South Australia by Car!

Nadat ik in Melbourne aangekomen ben heb ik de volgende dag samen met Nydia en Ariëlle de campervan opgehaald en samen hebben we de zuidkust van Australië bekeken in 4 weken. Dit betekend dat we al die tijd met ze drieën samen in de auto kookte, reden, dingen bekeken, slaapte met andere woorden we zaten veel op elkaars lip. Normaal gesproken zorgt dit soort situaties voor veel confrontaties maar als ik terug kijk naar de afgelopen weken dan denk ik dat het bij ons heel erg mee viel. Natuurlijk hebben we wel confrontaties gehad maar ik denk dat dit ook goed is en wat opvallend was dat als we een confrontatie hadden deze gelijk werd uitgesproken en vergeten. Ik heb er dan ook zeker iets van geleerd: Ben duidelijk naar elkaar en zeg als je iets dwars zit maar let hierbij op dat je niet iemand aanvalt of beledigd, probeer die persoon juist te begrijpen en je in te leven in een ander. Als je dit doet dan is het ook mogelijk om een confrontatie te vergeten en kan je daarna gewoon nog samen door een deur!

Genoeg over de confrontaties, op naar het volgende: 10 weetjes over rijden in Australië zodat jullie kunnen begrijpen dat het rijden hier soms tegenvalt!

1. Ze rijden in Australië links dat betekend met links schakelen, je richtingaanwijzer zit rechts en dus rechts inhalen (Rechts inhalen geldt hier wel maar dit wordt maar weinig gedaan, regelmatig rijden er slome auto’s rechts of wordt je links ingehaald).
2. Het is niet raar als vrachtwagens je inhalen, het komt bijvoorbeeld voor dat de maximum snelheid 100 is en wanneer je deze snelheid rijdt je alsnog wordt ingehaald door een vrachtwagen.
3. Vaak bestaat een snelweg uit één rijbaan waarbij de tegenliggers op de baan er naast rijden. Er is bijna nergens een vangrails tussen deze banen of aan de zijkanten. Af en toe zie je een veiligheidsstrook maar over het algemeen ligt naast de snelweg nog een klein stukje asfalt en daarna is het gelijk grind of gras. Het komt ook voor dat je om bij een camping te komen over een weg moet rijden die alleen bestaat uit grind waarbij je niet harder kan dan 30.
4. De meeste wegen hebben gaten of lopen scheef waardoor je niet je stuur zou kunnen loslaten en de auto gewoon rechtdoor blijft rijden. Nee zodra je je stuur los laat weet je zeker dat je de berm in rijdt.
5. Snelwegen kunnen door dorpen heen lopen waardoor je van 110 naar 60 moet en na het dorpje weer 110 mag.
6. Afslagen kennen ze,maar op een hele andere manier. Het komt voor dat je om een afslag te nemen de andere baan (waar ze dus de andere kant op rijden) moet oversteken. Vaak is er op dit soort plekken wel een strook waar je stil kan staan zodat andere auto’s je kunnen passeren maar het kan ook gebeuren dat dit niet zo is en dan hebben andere dus te wachten. Een andere manier waarop wegen samen komen zijn rotondes. Doordat je op een snelweg rijdt en door gaat rijden heb je meer snelheid en moet je dus extra goed opletten!
7. Het is niet raar dat als je van de ene stad naar de volgende stad wil rijden je hiervoor 150 km rechtdoor moet rijden waarbij je maar heeeeel weinig tankstations en tegenliggers tegenkomt, je moet dus vroeg tanken en kan de auto niet echt leeg rijden.

8. De borden in Australië zijn keihard en heel duidelijk, Drowsy drivers die! (is even wat anders dan 100% Bob 0% op).
9. Eerder heb ik het al gezegd maar deze hoort erbij, langs de weg liggen regelmatig dode kangaroes, om mensen bewust te maken van het feit dat ze ineens voor je auto kunnen staan. Doordat dit voornamelijk in de avond gebeurd zeggen verhuurorganisaties dat je alleen goed verzekerd bent tijdens het daglicht.
10. Tijdens het rijden met de navigatie moet je op tijd de juiste rijbaan nemen en vooral ook opletten wat de route op de kaart doet. Het kan zomaar eens voor komen dat je niet de eerste maar de tweede afslag moet nemen terwijl die maar 10 meter uit elkaar liggen

