De derde week

Maandag 28 mei
Vandaag begint de school weer. Alles is er ongeveer klaar voor. De school bestaat vandaag 1 jaar, dus ik heb lollies gekocht voor de kinderen. Er komen slechts 48 van de ongeveer 170 kinderen opdagen op de 1e schooldag. Omdat het oogstijd is voor de bonen en mei en juni moeilijke maanden zijn, worden veel kinderen thuis gehouden om mee te helpen of op broertjes en zusjes te passen. Ook zien niet alle families het nut in van naar school gaan of ze geloven gewoon niet dat het Jeremiah lukt om een goede school draaiende te houden. Waarschijnlijk volgen er in de loop van de week steeds meer kinderen, al is het alleen al om de porridge die ze krijgen.

In een groot kasboek wordt bijgehouden wie er naar school is gekomen en of ze iets bijgedragen hebben, zelf schrift of potloden, maar suiker of wc papier mag ook, alles wordt opgeschreven. Helaas op een enkeling na, die schrift en potlood mee heeft, heeft niemand iets meegenomen en al helemaal geen vader of moeder die meekomt en schoolgeld mee neemt. Wellicht moet het schooljaar nog even op gang komen, ik hoop het maar.

Vanmiddag beetje relaxen, hier boven op de heuvel in het gras gelegen, maar om de 5 minuten komt er wel iemand langs die dag wil zeggen. Het is hier nu bonen tijd, die eet ik dus ook 2 x per dag, en er ligt nog een hele berg om te doppen, dus ben ik op de veranda gaan zitten en gaan doppen. Ondertussen wordt het weer heel zwart in de lucht en er komt een enorme regenbui aan, je hoort het al van ver aankomen, roffelend op alle golfijzeren daken hier. De stroom valt ook weer uit.

Er zijn 4 verschillende klassen in gedeeld per leeftijd. Er is een schoolbord en kinderen hebben een potlood en een schrift, maar het overige lesmateriaal is uiteraard minimaal. De onderwijzers, 7 vrouwen en 1 jongeman die hier voor de klas staan zijn niet allemaal opgeleid als onderwijzer, maar hebben zelf wel op school gezeten. Zij hebben een beperkte voorraad aan Engelse leerboeken voor kinderen waar zij de leerstof uithalen. Deze zelfde boeken worden op alle scholen gebruikt. Het is behelpen, maar de les wordt erg leuk gegeven, met veel liedjes en dansjes wordt de engelse taal geleerd.

Alles gaat klassikaal in koor. Kinderen zijn heel netjes en zitten keurig stil op hun bankje en doen precies wat de juf zegt. Van klein tot groot luisteren ze naar de juf en tonen ze respect. Ook tijdens het speelkwartier weinig tot geen gegil of geruzie. De grotere kinderen letten op de kleintjes, uiteraard vooral de meisjes maar de jongens zijn ook niet te beroerd om iets te doen voor de kleinsten.

Ik heb de Duitse Elisabeth inmiddels te pakken kunnen krijgen en we hebben morgenmiddag met haar afgesproken bij Enduro in Mbale. En morgenochtend komt er nog andere vrijwilliger, Ryan, een Amerikaan, die we om 9 uur in Mbale gaan ophalen.

Dinsdag 29 mei
Vanochtend gaan we in Mbale Ryan (48) ophalen, hij woont in Seattle en komt hier voor 3 dagen om het project te bezoeken. Hij komt ook via Workaway. Hij is eerst een week in Kampala geweest bij een weeshuis en een sport project. Hij heeft nu nog paar dagen over en wil het project hier zien. Hij heeft na 1 dag al beloofd om het project te ondersteunen vanuit huis en hier terug te komen om langer te kunnen blijven. Hij heeft 6 oude in Amerika afgeschreven mini-tablets meegenomen via zijn broer die bij Amazon werkt. Er staan een heleboel apps voor kinderen op, dus goed voor de school. Een er van is voor Kate, dan kan zij ook mailen, facebooken en ook gebruiken voor haar studie.

