Foto's komen later

Vandaag was het ook weer een spannende dag, nouja Annemei beweerde dat ze het niet spannend vond maar daar had ik stiekem een beetje mijn twijfels over.
Na heel snel iets te hebben gegeten en ons aangekleed, zijn we naar beneden gegaan zodat papa ons uit kon checken in het hotel.
Op het moment dat wij beneden kwamen, kwam onze gids ook het hotel in lopen om ons te helpen met uitchecken. Nadat alles gelukt was konden we naar het kindertehuis.

De rit naar het kindertehuis was heel kort, maar 10 minuten rijden! Toch was ik blij dat we een chauffeur hadden, want ik had dit echt niet kunnen vinden. Ook deze omgeving vond ik er heel armoedig en vooral heel rommelig uitzien, echt overal lag plastic en ander afval aan de zijkant van de weg. Na een paar kleine bochten en de weg uit te hebben gereden stonden we voor een poort die werd geopend door een vrouw. We reden een terein op en toen waren we er. Ik denk dat wel met alles mee niet langer dan 15 minuten in de auto hebben gezeten, super chill.

Het kindertehuis
Het tehuis was een groot en best lang gebouw met 2 verdiepingen, ook dit zag er net als mijn kindertehuis ook best wel vervallen en oud uit.
Wat wel jammer was, was dat we in de auto te horen kregen dat er geen verzorgsters van toen aanwezig zouden zijn. De ene was al met pensioen en de andere had een evenement waar ze bij moest zijn en dus niet even langs het tehuis kon komen. Gelukkig vond Annemei het niet erg, maar ik vond het wel een beetje sneu omdat dit juist de persoon is die weet hoe je de eerste maanden van je leven was. Plus ik vond het bij mij een hele bijzondere ervaring en had haar die ook echt gegund, maar goed niks aan te doen.

Het ontvangst
Na de auto uit te zijn gestapt en alvast een heel klein beetje om ons heen te hebben gekeken, kwam er een vrouw op ons af lopen (ik denk dat dit een verzorgster in het tehuis was) en zei wat in het Chinees. Wat ze zei geen idee, maar onze gids verstond dit natuurlijk wel en gaf antwoord. Ik denk dat ze vertelde dat we er eindelijk waren en dat het om Annemei ging, aangezien ze naar haar wees en Mei ling zei (Mei ling is Annemei haar Chinese naam) .
Nadat ze dit had gehoord liep ze meteen op Annemei af en begroete haar met een knuffel, heel mooi vond ik dit. Daarna wees ze naar een groot rood staand bord met een tekst in het Chinees erop wat betekende, Welkom terug Mei ling. Ik vond dit echt een heel mooi ontvangst en zo zie je maar dat het in elk kindertehuis weer anders gaat.
Eerst moest Annemei bij het bord staan voor een foto en daarna wij als familie en de verzorgster. Na het foto momentje kwam er een man bij staan, dit bleek de directeur van het kindertehuis te zijn. Ook hij verwelkomde ons heel hartelijk.

De directeur nam ons mee naar de beneden hal waar op de muur allemaal foto's van families stonden die met hun kinderen terug naar het kindertehuis waren gekomen. Dit waren een aantal families uit Nederland, Amerika en Denemarken. Ik vond dit heel leuk gedaan, omdat je zo kon zien h0oe blij het tehuis ermee was om de kinderen met hun families nu weer terug te zien en dat zij dit ook heel bijzonder vonden.

De kinderen
Na de foto's te hebben bekeken werden we meegenomen naar de 2e verdieping. Hier mochten we een kijkje nemen in de kamers waar de kinderen lagen. Hier mochten we absoluut niet filmen of foto's maken, wat ik natuurlijk super logisch vond.
De eerste kamer waar we in mochten kijken waren de aller jongste, baby's dus. Toen we binnen kwamen stonden er 2 rijen met ik denk ongeveer 9 bedjes in de ruimte met allemaal hele kleine kinderen.(zo ontzettend schattig, het liefst had ik er een paar mee naar huis genomen).
De meeste waren net als bij mij special need kindjes en hadden dus verschillende handicappen. Gelukkig zaten er ook een paar gezonde kinderen tussen die ons nieuwsgierig aankeken. Toen ik al die bedjes zag staan met kinderen erin moest ik ook wel een beetje slikken, omdat ik het best wel confronterend vond om dit zo te zien.
In mijn kindertehuis waren het allemaal nieuwe bedden en zag het er veel beter uit, hier was alles nog in dezelfde staat als 18 jaar geleden, zelfs de bedjes waren het zelfde vertelde de directeur.
Dat betekende dat hoe de baby's er nu bij lagen het er in mijn tijd en Annemei haar tijd ook precies zo uit zou hebben gezien en dat vond ik echt een heel raar idee.

