Taiohae, Nuku Hiva, Frans Polynesie 1e stop in de Pacific

Vandaag bereiken we het 1e eiland in de Stille Oceaan na 8 dagen varen vanaf Panama, Nuku Hiva, een van de eilanden van Frans Polynesie (in totaal 118 eilanden inclusief Tahiti, het grootste), in dit geval meer specifiek de Marquesas Eilanden (noord-oostelijke deel van Frans Polynesie). Het eiland heeft ruim 3.000 inwoners en bestaat uit een ruim 1200 meter groene hoge bergpunt die stijl uit zee opreist, en maar een beperkt wegenstelsel en meet 20 x 20 km in 't rond (2e grootste eiland na Tahiti - zie betreffende hoofdstuk waar we over 3 dagen aankomen).
Geboekte excursie met HAL Exc (na 6 weken op de waitlist): Taipivai Valley Scenic Drive, duur 3 uur.
Het kleine plaatsje Taiohae is gelegen aan een idyllische baai. Hier gaan we voor anker en worden met de "tender" (bootje) aan wal

gebracht. De baai ligt aan de voet van de oprijzende bergen, en is met z'n dobberende zeilboten en de getatoueerde locals die te paard door het dorp rijden de plek waar je moet zijn.
(helaas, let op de stekende muggen, de nono, muggenspray bij de hand)
Nuku Hiva is ook beroemd geworden door de Amerikaanse schrijver Herman Melville (1819-1891) die hier deserteerde van zijn schip en 3 weken lang de gevangene was van de locals, gedurende welke periode hij hun wijze van leven kon observeren en er een boek over schreef genaamd Typee.
Ook werd hier de TV serie Survivor opgenomen in 2001.
We gaan heilige tempels bezoeken, en zien natuur in de bergen en komen genoeg uitzichtpunten tegen voor wat mooie plaatjes.

Nuku Hiva
Land in zicht !
Na 8 dagen onafgebroken varen op zee en ruim 3000 nm (5.500 KM) komen we aan bij de Marquesas Islands waarvan Nuku Hiva het grootste eiland is met ruim 3.000 inwoners.
We varen de baai van Taiohae binnen, waar het cruise schip net in past en gaan voor anker. Na opnieuw enige vertraging vanwege de tender boten die het laten afweten, kunnen we aan wal.
Hier moet ik toch de Kapitein eens over aan spreken, er wordt gewoon onvoldoende aandacht besteed aan het onderhoud van deze bootjes. Alleen als iets kapot gaat repareren. Net onder het balkon van onze hut hangt ook een tender boot, en als je kijkt hoe die neergelaten en weer opgehaald worden, denk je die stalen kabels begeven het een keer. Alles is behoorlijk roestig, en piept en kraakt aan alle kanten. Je moet er niet aan denken dat de installatie

halverwege het ophalen van een bootje het begeeft, want dan kan het cruise schip simpelweg niet meer verder doorvaren, en loop je zomaar tegen enkele dagen vertraging aan. Ben benieuwd of zoiets al eens eerder is voorgekomen.
Oh ja, Nuku Hiva.......onze gids op de toer is Jaques, een gepensioneerde leraar Engels uit Frankrijk, en hij houdt de schoolklas bestaande uit de vele oudjes en eigenwijze Amsterdam gasten goed bij de les. Wij zitten in een 4-wheel drive Toyota Pick-up met de Frans sprekende vrouwelijke bestuurder van Polynesische afkomst ( ik noem haar voor t gemak even Hiva) met tattoos en al en goedgevuld dankzij al het breadfruit dat je overal op het eiland gratis uit de bomen kan halen, en 2 andere cruise gasten, Loraine, een weduwe uit Montreal, die gelukkig ook Frans spreekt en een beetje kan tolken onderweg, en Ronnie, ook Canadees, uit Toronto, alleenstaande vrijgezel.
We rijden een steile bergweg met haarspeldbochten en al omhoog

naar een soort hoog gelegen plateau op 300 meter. Je ziet dat het al een tijdje niet geregend heeft, maar dat er wel veel dichte begroeiing aanwezig is. Gelukkig die droogte trouwens, want van de zwermen vervelende kleine agressieve en bijtende "nono's" muggen waar de LP gids voor waarschuwde, hebben we geen enkele last. We komen palmbomen plantages tegen, en zien onderweg ook inlanders die voor hun deur in de tuin kokos te drogen hebben liggen. Dat wordt dan naar Tahiti verscheept waar er kokos-olie uit geperst wordt. Een andere boom, die ik ook van onze eilanden meen te kennen, levert een vrucht op waaruit huid creme wordt gemaakt.
Jacques geeft bij de diverse stops steeds een uitleg over het eiland en de geschiedenis. Het verhaal over de oorspronkelijke inwoners is eigenlijk een drama, iets dat je bij de andere Polynesische eilanden ook wel in meer of mindere mate tegenkomt.
In de tijd dat het eiland werd "ontdekt", eerst door de Spanjaarden,

