South Australia by car part 2

Maandag reden we door naar Adelaide een weg waarbij we 200 KM rechtdoor moesten rijden over een weg waar opnieuw heel weinig te zien was. Ook was dit gebied heeel droog, op verschillende plekken zag je op de GPS een water maar als je naar buiten keek was hier geen water meer te vinden maar was het wel duidelijk een meer geweest. De duidelijke droogte in dit gebied gaf ons alle 3 het gevoel dat we in Afrika waren en elk moment een olifant voorbij zouden zien lopen. In Adelaide gingen we opzoek naar een camping dichtbij de stad, de

camping die we zelf vonden was nog een uur rijden van de stad. Gelukkig was de vrouw van deze camping zo vriendelijk om voor ons te zoeken naar een camping dichterbij en ook het adres hiervan te geven. Uiteindelijk zijn we naar deze camping gereden en toen we er aankwamen en wilde inchecken kregen we te horen dat we te laat waren en ze ons niet meer wilde helpen, wel gaf ze ons de tip een paar meter verder te rijden naar een parkeerplek waar wel vaker mensen sliepen. Toen we de parkeerplek opreden zagen we een bord waarop stond dat het verboden was om op deze plek te blijven slapen, we besloten daarom aan iemand die er met ze busje stond te vragen of hij wist welke plek dan bedoeld werd. Deze man zei al 20 jaar in zijn bus te slapen en ook regelmatig op de parkeerplek waar wij op dat moment stonden ook wist hij nog wel een plek bij een zwembad dichterbij de stad en gaf ons hiervan het adres. Verder gaf hij ons tips hoe we konden douche op de camping naast de parkeerplek, waar we onze telefoon konden opladen, op welke plek we het beste konden gaan staan op de parkeerplaats en de tip om alvast een smoes te bedenken stel er komt controle. Een smoes hadden we al snel bedacht, de camping had ons hier naar toe gestuurd en zij dat we hier mochten staan. We besloten daarom de avond te blijven slapen en de volgende dag te gaan kijken bij die andere plek en dan gaan stappen. We verplaatste onze camper achter een vrachtwagen zoals die man ons had gezegd en eigenlijk kon je ons niet zien! De volgende ochtend was de vrachtwagen weg maar nog kwam er niemand langs

vragen wat we hier deden, ondanks dat het gelukt was wilde we toch kijken naar de plek dichterbij. We zijn daarom naar deze plek gereden en daar aangekomen waren we alle 3 blij dat we de avond hiervoor niet naar deze plek waren gereden. We vielen op deze plek veel meer op met ons camper (waar over duidelijk in geslapen wordt) en ook stonden er allemaal borden dat dit parkeerterrein bewaakt was, grote kans dus dat je dan gecontroleerd wordt. De middag zijn we wezen shoppen in Adelaide en zijn we gaan zoeken naar een leuke plek voor de avond. We kwamen eigenlijk niet veel tegen en besloten de avond gewoon naar de stad te rijden en de avond wel te kijken waar het gezellig was. Omdat we alle 3 de plek bij het zwembad niet vertrouwde kozen we er ook voor om ‘s avonds gewoon op dezelfde plek te slapen als de avond daarvoor. Toen we ‘s avonds de stad in gingen werd ons al snel duidelijk dat er op dinsdag niks te doen was behalve zitten bij een shishabar, we besloten daarom naar een karaoke bar te gaan die Ariëlle die middag op internet had gevonden. Bij de karaoke bar waren in totaal 3 mensen, ondanks dat zijn we hier nog een hele tijd gebleven en hebben alle liedjes gezongen die te snel gaan en dus onmogelijk zijn voor karaoke! Toen we terug naar de parkeerplaats gingen waren we blij dat de vrachtwagen er weer stond, helaas stond dit keer die man zelf op deze plek en besloten we daarom om aan de andere kant te gaan staan. Ondanks de nieuwe plek was het gelukt en was ik al vroeg wakker omdat ik geen zin had om te wachten op de meiden ben ik naar het strand gegaan en heb ik een heel stuk over het strand gelopen! Toen ik terug kwam zijn we met ze alle weer naar de stad gereden en wilde ik en Ariëlle een fiets gaan huren bij de organisatie PeterPan, zij verzorgen allemaal leuke tripjes in Australië. Omdat ik graag in Port Lincoln Shark cage diving wilde doen heb ik hier meer info over gevraagd en voor we het wisten zaten we de hele middag bij Peterpan en hadden Arièlle en ik beide een lijst met dingen die we wilde doen. Als we al deze tickets gelijk boekte zouden we veel kortingen krijgen, achteraf weet ik niet zeker of dit waar is maar ik weet nu wel zeker dat ik de dingen die ik graag wil doen ook zeker ga doen, ik kan er niet meer onderuit! De avond zijn we naar HQ geweest, dit moest een bekende club zijn in Adelaide en die avond was er een Flashparty met als thema C. Ariëlle was vergeten te zeggen over het thema waardoor we hier niks mee gedaan hebben, gelukkig had niet iedereen er aan mee gedaan waardoor we niet te erg opvielen. Uiteindelijk was de avond een hele rare avond: we moesten allemaal ons ID laten zien en precies Nydia (wie 30 is) bleek haar ID te zijn vergeten maar gelukkig liet de portier ons als nog binnen. Er was een clubdans die iedereen mee deed, er was iemand van het personeel die zich verkleden als mickey mouse en cookie monster, vrijwel elke Australiër heeft een tatoeage en ook heb ik me verbaasd over de kleding die mensen aantrekken ondanks hun figuur. Het was dus een hele gezellige avond waarbij ik echt me ogen uitgekeken heb!

