Vanochtend hadden we een observatie activiteit op een nieuwe plek in een dorpje in het zuiden van Semarang. Na veel moeite en goede samenwerking met de Go-Jek hadden we de Posyandu gevonden. Het bleek een bijeenkomst te zijn voor moeders met kinderen. Dit was super leuk en mooi om mee te maken. Het had geen toegevoegde waarde voor ons onderzoek maar zeker wel voor ons heel bijzonder om mee te maken en leuk eens met kinderen op te trekken. Ook al gaat dit vrij moeilijk, ze zijn erg onder de indruk van onze huidskleur en de blonde haren van Alisa. Daarnaast sprak in dit geval niemand Engels en hadden we geen vertaler bij ons en ook wisten ze niet van onze komst. Maar dit maakte het eigenlijk ook wel weer heel leuk. Met handen en voeten, hun brakke Engels en ons brakke Indonesisch hebben we ons gered en hebben we weer allerlei nieuwe Indonesische snacks geproefd. Niet altijd een pretje, moet ik bekennen. Alles is echt mierzoet en ze houden hier van gelatine structuur. Maar deze keer zat er een bapao broodje tussen die mij heel goed smaakte met een soort pinda vulling. Omdat de plek waar we waren in the middle of no where was lukte het niet om een Go-Jek te bestellen. We zijn door wat studenten een stukje meer inlands gereden met de brommer om daar een Go-Jek te bestellen. Super aardig!

S'avonds hadden we afgesproken om met Octavia en Swastie te gaan eten. Zij kwamen met het leuke idee om foto's te maken, zie hieronder het resultaat:
Bij Marry Anne's Ice cream hebben we een hapje gegeten en draaide het vooral om het toetje, ze staan bekend om dat zij hun ijs hier zelf maken. Ik kon even geen toetjes meer zien na mijn goddelijk maar té machtig toetje van gister. Dus ik nam een cappuccino, met het leukste schuim figuurtje tot nu toe ooit gekregen, bijpassend ook bij mijn gevoel. We zaten buiten met weer een heel mooi uitzicht, en zagen ook nest-co-lo-gy liggen in de berg. We worden verwend met de mooie uitzichten hier in Semarang. Maar ik geniet er nog altijd van.

Na het eten gingen we nog naar het centrum om een tendem te huren met verlichting. Een heerlijke toeristische attractie, Dit was echt lachen. We mochten alleen maar fietsen over de overvolle stoep. We hebben al snel geleerd hoe we 'pas op' in het Indonesisch moesten schreeuwen (alleen nu even het woord kwijt..)

Al met al, weer een drukke bewegelijke dag, slaaplekker!