7 september: voorbereidingen

Vol verwachting leg ik mijn koffer op de weegschaal. Serieus? 16 kg maar? Dat had ik niet verwacht. Mijn wandelschoenen zitten er bijvoorbeeld ook in. En die wegen al aardig wat...

Een dag van te voren klaar zijn met inpakken, geeft je een heerlijke rust zodat je ontspannen kan toeleven naar het moment van vertrek.

Van tango naar samba. Al jaren stonden de twee landen Argentinië en Brazilië op mijn reis-verlanglijstje. En Paraguay pakken we gewoon even mee. Het worden twee waanzinnige weken, dat weet ik nu al. Maar eindelijk, het gaat gebeuren. Morgen eind van de middag vliegen we naar Rome. Daar overstappen en krap 2 uur later door naar Buenos Aires. Als ik de kaart mag geloven vanaf Rome naar beneden, over Noord-Afrika, West-Afrika en dan nog meer afzakken over de Atlantische Oceaan om vervolgens zondag op Ezeiza te landen. Daar ligt het vliegveld, in een voorstad van Buenos Aires.

In 1945 officieel geopend door de minister van publieke werken onder het bewind van Perón, Juan Pistarini. In de jaren '80 is het vliegveld omgedoopt tot Aéropuerto de Ministro Pistarini ter ere van de minister.

Best spannend. Twee weken lang reizen met 19 mensen die je totaal niet kent. Alhoewel: op de WhatsApp groep is zoals men dat zo mooi zegt al veel reuring! Discussies over het weer aldaar ('komt er nou maandag een wervelwind omdat wij daar zijn?), "hoeveel kg mogen we nou meenemen op de binnenlandse vlucht naar Rio" en natuurlijk "yes, koffer gepakt" en dat soort blijheden. Volgens mij wordt het in

elk geval gezellig met elkaar. Een leuk voorbeeld is een van de reisgenotes die vorig jaar op een andere reis in Brazilië is geweest, met dezelfde reisleidster. Zij vertelde dat de reisleidster nogal van stroopwafels en mini klompjes (ja, echt waar!) te houden. En toen ontstond in de appgroep het idee om allemaal een pakje stroopwafels mee te nemen. Stel je voor. Je staat op Buenos Aires te wachten op de groep die je de komende twee weken gaat begeleiden, komen ze met 20 pakjes stroopwafels en mini klompjes en klompensleutelhangertjes aan...

Drie uur voordat we vertrekken hebben we afgesproken bij de inchekbalies. Ik ben heel benieuwd naar die mensen met wie ik de komende weken intensief ga optrekken.

Het regent buiten hier op Scheveningen. Flarden van het concert van Anouk bereiken mijn huiskamer, maar hier klinkt de melancholieke bandoneón van tango-maestro Astor Piazzolla. Ik zet 'm even ietsje harder.

Ik sluit af met een citaat van mijn meest favoriete Zuidamerikaanse rockband: Soda Stereo uit Argentinië.

El avión se va (het vliegtuig vertrekt)
Recuerdos del futuro juntos (herinneringen aan de toekomst samen)
Goles suenan a la distancia (doelen klinken door in de verte)