Laos

Been there, Don Det 28-09-2016

Al luisterend naar de Spice Girls reden we vandaag naar de grens van Laos.
Mijn huidige bestemming is namelijk bij 4000 Islands en dat is zo mooi als het klinkt! Aan het einde van de middag kwamen we met een bootje over de rivier aan bij het eiland Don Det. Waarna ik 7 kilometer met mijn backpack van het Don Det naar Don Khon ben gelopen. Een massage zou me nu wel goed doen, maar ik weet het niet zo met die massages hier...

Sawadee Lao! 09-10-2016

Donderdag heb ik een dagje het eiland verkend met de fiets. Overal waren gaten in de weg en grote plassen water, maar met een mountainbike was het zeker wel te doen.
Ik ben toen naar de watervallen van Don Khon gegaan. Het schijnt dat het de snelst vallende watervallen van de wereld zijn. Althans, iemand vertelde dat. Ik heb het nergens zien staan, maar ’t water viel inderdaad razendsnel naar beneden. Prachtig gebied. Er was een gedeelte waar je het water in kon dus dat deed ik ook. Echter kwam de modder tot boven mijn knieën, wat het lastig lopen maakte. Echt gezwommen heb ik niet, verfrissend was het wel. Hierna nog een poosje gelezen, waarbij een poesje me kwam vergezellen.
Vervolgens nog ergens gaan lunchen, waarna ik heb gezwommen in het zwembad bij mijn lodge. Er waren geen hostels en Dominique had me weer flink verwend door me onder andere deze wat luxere nachten cadeau te doen.
Na gezwommen te hebben heb ik een massage genomen. Deze was erg goed. Het was een echte Laos Massage. Dat hield in dat de spieren ook in allerlei posities werden opgerekt.

Die avond heerlijk gegeten bij een restaurant met een Franse eigenaar. Hij was verbaast dat ik Frans kon spreken, nou ik was verbaast dat een Franssprekend iemand Engels kon praten...
Was overigens erg lekker eten, met vis in bananenbladeren!

De dag erna ben ik weer met een bootje naar het vaste land gebracht, waarna ik mijn avontuur vervolgde naar Pakse. Dit was een tussenstop om door te gaan naar de bekende grotten die zich in midden-Laos bevinden.

In dit plaatsje waren geen hostels te vinden dus wilde ik in een goedkoop hotel gaan slapen, althans als ik zeker wist dat ik de dag erna de bus kon hebben om op bestemming te komen. Dus dit probeerde ik eerst te regelen...
De man achter de balie kon geen woord Engels, maar door middel van gebarentaal wist hij me duidelijk te maken dat om 5 uur een collega kwam die wel Engels kon.
Dus ik wachtte af.
De collega arriveerde en….je raad ’t al, ook hij kon dus werkelijk helemaal geen Engels, misschien 1% meer dan die andere kerel. Ik dacht ook aan die vervelende Waalse klanten bij Venezia (mijn bijbaantje) die vaak geen woord Engels praten en het ook gewoonweg niet willen leren spookte door mijn hoofd en ik begon behoorlijk geïrriteerd te raken. Dus pakte ik de kamer maar met het idee dat ik zelf wel naar het busstation zou lopen en de bus zou regelen.

Uiteindelijk, ik weet nog altijd niet hoe, zijn de man die 1% Engels sprak en ik er toch uitgekomen. Echter ben ik het daarna wel nog gaan navragen bij het busstation of alles nu goed geregeld was. De man bij het busstation kon gewoon Engels! Ik was zo blij, blijkbaar straalde ik dat ook uit, want de man moest erg lachen om mij.
Toen ik bij het hotel wilde betalen schreef de man een 0 te veel op mijn hotelrekening, het zou dan €90 zijn! Terwijl op internet stond dat het rond de €9 zou kosten. Ik heb de man gezegd dat ik dat niet ging betalen en heb hem de prijzen laten zien. Engels probeerde ik al niet meer, maar door te wijzen werd het hem duidelijk.
Hij leek zijn excuus aan te bieden en lachte.
Ik had het al wel gemerkt en gehoord van andere reizigers, deze mensen kunnen vaak niet tellen, niet schrijven en geen Engels spreken. Vanaf toen telde ik alles extra goed na....