Donderdagochtend was het heel slecht weer, we hadden onwijs veel regen maar ondanks dat was ik super vrolijk we zouden namelijk naar PeterPan gaan om alle onze trips te boeken. We hoopte dit snel af te kunnen handelen maar dit duurde natuurlijk iets langer dan verwacht vooral omdat ik zelf nog heel erg twijfelde over de outback trip, tot nu toe heb ik die er daarom nog uitgelaten maar wel heb ik geregeld dat ik deze tot aan het einde van me reis met korting alsnog kan boeken. Daarna wilde ik het betalen maar er staat natuurlijk een limiet op me kaart waardoor dit niet zo soepel verliep, gelukkig mocht ik dit ook later doen aangezien ik die dag Adelaide wilde verlaten. Doordat ik zolang twijfelde en alles iets anders liep dan verwacht zaten we langer bij PeterPan dan gepland, we besloten daarom om nog 1 nacht te slapen op de parkeerplek en daarna door te rijden naar Port Lincoln want zondag stond mijn eerste trip al op de planning: shark cage diving!! Vrijdag zijn we gelijk door gereden naar Port Lincoln zodat we de volgende dag nog wat aan onze dag hadden. Toen we in Port Lincoln waren aangekomen waren we alle 3 blij, eindelijk klaar met rijden en al snel kwamen we bij een camping aan. Hier begon weer een tegenslag, deze camping was net een half uur dicht en hier bleek dat er niet één camping was die nu nog open was en ons zou toelaten, een slaapplek vinden werd opnieuw een uitdaging dus! Ook hadden we alle 3 geen batterij meer op onze mobiel omdat we verwacht hadden deze op de camping te kunnen opladen aangezien we al meerdere dagen geen stroom hadden en dus de camper graag wilde opladen. Uiteindelijk hebben we met het laatste beetje batterij wat we hadden een campingboederij gevonden waarvan we dachten dat het 2 min van ons vandaan was en ze hadden daar gezegd ook nog open te zijn. Achteraf bleken we een half uur te moeten rijden maar omdat we wisten dat we nog toegelaten zouden worden besloten we er toch naar toe te rijden. Om bij de boerderij te komen moesten we 5km over een grind pad rijden die opnieuw niet goed te berijden was, Ariëlle had dan ook geen goed gevoel bij de plek waar we naar toe gingen maar omdat we van andere plekken niet zeker wisten of we er konden komen besloten we om gewoon door te rijden. Uiteindelijk kwamen we aan bij een boerderij waar letterlijk niks te vinden was! er stond een caravan waar een jongen in sliep die op de boerderij werkte en verder was er niks te vinden. De jongen die op de boerderij werkte gaf aan dat hij hier al 8 maanden werkte en bijna nooit andere mensen zag dan de eigenaar, we besloten daarom de avond een drankje met hem te doen. De volgende ochtend vroeg Nydia of we met haar mee gingen sporten, zij is bodybuilder in Curaçao dus miste het sporten heel erg. Ariëlle en ik besloten beide om mee te doen en dat hebben we tot 2 dagen daarna geweten, het werd me al snel duidelijk dat ik al een tijdje niets gedaan had en ik voelde de spierpijn goed, een fijn gevoel volgens Nydia. Na het sporten besloten we om naar het punt te rijden waar ik de volgende ochtend om 6.15 ‘s ochtends verwacht werd voor de shark cage diving. Om te voorkomen dat we de volgende ochtend een heel eind moesten rijden om hier te komen hebben we aan de organisatie gevraagd waar we dichtbij konden slapen met onze camper. Van de organisatie mochten we slapen op de parkeerplek voor de verzamelplek, beter konden we het dus niet treffen! Daarna zijn we naar Coffin Bay gereden, een kleine kustplaats waar we 's avonds aan het strand gekookt en gegeten hebben voordat we terug reden naar de parkeerplaats om daar te slapen.