Na deze kamer mochten we in een kamer ernaast kijken. Hier stonden ook weer het zelfde aantal bedjes volgens mij, maar dan met wat oudere kinderen. Ook zij keken ons heel nieuwsgierig aan toen we binnen kwamen en omdat zij al wat ouder waren, maakte ze best wat geluid toen we de kamer binnenstapte.
Na wat kinderen te hebben begroet, die ons natuurlijk totaal niet verstonden maar dat maakt niet uit, kreeg Annemei een mandje met lolly's in haar handen geduwd die ze aan de kinderen mocht uitdelen.
Ik vond dit super grappig, omdat alle kinderen deze meteen probeerde open te maken en op te eten, terwijl wij op die leeftijd nog niet eens een lolly in onze buurt kregen van mama.
Na nog even bij wat kinderen te hebben gekeken in die kamer, werden we mee naar benden genomen, hier gingen we nog 1x een ruimte binnen. De kinderen die hier zaten kregen een soort van les. Er stonden 5 rijen van 5 tafels waar al iets oudere kinderen aan zaten, met in het begin van het lokaal een krijtbord met makkelijke woordjes.
Ook dit waren met een handicap en kregen dus in hele makkelijke woordjes les.
Toen we het lokaal binnen stapte, stopte de docent met lesgeven en werden we hier heel vrolijk en blij ontvangen door de kinderen die ons met allerlei woorden en geluiden ontvingen.
Ook hier mocht Annemei weer lolly's uitdelen, dus dat was helemaal feest. Na nog wat uitleg van de directeur te hebben gekregen over de les en de kinderen vertrokken we naar een ontvangstruimte naast dit lokaal.

Belangrijk moment
In de ontvangstruimte stonden een aantal tafels in een U-vorm opgesteld met flesjes water, pinda's en een soort fruit wat een beetje zuur smaakte.
Ook hier zag je weer allemaal foto's van kinderen, deze bleken allemaal ingezonden te zijn door de ouders van de geadopteerde kinderen. Ik denk dat ze zo blij waren als ze iets van de kinderen terug zagen, dat ze dit in een collage op de muren hebben geplakt.
Toen we zaten kreeg Annemei een boek voor haar neus geschoven waarin ook weer foto's met stukjes tekst in stonden van andere kinderen. De bedoeling was dat zij eens stukje schreef over dat ze in het kindertehuis was geweest en hoe ze dat vond, later zou het tehuis zelf de foto van haar bij het welkoms bord erbij plakken.
Wat een ontzettend leuk idee en wat leuk om te lezen wat andere kinderen hadden geschreven over hun bezoek aan het tehuis. Wat me opviel was dat best wel wat kinderen in het boek ook uit Nederland kwamen, sommige woonde zelfs niet zo super ver bij ons vandaan.
In de tussen tijd dat Annemei nadacht wat ze in het boek wilde schrijven, had de tolk verteld dat wij ook een gift wilde doen aan het kindertehuis. Na wat overleg hadden ze besloten dat ze heel graag luiers wilde, dus belde de directeur naar een winkel dat ze binnen een bepaalde tijd voor het gedoneerde bedrag luiers moesten komen brengen.
Heel grappig vond ik dit, omdat we bij mij met de verzorgster naar de winkel zijn gegaan om te shoppen en hier bellen ze gewoon op met de melding dat ze het maar komen brengen.
Ook had Annemei tijdens het bedenken van een stukje tekst het foto boekje gegeven, waar ze heel enthousiast in keken en het super leuk vonden om alle foto's van de afgelopen 18 jaar te zien, ook vonden ze het helemaal geweldig toen ze studeerde en al een diploma had gehaald.