Rijden in Australië is vooral in het begin dus echt een uitdaging maar zorgt ook voor veel avonturen en mooie dingen!! Omdat ik redelijk laat aan kwam in Melbourne en we wat problemen hadden met het bevriezen van een X bedrag ter verzekering hadden we besloten de campervan een dag later op te halen. We moesten die eerste dag wel gewoon betalen maar konden de dag daarna de auto halen wanneer we wilde zodat ons avontuur kon gaan beginnen. De volgende dag gingen we al vroeg met onze backpacks in de tram en gingen we opzoek naar Travellers Autobarn (TAB) de organisatie waar wij onze campervan hadden gehuurd. Toen we de tram uitstapte hadden we geen idee welke kant we op moesten, gelukkig was er een man zo aardig om ons met zijn auto naar de juiste plek te brengen. Bij TAB zagen we onze camper al staan en wilde we dus het liefst gelijk onze spullen in de camper gooien en wegrijden. Helaas verliep dat iets minder soepel, TAB was (voor onze veiligheid) bezig met een servicebeurt aan de camper waardoor wij een uur moesten wachten. Alle drie waren we het erover eens dat we niet van plan waren om de dag te betalen als we nu de camper niet gelijk mee konden nemen (het was inmiddels na 12.00 uur, de tijd waarop je normaal ook je camper kan halen). Bij de uitleg over de camper ontstonden er nog meer misverstanden, Australian Backpackers (AB) had gezegd dat we GPS en een campingsetje kregen, TAB zei dat we hiervoor extra moesten betalen. Uiteindelijk bleken we verkeerd ingelicht te zijn door AB. Ook bij de verzekering ging het fout, we bleken de meeste luxe verzekering te hebben terwijl we hadden afgesproken de verzekering af te kopen (dit was ook de reden dat we de camper een dag later ophaalde). Uiteindelijk vertrokken we dus een stuk later dan we hoopte maar hadden we wel geregeld dat we de GPS meekregen, we het grootste deel van de dag daarvoor terug kregen en bleken de we meest luxe verzekering te hebben zonder dat we hiervoor betaalt hadden.


Ariëlle had in Melbourne bij een toeristenpunt gevraagd welke plekken we tijdens onze reis in zuid Australië zeker niet mochten missen en op basis daarvan had ze een soort route gemaakt. De eerste stop op ons lijstje was Dandenong rangerpark. Omdat het inmiddels al het einde van de middag was besloten we op een camping vlak daarvoor te gaan slapen. Het vinden van een camping was lastiger dan we dachten, gelukkig hadden we navigatie want hierop hebben we de dichtstbijzijnde camping gezocht. Aangekomen op de camping besloten we om één persoon minder op te geven, van verschillende mensen hadden we gehoord dat je dit moest doen scheelt toch geld! Ik ben daarom achterin tussen de backpacks gaan liggen en heb alle gordijntjes dicht gedaan. Ondanks dat ik niet uit de camper kwam werden we nog betrapt we stonden namelijk recht voor de receptie en die man kwam ineens een bon brengen. Achteraf bleek het hier maar $ 5,50 extra te zijn waardoor we zelf hard konden lachen om onze poging. De volgende ochtend wilde we op tijd weg naar Dandenong Rangerpark, helaas verliep dit opnieuw niet zo soepel, op het moment dat we de camping afreden kwamen we er achter dat de airco, de ramen, de snelheidsmeter en de richtingaanwijzer het niet deden. We hebben de auto daarom gelijk weer aan de kant gezet en aan een man gevraagd of hij misschien wist wat ons probleem kon zijn. Hij zei dat er waarschijnlijk een zekering gesprongen zou zijn en anders kon er een snoertje gesmolten zijn maar dan zouden we wat geroken hebben. Toen deze man de zekering niet kon vinden waren we alle drie gelijk bang dat we misschien toch iets geroken hadden en er dus meer aan de hand was. Uiteindelijk hebben we de wegenwacht gebeld en ook deze man had moeite met het probleem te vinden, ook hij dacht dat het een zekering was en heeft deze vervangen maar omdat hij niet de juiste sterkte had moesten we zelf ook een nieuwe halen. Die ochtend hebben we uiteindelijk 4 keer de zekering verwisselt en zijn we geëindigd bij een garage waar bleek dat er iets kortsluiting veroorzaakte waardoor de zekering er telkens uitklapte. Uiteindelijk was er weer een dag voorbij waarbij we maar weinig van Dandenong gezien hadden, toch besloten we om verder te rijden naar Sorento. In Sorento vonden we al snel een gratis camping aan het strand met stroom en water. Toen we de campervan volledig hadden geïnstalleerd kwamen we er achter dat de camping toch niet gratis was maar op advies van onze buren hebben we niks tegen de receptie gezegd. De kans dat er nog controle zou komen was heel klein. Ondanks dat we heel erg opvielen omdat we als enige midden op dat grasveld stonden, zijn we dit keer niet gesnapt en konden we alles gewoon opladen.

