Dodentocht

Op de planning voor vandaag: wandeldag. Leuk, we hebben eigenlijk nog niet veel actief gedaan. Iedereen heeft er zin in. We ontbijten eerst nog in de hostel. Een ervaring op zich. De boterhammen worden geroosterd op een aftandse roosten boven het vuur. De 'porridge' is een smaakloos korrelig papje. Maar OK, het is eten.

We zijn al vroeg weg en beginnen vol goede moed aan ons trektochtje. De warmte begint al snel parten te spelen. We zitten met een groep snelle stappers. Sportievelingen ten top enzo. Ik hoor daar niet bij. Die zin was overbodig. Uiteindelijk doe ik het op mijn eigen tempo, samen met Delphine en Mart. Zo blij dat ze bij mij blijven! We moeten nog een berg beklimmen ook. Ik heb daar niet veel zin in, maar in opgeven ook niet. Klimmen dan maar. Uiteindelijk na veel zweten, stoppen, drinken en nog meer zweten, bereik ik ook de top. Ik moet

zeggen, het was er wel schoon. Na een dik uurtje chillen on top of the mountain en de bijhorende fotoshoot, beginnen we aan de terugweg.

Om één of andere reden denk ik altijd dat teruggaan minder lang duurt dan heengaan. Bleek niet zo te zijn. Integendeel. Ik heb nog nooit zo zwaar afgezien. De hitte wat ondraaglijk, mijn water was op en mijn benen waren lood. Verstand op nul, gewoon voet na voet.
Wat ik nooit zal vergeten is de familie antilopen die we tegenkwamen in onze terugweg. Ze voelden zich ingesloten door ons en zochten een ontsnappingsroute. Op een meter van ons sprong een grote antiloop door het gras en écht waar, het was alsof ze een paar seconden in de lucht zweefde toen ze sprong. Zò mooi!

Uiteindelijk zagen we de backpacker in de verte. Bij aankomst heb ik mijn schoenen uitgedaan en ben recht in het zwembad gesprongen. Ik heb nog nooit zo genoten van water rond mijn lijf! Water, ik hou van u!

PS: schouderklopje voor mezelf, wetende dat ik nog niet zo bijster lang geleden niet eens kón wandelen en al moe was van naar de badkamer te gaan. Yup. Things do change.