Tegenover mijn hotel werd die middag de hele tijd harde muziek afgespeeld. Waarschijnlijk was het muziek uit Laos, maar ik zou eerder gedacht hebben aan Chinese muziek. Ik denk dat veel mensen ook al gauw denken een Chinees persoon te zien, maar dat dit vaak helemaal niet klopt. Een Aziaat is al beter.
Maar toch, een pot nat met die Aziatische muziek. Voor mij klonk het in Cambodja hetzelfde. Zeikmuziek vind ik het, maar het past bij deze cultuur, wat het net wel leuk maakt.

In Cambodja waren redelijk veel tuctucs vond ik, maar ik heb regelmatig van medereizigers gehoord dat er in Vietnam veel meer tuctucs zijn. Hier in Laos zijn er niet veel en als ze er al zijn vragen ze me tot nu toe niet of ik mee wil. De tuctucs zijn hier anders dan in Cambodja. Hier zijn het scooters met een zijspan of een grotere kar achter de scooter, een soort huifkar maar dan een stuk kleiner.

De dag erna zou ik 's ochtends de bus hebben om half 9. Allereerst reed de auto die me naar het busstation zou brengen totaal de verkeerde kant op en pogingen om Engels met hem te spreken deed ik na gisteren ook al niet meer. Handgebaren zijn duidelijker.
Uiteindelijk waren we bij het busstation. Ik had nog 10 minuten de tijd dus ging ik snel naar een supermarktje voor ontbijt. 'Breakfast?', vroeg ik aan het vrouwtje in de supermarkt. Ze lachte vriendelijk en haalde tissues voor me. 'Food', probeerde ik tevergeefs. Ze bracht me een flesje water. Met een zucht ging ik weg, want koekjes of chips wilde ik niet als ontbijt, veel meer had ik er niet zien staan. Ik had echter wel een klein restaurantje gezien, dit was mijn hoop. Ik probeerde weer met 'breakfast', 'food' en met gebaren duidelijk te maken wat ik wilde. 'Soup', zei de vrouw. 'Take away', vroeg ik. Dat ging helaas niet. Teleurgesteld kocht ik dan maar een zak chips. Het was wel 'nori seaweat flavour' en sushi kan ik altijd wel eten. Toen ik terugliep vertelden enkele meisjes uit Korea mij dat we om half 10 een bus konden hebben met airconditioning, de bus van half 9 had dat niet. Ik besloot te wachten en terug te gaan voor de soep. Ik had de vrouw van het restaurantje willen vertellen dat mijn bus later ging en ik dus wel soep kon komen eten, maar besloot enkel 'soup?' te zeggen en dat begreep ze…..halleluja
Binnen enkele minuten had ik alweer een loopneus, zo pittig was dat soepje. Maar het was een lekkere soep, met biefstuk, groenten en zaden. Daarnaast kreeg ik een salade met rauwe boontjes, olifantensperma (taugé, zoals jullie het waarschijnlijk kennen) en bladeren van een of andere plant. Die vind ik niet zo lekker, te overheersend. Deze 'salade' bleek later voor in de soep te zijn.
Uiteindelijk kon ik om 10 uur eindelijk in mijn bus stappen.

Wat kan ik intens genieten van een busreis, waarbij ik naar buiten kan kijken naar de prachtige natuur en tevens kan luisteren naar mijn reisalbums op Spotify. Tijdens deze busreis zette de buschauffeur helaas weer hun “Laos” muziek heel hard. Door het irritante geblèr werd mijn mooie muziek behoorlijk verpest. Dus besloot ik maar hardstyle te gaan luisteren. Was ik even blij dat ik zo'n diversiteit aan muziek had gedownload op Spotify!
Onderweg stopten we regelmatig en viel de airconditioning ook vaker weg. Ik wist niet altijd waarom we steeds stopten, maar toen we op een gegeven moment weer stopten stroomde de bus vol met marktvrouwtjes die kip op stokjes verkochten en allerlei andere producten die ik niet kende. Er was ook een vrouwtje dat water verkocht, en daar was ik wel blij mee, want ik had me toch een dorst.
Na bijna 6 uur te hebben gereden stopte de bus ineens ergens, vraag me niet waar want ik had geen idee. Samen met een vrouw en een meisje was ik de enige die nog in de bus zaten. Ik stapte ook maar even uit om mijn benen te strekken. Niemand sprak Engels in de plaats waar ik was beland. Er waren enkele kraampjes en daar verkochten ze vlees, frisdrank en gadgets. Op een gegeven moment werd me verteld dat ik naar een andere bus moest die net was komen aanrijden.
Toen ik achterin die bus instapte kwam er een vreemde geur voorbij. Bovenin bleek dat het achterste gedeelte van de bus vol was geladen met zakken bloemkool die deze geur verklaarde.
Daar ben ik dus maar gezellig bij gaan zitten, ook nu weer als enige Westerling, tijdens al die kilometers die ik vandaag had afgelegd.