Zondagochtend begon mijn dag al vroeg om 6.15 werd ik verwacht in de haven, natuurlijk stond ik op de verkeerde plek te wachten maar gelukkig stond ik met nog iemand fout en kwam de organisatie ook daar kijken. Toen we naar de boot liepen kreeg ik gelijk een camera op me hoofd met de vraag of ik er zin in had, heerlijk zo’n slaperig koppie op de camera. Op de boot aangekomen kreeg ik in formulier voor me neus die ik moest invullen, op dit formulier stond onder andere dat je wist dat er altijd een risico was dat de haai de kooi in kwam of je overleed door een aanval. Omdat mama al die tijd vroeg of ik haar op de hoogte wilde houden kreeg ze natuurlijk ook dit te horen, gelukkig kon ze daar de humor wel van inzien. Nadat iedereen het formulier had ingevuld kregen we een korte uitleg over hoe de dag eruit ging zien, we zouden eerst 3 uur varen naar de plek waar vaak haaien zijn maar er blijft een kans dat ze niet komen, dit gebeurde de dag ervoor. Ik was daarom als de dood dat ik die pech had. Gedurende de hele dag was het eten goed gevuld, we kregen tosti’s en fruit als ontbijt en eigenlijk stond er de hele dag door eten voor iedereen, honger hoefde je dus niet te hebben. Er waren behoorlijk hoge golven waardoor je al snel mensen ziek zag worden, ook namen verschillende mensen voor de zekerheid een pilletje tegen het zeeziek zijn. Ondanks dat ik veel op het water ben geweest ging ik ook ineens twijfelen aan mezelf en daardoor heb je al snel het gevoel dat je zeeziek wordt, ik ben daarom lekker buiten gaan zitten en gaan genieten van het

uitzicht en het fijne gevoel van de golven tijdens het varen. Eenmaal aangekomen bij de plek waar de haaien kwamen werd er een uitleg gegeven over hoe het in z'n werk ging rondom de kooi. Mijn grootste angst was dat ik die man niet goed genoeg begreep omdat hij engels sprak en ik daardoor bijvoorbeeld niet naar de juiste plek in de kooi liep. Na zijn uitleg werd de groep in 6 groepjes verdeeld, 2 van 7 en de rest van 6 man, ondanks dat je het zelf mocht maken en ik liever niet met de man naast me (een behoorlijk stevige man) en met 7 personen in een kooi wilde gebeurde dit natuurlijk wel. Daarna werd de kooi in het water gegooid en begonnen ze met het lokken van de haaien. Dit doen ze door bloed in het water te gooien met soms wat vis er tussen daarnaast hadden ze een stuk tonijn aan een touw waarmee ze de haai richting de kooi konden lokken. Ik had verwacht dat in dit gebied alleen haaien te vinden waren en de andere vissen bang zouden zijn voor de haai. Dit was echter totaal niet zo, zodra er bloed in het water gegooid werd vlogen er grote groepen vissen op af en die leken er om te vechten. Al snel werd er een haai gespot, ik had dus geluk er waren die dag haaien en ik zou dus niet alleen de visjes langs de kooi zien zwemmen!! De eerste groep mocht zich gelijk omkleden en kreeg de camera op ze snufferd om te vragen of ze er zin in hadden. Inmiddels werd ik alleen maar enthousiaster en kon ik niet wachten om het water in te gaan, een vrouw met wie ik veel had zitten praten lach helemaal in een deuk om mijn enthousiasme. Nadat de eerste groep het water uit was mocht ik als