In Endiro ontbeten, cappucino en een omelet. Even iets anders dan rijst en bonen. Elisabeth is inmiddels ook gearriveerd.
Zij is 28 jaar geleden naar Uganda gekomen als vrijwillig

verpleegkundige om weg te zijn van alles na een dramatisch verlopen scheiding en is nooit meer weggegaan. Ik denk dat ze ongeveer begin zestig is nu. Ze is na 5 jaar getrouwd met een ugandees en heeft 4 kinderen, die inmiddels volwassen zijn. Alle kinderen zijn hier opgeleid en gaan nu in Duitsland verder studeren. Zij is hier ooit ook heel klein begonnen met een weeshuis, waar ze in Duitsland familie en vrienden bereidt vond een kind te ondersteunen om naar school te gaan. Inmiddels heeft ze heel veel projecten lopen en is het een goedlopende organisatie geworden met een heel team van mensen, zowel hier in Uganda als in Duitsland.
Haar website http://www.butiru-freundeskreis.net
Elisabeth geeft ons een aantal handvatten hoe een en ander op te starten. En ook ideeën als gebruik maken van biogas, zonne-energie, opstarten van een coörperatie. Met name het laatste is interessant voor hier. Het is nu namelijk oogsttijd voor bonen. En omdat iedereen hier het geld hard nodig heeft wordt deze oogst ook direct verkocht voor een lage prijs. Terwijl over 2 a 3 maanden, in de droge tijd, de prijs enorm omhoog gaat. Volgende week gaan we haar bezoeken in Butiru, ongeveer 1,5 uur rijden vanaf hier.

Ryan weigert om op een bodaboda te gaan zitten, hij is te bang dat

er wat gebeurd, dus we gaan terug lopend van Mbale naar Mutoto. Jeremiah zegt dat het een shortcut is van hooguit 30 minuten lopen, dus ik ga er vanuit dat het minstens een uur is. Want als je van tevoren zegt hoe zwaar het is, demotiveer je iemand alleen maar, is zijn argumentatie. Het is totaal bijna 1,5 uur lopen, maar de omgeving is prachtig. Ryan gaat er prat op dat hij een echte hiker is en altijd in marstempo loopt, geen last heeft van de warmte..... Hij doet zijn best maar, ik loop lekker in mijn eigen mzungu Madja tempo en ze wachten maar.

In de namiddag laten we Ryan zien waar de school gaat komen en de Health Clinic en doen rondje door het dorp. We eindigen bij de mango boom voor verse mango's. Zijn er niet veel meer, seizoen is bijna over.
Yacin, de buurman, gaat weer nieuwe stenen bakken, ditmaal op een stuk grond direct naast de te bouwen school en is bezig de zware klei om te spitten. Wow, is echt heel zwaar werk. Ik maak foto's en een filmpje van hem zodat hij zichzelf kan zien werken, vindt hij heel leuk.

Woensdag 30 mei
Deze ochtend gaan Jeremiah, Ryan en Isac de berg waar we op uitkijken beklimmen.Het is een pittig steile klim van een uur of 3, dus dat laat ik aan me voorbij gaan.

Inmiddels komen er steeds meer kinderen naar school. In de klas voor de kleinsten zijn er ongeveer 60 nu, ziet er allemaal heel schattig uit maar het vraagt wel een en ander om hier voor de klas te staan. De juf geeft steeds korte tijd les, in de vorm van een liedje en een dansje, bijvoorbeeld leren tellen, of hoofd, schouders, knie en teen en dan gaat ze weer even zitten. De iets oudere kinderen vanaf 5 jaar hebben een schriftje waarin ze de les van vandaag opschrijft.

Today is wednesday 30th of may.
Our lesson of today is mathematics.

We our learning to count from 1 to 20.
1 2 3 4 5 6 .....

De kinderen blijven allemaal op de bankjes zitten, voor meer dan 60 kleine kinderen blijft het redelijk rustig. Af en toe een waarschuwing van de juf of een kneepje in een oorlel is voldoende. In de middelste klas worden simpele woordjes geleerd, zoals bijvoorbeeld books, in koor worden de woorden gespeld en vervolgens "and the word is ...books".

In de hoogste klas vanaf ongeveer 11 - 12 jaar hebben ze vandaag breuken geleerd, 1/8 en 1/4. Deze kinderen zijn oud genoeg om het van het schoolbord zelf over te schrijven in hun schrift.

Om half 11 krijgen de kinderen porridge, gaan allemaal keurig in de rij staan om hun beker op te halen. Daarna is het een half uur pauze en

dan nog een uurtje les. In de middag krijgt alleen de oudste groep nog les, andere kinderen zijn na de lunch vrij.

