Route:
Highway 41, Highway 1
Tamiami Trail, Key Largo, Key West
224 mijl, 360 km (4 u 18)

Hotel:
Doubletree Grand Key Resort

De dag:
Vannacht heerlijk geslapen! We worden met de wekker wakker omdat we bijtijds moeten ontbijten voor onze boottrip. Het ontbijt is hier inclusief en dat is handig want er is verder niet veel in de directe omgeving. Tot nu toe hebben we in alle kamers een koffiezetapparaten gehad en die hebben we hier ook weer. Ronald zet elke dag een bakkie en ik zorg ervoor dat de koffers dan weer gepakt worden. We snappen dat het ontbijt hier gratis is, echt het stelt niets voor. Hard brood, yoghurt, droge cake, geen beleg behalve jam en pindakaas, maar ach we hebben iets binnen zullen we maar zeggen.

We hebben de trip met nog een stel met een dochter van 11. We varen door de everglades en onze schipper vertelt van alles over het ontstaan hiervan en welke dieren er hier zoal leven. Het is een gezellige kerel en we leren ook nog wat. Hier in de buurt zitten veel manatees dat zijn een soort zeekoeien. Die zien we dan ook als eerste. Dit is nog een redelijk jong mannetje, hij ligt heerlijk te knabbelen op een tak met blad. Zodra hij de trillingen van de boot hoort duikt hij weg maar even later komt hij toch weer tevoorschijn. Verder zien we veel verschillende vogels en hopen we op dolfijnen, helaas zien we die niet. We meren aan op een eilandje met de naam white horse. Alles waar een boom op groeit wordt een eiland genoemd en vele eilanden hebben bijzonder namen gekregen door de indianen. We zoeken schelpen en zien verschillende vissen en krabben rond het eiland scharrelen. Midden in de everglades mogen Kate en Isabel om de beurt de boot varen, eerst vinden ze het spannend maar al snel heel leuk. Met 40 mijl per uur een boot besturen is natuurlijk ook heel gaaf. Ze moeten een rondje varen zodat ze daarna over hun eigen golven kunnen varen die dan Isabel waves heten. Op de terugweg zien we een krokodil, we kunnen er gewoon dichtbij komen, het beest is totaal niet bang. Wonderlijk hoe soepel hij zich door het water begeeft.

Na de boottocht gaan we richting Key West, het zuidelijkste puntje van de VS. Het is een behoorlijke rit maar wel door een prachtig gebied. Wanneer we stoppen voor een broodje worden we aangevallen door muggen, niet normaal. Isabel raakt helemaal in paniek, overal zitten die beesten op je en ze steken meteen. Een sheriff staat hier ook en bied ons muggenspray aan. Gelukkig kalmeert ze daarna en Ronald zit inmiddels in de auto met een handdoek muggen te vangen. Hopelijk kunnen we hier later om lachen maar nu zitten we onder de bulten en is Isabel nog erger panisch voor muggen dan ze al was. De Tamiami trail is verder prachtig om te rijden, beetje jammer van de regen. Gelukkig klaart het ook weer op.

Op advies van de dames in het restaurant moeten we op de 7 mile highway stoppen bij Robbie's om de vissen te voeren. Dit is inderdaad een aanrader! We stoppen en drinken een koud biertje uit ons koelboxje en gaan op zoek naar de visjes. Nou zeg maar gerust vissen! We kopen een emmertje vis en daarmee gaan we enorme Tarpins voeren, je moet oppassen voor de pelikanen om je heen want die stelen gerust je emmertje vis leeg. Na deze leuke tussenstop rijden we verder, het gaat weer regenen,. Heel hard regenen, het lijkt wel een tropische storm zeg maar. We zien geen hand voor ogen en de zo mooie weg naar de Keys zien we nauwelijks. Gelukkig moeten we de weg morgen ook weer terug en is het weer dan hopelijk beter. Hoe meer we naar het uiterste zuiden rijden hoe beter het weer wordt, bij ons hotel is het droog en zien we de zonsondergang met prachtige kleuren. We hebben een super kamer, lekker ruim en luxe. We eten wat in het hotel want we hebben geen puf meer om nog het stadje in te gaan. Na het eten gaan we naar de kamer, het is een gehorige kamer want we kijken uit op de bar. Die gaat om 12 uur dicht maar we kunnen niet echt slapen, er is zoveel herrie van de airco en de koelkast. We zetten alles uit maar de herrie blijft, echt een brommend resonerend geluid. Ik ga naar de de receptie en we krijgen een andere kamer, we mogen de spullen laten liggen en nemen alleen onze papieren e.d. mee. De andere kamer geeft net zoveel lawaai maar we zijn er klaar mee. Isabel en Ronald slapen wel maar ik heb echt geen oog dicht gedaan. Het blijkt iets van de airco van het gebouw te zijn maar er had nog nooit iemand over geklaagd. Hmmm bijzonder verhaal maar dat nemen we nog wel op met Tui als we thuis zijn. Ronald heeft de decibellen gemeten en die waren vergelijkbaar met harde muziek, meer dan 70 decibel.