Zaterdag werd ik wakker met opgezwollen rode en jeukende ogen, ik wist gelijk dat het kwam door mijn hooikoorts en de medicijnen die ik al gekocht had dus niet sterk genoeg waren. Ik heb de meiden daarom op tijd wakker gemaakt zodat ik naar de dokter kon voor een paardenmiddel tegen de hooikoorts. Gelukkig zat de dokter niet ver van de camping vandaan en kon ik er 1,5 uur later terecht. om de 1,5 uur door te komen zijn we even het dorpje ingegaan en nadat ik bij de dokter ben geweest hebben we gelijk mijn medicijnen gehaald. De dokter schrok duidelijk van mijn ogen waardoor ik gelijk 3 sterke medicijnen kreeg die ik ook eventueel voor langere periode kon gebruiken. De middag was ik daardoor $ 150,- dollar lichter maar had ik wel al een stuk minder last van me hooikoorts.

Toen we terug wilde rijden naar de camping van die avond daarvoor kwamen we per toeval uit bij sorento back beach, een van de redenen waarom we naar Sorento waren gereden. Dit strand bestaat uit verschillende rotsbaden, alleen waren deze helaas niet zo goed te zien op t moment dat wij er waren. We besloten daarom op het strand te gaan liggen en een dagje rustig aan te doen. Later op de dag zijn we nog eens naar de rotsbaden gelopen en waren ze al een stuk duidelijker te zien, mijn doktersbezoek had nu dan toch iets positiefs gebracht. Toen we terug reden naar de camping besloten we om dit keer een betere plek te kiezen zodat de kans dat we betrapt zouden worden nog kleiner was. Toen we ‘s avonds gezellig met ze alle aan een drankje zaten schrokken we toen er een auto naast ons stopte, we dachten te zijn gesnapt. Achteraf bleken deze mensen alleen de code van de WC te willen hebben, ze zouden daarna weer doorrijden. De volgende ochtend stonden we op tijd op en verplaatste de camper naar de overkant. Hierdoor konden we nog even rustig douche en waren we opnieuw niet gesnapt!

Onderweg naar Phillip Island besloten we te stoppen bij Arthurs Seat, dit is een berg met een mooi uitzicht over de kust van Sorento. Daarna zijn we doorgereden naar Phillip Island waarbij we onderweg een bord tegen kwamen waarop verse aardbeien en kersen te koop stond. We besloten wat te halen en de verkoper was super enthousiast en vrolijk en wilde graag in onze camper kijken. Daarna wilde we verder rijden, alleen ging dit iets minder soepel dan gehoopt. Ik reed voorzichtig achteruit, lette op de auto die naast me geparkeerd stond en de auto’s die weg wilde rijden, het enige wat ik niet kon zien was de boom die achter ons stond. Toen ik nog een klein stukje naar achter wilde rijden om mijn bocht te maken was het Boem en keken we elkaar geschrokken aan. Midden op de parkeerplaats bleek een boom te staan die scheef gegroeid was waardoor deze dwars door het achterruit ging. Ik voelde me op dat moment zo schuldig en ik kon geen woord Engels meer spreken. Om

