurse kuiten en ze deden tijdens het rijden en doen nu nog steeds goed pijn (souvenirtje van het rijden).
De rest van de dag heb ik niet heel veel gedaan. Ik was behoorlijk koud, dus toen ik terug was in Queenstown ben ik aan het meer op een grote afgezaagde boomstronk gaan liggen in de zon en heel even in slaap gevallen. Nou m’n zonnebril staat mooi in m’n gezicht aan een kant en m’n wangen voelen rood gloeiend. Hopelijk is het niet ernstig verbrand.
Daarna heb ik mezelf getrakteerd op een (enorm, mega) groot ijsje. Ik bestelde maar 1 bolletje, maar dat waren er drie in vergelijk met Nederland. En het hoorntje, was geen hoorntje, maar een zelfgebakken hoorn (!). Zo eentje die je in Nederland alleen maar krijgt als je, geloof ik, 3 of meer bolletjes bestelt, of met extra slagroom. Maar het was super, maar dan ook super lekker!

Verder merk ik dat ik niet meer het gevoel heb dat ik op vakantie ben. Het is raar, maar ik ben zo moe van alles. En het is echt niet om te klagen. Gelukkig hoor ik er meer mensen over. Het is een soort vermoeidheid dat je emmertje vol is met allerlei indrukken, je geen eigen plek hebt, je het gevoel hebt dat het verspilling van tijd is als je niks doet, en jezelf aan het meesleuren bent. Dit klinkt heel negatief, zo is het niet bedoeld. Maar tegelijkertijd is het ook lastig om ermee te dealen; om de juiste beslissingen te nemen in wanneer je jezelf rust gunt en wanneer je door moet gaan. Ik heb namelijk al een paar dagen – de laatste tijd veel vaker dan in het begin – mezelf rust gegund, en ik heb het gevoel dat het alleen maar erger wordt. Naja, misschien gaat het vanzelf weer over. Ik wil in ieder geval sowieso nog niet naar Nederland terug, dus dat is een goed teken!

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Hostel (YHA Lakefront): 9
Nachtrust: 9
Temperatuur: 22 C