derde groep me eindelijk omkleden, wat een verschrikkelijk werk is dat om een wetsuit aan te krijgen. Doordat onze wetsuits nog licht vochtig waren was het nog moeilijker om er een aan te krijgen, toen ik hem eindelijk aan had, had ik het gevoel dat deze te klein was omdat hij heel erg duwde op me schouders. Volgens de vrouw van de organisatie moest dat zodat ik in het water warm zou blijven, het water zou namelijk 15 graden zijn. Nadat ik me wetsuit aan had kreeg ik een gordel met extra gewichten zodat je in de kooi zou kunnen blijven staan. Toen ik alles aan had mocht ik een keer oefenen met de beademing en daarna mochten we eindelijk het water in! Toen ik onderwater ging schrok ik heel erg van wat er gebeurt met je ademhaling, je kan alleen nog maar door je mond ademen en ik begon ineens heel snel te ademen! Ik wist dan ook niet hoe snel ik terug naar boven moest gaan, ik wilde niet opgeven en probeerde het daarna nog een keer. Het bleef nog steeds eng ademen onder water maar ik wilde niet opgeven en dus bleef ik in die kooi staan en na een paar minuten werd ik rustiger en kreeg ik alles onder controle. Uiteindelijk was van mijn groep de wat stevigere man degene die niet onderwater bleef en ook een meisje bleef steeds maar kort onder water omdat ze het ademen heel eng vond. Ik heb ongeveer 45 min in die kooi gezeten en je hebt geen idee waar je moet kijken, van alle kanten (ook van onderen komen die haaien) en zo zie je een haai en zo is die ineens weer weg. Ook moest je je in de kooi goed vast houden met je handen maar ook met je voeten onder een bepaalde rails

want als je dit niet deed dan dreef je van zelf omhoog en dat was een heel grappig gezicht. Vlak voor het einde kwam er een haai recht op me af met ze bek open, dit was zoo vet, ik wil echt nog een keer! Na mij waren er nog verschillende groepen en toen iedereen geweest was gingen we met de boot weer terug naar de haven. Dit keer kwamen we allemaal zeehonden tegen en mocht ik bij de kapitein en een ander crewlid genaamd James gaan zitten waardoor ik een nog beter uitzicht had. James zijn moeder was Nederlands en hij vertelde dat Godverdomme een van de weinige woorden was die hij wist in het Nederlands, dit kwam omdat zijn opa dit zei als ze weer baldadig waren. Vervolgens begon hij over allemaal typische Nederlandse dingen waaronder stroopwafels, oliebollen, pepernoten en drop allemaal aanbod kwamen. Ook kregen we het over het werk dat zij doen, mij leek dat ook wel wat als tijdelijk baantje om zo geld te verdienen om vervolgens weer hier uit te geven want daar waren zij het beide met me over eens je moet hier alles doen wat je wil doen en zeker niet gaan sparen! Ik heb de gegevens van James gekregen zodat als ik nog eens terug wil komen naar Port Lincoln hij kan kijken voor me of ik nog een keer mee kan met deze trip of die van het zwemmen met zeehonden maar dan hiervoor zou werken in plaats van betalen, mooie deal vond ik zelf. Eenmaal terug in de haven heb ik een DVD gekocht met daarop een filmpje van de dag en foto’s van in de kooi. Helaas heb ik deze foto’s zelf nog niet eens kunnen zien, maar zodra ik ze heb zal ik er zeker een paar op internet zetten! Toen ik van de boot af kwam stonden Nydia en Ariëlle al op me te wachten, ik kreeg hiervan echt het gevoel alsof ik op schoolreisje was geweest en ik nu terug naar huis ging. De ochtend hadden zij een camping geboekt waar we die avond gingen slapen, eindelijk een wc vlakbij en de mogelijkheid om te douche (de afgelopen 5 dagen hadden we alleen kunnen douche onder een publieke douche). Toen ik eenmaal op de camping kwam heb ik gegeten, gedoucht en ben gaan slapen, ik was kapot van de lange maar vooral leuke dag.