rustig te worden en me verhaal kwijt te kunnen heb ik Thea gebeld. Ondertussen belde Nydia TAB en kregen we te horen dat we gewoon verder moesten rijden en het probleem opgelost zou worden als we terug kwamen. Zelf besefte we dat het niet zo makkelijk zou zijn, de auto zou gerepareerd moeten worden voordat we verder konden rijden maar omdat het een zondag was moesten we alsnog wachten tot de volgende dag en dan nogmaals bellen om te kijken hoe het nu verder zou gaan. De verkoper die eerst zo vrolijk en enthousiast was vond ons nu alleen maar vervelend en vroeg of we alles wilde opruimen en zorgen dat we niet in de weg stonden voor zijn klanten. Gelukkig was er wel een ander stel die ons graag wilde helpen, zij hielpen ons met het opruimen en reden samen met ons een dorpje verder om te kijken naar plastic en tape voor op het raam. In het dorpje hadden we mazzel dat een chinees restaurant nog een groot stuk plastic en tape had waarmee we de achterklep dicht konden maken. Tijdens het plakken probeerde die man mij op te vrolijken

door de hele tijd grappen te maken over hoe dom het was, iets wat ik minder goed kon waarderen maar ik hield me mond. Die vrouw was vooral druk aan het vertellen over de backpackers die bij haar in de buurt werkte en voor welke prijs ze bleven slapen. Een slaapplek voor als we daar in de buurt wilde werken hadden we nu dus.Toen alles dicht zat en opgeruimd was zijn we doorgereden naar Phillip Island om te zoeken naar een beetje goedkope camping. Al snel werd duidelijk dat een goedkope camping in deze buurt onmogelijk was en we wilde het daarom alleen nog proberen bij een truckers restaurant. In dit restaurantje werkte een Mary een hele lieve vrouw die ons aanbood om in haar achtertuin te komen slapen zodat we een veilige plek hadden voorzien van douche en WC. Na wat gegeten te hebben in het restaurant zijn we er naar toe gereden. Toen we de camper het terrein op wilde draaien kwamen we vast te zitten in een greppel dat het begin van de tuin van de buren bleek te zijn (de buurman was dus niet zo blij met ons). Uiteindelijk hebben we met ze drieën achter de camper staan duwen terwijl Ariëlle rustig gas gaf, met wat advies van de buurman is het ons gelukt en uiteindelijk heeft ook hij de camper op de juiste plek gezet. We hadden inmiddels zoveel pech gehad met de camper dat we tegen elkaar zeiden dat de camper vervloekt was. Maandagochtend hebben we de foto’s van de camper naar TAB gestuurd en kregen we te horen dat we terug naar Melbourne moesten rijden om onze camper om te wisselen. We mochten dus 3 uur terug rijden, alles weer omzetten en ik moest het verplichte schriftelijke gedeelte doen, ik voelde me toen echt een crimineel. Ik moest namelijk achter in het kantoor komen om alles in te vullen en daarna zou die man me nog een keer vragen wat er precies gebeurd was zodat waar nodig mijn verhaal aangevuld kon worden. Als dat allemaal geregeld was konden we de camper pakken en mochten we weer verder rijden. Natuurlijk was voor ons een grote vraag wat zou dit ons gaan kosten?! doordat we de meeste luxe verzekering hebben verwachtte ze dat het ons niks zou gaan kosten maar uiteindelijk besliste het hoofdkantoor en kregen we dus alsnog geen antwoord op deze vraag. Uiteindelijk waren we aan het einde van de middag klaar waardoor we besloten om niet opnieuw het hele stuk terug te rijden maar langs te gaan bij jongens die we kende uit onze eerste week. Daar aangekomen zaten zij in een soort villa waar ze Fifa aan het spelen waren en eigenlijk alle luxe van thuis hadden. We besloten daarom die nacht daar aan de straat te blijven slapen en de avond gezellig een drankje te doen met ze allen.