In de middag ga ik met Kate naar Mbale ziekenhuis voor Vit E en ontwormkuurtje voor Joseph en Jesse. Daarna nodig ik Kate uit voor een lunch in Endiro, het restaurant voor de buitenlanders met europees eten. Ik praat met Kate veel over de positie van vrouwen hier, ondergeschikt aan die van de man. Ook Jeremiah, die toch intelligent en goed opgeleid is, gedraagt zich zo. Hij zou het goede voorbeeld moeten zijn in deze community om te laten zien dat je als man en vrouw ook anders met elkaar om kan gaan. Hoeft niet direct volgens onze westerse norm, maar op zijn minst de vrouw waarderen voor al het werk in en rond het huis. Ik heb het er met hem over en het is zeker ook bespreekbaar, maar hij geeft aan dat het ook lastig is, vervalt snel in gedrag wat je van kinds af aan gewend bent.

Het komt hier in Uganda al wel steeds vaker voor dat vrouwen die goed opgeleid zijn en een eigen inkomen hebben hun man verlaten, die zijn het zat en kunnen prima voor zichzelf zorgen. Maar in de armere dorpen waar veel onopgeleide vrouwen zijn is die keus er niet en is de man de baas en die wil kinderen dus krijgen ze er veel te veel, die niet naar school gaan enz. enz. De vicieuze cirkel van de armoede.

Donderdag 31 mei
Ryan vertrekt vanmorgen weer. Hij gaat wel aan het werk voor het project hier, hij beloofd een website te gaan maken en ook fondsen te werven voor de bouw van de school en hij komt zo snel hij kan weer terug en blijft dan wat langer. Dus dat is heel fijn voor Jeremiah en het project.

Wij gaan weer haar Salem hospital, voor een les in sollicitatietraining. Deze meiden zijn bijna klaar met de opleiding maar vergeleken met meiden bij ons zo bleu en onzeker.

Daarna gaan we nog bij een partytenten zaak langs om te informeren hoeveel ze daar kosten. Omdat dit een project is waar zelf ook geld mee te verdienen valt, hoopt Jeremiah dat hij aan geld kan komen om dit op te gaan starten. Hij heeft al iemand binnen de community op het oog die genoeg vaardigheden heeft om dit te gaan coördineren. We kopen ook nog materiaal om de afvoer van mijn badkamer te maken.

Van de € 30 die Henny en Arie, de ouders van Marjan, hebben overgemaakt kopen we 50 kg suiker voor in de porridge die de schoolkinderen iedere dag krijgen. Helaas heeft het vanmiddag weer behoorlijk hard geregend, dus het laatste stuk heuvelopwaarts gaat de bodaboda niet halen, dus dat wordt weer ploeteren door de modder. De boda waar de 50 kg op vastgebonden zat haalt het gelukkig wel. Zonder die brommers hier zou er niets gebeuren, wat daar allemaal op vervoert wordt is ongelofelijk!

Vrijdag 1 juni
Jacqueline, een vriendin van mij, heeft een donatie gedaan van €65. We gaan hier de onderwijzers van betalen, die hadden nog geen salaris gehad voor de maand april. Desondanks komen zij elke ochtend weer. Ze zijn uiteraard heel erg blij. En Jacqueline maakt nogmaals hetzelfde bedrag over voor de komende maand. Super!

Het project school lag behoorlijk stil, maar door mijn komst heeft het, naast de financiële input, ook weer hernieuwde energie gegeven aan Jeremiah en de community. Er is door mijn komst een hoop gebeurd deze laatste 3 weken hopelijk stimuleert dit de ouders om ook weer bij te dragen aan de school.

Zo weer naar Salem voor de wekelijkse les, ik blijf dit keer lekker buiten op een bankje zitten in plaats van in de klas. In de tuin om de klaslokalen staan overal bordjes met spreuken voor de nurses, zoals de "patient is the most important in nursing" en "nursing is a profession one is proud of so respect it".

Op de terugweg gaan we langs Robert, een jongen van 16 die doof is

en via Biss brood verkoopt. Jeremiah heeft hem in contact gebracht met Biss. Robert is een enthousiaste deelnemer, hij is een van de beste van het project. Robert is heel blij en wil Jeremiah bedanken, hij krijgt een haan als cadeau, een levende welteverstaan. Dus die gaat mee, hangend aan het stuur met vastgebonden pootjes. Ik vraag me af of we nu de hele dag met die haan blijven rondsjouwen.

Bake for Life (www.bakeforlife.nl)bouwt bakkerijen in de Afrikaanse landen Oeganda en Kenia. Gehandicapten, wezen, kindsoldaten, alleenstaande moeders en mensen die door omstandigheden op jonge leeftijd school hebben moeten verlaten werken hier en leren het bakkersvak. Hierdoor krijgen deze mensen een eerlijk bestaan en verdienen ze een salaris waarmee ze in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien.

