In het ochtendgloren wandelde ik op blote voeten tussen citrusbomen over het landgoed in de omgeving van Gole dell’Alcantara. Het gras was nog een beetje vochtig. Ik raapte een paar grote citroenen op, wreef de modder eraf en bewonderde het uitzicht over de groene vallei met aan de horizon de Etna. Op de achtergrond hoorde ik het vrolijke gezang van vogeltjes. Ik dacht na over de afgelopen twee weken. Het einde van de reis kwam in zicht. Ik had het gevoel alsof we al maanden weg waren. Ik genoot elke dag met volle teugen, maar had ook weer zin om over een paar dagen naar huis te gaan. Niet vanwege heimwee, maar ik voelde mij weer opgeladen met een nieuwe soort energie. Ik had zin om aan mijn dromen te werken. Er vol voor te gaan.

De zelfgemaakte taartjes bij het ontbijt zagen er prachtig uit, maar waren qua smaak en structuur niet helemaal goed gelukt. De croissants waren zwartgeblakerd en in de lokale kaas zat een soort peper waar mijn mond van in brand vloog. Ach, het kan niet altijd geweldig zijn. Dan maar wat sappige nectarines. Na het ontbijt vroegen we aan de eigenaar van het landgoed of we nog één nachtje konden blijven. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. “Yese ofcourse you cane staye one more nighte”, zei hij met een Italiaans accent. Hij grinnikte en keek stoïcijns voor zich uit. Joost en ik proesten het uit van het lachen. We hadden vanaf de avond dat we spontaan voor zijn poort stonden al meteen een goede klik. Hij had droge humor en moest vaak om zichzelf lachen waardoor wij ook regelmatig in de lach schoten. Nadat we ons verblijf weer hadden verlengd, wandelden we naar het zwembad, waar we de enige gasten waren en ploften neer op een bedje. Vandaag wordt een relax dag. We realiseerden ons dat we eigenlijk elke dag wel iets deden of ergens heen gingen. Dat is ook wat we het liefst doen, bezig zijn. Maar ontspannen is ook belangrijk.

Het was een zonovergoten dag van bijna veertig graden. Regelmatig namen we een duik in het privé zwembad om af te koelen. Ik bungelde met mijn benen in het water en las een boek van Michael Pilarczyk. Daarna typte ik aan mijn blog. Joost lag te lezen en luisterde podcasts. Na nog een duik in het zwembad kregen we trek en besloten we naar een supermarkt te gaan. Ongeveer een kwartiertje later kwamen we aan. Iedereen weet dat boodschappen doen met een lege maag niet heel verstandig is. Dat je dan van alles in huis haalt wat je nooit opkrijgt. Ja, dat gebeurde dus bij ons.

We sleepten de volle tas boodschappen naar de auto en reden terug naar het landgoed in de vallei. We liepen naar onze bedjes bij het (niet meer privé) zwembad waar inmiddels meerdere gasten om ons heen hadden genesteld. Ik weet niet of het aso was om hier uitgebreid te eten, maar we hadden zo’n trek dat we er niet meer over konden nadenken. Joost haalde twee biertjes en ik scheurde ondertussen een witte papieren zak open met daarin een dampende varkenspoot in eigen jus. Het vlees was zo mals dat het bijna van het bot viel. We hadden geen bestek en plukten met onze handen stukken vlees van het bot, dat we vervolgens in de jus doopten. Joost pakte de kippenbouten waarvan de huid lekker krokant was. Het zag er zo goed uit. Natuurlijk kregen we lang niet alles op. De half afgekloven restjes bewaarden we in onze kamer. De rest van de middag spendeerden we aan het zwembad. Normaal gesproken zijn wij echte ‘zee-mensen’. Maar omdat de kuststrook was afgeladen met toeristen, hadden we geen behoefte om daar tussen te liggen. Het was zeker geen straf om van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat bij een groot zwembad met turquoise water te relaxen, die bijna de hele dag voor ons privé was. Eind van de middag speelden we padel in en om het zwembad. Daarna pakten we onze spullen en liepen we terug naar de kamer, waar we een fles rode wijn opentrokken.

Op het terras buiten voor onze kamer dronken we een wijntje en speelden we petsen en yahtzee. We aten de restjes van vanmiddag op als borrelhap, maar zaten daarna zo vol dat we geen zin meer hadden om buiten de deur te gaan eten. De rest van de avond speelden we yahtzee en nipten we van ons wijntje bij kaarslicht. In het donker hoorden we voetstappen. Plotseling verscheen de landheer met een glas wijn in zijn hand. “One more night”, zei hij grinnikend. We schoten weer in de lach. Hij wenste ons een fijne avond en verdween in de nacht.

Morgen is onze laatste volle dag en die willen we ook optimaal benutten. Nadat we de Stromboli een paar dagen geleden hadden beklommen begon het te kriebelen. We kunnen Sicilië niet verlaten zonder de hoogste vulkaan van Europa te hebben beklommen. Dus dat gaan we doen!Morgenochtend gaan wij met een gids op pad naar de Etna. Ik ben heel benieuwd, tot morgen!