Dat de Korevaars een hecht gezin zijn weet iedereen wel die ons een beetje kent. Als er iemand voor een langere tijd vertrekt gaat dat niemand in de koude kleren zitten, dat bleek wel toen we aankwamen op Brussel Airport. Na een aantal flinke Crocodile Dundee tranen en een mega family hug ging ik met m'n goed gepakte rugzak op weg naar de eerste stop: Londen!

Over het reizen heb ik eigenlijk weinig te melden, behalve dan dat ik geen problemen heb gehad! (Even afkloppen, voordat alle security van Singapore achter me aan zit...) Normaal gesproken worden al m'n spullen 6 keer gecontroleerd, word ikzelf 3 keer gefouilleerd en als ik écht pech heb word ik zelfs gecontroleerd op mogelijke kwaadaardige stoffen (true story, echt gebeurd) maar daar is tot nu toe geen sprake van geweest.

De vlucht van Londen naar Singapore begon met een dik uur vertraging toen we al in het vliegtuig zaten. Britten zijn over het algemeen vrij alert en structureel, maar ze waren even vergeten om buienradar te checken en dus stonden we als 12e van de 54 (!) vliegtuigen in de rij om de enorme onweersbui af te wachten voordat we konden opstijgen. Nu was ik nog enorm positief, want zoals al eerder gezegd, met mijn karma hadden we ook gerust vliegtuig nummer 54 in de wacht kunnen zijn.

Ik werd nog positiever toen ik erachter kwam dat de stoel naast mij vrij was, dus alle nachtmerries over huilende baby's en zwetende mensen waren ook weer voor niks. Heb van de 13 uur vliegen zeker wel 3 á 4 uurtjes meegekregen, de rest van de tijd heb ik fantastisch fijn liggen tukken.

Op het moment zit ik op Singapore Airport vliegtuigjes te kijken in het rokershok, en over een uurtje ben ik alweer onderweg naar de eindbestemming: Brisbane! Het gaat dus allemaal goed met me, al moet ik wel weer even wennen aan het idee dat ik niet zomaar even bij pa en ma kan gaan zitten om verhalen te vertellen & mis de pesterijen van m'n broertjes nu al. Afijn, thank God voor WhatsApp en Wi-Fi, ben dichter bij Nederland dan dat ik zelf doorheb.

Op naar een groots avontuur!