De volgende ochtend zijn we ‘s ochtends op tijd naar Phillip Island gereden omdat we nog lang niet alles gezien hadden wat we wilde. In Phillip Island zijn we gelijk naar een opvangcentrum voor koala´s gegaan en ook hadden we kaartjes gekocht voor de pinguïn parade de volgende avond. Het koala park viel ons heel erg tegen, je ziet alleen maar slapende koala’s, in het park bleek dan ook dat die beesten maar 3 uur per dag wakker zijn. Nadat we hier even rond hadden gelopen zijn we weer terug naar Marry gegaan en hebben gevraagd of we 2 nachten konden blijven, dit was gelukkig geen probleem. Woensdag zijn we de ochtend naar the Nobbies gereden, dit is een hele mooie plek waar vaak zeehonden te zien zijn en ook komt het voor dat je hier walvissen spot. Bij ons waren beide er natuurlijk niet maar ondanks dat was het zeker de moeite waard vanwege het mooie uitzicht! Nadat we hier even rond gelopen hebben zijn we naar een strand iets verderop gegaan om lekker in het zonnetje te liggen en even niks te doen. Helaas konden we niet te lang op dit strand blijven omdat we een cadeautje wilde kopen voor Marry en ook op tijd moesten eten vanwege de pinguïn parade. Die avond zouden de pinguïns namelijk om half 8 het strand op komen waardoor wij om half 7 werden verwacht. Bij binnenkomst bleek al snel dat de pinguïns om half 9 zouden komen in plaats van half 8 en ook kwamen we er achter dat je er geen foto’s mocht worden gemaakt, wat we alle 3 wel van plan waren. Om een goede plek om het strand te hebben waren we al snel naar de tribunes gegaan. We hadden verwacht dat iedereen op het strand zat en je vanaf hier kon kijken hoe de pinguïns langs iedereen liepen richting hun kinderen. Dit was uiteindelijk iets minder spectaculair doordat de afstand heel groot was. Ook was het die avond heel koud, waardoor ik opnieuw heel blij was dat ik me jas aan had. de meiden hebben het flink koud gehad! Toen iedereen zat werd er uitgelegd dat ze wisten dat de pinguïns onderweg waren omdat de zon onder was en dan komen ze dus terug naar land. Het is een heel grappig gezicht om die beesten uit het water te zien komen lopen, ze lopen soms wel 4 keer heen en weer voordat ze het strand oversteken de duinen in. Ondanks dat je er geen foto’s van mocht maken heb ik het stiekem wel gedaan maar zodra ik me flits nodig had ben ik gelijk gestopt omdat ze hiervan konden schrikken. Nadat we er een paar hadden zien oversteken zijn we terug gelopen naar het hoofdgebouw. Op het moment dat je terug loopt kom je regelmatig groepen pinguïns tegen die onderweg zijn

naar hun jongen, ze lopen dan op nog geen meter afstand en zijn totaal niet bang voor je. Toen we in het hoofdgebouw waren hebben we gelijk een warme chocomelk gehaald en zijn we naar de auto gegaan om terug te rijden, gelukkig kwamen we onderweg geen dieren tegen en kwamen we dus veilig aan bij Marry. De volgende ochtend hebben we de andere kant van het eiland bekeken. We zijn naar de muttan bird rockeries gegaan, dit was een natuurgebied waarbij je uitzicht had over vrijwel het hele eiland. Om zoveel mogelijk mooie uitzichten te zien hebben we een rondje van ongeveer 5km gelopen door de hitte. Na dit rondje hadden we besloten om naar Geelong te rijden, dit is het begin van de Great Ocean Road en hier hebben we opnieuw op de camping een persoon minder opgegeven en dit keer is het wel gelukt.

Vrijdag zijn we begonnen aan de Great Ocean Road in Toquai, dit is één lange weg die langs de kust en door een regenwoud gaat waarbij je onwijs veel punten hebt met een onwijs mooie uitzicht! Deze weg wordt de B100 genoemd (ik dacht gelijk aan Bassie & Adriaan). Onderweg zijn we op verschillende punten gestopt om foto’s te maken. Een van deze punten was ook de Sheoak falls, dit is een kleine waterval met daarachter een grote grot, echt onwijs vet om te zien! je kon helemaal rondom deze waterval en wij zijn langs een hek gegaan zodat we ook een stukje op de waterval konden klimmen. Mensen voor ons deden het al en die gingen nog een stuk verder maar daar wilde wij het niet op gokken, we liepen tenslotte op onze slippertjes. Nadat we hier waren geweest stopte we in Apollo bay, dit moest een leuk plaatsje zijn en hier wilde we daarom de nacht doorbrengen. In een boek met allemaal campingadressen hadden de meiden naar een gratis camping gezocht en daar reden we heen. Om bij deze plek te komen moesten we een stuk door het regenwoud van de Great Ocean road rijden, doordat het inmiddels al laat werd konden we hier helaas nergens stoppen. Om bij de gratis camping te komen moesten we een heel groot stuk rijden over onverharde wegen die echt niet prettig reden, de verhuurorganisatie had ons erop gewezen dat we op dit soort wegen niet verzekerd zijn.Toch wilde ze door rijden want de camping stond toch in het boek dat we kregen maar hoe verder we reden hoe minder prettig ik me er bij ging voelen. Je kwam niemand tegen, de radio stopte ermee, niemand had bereik met zijn telefoon en ook werd het steeds donkerder, ik voelde me echt niet veilig en heb gezegd dat ik het vertikte om daar te slapen. We zochten daarom een andere gratis camping waar we opnieuw naar toe reden, dit keer was het tussen de weilanden zonder dat je huizen zag, opnieuw een vervelende onverharde weg en toen we vlakbij de camping kwamen bleken we waarschijnlijk te groot. Toen had ik besloten dat ik niet langer wilde zoeken naar een gratis camping, ik betaalde de camping desnoods wel maar ik wilde op een camping staan waar ik me veilig voelde en niet ergens in de middel of nowhere. Ik ben daarom verder door over de Great Ocean Road gereden en natuurlijk kom je op dat