toen door de Engelsen, waaronder Capt. Cook, en toen door de Fransen die het in bezit namen, had het eiland meer dan 100.000 inwoners, zo rond begin 1800. In 1920 was het aantal gezakt naar net 200 ! Het gevolg van allerlei ziektes die de Europeanen meebrachten, een hoog sterftecijfer onder pasgeborenen, het wegvallen van een zekere nationale trots en tradities waarvoor in de plaats het katholieke geloof was doorgedrukt, en alcohol, en dit zelfs vanaf jeugdige leeftijd. Men had eenvoudigweg geen levensdoel meer, en het zou niet lang meer duren of de oorspronkelijke inwoners stierven uit.
Het was te danken aan een katholieke priester die het op zich nam om deze negatieve trend om te draaien. Hij begon de oorspronkelijke culturele gewoontes nieuw leven in te blazen, de taal van de eilanders vast te leggen en een woordenboek te maken en kreeg het voor elkaar de negatieve trend te keren. Hij wordt nu als een

nationale held gezien en is met een nationale feestdag vereerd. Je vindt dit ook terug in de kerk die werd gebouwd, op de plaats waar voorheen een ander kerkje stond.
Dit had nu mede als gevolg dat de Marquesas groep zich t.o.v. Tahiti, het hoofd eiland waar het bestuur van Frans Polynesie zich bevindt, zich onafhankelijker ging opstellen, en vasthield aan het gebruik van haar eigen taal op de scholen. Er wordt nu om het jaar een cultureel & arts festival gehouden op steeds een van de andere eilanden om deze eigen identiteit te koesteren en verder te ontwikkelen.
We bezoeken de baai, met strand van zwart, vulkanisch, zand waar de Amerikaanse zeiler en schrijver Herman Melville, de schrijver van een van de eerste boeken die zich in Polynesië afspeelt genaamd Typee, in 1841 van zijn schip deserteerde en er 3 weken doorbracht bij de inlanders in de Taipivai vallei, waardoor hij de lokale gebruiken leerde kennen. In 2001 werd hier een TV serie van Survivor opgenomen.

Terug in de werkelijkheid komt Loraine al pratende met Hiva in het Frans met het woord "depanneur" waarmee je een supermarkt of "Magasin" in het Frans kan aangeven. Chauffeuse Hiva moet er erg om lachen maar bekent dat zij dat woord wel kent, maar nooit gebruikte, maar dat nu wel weer zal gaan doen. We komen slechts twee "depanneurs" tegen onderweg.
Onderweg leen ik Loraine CFP 500 (=$5) die ze als tip weggeeft, en krijg dit de volgende ochtend keurig terug in een envelopje in onze postbus bij de deur van de hut (Thank You schrijft ze.....Loraine 3350, ik ga haar vanaf nu Quiche Loraine noemen).
We wandelen nog een stukje langs de baai, en belanden bij de pier in een klein tentje waar wat locals muziek zitten te maken, Ukelelé, gitaren en iemand met 2 lepels als een cucaracha voor het ritme, erg leuk en iets wat niet georganiseerd is. We nemen er een schotel verse tuna reepjes in kokos melk bij, zeer smakelijk, en een glaasje

wijn, helaas geen Franse wijn, maar gewoon Carlo Rossi (hoe krijgt die Carlo het voorelkaar....), uit Californie, ook de beroemde leverancier van o.a. Nighttrain, het chollerdrankje, erg populair op onze eilanden.
Er wordt vooral in het Frans gezongen, twee lokale dames doen ook mee die zichtbaar genieten. Ik herken en zing met een nummer mee, "nous decente de la montange.......avec nos cheveaux...." !
Enkele cruise passagiers hebben zich een hoofdtooi van verse bloemen laten aanmeten, maar we zijn gewaarschuwd dat er geen verse bloemen mee aan boord mogen, de vorige keer leverde dit namelijk een vervelende toestand op in de hutten vanwege de kleine beestjes die ermee aan boord kwamen en die alleen met veel moeite uitgeroeid konden worden.
Joke koopt nog een luchtig jurkje met lange open mouwen in een lokaal vrolijk blauw-wit motief, hetgeen blijkt uit Indonesië te komen. De winkel eigenaresse is een vrolijke licht gekleurde dame die 22

jaar geleden vanuit Frankrijk hier naar toe verhuisde. We herkennen de French Connection aan het plastic zakje waarin het jurkje verpakt wordt, het heeft een afbeelding van Catherine Deneuve die blijkbaar recent op de voorpagina van de "Elle" stond, waarin een artikel over haar nieuwste film "Sage Femme" waarin ze " L'Hedoniste Totale " speelt.
We vertrekken bij ondergaande zon, schieten nog wat mooie plaatjes, op naar Rangiroa, de op een na grootste atoll ter wereld, op 1,5 dag varen, gelegen in de Tuamotu eilanden groep met in totaal 77 atolls, allemaal vlak en bestaande uit ondiepe koraalriffen zonder haast enige begroeiing, vandaar ook dat Captain Jonathan ons meldt dat hij voor deze eilanden groep een loods aan boord nodig heeft.