Zoals ik al eerder vreesde is waarheid geworden, ik zit dit gedeelte van het dagboek op mijn telefoontje in notities te typen omdat er werkelijk waar 0.0 kans op draadloos internet is. Het internet hier gaat via een satelliet en bereik is er sowieso niet dus om alleen even op facebook in te loggen kost me al 10 minuten. Misschien wel het moeilijkste moment wat ik tot nu toe heb meegemaakt hier, niet in staat zijn om s'avonds even wat vrienden en ouders te contacten over hoe m'n dag was en hoe het met hen is. Gelukkig worden we hier heel goed bezig gehouden door mijn grote vriend Philip, de hoofdtrainer op de ranch.

Maandagmiddag rond een uurtje of 12 kwamen we aan op de ranch en nadat we nog wat papierwerk in moesten vullen begonnen we met de eerste training. Tijdens het welkomstpraatje heb ik de hoofdtrainer, Philip, ontmoet. Deze kerel is oprecht een hele bijzondere vent die mensen traint door ze te pushen en uit te schelden. Ik kreeg al snel de bijnaam: 'bloody fucking prick', wat ongeveer betekend dat hij me wel aardig vind, tenminste, dat heb ik er zelf maar van gemaakt. Toen hij me vroeg of ik ooit eerder een schakelmotor van 230cc had gereden zei ik natuurlijk nee, waarop hij keihard begon te lachen en zijn camera uit de kast pakte. En jawel, de eerste training stond inderdaad in het teken van quad- en motorbikes dus ik kon mijn lol op. Na een theorieles begonnen we op een vlak stuk op het terrein met een flink aantal pionnen om aan de motoren te wennen. Geloof het of niet, na 1,5 uur scheurden we al met een flinke groep over het terrein met steile hellingen, door zandbanken en over kliffen. Het terrein van Spring Brook bestaat uit zo'n 1500 acres waarvan maar een klein gedeelte gebruikt wordt voor vee. De rest wordt gebruikt voor motor- en paardrijden. We maken dagen van 12 uur dus het is zwaar maar de tijd gaat wel snel hier!

Dinsdagmorgen werd de groep in 2en gedeeld waarbij de ene helft begon met paardrijden en de andere een moeilijke route moesten motorrijden. Ik begon in de motorgroep, always save the best for last... We deden een moeilijke route met hele enge momenten maar iedereen die het overleefde mocht op zijn CV zetten dat ze kunnen motorrijden. Een van de belangrijkste regels als je in moeilijk terrein rijdt is: 'als je niet weet wat er aan de andere kant is, rij er dan zeker niet op.' Natuurlijk ben ik ietsiepietsie hardleers en was ik die regel na 2 minuten al vergeten wat resulteerde in een keiharde crash. Ik ging vol gas een steile heuvel op en was zeer trots op mezelf dat dat gelukt was toen ik erachter kwam dat er aan de andere kant een meertje lag waar ik niks vanaf wist. Ik moest vol in de rem om niet in het water terecht te komen en landde zodoende op een hoopje stenen. Ik zit onder de blauwe plekken, schaafwonen en heb het een en ander aan tenen en vingers gekneusd maar verder zijn de motor en ik oké. Philip heeft ongeveer 60 keer: 'you bloody fucking prick, I feel sorry for your parents.' geroepen dus ik wist gelijk dat hij eigenlijk heel erg bezorgd om me was. S'middags was het dan EINDELIJK zover: mijn eerste tocht op een quarterhorse door de Australische wildernis. Een geweldige ervaring, en het deed me denken aan de reden waarom ik naar Australië ben gegaan; het werken op een ranch. Dit is dan ook de reden waarom ik vandaag 5 banen met renpaarden en/of fokpaarden heb afgewezen en heb gekozen om de komende maanden te gaan werken op een 125.000 acres grote boerderij waar het veedrijven centraal staat.

Ik zal trouwens nog even iets uitwijden over Philip. Phil is een kerel van 63, werkt zijn hele leven al op boerderijen en heeft zo ongeveer op elk gebied van farming ervaring. Hij communiceert voornamelijk door de schelden en als hij iemand belachelijk kan maken doet hij dat gelijk. (waarom denk ik ineens aan mezelf??) Het zal niet als een verassing komen dat ik al minimaal 30 discussies met de arme man gevoerd heb over onderwerpen waar ik geen verstand van heb alleen maar om hem op de kast te jagen. Deze kerel heeft door te schelden en te tieren mij in een halve dag geleerd hoe ik met een kettingzaag om moet gaan, hoe ik een schakelmotor en trekker kan rijden en zelfs hoe ik sommige onderdelen kan maken als ze stukgaan. Toen hij mijn litteken op mijn voorhoofd voor het eerst zag was zijn reactie: 'Good Lord, this fucking prick has the mark of the devil on her.' Dit geeft wel een redelijk goed beeld weer over hoe we met elkaar omgaan hier.

Woensdag en donderdag hebben we vooral hekwerk en reparaties uitgevoerd waarbij we veel trekker hebben gereden. Natuurlijk rolde ik bijna met trekker en al van een helling af, ben ik hierom nog wat uitgescholden door Phil, heb ik hem daarom een paar keer ongelofelijke klootzak genoemd maar ik kan nu wel vrij gemakkelijk een grote John Deere besturen. Win-Win.

Vrijdagochtend was het moment waar ik de hele week naar had uitgekeken want we gingen een lange tocht te paard doen en daarna een kudde vee opdrijven. Net zo goed als dat ik niet kon motorrijden zaten er ook mensen in de groep die niet kunnen paardrijden dus een hele heftige rit was het niet. Ook weten die losers van koeien natuurlijk al 3 jaar hoe ze van de ene wei naar de andere wei moeten lopen dus dat was ook niet heel erg intens maar oh wat heb ik genoten!! Ik reed een quarterhorse die ik volledig op m'n benen kon rijden en overal gelijk op reageerde. Doe daar een prachtige natuur, een zonnetje en 25 graden bij en ik ben tevreden!

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in een hostel in Brisbane. Morgen (zaterdag) zullen ik en Emilie vertrekken naar Anakie om daar de komende maanden te gaan werken. Ik ben super benieuwd hoe het daar is en wat er allemaal gaat gebeuren maar ik ga het allemaal maar over me heen laten komen.