Maandag hebben we een poging gedaan om naar Flinders national park Wilpena pound toe te rijden, helaas was om onverklaarbare reden de GPS op stil gegaan waardoor we veelte ver door waren gereden en het te laat werd om nog naar flinders national park te rijden. We besloten daarom om te draaien en in Melrose te overnachten op een gratis parkeerplek, de weg hier naar toe was super mooi waardoor we een geluk bij een ongeluk hadden. De plek waar we gingen staan stond in het campingboek dat we gekregen hadden waardoor je al snel denkt dat het een veilige plek is, er is niks gebeurd maar toen we er ‘s avonds in het donker stonden vonden we het alle 3 toch niet zo een prettige plek. Dinsdag zijn we doorgereden naar Flinders National park en hebben we besloten om hier ook de nacht te blijven. Flinders national park zou een plek zijn die vergelijkbaar is met de outback zonder dat je hiervoor heel ver hoeft te rijden. Natuurlijk zijn we alle 3 nog niet in de outback geweest maar we hadden niet het idee dat het te vergelijken was met de outback. Uiteindelijk hebben we gekozen om de Wangara look out hike te doen, een wandeling van 3 uur te maken waarbij een berg van 900 meter hoogte hebben bewandeld en waarbij we uitzicht hadden over een grote vallei, dit was een mooi gezicht maar het viel ons alle 3 tegen doordat we hoge verwachtingen hadden. Wat wel heel leuk van dit park was, was dat we heel veel verschillende beesten in het wild hebben gezien. Zo zagen we kangaroes, struisvogels (met jongen), berggeiten en ook verschillende mooie vogels. Woensdag ochtend waren we gelukkig allemaal redelijk op tijd wakker en besloten we om richting de Mount Gambier te rijden omdat dit 10 uur rijden was wisten we dat we eerder zouden moeten gaan stoppen. Omdat we onderweg nog even gestopt zijn hebben we uiteindelijk besloten om in Adelaide te stoppen en naar de parkeerplek te rijden zodat we zeker wisten dat we een goede (gratis) slaapplek hadden.

Toen we dinsdag verder wilde rijden naar Mount Gambier besloten we al snel om te stoppen en opnieuw de wegenwacht te bellen. De hele week maakte de remmen al een raar geluid maar nu was het zo erg dat we niet verder durfde te rijden, het is toch wel handig als de remmen het doen. We besloten daarom te stoppen bij het dichtstbijzijnde pompstation en dat was in het plaatsje Callington. Dit plaatsje bleek zo klein dat er een man was die verbaasd stond dat hij jongen meiden zag, dit gebeurde namelijk vrijwel nooit in het dorpje. Ook zag het tankstation er totaal niet uit als tanksation, er was een klein winkeltje en op het kleine terrein daarvoor stond in het midden een tankmachine (of hoe je dit ook wil noemen). Er stopte verschillende mensen bij dit tankstation en die haalde of post uit een muur met allemaal postvakjes of ze kochten wat in het winkeltje. Gelukkig hoefde we niet lang op deze plek te blijven doordat al vrij snel de wegenwacht er was. De man van de wegenwacht is eigenlijk gelijk de auto in gestapt en een stukje gaan rijden en je raadt het wel natuurlijk hoorde je het geluid op dat moment niet meer zo goed. Die man hoorde wel wat en zei dat waarschijnlijk de remblokken versleten waren, dit betekende dat we opnieuw naar een garage in Murray bridge moesten zodat de campervan op een brug neergezet kon worden en de wielen eraf gehaald konden worden. Toen we al even hadden gewacht kwam de monteur naar ons toe en vroeg of we met hem mee onder de auto kwamen kijken. Hij legde ons uit dat de remblokken inderdaad aan vervanging toe waren maar dat hij zich meer zorgen maakte over iets anders. Onder de auto was namelijk goed te zien dat de koelvloeistof flink lekte, hij vertelde ons dat de organisatie wel een soort van tijdelijke oplossing had gedaan maar dat dit duidelijk niet genoeg was. Omdat we nog maar een week te gaan hadden en meer richting de koelere kant van Australië reden zou het wel goed komen maar de organisatie moest er zeker naar kijken en wij moesten goed opletten of het op peil bleef. Met andere woorden de verhuurorganisatie had ons dus gewoon met een campervan de weg op gestuurd die al kapot was en op een houwtje touwtje manier was gemaakt, nu begrepen we ook waarom er in het begin zo overdreven veel koelvloeistof in de auto zat. Ondanks dat we een uurtje van Mount Gambier af zaten waren we door de problemen met de campervan pas om 19.00 uur in Mount Gambier. We stopte per ongeluk bij een onwijs mooi punt, dit was een Sinkhole waar je in kon lopen en volledig versierd was met planten. Daarna zijn we gaan zoeken naar een slaapplek, natuurlijk waren alle campings inmiddels al gesloten bij een tankstation vroegen we daarom waar we het beste konden gaan staan en hij zei een rest area, dit was niet legaal maar hij verwachtte dat er niks zou gebeuren. We besloten daarom om bij het VVV kantoor van Mount Gambier te gaan slapen en ondanks dat we heel erg opvielen zijn we opnieuw niet aangesproken!