moment geen één camping meer tegen. Uiteindelijk kwamen we op een kruising met daarvoor een motel, we besloten om aan de mensen hier te vragen of zij misschien een camping in de buurt wisten en welke kant we dan op moesten. Deze mensen waren super lief! we mochten namelijk op hun terrein staan, konden gebruik maken van de openbare toilet aan de overkant en hoefde niks te betalen. We hadden nu dus met mazzel nog een gratis camping maar wel op een plek waar ik me veilig voelde! De plaats waar we waren wisten we niet eens, het enige wat we wisten was dat het iets verder dan het plaatsje Joanna was. Helaas hebben we de mooie stopplekken in het regenwoud gemist maar de stukken die we gereden hebben waren al heel mooi om te zien! Zaterdag besloten we om niet terug te rijden voor de uitkijkpunten in het regenwoud, dit was namelijk inmiddels een groot stuk terug rijden. We hebben de Great Ocean Road daarom gewoon verder gereden tot aan het einde in Warrnambool.
We besloten om bij een toeristenpunt in dit dorpje te vragen naar een

leuke camping in de buurt, we wilde hier namelijk 2 nachten blijven want na al die dagen continu rijden en dingen bekijken is het ook wel eens lekker als je een dag helemaal niks doet. Deze vrouw stuurde ons gelijk naar Robe, dit moest een plek zijn waar veel mensen stopte als stop voor Adelaide (onze volgende bestemming). Doordat we door moesten rijden naar Robe was het opnieuw een lange dag over een hele saaie weg waar weinig op te zien was. Dit zijn wegen die eindeloos rechtdoor gaan en wat wij vergeten waren is dat op dit soort momenten ook maar weinig tankstations te vinden zijn... Toen de tank behoorlijk leeg raakte besloten we om op de GPS de dichtstbijzijnde tankstation op te zoeken en dit bleek maar 16 KM te zijn! Toen de GPS zei dat we er waren was er alleen een klein tankstation dat eruit zag alsof het al jaren gesloten was, we besloten daarom het volgende tankstation met de GPS te zoeken. Dit keer stuurde de GPS ons terug de kant op waar we vandaan kwamen, doordat we zelf wisten dat we daar al heel lang geen tankstation hadden gevonden besloten toch verder door te rijden. Uiteindelijk hebben we 40 km verder moeten rijden voor het dichtstbijzijnde tankstation en ik kneep hem flink, vooral omdat je niemand op deze weg tegen kwam en we alle drie een telefoon hadden zonder batterij. Gelukkig hebben we dit tankstation gehaald maar veel verder had het niet moeten zijn, dan hadden we het zeker op een andere manier moeten oplossen. Vervolgens zijn we in Robe terechtgekomen en hebben we na wat zoeken een camping gevonden waar we

Free WIFI hebben. Alle 3 waren we hier heel blij mee, eindelijk skype met thuis en dingen uitzoeken op internet. Achteraf bleek dit een flinke tegenvaller, we kregen namelijk 500 MB per dag voor 3 personen waardoor Skype er niet in zat. Wel hebben we alles lekker kunnen wassen en verder vooral lekker niks gedaan!