Hola amigos!

Hier een tweede verhaaltje vanuit Bariloche.
Het is nu 2,5 week geleden dat ik van Iguazu naar Buenos Aires vertrok. Een vlucht die achteraf op rolletjes ging. Achteraf inderdaad, want m‘n vliegtuig vertrok vanaf het Argentijnse vliegveld en in het hostel zeiden ze al dat er bij de grensovergang vaak lange rijen staan en je dus flink van tevoren moet vertrekken.
Nu kom ik normaal gesproken graag op tijd, al bleek 7 uur te vroeg toch wel iets overdreven.
Het leek me namelijk handiger om een taxi naar het vliegveld te nemen, want dit was niet veel duurder en in tegenstelling tot de bus wachtte hij op je tijdens het halen van de stempels aan zowel de Braziliaanse als de Argentijnse grens. Wat bleek? Geen rijen bij beide grenzen en om kwart over tien stond ik op het vliegveld voor een vlucht die om 17.00 vertrok.. De vrouw achter de balie moest ook al lachen toen ze m‘n ticket zag en vond nog wat lege stoelen in de vlucht van half twaalf. Ideaal! Ik kon meteen boarden en moest haast nog een sprintje trekken.

In Buenos Aires heb ik vijf hele leuke dagen gehad, mede doordat ik in het Milhouse hostel sliep. Bij aankomst kreeg ik al een activiteiten/party agenda waarmee je hele dagen kunt vullen en veel andere backpackers ontmoet. De stad wordt ook wel het Parijs van Zuid-Amerika genoemd en die indruk kreeg ik ook wel een beetje. Daarna ben ik op doorreis naar Pategonië nog drie dagen in Puerto Madryn verbleven als tussenstop. Dit dorpje aan de Atlantische kust staat bekend om allerlei soorten zeedieren en zo heb ik daar gesnorkeld met zeeleeuwen. Echt hele grappige en nieuwsgierige beesten die al aan kwamen zwemmen toen het anker nog niet uit was. Vooral de moeders en jonkies komen kijken, de (dikke!!) vaders blijven aan land. Heel gek om oog in oog te staan met die beesten als ze hun kop uit het water steken.. of tegen je aan zwemmen.. of onder je door..
De volgende dag ben ik nog eens 20 uur verder gereden naar El Calafate: verder onderop de aardbol zal ik niet snel nog eens komen denk ik. Ik heb er even een kaartje bij gedaan van m‘n route tot nu toe (let niet op het slechte knutselwerk) en ja, ik had me iets verkeken op de gigantische afstanden. Men zegt vaak dat je eigenlijk niet naar Argentinië kunt zonder deze provincie te hebben gezien, dus ik ben blij dat ik er zoveel kilometers voor heb gereden. Tijdens de bus uren zelf wel een aantal waarom-wilde-ik-dit-ook-alweer momentjes gehad, want het was 20 uur lang niets anders dan dorre vlaktes zo ver je kon kijken en dan nog verder, heel bizar.
Vanaf El Calafate bezoekt men het zuiden van het Parque Nacional los Glaciares om de Perito Moreno gletsjer te zien; wat een ding! Ik kende alleen de voorkant van foto's, maar het ijs loopt nog zo'n 30km door naar achter. Iedereen hoopt getuige te zijn van het afbrekende ijs elke dag en pakt dan ook bij elk geluidje, dat klinkt als onweer, de camera om het vast te leggen (is me gelukt!).
Drie uur verder rijden in het park ligt het dorpje El Chalten, met de nadruk op dorpje. Vanaf hier bezoekt men het noorden van het park en hiked men vooral. Of nou ja, alleen maar. En laat hiken nou net niet mijn hobby zijn als het langer duurt dan vier uur..
Na twee nachten en wat spierpijn verder dus door gereden naar Bariloche.

Naast het vakantie adres van Willem-Alexander en Maxima staat het bekend om het 7 Lake District (het ene meer nog mooier dan het andere) en is daarnaast de chocola- en ijshoofdstad van Argentinië, dat heb ik geweten :).
Zoals de Lonely Planet adviseerde heb ik chocola gekocht bij Mamuschka (dios mio, het was écht lekker) en ben ik ijs gaan eten bij Rapanui. Natuurlijk weer véél te veel besteld tot ik misselijk werd aan toe, want de ogen waren weer eens groter dan de maag (ja Carline, dit lees je goed). Betrapte mezelf alleen een dag later weer achter de toonbank..
Ik krijg trouwens spontaan hoofdpijn als ik me bedenk hoeveel suiker ik deze reis al binnen heb gekregen. Dulce do leche bijvoorbeeld (soort caramel) is echt heel lekker, maar ze stoppen het overal doorheen hier en is vaak de enige keus als beleg (op wit brood..).
Extra tevreden was ik dan ook na het mountainbiken rondom het Nahuel Huapi National Park, 28km door allerlei heuvels en volgens National Geographic één van de mooiste uitzichten ter wereld, nou en of! Heb me voor dit laatste weer laten overhalen voor een mega stijle hike/klim om het uitzicht te zien, maar met al dat suiker de laatste tijd geen slecht idee.

Zometeen vertrek ik nog eens 18uur met de bus naar Mendoza, de wijn hoofdstad van het land (oeyeah) en o.a. bekend om white water rafting en wijnproeverijen. Foto's volgen!

Besos!