Woensdag ochtend begonnen we de dag bij de Blue Lake in Mount Gambier, dit is een meer met vulkanisch water wat heel diep blauw is en dus opnieuw weer een hele mooie plek om rond te kijken. Terwijl we hier aan het rondkijken waren hoorde we ineens een vrouw schreeuwen, toen we omkeken zagen we dat haar hond een kangaroo achterna rende. Om aan de hond te ontkomen kwam de kangaroo recht op ons af en sprong tegen het hek op en kwam daarna vast te zitten tussen een ander hek. Gelukkig was er een man met bergschoenen in de buurt want hierdoor kon hij het hek verder open duwen zodat de kangaroo bevrijd werd (deze man deed me echt denken aan die duiven vrouw uit Home Alone, hij hielp het beest maar toen ik hem hiervoor bedankte zei hij niks en liep weg). Na dit zijn we gelijk door gegaan naar Horsham, onderweg hiernaar toe reden we langs een stuk waar weg werkzaamheden werden uitgevoerd en 25 gereden moest worden, Ariëlle bleef echter 60 rijden. We werden daarom door een man langs de weg stil gezet waardoor ik als de dood was dat we een boete zouden krijgen. Uiteindelijk viel het gelukkig mee, deze man vertelde Ariëlle streng dat in Australië geldt dat als je iemand aanrijdt bij wegwerkzaamheden dit wordt gezien als poging tot moord. Eenmaal aangekomen in Horsham vroegen we bij een informatiecentrum een leuke route door de Grampians, op advies zijn we daarom eerst naar Mount Zero gereden. Om hier te komen moesten we opnieuw een lange grindweg overrijden waar we dus niet verzekerd waren en het uitzicht uiteindelijk tegenviel. De volgende stop was De Mackenzie Falls, een onwijs mooie waterval waarbij we helemaal naar beneden konden lopen. Toen we naar beneden liepen zagen we iedereen heel vermoeit naar boven komen en op de terug weg begrepen we ook waarom, het waren flink wat trappen terug omhoog. Daarna zijn we de Baroka look out en de reed lookout & balconies gereden, twee plekken met een onwijs mooi uitzicht over de Grampians. Vervolgens zijn we doorgereden naar een camping, de leukste camping tot nu toe, het leek een beetje op een gezinscamping waardoor je echt een vakantie gevoel krijgt. Op deze camping was er een soort woonkamer gemaakt waar iedereen kon zitten en een lange tijd een man accordeon speelde, ook liepen er ontzettend veel kangaroes over de camping die ‘s avonds vlak voor de campervan kwamen staan, een echt camping gevoel dus! De volgende ochtend stond Mount William op de planning voor een 360 graden uitzicht over de grampians, dit was een berg van 12 milles waarvan we er 10 met de auto konden afleggen en 2 moesten lopen. Er was ons al gezegd dat het stuk lopen erg steil zou zijn maar zo steil als het was hadden we niet verwacht, eenmaal boven aangekomen viel ook het uitzicht tegen met wat we toch nu toe hadden gezien, ach ja we hadden wel weer gesport op onze manier. Eenmaal terug bij de auto besloten we om via de Great Ocean Road terug te rijden naar Melbourne aangezien we nog een week hadden voor we de auto terug moesten brengen. Op deze manier konden we het stuk wat we de regenwouden die we op de heen weg snel waren doorgereden nu wel bekijken en eventueel foto’s maken op plekken met een blauwe lucht in plaats van een grijze lucht. Het leek ons dan ook leuk om een foto te hebben van de 12 apostels met ondergaande zon omdat het parkeerterrein hier achter ook redelijk afgelegen is en er is een toilet was besloten we om hier te slapen. Ik dacht dat we met deze foto echt origineel zouden zijn maar er waren nog veel meer mensen die hetzelfde idee hadden.

