Na het ontbijt, dat bestond uit allerlei zoete lekkernijen, wandelden we naar het haventje van Panarea. Het was tien uur ‘s ochtends en nu al bijna dertig graden. We hadden geen zin om de hele dag op het strand te liggen, waar geen zuchtje wind stond. Er scheen een oud ezel paadje te zijn die naar het hoogste punt van Panarea leidde, maar al bij het idee van hiken brak het zweet mij uit. Dus er bleef nog één optie over: we gaan een boot huren!

Een gebruinde Italiaan gaf samen met zijn zoontje instructies (in het Italiaans) over de boot en verschillende rotsen in de zee waar we voor moesten uitkijken. Hij overhandigde ons een kaart van de omliggende eilanden in de buurt en nam daarna afscheid. Joost startte de motor van een traditionele Siciliaanse houten vissersboot en gaf gas. Let’s go!

We naderden verschillende kleinere eilandjes en rotsblokken, zoals Basiluzzo, Bottaro, Dattilo, Lisca Bianca en Lisca Nera en Le Formiche (‘de mieren’). Tussen die eilandjes lagen meerdere zeiljachten en catamarans te dobberen. Een zwoele wind blies door mijn haren, maar het was geen zilt briesje. Nee, het was een verschrikkelijke geur. Het rook naar rotte eieren. Ik staarde Joost spottend aan met mijn hand voor m’n mond, maar hij schudde z’n hoofd en keek nonchalant om zich heen. De geur werd steeds heftiger. Naast een catamaran, tussen de twee eilanden in was een groepje mensen aan het snorkelen. Joost gooide het anker in zee en we plonsden in het water. Hoe dichterbij we naar de mensen zwommen, hoe erger de geur werd. Ik werd overvallen door misselijkheid en begon rustig door mond te ademen. Ineens zag ik rimpelingen in het water, waar mensen doorheen zwommen. Een soort van ronde kringen. Dit was het! Hier kwam de geur vandaan. Ik dook onderwater en hoorde een vreemd, sissend geluid. Zout prikte in mijn ogen en ik zwom terug om een een flinke teug adem te halen. Daarna dook ik weer in het water en zag een soort witte straal uit de bodem komen. Toen ik weer naar boven zwom, zag ik dat Joost in gesprek was met een vriendelijk Australisch stel. We mochten hun duikbrillen lenen, om het natuurfenomeen beter te kunnen aanschouwen. Ik nam weer een duik en het zicht was nu kraakhelder. Op de bodem bevonden zich twee groengeel gekleurde scheuren in het aardoppervlak, waar met een flinke kracht witte luchtbellen gevuld met gas uit ontsnapten. Dit fenomeen wordt ook wel fumarolen genoemd en kun je meestal vinden in de buurt van actieve vulkanen. Ik had nog nooit zoiets indrukwekkends en tegelijkertijd angstaanjagends gezien. Huiverend bekeek ik de twee stralen en dook er tussendoor. Joost dook erin en werd door de krachtige fumarolen weer omhoog geduwd. Het zag er bizar uit! We bedankten het koppel voor het lenen van hun duikbrillen en zwommen terug naar onze boot.

Een stukje verderop bij een naastgelegen eiland, wierp Joost zijn vishengel uit. Even later schrok ik van een enthousiaste kreet en daarna een bulderende lach. Hij had beet! Hij gooide de ‘gezadelde brazem’ weer terug in zee, die verdwaasd wegzwom. Daarna doken we in het water en zwommen we naar het onbewoonde eilandje, waar op het zwarte kiezelstrand een meeuwenkarkas lag, die werd verorberd door zijn eigen soort. Ach, het is de natuur. Daarna zwommen we terug en vervolgden we de tocht naar een andere eilandengroep.

De zwavellucht was verdwenen en ik kon weer opgelucht ademhalen. Joost gooide het anker overboord bij een gigantische rots die grillig uit zee stak. Een gedeelte van de rotswand was wit en onderaan lagen grote rotsblokken. Zo te zien is er niet lang geleden een stuk afgebroken. Misschien door de trillingen van de vulkanische activiteit in de buurt? Ik dook in het turquoise water en genoot van het uitzicht. Plotseling zwaaide er een man vanaf zijn zeilboot naar mij. Hij zag rotsen afbrokkelen. Ik zag zelf niks, maar zwom toch maar snel terug naar de boot.

Rond de middag kwamen we aan bij een prachtige afgelegen baai van Panarea. Hier dobberden enkele catamarans en snorkelden mensen naast een steile rotswand. We aten een broodje, die we ‘s ochtends in een supermarkt rijkelijk lieten beleggen met lokale ingrediënten en zwommen daarna naar het grijze kiezelstrand. De zee was hier kraakhelder en lauwwarm. Ik had het gevoel alsof we in de Caribbean waren.

Na verschillende baaitjes bezocht te hebben, keerden we langzamerhand terug naar de haven. Joost ving op de valreep een hagedisvis, die hij vervolgens in het water liet glijden. We namen nog een paar keer een duik en droogden op in de zon. Van onze witte Nederlandse huid was niks meer te bekennen. Het was een fantastische dag op zee. Dit zou ik elke dag wel willen doen! We besloten als we weer thuis zijn in Nederland om zeilles te gaan nemen. We slenterden terug naar ons hotel, waar we al het zout van ons afspoelden onder de douche. Daarna maakten we ons klaar voor de avond en kwamen rond acht uur bij La Raya, onze favo cocktailbar aan.

We genoten wederom van zalige fru cocktails en hapjes met op de achtergrond de rookpluimen uit de Stromboli vulkaan, waar we morgen zullen overnachten. De temperatuur werd eindelijk aangenaam en de vrolijke klanken van lounge muziek, maakte dat ik mij helemaal relaxed voelde. In de schemering wandelden we in de haven. We zagen een trap die uitkwam op een dakterras overwoekerd door schitterende roze bougainvilles. We namen plaats op een loungebank en bestelden het enige wat dit restaurant op de kaart had staan: Sushi. Er zou vanavond nog een feestje zijn, maar de waren zo rozig van de dag op zee dat we voldaan naar onze hotelkamer terugkeerden. Welterusten Panarea!