De laatste dagen

Maandag 2 juli
Vandaag met Apollo op stap, mijn prive bodaboda driver van vandaag.
We gaan een rondje maken door Kampala. Het is hier ontzettend druk, overal verkeer, taxibussen en de bodaboda's zijn in de meerderheid. En er is heel veel luchtvervuiling, het ziet grauw van de uitlaatgassen. Vooral heuvel op komen er letterlijk zwarte wolken uit de uitlaten van voornamelijk heel oude taxibussen.
We gaan eerst het taxibusstation van Kampala bekijken. Vanaf boven op een balkon. Dit staat stampvol. Het lijkt een enorme chaos, maar in feite is het heel goed georganiseerd. Er zijn vier uitgangen. Voor iedere bestemming is er een apart deel waar de busjes op volgorde van aankomst staan. De taxi waar het bord met bestemming op het dak staat is de eerste die vertrekt. En die vertrekt pas als hij vol is, dus soms kan het zijn dat je zo maar een tijd moet wachten tot de bus vol is.

Daarna rijden we door en bezichtigen de Beverly Hills of Kampala. Hier op Kololo Hill Lane wonen de rijken en hebben ook alle ambassadeurs uit diverse landen hun woning. En die zijn allemaal enorm luxe met hoge muren er om heen. Hoe lager je op de heuvel woont hoe armer en helemaal beneden zijn de sloppenwijken. Hier boven op de heuvel staat ook het duurste appartementencomplex van Kampala, voor € 1700 per maand kun je deze huren. IJburgse prijzen....
Daarna volgt een bezoek aan de Bahai Tempel, een huis voor aanbidding voor alle mensen ongeacht hun afkomst en geloof.

Op naar de Gadaffi Mosque, deze moskee is door Gadaffi aan Uganda geschonken. Het is de op twee na grootste moskee in Afrika. De grootste van Afrika staat in Cassablanca, Marokko en de grootste ter wereld in Mekka.
Je mag hier als vrouw ook naar binnen, maar dan wel bedekt met een sluier. Het is een enorme grote moskee. Beneden is voor de mannen en er is een balkon met aparte ingang voor de vrouwen. Het tapijt op de vloer bestaat uit allemaal afbeeldingen van de moskee, op iedere afbeelding kan 1 persoon bidden. Daarna beklimmen we de minaret van de moskee, deze is 98 meter hoog en geeft een prachtig uitzicht over de stad. Mijn gids is een jongeman die studeert voor verpleegkundige, hij doet dit er bij om wat bij te verdienen. Zijn studie wordt deels door zijn ouders en zijn twee broers betaald en hij probeert ook zelf wat bij te dragen.

Verder naar het paleis van de Buganda King. In het paleis zelf mag ik niet naar binnen want de prinses is er nu voor een bijeenkomst. In deze omgeving hebben zich ook geen fijne dingen afgespeeld. Want na een stukje heuvel aflopen samen met gids Sharon, die opgewekt de geschiedenis vertelt, sta ik ineens voor de ingang van een soort betonnen tunnel met een aantal aparte ruimtes. Hier heeft Idi Amin circa 30.000 mensen gemarteld en vermoord. En Milton Obote is hier na het vertrek van Amin nog een tijd mee doorgegaan. In deze betonnen ruimtes zonder licht of ramen werden heel veel mensen opgesloten en gemarteld. In de tunnel stond water en dit stond onder stroom dus ontsnappen was onmogelijk. Brrrr, luguber, geeft me de koude rillingen.

De tour zit er op en ik ga samen met Apollo lucnhen in een local tentje. Ook hier in Kampala komt er een enorme regenbui aan, maar we zitten mooi droog onder een golfplaten dak.
Morgen zal ik ook gebruik maken van Apollo. Wat mij betreft rijdt hij mij de hele dag rond op de boda, zo leuk!

Museveni heeft inmiddels de OTT ingevoerd, dat is belasting die per dag betaald moet worden voor whatss app, facebook en twitter, 200 ugx per dag, te betalen via mobile money. Dat lijkt niet veel maar voor hier is dat wel veel. De hele wereld kijkt toe en is verontwaardigd maar dat kun je dus zomaar doen als je een dictator bent.

Dinsdag 3 juli
Vandaag ga ik met Apollo naar the Ugandan Martyrs Shrine Namungongo. Dit is een van de grootste christelijke bedevaartplaatsen in Afrika opgedragen aan 22 martelaren en heiligen in Uganda die werden gemarteld tussen 1885 en 1887 door de koning van Buganda, Kabaka Mwanga II. Het ligt in het Wakiso District, ongeveer 15 km ten noordoosten van Kampla. Martelarendag was op 3 juni j.l. en was uitgebreid op tv te zien en er zijn ongeveer 700.000 mensen gekomen. Ik heb ook de bedevaartgangers langs de weg gezien, zij lopen in 7 dagen naar Kampala.