Na een busreis van ongeveer 8 uur kwam ik eindelijk aan in Thakhek. Vanuit daar kon ik de grotten gaan bezichtigen. Bij het busstation van Thakhek bleken er nog 3 Westerlingen een slaapplaats te zoeken, dus deelden we een tuctuc naar het hostel dat ik had gevonden op internet en in mijn lonely planet boek. Het had geen erge goede beoordelingen, maar was het enige hostel. Ik wilde de grotten liever met meerdere mensen bezoeken en de Duitse jongen waarbij ik in de tuctuc zat wilde de 'loop' ook doen de dag erna. Ik dacht dat ik dat wel in 1 dagje kon doen, maar dat was niet het geval. De tocht werd meestal met scooters gedaan en duurde minstens 3 dagen. Als ik in 1 dag naar de bekendste grot zou gaan zou ik 10 uur heen- en terug rijden en 4 uur daar kunnen vertoeven. Bovendien zou ik in de ochtend om 5 uur moeten vertrekken en zoals velen misschien wel weten is dat nou niet bepaald mijn ding….

De volgende dag begonnen we rond 10 uur aan onze scootertocht. Onze eerste stop zou de “Buddha cave” zijn, maar die afslag hadden we niet gezien. Er stond op een bordje 9 km achter “Buddha cave” met een pijltje naar links. Het was onduidelijk of we over 9 km naar links moesten of de eerstvolgende afslag en dan nog 9 km rijden.
Na een spannende tocht (er waren veel gaten in de wegen en grote plassen water waar we doorheen moesten) kwamen we toch aan bij de grot. Ik moest een broek huren, de broek die ik aan had was te kort. Zelf had ik ook wel een lange broek, maar een vrouw sloeg de broek al om me heen en ik gunde die mensen ook wel dat beetje geld dat ik er voor moest betalen .
Helaas mochten er geen foto's worden gemaakt in de grot. Er zaten een paar locals in de grot en het was er erg kleurrijk en er was veel wierook. Hier kwamen we twee Italianen tegen, (een jongen en een meisje) waarmee we onze tocht vervolgden.
De volgende grot was er een met water, waardoor we de mogelijkheid hadden even af te koelen in het water. We werden begeleid door twee kinderen. Iets verderop in de grot was veel modder, waarmee het Italiaanse meisje en ik ons hebben ingesmeerd. Vervolgens hebben we een moddergevecht gehad met de kinderen. Aan het einde van de rondleiding wilden de kinderen geld, toen ik nog even in het water wilde werden ze ongeduldig en zelfs een beetje agressief. We maakte de kinderen duidelijk dat ze terug konden gaan, dat wij nog even wilde blijven en gaven ze wat geld.
Later hebben we geluncht langs de weg bij de locals. Als je in Laos langs de weg eet krijg je meestal geen menukaart, ze hebben enkel soep met noedels. Maar de soep die we deze dag hadden was wel echt verrukkelijk! Rijk aan groenten.
De grot die we daarna wilden bezichtigen waren we alweer voorbij gereden. De Duitser en ik besloten terug te rijden en de Italianen gingen alvast naar onze slaapplek voor de aankomende nacht.
De grot werd verlicht door lampen in allerlei kleuren en er waren aparte trappen die ik iets weg vond hebben van de trappen van Zweinstein (Harry Potter).
Indrukwekkende grot ook, weer heel anders dan de voorafgaande, dus zeker de moeite waard geweest.
Die avond nog gezellig aan een kampvuur gezeten met een lekker muziekje op de achtergrond.