De documenten
Toen was het tijd om in haar documenten te kijken, ook hier gold dat ze het voor altijd zouden bewaren zodat als ze ooit weer eens terug zou komen naar het tehuis, deze weer kon inzien.
Hier waren ze wel strenger dan bij mij, zo mochten er geen foto's van gemaakt worden (ik vond dit beetje apart want het zelfde document hadden we thuis liggen, maar goed) en mochten we de medische gegevens niet inzien terwijl we dat bij mij allemaal wel mochten, maargoed elk tehuis zijn regels natuurlijk.
Bij het openslaan van het document zagen we meteen dat dit de goede was door de foto die ze van Annemei erin hadden staan (toen had ze super schattig dun zwart haar dat werkelijk alle kanten op pluisde).
Ook stond er net als bij mij dat de adoptie helemaal legaal was gedaan met haar vindplaats genoteerd en wat gegevens van papa en mama die ze vanuit Nederland hadden ontvangen.
Ondanks we minder mochten inzien als bij mij was dit ook heel bijzonder.
In de tussentijd had Annemei ook nog iets weten te verzinnen om in het boek te schrijven. Dit deed ze in het Engels zodat onze gids dit naar het Chinees kon vertalen, zodat de mensen van het tehuis het zelf ook konden lezen. Ook mama moest nog even een klein stukje op een papier schrijven wat ze van het bezoek in het tehuis vond, dit was voor de regering zodat zij ook konden lezen hoe wij het bezoek hadden ervaren.

Cadeaus
Na de documenten en het boek pakte de verzorgster 2 kleine roze cadeautasjes op en gaf er een aan Annemei en een aan mij.
In de tasjes zat een in elkaar gevlochtenkunstwerk gemaakt van rood touw, volgens hen gaf het geluk en het zou jou en China aan elkaar verbinden.
Wat ontzettend mooi en zo ontzettend lief dat ze ook aan mij hadden gedacht, echt heel bijzonder!
Na ook hier foto's van te hebben gemaakt, kregen we te horen dat de vrachtwagen met luiers was aangekomen.

In totaal werden er iets van 10 pakken luiers uitgeladen door chauffeur en in de ontvangsthal op elkaar gestapeld. Na dat alles was uitgeladen en betaald was moest Annemei natuurlijk even met de stapel dozen op de foto.
De directeur was tijdens het uitladen even weg gelopen en kwam al snel terug met een rood mapje met een geprint certificaat met onze donatie erop in het Chinees natuurlijk.
Deze werd aan Annemei overhandigd en mocht ze samen met de directeur op de foto met de hele stapel luiers. Na dit aparte fotomoment mochten wij er ook bij komen staan en werd er een laatste groepsfoto gemaakt.
En toen was het bezoek klaar, na een uitgebreid afscheid met veel handjes te hebben geschud en nog een knuffel van de verzorgster te hebben gekregen zijn de mensen van het tehuis weer terug aan het werk gegaan en wij nog even een rondje over het terrein gelopen.
Aan de achterkant van het terrein kwamen we 2 hele grote wasmachines tegen en super leuk, er hingen allemaal lijnen vol met witte lakens en allemaal kinderkleding te drogen.
Ook zagen we dat ze best wel wat fruit lieten groeien in de tuin zoals mango's, druiven en nog een ander soort vrucht waar ik de naam niet van kende.

De vindplaats
Op het aller laatste moment had Annemei besloten dat ze toch wel heel graag naar haar vind plaatst wilde, dus dit was onze volgende bestemming.
De plaats waar we naartoe moesten heet Huangpo (je spreekt het uit als Guangpo), dit was ongeveer 45 minuten rijden vanaf het kindertehuis dus dat viel mee.
Eenmaal daar aangekomen zijn we eerst naar het politiebureau gereden om te kijken of dit de goede plek was, maar al snel hoorde we dat we een stuk verder het stadje in moesten rijden.
Ook hier verbaasde me het wat een armoede hier was en wat een zooi er op straat lag allemaal en hoe smal alles was. Ik had oprecht bewondering voor onze chauffeur dat hij hier zo goed kon rijden.
Na een stukje door de stad te hebben gereden kwamen we in lange straat uit waar het ergens zou moeten zijn.

Onze gids vertelde dat de zijstraten geen namen hadden en we dus vanaf een bepaald punt moesten tellen. Ik moet eerlijk zijn ik snapte er geen bal van mee waar ze het nou over had, maar wat ik er uiteindelijk van begreep was dat we de 3e zijstraat moesten hebben. Na niet verder dan 2 te komen is onze chauffeur gewoon uitgestapt en rond gaan vragen aan de mensen die er woonden. Na een minuut of 10 kwam hij terug en vertelde dat het mogelijk was dat deze straat niet meer bestond omdat de regering deze of had dicht gemaakt of had veranderd waardoor we hem niet meer konden vinden.