Dit project wordt gerund door 2 nederlanders, waarvan ik vanmorgen Lukas even kort heb gesproken, we kwamen hem tegen op weg naar het dorp. Er zijn hier al veel goede initiatieven van de grond gekomen en er is ook onderlinge samenwerking.

We gaan lunchen in een lokaal restaurant, rijst met bonen, en vragen de kok of hij de haan wil slachten en plukken, anders lopen we dus de hele dag met een levende haan rond. Geen probleem hier, de kok gaat hem slachten en plukken. Na de lunch nog wat boodschappen, onder andere voor morgen onderweg, want we gaan het weekend naar Jinja. En nog even langs een winkel om te informeren wat kunststof daken kosten om straks mee te kunnen nemen in de begroting van de school.

De man in het ziekenhuis die we bezocht hadden is dood en wordt vandaag begraven. Hier wordt iedereen op zijn eigen stukje grond naast het huis begraven, ook als je maar een klein stukje grond voor je huis hebt, dan gewoon vlak voor de voordeur.
Een begraafplaats is hier alleen voor mensen die geen eigen stukje land hebben. De overledene ligt in een kist, die onder een provisorisch gemaakte tent staat en naast het huis in het maisveld is het graf al gedolven. Er komt hier ook een steen op het graf.
Toen de man ziek was keek er niemand naar hem om, maar nu hij dood is komt het hele dorp langs. Het staat vol met mensen in de tent, er om heen, op de weg. Uiteraard is er een pastor, maar ik sta te ver weg om er iets van te zien of te horen. Dan wordt de kist het maisveld ingedragen en gaat iedereen langzaam aan weer naar huis.

Ik ken ondertussen al aardig wat mensen in dit dorp, dus die komen allemaal even langs voor een praatje. Een paar spreken redelijk goed Engels en anders vertaalt er wel iemand voor mij.
Weer terug thuis probeer ik samen met Kate uit te vogelen hoe een en ander werkt op de Amazon minitablet, Jeremiah is met een paar stafmembers van de community aan het bemiddelen in een burenruzie.

Zaterdag 2 juni

Vandaag gaan we naar Jinja om de oorsprong van de Nijl te bekijken. Om 6 uur op, eerst de heuvel aflopen, dan een bodaboda naar Mbale busstation. Ik heb een plekje voorin. Er zijn nog niet genoeg mensen om te vertrekken, het duurt nog een uur voor de bus vol zit. Er zitten totaal 18! mensen in plus de chauffeur. Het kost 8000 ugx, ongeveer €2, dus voor de prijs hoef je het niet te laten. Jinja ligt op 155 km van Mbale, we doen er ruim 3 uur over. Vooral het eerste stuk van de weg is slecht en aan het tweede stuk wordt veel aan de weg gewerkt.

Als het hier nat is is het een grote modderbende en als het droog is zijn er enorme stofwolken. De grond is hier rood van kleur. Net buiten het centrum van Jinja stopt de bus en gaan we verder met de bodaboda. Eerst ontbijten, want nog niets gegeten, behalve wat biscuitjes. Daarna verder op de bodaboda naar de Source of the Nile. Dit is uiteraard een toeristische atractie waar je ook voor moet betalen. Jeremiah is mijn gids, dus die mag overal gratis naar binnen.

We dalen af naar de oever van de Nijl, via een lange trap met alleen maar souvenirwinkels. Hier wordt wel continue gevraagd of je iets wil kopen, madam please come here.... Als je de Source wil zien kan dat alleen per boot, want deze ligt in het midden van de rivier, daar waar het Victoriameer overgaat in de Nijl. We gaan dus een boottochtje maken en krijgen zwemvest aan. Is verplicht mede omdat hier bijna niemand kan zwemmen. Midden op de rivier is een ondergrondse bron waar het water omhoog komt. Het ziet er anders uit dan ik gedacht had, een hoopje stenen met daarbij een bordje waar Source of the Nile op staat en waar je inderdaad water omhoog ziet borrelen. Vanaf een steiger kun je er naast gaan staan en een foto maken. En er is uiteraard ook een souvenirwinkel op de steiger gebouwd. We varen nog een stukje het meer op waar een

Tilapia kwekerij is. De omgeving is prachtig. Langs de oevers staan prachtige huizen. Je kan hier voor €50.000 een flink stuk land kopen met een prachtig huis en guesthouses er bij, dus voor wie Nederland zat is...