De dag daarna heeft de Duitse jongen een ongeluk gehad. Wij hadden geen helmen gekregen, dus dat was best gevaarlijk.
Hij had een kater van de dag ervoor en hij had in de ochtend weer Lao Lao (whisky) gedronken. Bovendien reed hij enorm hard en ook nog eens met blote voeten.
We waren erg geschrokken en hebben hem met enkele locals naar een dokter gebracht. Die ging zijn hoofdwond hechten, maar kon daar niets van. Niemand sprak natuurlijk Engels... Uiteindelijk is hij naar een ziekenhuis gebracht. Nou, daar moet je je dus ook niet te veel bij voorstellen. Maar ze hebben alle hechtingen opnieuw gedaan, zo slecht was het gehecht.
Hij zat onder de morfine en begon telkens Duits te praten, en zei steeds “I love you, guys” , hij lachte en huilde en vroeg om Lao Lao.
Alcohol en morfine waren volgens de artsen ook niet de beste combi. Maar goed, alcohol in combinatie met scooter rijden is natuurlijk helemaal geen goed idee.
Die avond zijn de Italianen en ik verder gegaan. De Duitser wilde ook mee, maar had medische hulp nodig en werd later die middag overgeplaatst naar het ziekenhuis in Thakhek, van waaruit we onze

tocht waren gestart.

Dinsdagochtend vervolgden we onze tocht met z'n drieën. Eerst gingen we naar 'cool springs' een prachtig (koud) meertje waar we hebben gezwommen. Om er te komen moest je je scooter achterlaten en met je spullen over een houten plank een riviertje oversteken. Dat was best spannend, want er zaten bij ons alle drie spullen in onze tas die absoluut niet nat mochten worden. Maar het is ons gelukt. Met behulp van die Italiaanse jongen... Je hebt toch altijd een man nodig, concludeerde het Italiaanse meisje…. Hierna bezochten we de bekende grot 'Kong Lor'. Op het laatste moment durfde het meisje niet meer mee, dus ging ik met de jongen en onze tour-guide met een bootje de grot in. We hadden zaklampen op ons hoofd. Het was een hele indrukwekkende grot. Het mooiste vond ik nog wel toen we er uit kwamen aan de andere kant, prachtig allemaal. Die avond hebben we het niet gered om terug te rijden naar Thakhek. Die Italiaanse jongen kreeg eerder een lekke band en mijn benzine raakte op, waarna hij me kilometers met zijn voet heeft geduwd naar een tankstation. Ik had al drie keer gezegd dat de benzine bijna op was, maar er werd me gezegd dat we dat wel zouden redden... Wellicht reed ik minder zuinig dan hen.

Woensdag ben ik in de ochtend richting Vang Vieng vertrokken. Echter bleek dat ik in Vientiane geen bus meer kon nemen naar dat plaatsje, dus nam ik een tuctuc naar het centrum van Vientiane. Vientiane is de hoofdstad van Laos. En nadat we wat pech hadden gehad de afgelopen dagen vond ik dat ik sushi had verdiend. Helaas was de rijst van de sushi lauw, maar het had me toch goed gesmaakt.
En die pech zie ik als een avontuur. Net als mijn vakantie in augustus naar New York met papa, waar ook het een en ander mis ging. Je kunt er over gaan inzitten, maar je kunt er ook om lachen en er het beste van maken. Positief denken is dan zo belangrijk!

Donderdag arriveerde ik aan het begin van de middag in Vang Vieng. “Tubing” was iets wat je gedaan moest hebben daar, dus al snel nadat ik mijn spullen op mijn kamer had gestald ben ik met een tuctuc en een tube naar de rivier gegaan. Ik had verhalen gehoord dat mensen Vang Vieng niet speciaal vonden, maar ik vond het wel wat hebben, het straalde gezelligheid uit. Toen ik in de tuctuc zat begon het te regenen. Op het moment dat ik in de rivier was met mijn tube begon het te onweren. Het water dreef me naar het midden van de rivier en ik hoopte dat er snel een bar zou komen, want die vind je langs de rivier heel veel. Tubing bij Vang Vieng betekend namelijk vooral veel zuipen. Nu was ik niet van plan om te zuipen, maar ik had wel zin in een paar drankjes. Jaren geleden waren er vele barretjes waar je met je tube kon stoppen om wat te drinken. Deze zijn in de loop der jaren gesloten, omdat er veel ongelukken gebeurden. Zo zijn er in 2011 27 mensen overleden, omdat ze verdronken of omdat ze met hun hoofd tegen de rotsen botsten. Dit als gevolg van het vele alcoholgebruik.
Nu waren er enkel 2 bars, maar omdat ik laat was ben ik direct naar de tweede gegaan.
Zoals de meeste wel gelezen hebben op facebook ben ik daar geraakt door de bliksem, net voor ik bij de bar aankwam. Toen ik het water inging was het al wat aan ’t onweren en werd ik door het snel stromende water naar het midden van de rivier gedreven. Ineens voelde ik door mijn hele lichaam een stroomschok. Ik ben in paniek naar de kant proberen te peddelen en gelukkig kwam de bar al vrij snel in zicht. Gelukkig had ik nergens last van, maar toen ik later op internet hierover las, zag ik dat ik geluk had gehad. Een Mexicaans meisje dat ik later ontmoette bij de bar was op haar voet geraakt. In de regen in onze zwemkleding hebben we gedanst en gedronken, waarna we uiteindelijk weer (het regende niet meer) terug gingen naar Vang Vieng met onze tube. Die avond het uitgaansleven van Vang Vieng mogen meemaken. Elk uur was er wel ergens een bar die gratis whisky aanbood. Mijn avond kon, ondanks dat ik enorm moe was, niet meer stuk toen we in een bar waren met vele Koreanen en het liedje “Gangnam Style” werd gedraaid. Ik heb me kapot gelachen om die Koreanen die helemaal losgingen op dat nummer!

