Time flies when you're having fun!

Lieve allemaal,

Hier zit ik dan in mijn studio, op het moment dat ik deze blog typ hoor ik de regen buiten tikken . Ja, het regenseizoen is in aantocht. Het gaat nu vaker regenen, gelukkig is het vaak maar een flinke bui en is het snel genoeg daarna weer droog en warm. Ik kan me nu niet voorstellen dat het in Nederland zoveel kouder is dan hier. Hier loop ik elke dag in een hemdje terwijl jullie de winterjas aan hebben. Echt heel bizar.

Ik ben alweer ruim twee maanden in Suriname, de tijd gaat echt heel snel. Ik heb afgelopen weken veel leuke tripjes gedaan. Ik ben heel wat ervaringen rijker. Zo ben ik naar Brownsberg en Stone Island geweest samen met Vera, Kim en Leonard. Leonard zou mij op een centraal punt in Paramaribo komen halen om 8:00 uur. Ik stond er netjes om 8:00 uur maar om 08:30 uur was er nog niemand. Ik ging aan mezelf twijfelen of ik wel op de juiste plaats stond. Maar ik wist zeker dat het de goede plek was. Ik had geen wifi en ik had hun Surinaamse telefoonnummers niet, dus ik kon ze niet bereiken. Na een halfuur wachten en nog een keer goed rondkijken dacht ik bij mezelf dat ik beter terug kon gaan naar mijn huis. Ik liep de hoek om en opeens kwam er iemand achter me aan rennen. Dit bleek Leonard te zijn, zijn auto startte niet vandaar dat hij zo laat was. Hij had de auto weer gemaakt maar of dat de auto het de hele trip bleef doen was nog maar de vraag. Toch maar ingestapt en aangereden richting Stone Island.

Onderweg zijn we langs Klein Powaka gereden. Dit is een indianendorp, hier woonde een Nederlandse dominee met zijn vrouw en vier kinderen, de vijfde was opkomst. In het dorpje was een kerk waar de dominee elke zondag een mis dient. De kinderen gingen niet naar school in het indianendorp omdat het onderwijs niet zo goed is. De kinderen kregen les van een evangelisatie juf in een zelfgemaakt klaslokaal. Bijzonder om te zien hoe anders hun leven is. De kinderen hadden alleen elkaar om mee te spelen, de kinderen uit het dorp hadden andere normen en waarden waardoor ze op elkaar waren aangekeken. S’middags na de lunch hebben we hen bedankt voor de bijzondere inkijk in hun leven en de enorme gastvrijheid. De dominee vond Stone Island één van de

bijzonderste plekken van Suriname. Wat een geluk dat we dat dan die middag nog tegoed hadden.

Aangekomen bij Stone Island, wat een magische plek is dit. Stone Island is een schiereiland aan het Brokopondomeer. In het meer staan allemaal dode bomen die uitsteken boven het water, zie foto’s. Dat zorgt voor een opmerkelijk aanzicht. We sliepen die avond in een hangmat aan het water. Nadat we helemaal gesetteld waren gingen we zwemmen. Een lekkere frisse duik, dachten we.. niet dus het water was echt heel warm. Nadat de zon onderging, wat echt een heeeeeeeeeel mooi aanzicht was, gingen we barbecueën aan het water. Daarna nog even lekker gezwommen en een kampvuurtje gemaakt.

Toen ik wakker werd in mijn hangmat had ik zo’n overweldigend mooi uitzicht. Met een uitzicht over het water zag ik de zon

opkomen. Op het moment dat ik mijn ogen open deed leek het alsof ik nog droomde. Op zo’n mooie plek wakker worden was echt heel bijzonder. Na het ontbijt zijn we doorgereden naar Brownsberg deze berg moesten we met de auto oprijden. Het was wel spannend of dat de auto ons naar boven kon brengen. Heel voorzichtig reden we de smalle hobbelige weg omhoog. Toen we aankwamen boven op de berg was daar een adembenemend mooi uitzicht over het Brokopondo meer. Vanuit de top van de berg zijn we naar een waterval gelopen. De weg daar naartoe was best wel zwaar, maar het was de moeite waard. Rond de middag zijn we weer richting de stad gereden. We waren gelukkig nog op tijd thuis voor het optreden van Nick en Simon.

Het weekend daarna ben ik samen met een huisgenootje naar een Hindoestaanse crematie geweest. Een Hindoestaanse crematie is een openbare gelegenheid waar iedereen naar toe mag. Raar vond ik het om naar een crematie te gaan van iemand die ik niet ken. We waren de enige blanken maar ik voelde me welkom. De crematieplaats was aan zee. Er werden wel vier mensen tegelijk gecremeerd. De kist werd gedragen door vier mannelijke familieleden. De kist werd omringd met hout en de deksel werd van de kist werd afgehaald. Het lijk was gewikkeld in een wit doek. Er werden bloemen en olie over het lijk gegooid. De oudste zoon

was kaal geschoren en moest meerdere rondjes om de kist lopen, na elk rondje stak hij het vuur aan in de kist. Bijzonder om te ervaren hoe andere culturen omgaan met belangrijke gebeurtenissen in het leven. Op de terugweg zijn we nog naar een Hindoestaanse bedevaartplaats geweest. Ik was een hele ervaring rijker toen we weer terug reden richting de stad.

Afgelopen weekend heb ik een halve marathon gewandeld samen met Vera en Kim. 3 uur en 17 minuten hebben we erover gedaan, binnen onze streeftijd waren we binnen. We begonnen fanatiek en wilde voor de eerste prijs gaan. De meeste Surinamers doen alles op een rustig tempo dus wij dachten dat we makkelijk als eerste konden finishen. Maar na drie kilometer kwamen we tot de conclusie dat dat geen haalbaar doel was. Er zijn toch een aantal Surinamers die serieus hard kunnen wandelen en hiervoor ook meerdere malen per week trainen. Helaas geen eerste plek maar het was heel leuk om mee te doen. Onderweg kwamen we alle marathon renners tegen, wij hebben ze met veel enthousiasme aangemoedigd. Er was zelfs iemand die de hele marathon op blote voeten rende. Ja in Suriname kan het allemaal.

Ik wil jullie eigenlijk nog wel meer vertellen maar dan wordt mijn blog zolang. Waarvoor ik hier eigenlijk ben…. mijn stage bij Stigesu daar gaat alles nog steeds goed. Ik ga er nog steeds elke dag met

plezier naartoe. Aankomende vrijdag komen mijn ouders een weekje op bezoek, daar heb ik natuurlijk heel veel zin in. Wanneer zij weg zijn ben ik alweer over de helft, de tijd gaat zooooo snel.

Doei! Liefs, Fanny