Na nog een keer te hebben geteld kwamen we een klein zijpadje tegen dat voor de helft was dichtgemaakt, maar wel nog een smalle doorgang had. Onze gids vertelde dat het heel goed mogelijk was dat dit de straat was waar Annemei was gevonden, maar dit niet met heel veel zekerheid te weten. Ook vertelde ze dat deze straat vroeger heel druk was en dat alle panden vol stonden met winkels, maar omdat het allemaal panden van particulieren waren en niet van de regering, zij dit niet kunnen opknappen waardoor alles er nu super verlaten en vervallen uitzag.
Na toch nog wat foto's te hebben genomen voor de zekerheid en het idee zijn we in de auto gestapt en vertrokken naar onze tussenstop Shengzhen.

Winkelcentrum
Omdat we was om 23.00 uur de Nachttrein naar Guilin zouden hebben werden we bij een groot winkelcentrum in Shenzhen afgezet waar we tot die tijd konden rondlopen en wat eten, ook zat er een mooi strandje bij met een uitkijkpunt maar dat rade de gids af vanwege de hitte.
Aangezien het inderdaad erg warm was buiten, was het echt een verademing toen we het winkelcentrum inliepen waar de airco gelukkig volop stond te draaien. Na hier even goed van te hebben genoten zijn we maar wat gaan rondlopen. Wat was dit ontzettend groot, mooi en toch best wel lux. Zo zaten er allemaal mooie zaken met merken waar ik nog nooit van had gehoord maar er alles behalve goedkoop uitzagen.

Ons eerste doel was een restaurantje vinden waar we wat konden eten, het was inmiddels 15.00 uur en de laatste keer dat we iets op hadden was om 9 uur. Na wat rond te hebben gezocht kwamen we beneden een restaurantje tegen wat ons wel wat leek. Ze hadden er van alles zowel patatjes met kibbeling als rijstgerechten met wat vlees.
Omdat het rustig was hoefde we niet lang op ons eten te wachten en stond het binnen 10 minuten voor onze neus op tafel en wat zag dit er lekker uit. Annemei had even heel Westers patat met kibbeling genomen en wij drieën hadden een rijst gerecht gekozen dat werd geserveerd op een hete plank. Gelukkig smaakte het net zo lekker als het eruit zag en konden we er weer even tegen aan.

Na het eten zijn we nog koffie gaan drinken bij ja ja Starbucks, deze zat om de hoek zowat dus ook hier hebben we een bezoek aan gebracht. Toen was het tijd om te shoppen, wat een feest zal dit weer voor papa zijn geweest maar goed hij moest er toch echt heel even aan geloven. Ik zelf ben niet zo van super lang in een winkel rond lopen dus ik was al vrij snel uitgekeken. Annemei en mama deden er iets langer over maar ook zij waren al snel klaar.
Na nog een paar winkels te hebben gehad wilde we toch wel graag even naar buiten om bij het strandje te kijken, ook al had onze gids het afgeraden vanwege het weer, maar hier trokken we ons niet zoveel van aan zo extreem warm vonden we het nou ook weer niet meer.

Strandje met mooi uitzicht
Ook al viel de hitte wel mee, toch moesten we bij buitenkomst weer even acclimatiseren, aan die airco wen je toch wel heel snel zonder dat je het door hebt waardoor het buiten toch weer warmer bleek te zijn dan we hadden verwacht. Na wat gewend te zijn aan het weer, zijn we naar de overkant van de weg gelopen omdat daar het strandje was.
Wat was dit leuk om te zien zeg, niet alleen het idee dat je ook daar gewoon lekker op het strand kon staan was geweldig maar ook het uitzicht dat je erbij had was mooi.
Toen we naar de stad reden, reden we over een brug die voor mijn idee niet gek lang was, maar vanaf het strand kon je deze zo zien liggen en het verbaasde me enorm dat de brug zo lang was.
Ook zijn we nog naar een uitkijk punt gelopen waar je op bankjes kon zitten en uitzicht had over mensen die een soort schelpdieren aan het zoeken waren op het strand tussen de stenen en de wat oude boodjes die op het water dreven.