De volgende ochtend begon een tour die ik geboekt had. Ik zat in een groep met 1 Amerikaan, 2 Chinezen en 17 Koreanen.
We begonnen met kayakken en de tour guide zei dat ik bij hem in de kayak kon. Na een tijdje begon hij 'you're beautiful' te zingen en vroeg hij of ik getrouwd was, toen werd het een beetje awkward.
Uiteindelijk kwamen we bij een plek uit waar we gingen ziplinen. Dat wilde ik altijd al eens gedaan hebben en het was heel gaaf! Veel Koreanen vonden het spannend, ik vond het vooral mooi. Het uitzicht op het vele groen en de Mekong (rivier). Na het ziplinen gingen we een grot in met tubes. Aan een touw konden we onszelf de grot intrekken. Als laatste gingen we met de kayak naar een tuctuc, waarna we naar de 'blue lagoon' werden gebracht. Ik mocht voorin met de tourguides en kreeg zelfs nog een mangoshake van de jongen van mijn kayak. 'Too sweet' vond hij het, hij hield meer van spicy. De blue lagoon was een mooie plek, maar naar mijn mening te toeristisch. Je kon er van een boom in het water springen (wat ik natuurlijk deed), het water in slingeren aan een touw en iets verderop kon je van een korte glijbaan afgaan tegen betaling.
Die avond had ik om 21:00 uur de nachtbus, maar eerst heb ik nog lekker gegeten met twee Engelse meisjes.
Pas van zaterdag op zondagnacht heb ik weer eens echt kunnen slapen.

Zaterdag om 04:00 uur kwam ik aan in Luang Prabang. Een tuctuc zou me voor 40.000 kip naar mijn hostel brengen. Later stapten nog twee Japanse meisjes in die ieder 15.000 kip moesten betalen. Ik ben enorm boos geworden op die tuctucman en heb gezegd dat ik mijn geld terug wilde en niet meer in zijn tuctuc meeging, onderwijl ik mijn spullen pakte. Uiteindelijk konden we ieder voor 20.000 kip mee. Belachelijke actie. Hij zei ' you one'. Ik zei 'no… we’re three'. De meisjes hadden me meegeholpen want ja, we zijn allemaal backpackers zeiden ze even later.
Daarna 4 uur gewacht voor een hostel dat uiteindelijk vol bleek te zijn. De man kon geen Engels, dus vandaar...
Gelukkig was er een jongen in het hostel die nog wel een fijne slaapplek wist.
Slapen kon ik niet meer toen ik bij het Chinese hostel aankwam.
Dus na een “Laos” ontbijtje ben ik naar een prachtig uitzichtpunt gegaan en heb een aantal boeddha's bezichtigd.
In de avond ben ik naar de Handicraft Nightmarket geweest, ik had er al vaker goede verhalen over gehoord.
De markt was enorm groot en inderdaad, bijna alles was handgemaakt.
Het was zo kleurrijk!

Zondag heb ik 4 kilometer met mijn backpack en rugzak gelopen naar het vliegveld. Het lijkt vaak eerder op de backpack en Eline dan andersom, ondanks mijn lengte.
Op de helft nog ergens noodle soep gehad bij de locals.
Om 19:10 uur vertrok mijn vliegtuig naar Hanoi, waar mijn avontuur zich zal vervolgen.