De bedoeling is dat we naar een hotel gaan The Nile Discovery, gelegen aan de oever van de Nijl, maar eenmaal daar aangekomen is het tijdelijk gesloten i.v.m. een renovatie. Helaas. Dan naar een ander hotel, dit heet ook The Nile Hotel, zoals er nog tientallen zijn hier die zo heten. Helaas niet aan de oever gelegen, maar ook prima.
We lunchen daar, een vers gegrilde tilapia rechtstreeks uit het meer zo op mijn bord. En na heel veel rijst, matoke en bonen eten smaakt dit extra lekker. Het hotel is een middenklasse hotel, met toilet (dat is het enige wat ik echt heel erg mis, de rest van de luxe kan ik prima zonder) en een douche, waarvan ze mij verzekeren met warm water. Niet dus, koud water is wat er uit komt.

Er volgt weer een fikse regenbui, nog steeds dagelijkse kost hier. Als het droog wordt gaan we weer op de boda naar het centrum. We gaan naar een bar om een potje te poolen. Jaren geleden dat ik dat gedaan heb, maar ik heb geluk, ik win de 1e twee potjes. Dat had ik niet verwacht en Jeremiah nog minder. En we krijgen ook steeds meer toeschouwers. De 3e pot verlies ik maar net en de 4e wint Jeremiah tot zijn opluchting overtuigend.

Inmiddels is het donker en we lopen nog een stuk door Jinja. Het is hier 's avonds druk op straat, met overal stalletjes waar je eten kan kopen. Er is een groot aanbod van gegrild vlees van de bbq, veel kip, zowel hele kip als poten en geitenvlees, als bij ons sate op een stokje. Ik kies kip op een stok. Ik eet al het lokale eten gewoon mee en tot op heden geen last. Alleen water drink ik wel uit flesjes.

Het valt om dat er in Jinja veel meer straatkinderen zijn, ook veel verslaafde kinderen, ik zie ze lijm uit flesjes opsnuiven, joints roken en alcohol drinken. Als wij klaar zijn met de kip worden de botjes door een jongen heel snel van mijn tafel gegrist om tot op het bot af te kluiven.

Ik zie hier overdag veel meer blanken lopen dan in Mbale, hier is meer toerisme en dus ook meer blanken die hier een bedrijf hebben. Maar 's avonds na zonsondergang zie je die niet meer op straat, wederom ben ik een van de weinige mzungu's. Alleen zou ik dat niet zo goed aandurven, maar samen met Jeremiah gaat het prima.

Zondag 3 juni
We gaan vanmorgen naar Ssezwiba Falls. Op een uurtje rijden vanaf Jinja, per overvolle taxibus, geen keus. Daarna van de weg af op een bodaboda door een prachtig stuk natuur, eerst aan weerskanten 3 meter hoog suikerriet en vervolgens het regenwoud in slingerend over een dieprode onverharde weg. Eindigend bij een slagboom en twee hutjes waar reception op staat. Boven me in de bomen zie ik de apen heen en weer springen met het geluid van een waterval op de achtergrond. Er gaat een gids gaat mee voor uitleg. Dit is een heilige plek waar ook de lokale bevolking komt om te bidden en offers te

brengen. Op bepaalde plekken leggen ze gekleurde doeken neer en wordt er gebeden. Ook schijnt het water van de waterval voor veel dingen goed te zijn.

Na dit bezoek gaan we terug naar Mbale. We staan langs de weg voor een taxibus, maar op dit punt zitten ze al helemaal vol omdat dit niet het begin van een traject is, dus een plek voorin kan ik wel vergeten. Ik vraag of liften hier gebruikelijk is, lijkt me wel fijn om in een luxe wagen te zitten. Jeremiah had het zelf nog niet bedacht (?) maar dat kan prima. Na 5 minuten langs de weg gestaan te hebben stopt er al iemand. We kunnen mee tot Jinja. De familie in de auto heeft weinig gesprekstof, mij best, ik zit lekker. In Jinja er uit voor het volgende stuk.

Hier staan langs de kant van de weg bij iedere stop of soort van bushaltes allerlei kraampjes met eten en drinken, als je stopt met de auto of bus wordt deze direct door een horde verkopers omringt met eten of drinken en er wordt goed verkocht. Iedereen eet hier sowieso veel meer op straat, aanbod is groot. Wij kopen gebakken banaan en nemen er ook een paar mee voor Kate en de kinderen, verpakt in 2 uit een schrift gescheurde bladzijden.