We zijn net de stad uit, rijden op een rustige brede weg en dan ineens gaat het mis. Een jongetje op een fiets slaat onverwacht af, Apollo gaat enorm in de remmen, maar kan de fietser niet meer ontwijken en met een enorme klapper botsen we op de fietser en schuiven we onderuit. Apollo vangt de grootste klap op, ik val voorover half over hem heen en val hard op mijn linkerkant. Mijn knie

vangt de grootste klap op. Ik zit half versuft op straat bij te komen van de klap en voorzichtig te voelen of er iets stuk is, als ik door een aantal jongens omhoog getrokken wordt en min of meer gedwongen wordt om te lopen en van de weg af te gaan. Ondertussen wrijft er een verwoed over mijn knie, " You are okay, you are okay Madam ". Alsof ze daar mee kunnen bezweren dat er niks aan de hand is. Maar goed dat ik geen wervel heb gebroken. Je bent hier niet goed af als je een ernstig ongeluk krijgt, maar daar was ik al achter door de verhalen die Jeremiah mij vertelt heeft.

Door de klap is alles een beetje verdoofd maar ik kan nog staan en lopen en wordt aan de kant van de weg op een plastic stoeltje gezet. Daar zit ik dan, alleen, Apollo en de rest staan bij de fietser. Behalve schade aan de fiets en de boda hebben zij geloof ik niets. Ik zit nog een beetje na te shaken maar ben blij dat ik niks gebroken heb. Ik zit toch steviger in elkaar dan ik dacht.

Er is hier vlakbij een apotheek waar, waar ik heen strompel en waar mijn schaafwond op mijn arm wordt schoongemaakt en ik een pijnstiller krijg. Een icepack hebben ze hier uiteraard niet. Apollo is min of meer verbaasd dat ik niet meer verder wil, ik heb toch niks

ernstigs, kan nog lopen, valt reuze mee. Pijnbeleving is hier compleet anders dan bij ons.
Ik wil graag terug naar het hotel en vraag of hij een auto wil regelen. In het hotel vraag ik ijsblokjes om te koelen. Het lijkt mee te vallen, alhoewel ik nu al voel dat ik heel stijf ga worden, vooral mijn linkerbeen en heup die de klap hebben opgevangen. Er zit een blauw ei op mijn knie en mijn heup is al stijf aan het worden. Ik blijf vandaag maar in mijn kamer. Apollo heeft inmiddels een app gestuurd hoe het met me gaat en dat het hem enorm spijt.
Als ik het aan Walter, zijn baas, doorgeef is hij zijn baan direct kwijt. Ook sneu, ik weet ondertussen hoe moeilijk het is om aan een baan te komen, dus ik doe het maar niet, wat heb ik er verder aan.
Hij beloofd dat hij mij een gratis tour geeft als ik volgend jaar terugkom. Ik krijg er bijna de slappe lach van.
Het is nu 18 uur en ik ben ontzettend stijf en heb pijn vooral mijn linkerbeen en heup. Maar het voelt niet of er iets stuk is. Ik liep al niet heel charmant maar nu is het helemaal niet meer om aan te zien.

Toch jammer dat mijn Uganda avontuur op de laatste dag nog een rafelrandje heeft gekregen, maar ik ben blij dat ik een luxe hotel zit

en niet boven een latrine hoeft te hangen.

Woensdag 4 juli
Ik heb goed geslapen, ben stijf en knie is beetje pijnlijk. Ik kan vandaag tot 14 uur op mijn kamer blijven. In het hotel is een prima cafe-restaurant waar ik kan zitten. Om 19 uur brengt een taxi me naar Entebbe. Mijn vlucht gaat om 23.35 uur en duurt 8 uur en 20 minuten. Ik had voor de terugreis al een extra comfortabele stoel geboekt, dus dat komt nu bijzonder goed uit.

Het is een bijzondere ervaring geweest, ik heb ontzettend veel gezien, meegemaakt en geleerd. Uganda is een prachtig land met heel veel moois maar ook veel lelijks. Veel dingen die voor mijn Nederlandse brein soms niet te begrijpen zijn. Genoeg stof tot nadenken thuis.

Hi Jeremiah and Kate,
Thank you for everything, for me it was a very beautifull experience. Being a part of your family was so special, you all have a place in my heart now. You have showed me so much of your life and the things that are important to you. And I am really impressed that you and Katye gave up a lot of things to start a project for a very
poor and needing community. All the hard and difficult work, all the problems you have to overcome.
Respect for both of you!
I am really lucky I met you and I am happy that I have made a difference. For me this has been a life-changing experience and I will never forget this. And of course I will be the ambassador of Bungokho Mutoto in Holland!
Love you all,
Madja

Dear Madja,
I personally will never give up on Mother's Heart Uganda! You not going to be an ambassador in Holland but a European director! You have all the qualities to make people's lives better. In my life I needed a person like you, honest and smart in all your ideas. I know your flight is tomorrow I pray for you and believe you will arrive safely and you begin your duties.
Peace and Love
Jeremiah, Kate, Jesse, Josef

Dit is het laatste verslag van mijn reis naar Uganda, Mbale Mutoto.
Thuis zal ik een pagina maken waarmee jullie allemaal kunnen blijven volgen hoe het gaat met Mothers Heart Uganda. Hier komt ook een mogelijkheid om een donatie over te maken voor het project. Ik hoop dat jullie allemaal iets willen bijdragen, want een klein bedrag maakt hier al z'on groot verschil.
En uiteraard kom ik bij jullie met mijn tassen en slingers!