Toen we zondag wakker werden was het helaas weer bewolkt en hadden we een grijze lucht waardoor we opnieuw geen foto’s konden maken met een mooie blauwe lucht als achtergrond. Ook hebben we de afslag naar het national park van het regenwoud gemist, gelukkig hoefde ik dit stuk niet te rijden waardoor ik dit keer wel meer had meegekregen van het regenwoud. Dit keer reden we door naar Dromana waardoor we opnieuw door de stad Melbourne moesten rijden. Terwijl we aan het rijden waren zagen we bij een stoplicht een van de jongens uit de introductieweek, heel grappig om iemand dan ineens te zien staan. Australië is zo groot en zelfs hier kom je elkaar onverwachts tegen omdat wij in de auto zaten en hij liep, konden we alleen niet stoppen dus werd het alleen even zwaaien. In Dromana hebben we vervolgens niet veel gedaan en zijn we op tijd gaan slapen, ik zelf heb niet veel geslapen het was zo vies warm in de auto en toen we de volgende ochtend wakker werden regende het natuurlijk. De meiden hebben daarom uitgeslapen en toen zij wakker waren zijn we naar Cape Schanck gereden. Dit was een punt wat vergelijkbaar was met de Nobbies alleen was de Nobbies wel mooier maar als nog een super mooi punt. Daarna zijn we naar Yara Valley gegaan om naar een winerey te gaan, iets waar Nydia al de hele reis naar uitgekeken had. We eindigde uiteindelijk bij de Bortoli Winery vlakbij de Dixons Greek en er werd ons vertelt dat we hier door de velden konden lopen en ook een wijnproeverij konden doen. Doordat alle wijn voor de aankomende periode al gemaakt was konden we niet zien hoe de wijn daadwerkelijk gemaakt werd en ook was het heeel warm waardoor we maar kort door de wijnvelden zijn gaan lopen. Bij het wijnproeven besloten we om wat kaasjes erbij te bestellen, als je het doet moet je het goed doen ook! We begonnen met de Witte wijnen en deze waren echt lekker! Daarna kregen we rode wijn maar die vond ik allemaal te kruidig en was dus niet echt iets voor mij. Daarna mochten we de dessertwijnen proeven, de vrouw die ons hielp vertelde dat dit de beste was van Australië ze hadden al vele prijzen hiermee gewonnen en wij vonden het alle drie verschrikkelijk! We hebben 3 soorten dessertwijn geproefd en niet een vonden we er lekker! Na de wijnproeverij zijn we naar Yara Glen gereden en hebben nog een paar boodschapjes gehaald zodat we de laatste paar dagen niks meer hoefde te kopen en alles uit de camper konden opmaken. Daarna zijn we nog een klein stukje doorgereden om een slaapplaats te vinden, eerst zochten we een VVV kantoor omdat we hier over het algemeen vaak bij sliepen. Het VVV kantoor waar we terecht kwamen was naast een politiekantoor dus hier slapen was geen optie, uiteindelijk belande we daarom in een soort park tussen de sportvelden, de kinderspeeltuinen en een klein schooltje in Healesville.

Dinsdag,we besloten om naar een camping te rijden zodat we al onze kleding konden wassen en ook zelf nog even onder een douche konden, het is toch wel gek dat douche als een luxe kan voelen. Toen we de kleding uit de wasmachine haalde bleek dat de wasmachine alles amper had schoongemaakt en konden we dus als nog alles op de hand nog een keer wassen. Vervolgens raakte ik op de camping in gesprek met een man die op de camping woonde, hij was gek op schepen en had in zijn huis een muur vol met oude posters van schepen. Op een van die posters stond een Duitse tekst en die man vroeg of ik dit voor hem kon vertalen, gelukkig was het een makkelijke tekst en kon ik die man helemaal blij maken met de goede vertaling. Omdat we al vroeg van de camping af moesten en het onze laatste dag met de camper was besloten we om de campervan alvast schoon te maken en alles op te ruimen zodat we de volgende dag de campervan gelijk konden inleveren en hier niks meer mee hoefde te doen. Doordat we al vrij snel klaar waren zijn we daarna nog even de stad in gegaan en hebben uiteindelijk een slaapplek vlakbij de verhuurorganisatie gezocht. Straks dus snel die campervan inleveren en op naar het volgende avontuur!