Ik ga weer voor een lift en weldra stopt er een auto, waar 3 kenianen in zitten. Zij gaan niet helemaal naar Mbale maar we kunnen een stuk mee in de goede richting. Deze zijn wel spraakzaam en vol vragen over Nederland. Een van hen is al een keer in Engeland geweest, dus die kan zich al iets beter voorstellen hoe het in Nederland moet zijn.
Voor het laatste stuk krijgen we een lift van 2 oude mannen, die geen woord met ons wisselen, maar wij zitten riant lekker achterin.

Weer in Mbale nog even langs de ijzerwarenzaak voor aanschaf van een hamer, 3 kg spijkers, een rolmaat, een schep, afdek plastic en touw om binnenkort te gaan beginnen met bouwen. Dit alles voor een totaalbedrag van €11. Al deze kleine aanschaffen betaal ik allemaal voor project. Er is al een voorraad cement, zand en stenen om op te starten.

Weer thuis vraag ik aan Kate waar ik haar blij mee kan maken, ik vind dat zij persoonlijk ook wel mag profiteren van mijn komst, dat niet alles alleen rechtstreeks naar het project gaat. Na even nadenken zou zij wel heel graag brandstof voor de gasbrander te willen hebben, zodat zij niet steeds de houtskoolstoof hoeft op te stoken. Ga ik morgen direct voor haar kopen!
Als het mogelijk was geweest had ik voor haar een wasmachine gekocht, al die was hier en alles op de hand, maar helaas, geen stromend water en de illegaal afgetapte elektriciteit kan maar net 3 peertjes en de tv aan.

Komen ook nog twee, volgens mij, lichtelijk aangeschoten mannen langs. Dit zijn de plaatselijke dokters die de besnijdenissen doen hier. Dit is gebruikelijk hier en vindt plaats vanaf juli tot september. Jeremiah heeft afspraak geregeld dat ik bij ze langs kan komen en dan gaan ze mij alles uitleggen. Ik geloof niet dat ik hier nou echt op zit te wachten, maar goed. Als ze weg zijn vraag ik aan Kate wat zij van deze besnijdenissen vindt. Zij geeft aan dat besnijdenis op zich prima is maar dat er steeds meer stemmen op gaan om dit gewoon in het ziekenhuis te doen. Het geval is namelijk dat het feest rondom een besnijdenis wel 3 dagen kan duren en je een soort verplicht bent om iedereen eten en drinken te geven, er wordt ook veel alcohol gedronken en iedereen komt langs, want je bent verplicht iedereen gratis eten en drinken te geven. Veel gezinnen steken zich enorm in de schulden hiervoor. Na de besnijdenis ligt de nadruk erg op het feit dat je nu een echte man bent, waardoor veel jonge jongens zich te groot voelen en stoppen met school om seks te hebben en te trouwen.
Gelukkig is besnijdenis van meisjes hier sinds 2009 bij wet verboden. Staat 10 jaar celstraf op. Volgens Jeremiah komt het hier in het district in ieder geval niet meer voor.

Nog even wat feiten en cijfers over Uganda
Uganda is 7 x groter dan Nederland en heeft24 miljoen inwoners
Ongeveer 80% van de bevolking van Oeganda is onder de 30 jaar oud
75% van de jeugd (18-30 jaar) is werkeloos.
De meeste mensen met een diploma hier, artsen, advocaten, ingenieurs, kleermakers, kappers etc. vinden dus geen baan in hun

interessegebied maar worden boda boda rijder, taxichauffeur of rollen een familiezaakje in als chiapattaverkoper of worden werkeloos.

Ooit was Yoweri Museveni een van de hoopgevende Afrikaanse leiders. Bijna 30 jaar later geldt hij als meedogenloze autocraat. Oeganda is nu een naar een dictatuur afglijdend land. Ruim 3 jaar geleden bestond de begroting van Oeganda, jarenlang het donorlieverdje van het Westen, nog voor 40 procent uit buitenlandse steun. Inmiddels is dat teruggedraaid naar 20 procent. De reden: overheidscorruptie.

Hij was deze week zelfs in het NOS journaal omdat hij wil dat mensen gaan betalen voor whatsapp omdat deze toch alleen maar gebruikt wordt voor roddel. Hij heeft een hekel aan sociale media omdat dit de communicatie onder de bevolking vergroot. Iedereen heeft wel een goedkope telefoon met prepaidkaart om te kunnen whatsappen.