Vriendjes worden op We Chat
Rond een uurtje of 7 vonden we het tijd worden om te gaan eten en hadden we een leuk zaakje op de hoek in het winkelcentrum gevonden met een mooi uitzicht over het water en wat gebouwen die in de verte lagen.
Omdat ook hier iedereen geweldig goed Engels sprak maar niet heus en ons volgens mij ook beetje aan het uitlachen waren, ging het bestellen natuurlijk super makkelijk maar niet heus.
Tot onze verrassing was er een meisje van het restaurant die een heel klein beetje Engels kon, super schattig omdat als Chinezen iets in het Engels zeggen het er soms heel grappig uit komt vanwege sommige klanken die zij niet in hun eigen taal gebruiken. Ook hier hoefde we niet super lang op ons eten te wachten en ik moet zeggen wat ik van het eten heb geproefd smaakte heel lekker ook al zat hier ook weer heel veel knoflook in. Nadat we waren uitgegeten en we betaald hadden kwam het meisje dat een beetje Engels sprak een beetje verlegen en giechelend naar ons toen.
Na wat moeite te hebben gedaan om de goede woorden te vinden vroeg ze heel voorzichtig aan mama of ze vriendjes konden worden. Eerst snapte we niet zo goed wat ze bedoelde met vriendjes worden, maar al snel werd het duidelijk dat ze We Chat bedoelde.
We chat is de Chinese Whatsapp waar je mensen via hun nummer kan toevoegen, maar ook via hun gebruikersnaam.
Na een paar mislukte pogingen omdat wij natuurlijk geen internet hadden en zij dat niet helemaal snapte hebben we het opgegeven en verteld dat wanneer we weer Wi-Fi hadden het alsnog zouden proberen.
In de tussentijd hoefde we nog maar 1.5 te wachten tot we weer werden opgehaald om naar het station te worden gebracht. Gelukkig ging deze 1.5 uur zo voorbij toen we nog wat koffie hadden gedronken en boodschappen hadden gedaan voor de dag erna als ontbijt in de trein. Om 21.30 uur precies stond onze chauffeur met de gids op ons te wachten bij de afgesproken plek en konden we dan eindelijk naar de trein.

Softsleeper
Het station was maar 40 minuten rijden vanaf het winkelcentrum dus waren er zo. Het was een klein station met 2 verschillende ingangen, een ingang voor mensen die een hardsleeper hadden geboekt en een ingang voor mensen met de softslieper.
Het verschil tussen de 2 is dat wanneer je een hardsleeper boekt je met 40 mensen als het er niet meer zijn, in een zelfde ruimte slaapt in stapelbedden. Wanneer je een softsleeper boekt zoals wij, dan slaap je met maar 3 andere mensen in een ruimte.
Omdat wij met z'n vieren zijn hadden we een eigen ruimte, heel chill natuurlijk en een stuk rustiger ook.

Bij het station aangekomen moest alle bagage weer door een scanner en werden ook wij weer gescand. Na de verdere incheck mochten we doorlopen naar een aparte ruimte waar we konden zien hoe laat onze trein zou vertrekken. Ongeveer 15-30 minuten van te voren mochten we de trein in.
Omdat onze gids en chauffeur geen tickets hadden mochten ze ons nog wat korte uitleg geven hoe het werkte, maar moesten daarna wel gewoon weg.
Na heel vaak doei te hebben gezegd en handjes te hebben geschud vertrokken ze en bleven we met z'n vieren achter.
Na niet langer dan een uurtje wachten kregen we een seintje dat we naar onze trein mochten.
De trein stond er al toen we aankwamen en we konden na onze tickets aan ene vrouw afgegeven te hebben onze ruimte opzoeken.
De ruimte waar wij zaten zat maar 3 deuren bij de ingang vandaan super makkelijk dus.
De ruimte waar we in sliepen was klein en er was net genoeg ruimte dat er 2 mensen in konden staan. Aan de zijkanten stonden stapelbedden en in het midden een plankje met een thermoskan voor de thee eronder. Boven de deur bij de bovenste bedden was een opening waar we onze tassen in konden leggen, de rest kon onder het bed. Ik moest even wennen aan het idee, maar al snel vond ik het wel een hele grappige ervaring.
Na onze tanden te hebben gepoetst in een aparte ruimte waren we klaar om te slapen. De rit zou 8 uur duren en morgen zouden we er al om 7 uur uitmoeten dus bedtijd.
Next stop: station Guilinbei.

See you next time!

Liefs Fleur