Alweer dag 4 van onze reis. Vanmorgen om 9.45 uur stond taxi en gids weer op ons te wachten. Eerst nog even snel inkopen gedaan voor de kindertjes in het kindertehuis. Wij hadden een paar weken geleden het kindertehuis een email gestuurd met de vraag wat wij mee konden brengen. Hier kwam als antwoord op, candy en clothes etc etc. Maar ja, fruit leek ons toch iets beter dan snoep dus eerst langs een klein groenteboertje waar we 2 grote trossen met bananen kochten. Toen door en na ongeveer 3 kwartier rijden waren wij er. Ons bezoek stond op de agenda maar door allerlei omstandigheden waren de dames die er moesten zijn er niet!! Na het overhandigen van de cadeautjes, bananen, grote zak kruidnootjes (toch snoep), pakken stroopwafels
( Zhen ging ze wel even leren hoe ze dat moesten uitspreken, maar dat woord was niet te doen voor ze) en kleine babypakjes, kwamen ze ook met een mooie cadeau voor Zhen. Hij kreeg een boekje waar zijn toekomst in stond. Je slaat het open, prikt een tekst en dat zal het worden in de toekomst. Leuk in het Chinees! Daarnaast een prachtige hanger, voor op zijn kamer. Aan de muur hing een schilderij met allemaal vilten handjes van kindjes die in het kindertehuis hadden gezeten en geadopteerd waren. In de handjes stond hun naam en waar ze nu woonde. Veel kindjes zijn naar Amerika gegaan een paar naar Noorwegen. Zhen heeft ook de omtrek van zijn hand op papier gezet en zal daar ook bij komen. Hierna volgde een rondleiding door het nieuwe kindertehuis. Zhen heeft toen hij 3 maanden was tot dat hij 1,5 jaar was in het kindertehuis gezeten maar dan nog in het oude gebouw. Dit gebouw waar we nu waren was echt 10 x groter en aan de rand waren ze druk bezig met bouwen van scholen, voor speciaal onderwijs. Alle kindjes die in dit kindertehuis verblijven hebben een speciaal-need. Dit houdt in dat het kindjes zijn met extra zorg. Zhen was ook een speciaal-need kindje, hij had een hartafwijking. Maar de kindjes die er nu verblijven hebben echt zoveel zorg nodig dat het nog maar de vraag is hoeveel kinderen hiervan in aanmerking gaan komen voor adoptie. Nu verbleven er 100 kinderen en dat ze denken dat er van de 100 maar 20 nog voor adoptie in aanmerking komen.
Op dit moment komen er jaarlijks nog maar 20 kindjes als vondeling binnen bij het kindertehuis, dit is wel heel wat anders dan jaren geleden, gelukkig! En als je dan de rondleiding krijgt en de bedjes ziet, in sommige bedjes lagen wel 2 kindjes.,zo lief maar zoveel zorg, en dan breekt je hart.................hoeveel liefde en zorg kunnen ze krijgen? Kindjes die alleen uit bed gehaald worden voor wat eten en wassen en dan weer liggen en staren. Als je dan heel even aandacht geeft, een lach ziet op die lieve snoetjes, weten dat hun toekomst voor altijd daar is en niet in een gezin, verdrietig maar ook weer dankbaar bent dat dit soort kindertehuizen bestaan want hoeveel mensen met handicap overleven het niet of belanden op straat. De kinderen die niet voor adoptie in aanmerking komen mogen hier dan ook blijven wonen en hoeven niet met 18 jaar weg. Er waren ook wat oudere jongens die ons hun kamer lieten zien. Maar ook kleine kindjes van 3 jaar die lachend op ons af kwamen rennen. Bezoek, even iemand anders zien, een knuffel wilde..............het maakte diepe indruk! Na de rondleiding zijn we in de taxi gestapt met een begeleidster van het kindertehuis. Eerst gingen we nog langs het oude kindertehuis, de grond staat te koop, het pand staat leeg maar wordt bewoond door mensen die er illegaal wonen, het was niet echt fris daar maar we herkende nog heel veel van 9 jaar geleden, bijzonder om daar dan nog weer een keer te staan. Als de grond verkocht is wordt het pand namelijk gesloopt en komt er nieuwbouw van flats, dus fijn om het dan nu nog even zo te zien. Daarna door het een chinees restaurant. Hier was de ontmoeting met de oud directrice van het kindertehuis en met Zhen zijn verzorgster, wat een lieve mensen. Vol ongeloof waren ze toen ze Zhen zagen, zo groot geworden. Ze wilde echt alles over hem weten. We gingen met de taxichauffeur, gids, iemand van het kindertehuis, en de directrice en Zhen zijn verzorgster lekker chinees eten. We kregen een aparte kamer met een grote tafel en draai-plateu met allemaal heerlijk chinees eten. En onderwijl vertelde ze volop over het kindertehuis. En daarna wilde ze natuurlijk van alles over Zhen weten, hoe het op school ging, of hij hobby's had en aan sporten deed. We hadden de laptop mee en daar een diavoorstelling van foto's opgemaakt, en dat vonden ze geweldig. Ondertussen werden er wechat gegeven uitgewisseld (wechat = watsapp van China) en wilde ze dolgraag op de hoogte blijven over Zhen. Tevens gaf de directrice aan dat ze de krant had gelezen met onze oproep waarin stond dat wij op zoek zijn naar de biologische ouders van Zhen. Ook hierin wilde ze graag helpen met onze zoektocht! Na een fotosessie, namen we afscheid en gingen wij nog naar de vindplaats van Zhen. Helaas is daar alles afgesloten dus konden wij niet echt bij de plek zelf komen. Wel wilde we naar het politiebureau toe waar de agent werkt die Zhen van het treinstation naar het kindertehuis heeft gebracht. Helaas waren ze met lunchpauze dat we aankwamen en zat alles dicht. MAAR ze geven hier niet zomaar op, de dame van het kindertehuis ging hard op de deur bonken en roepen en toen kwam er iemand bij de deur. Even bellen, handen schudden, flyer van onze zoektocht laten lezen, weer bellen maar helaas de betreffende persoon was niet in het gebouw. Maar wilde wel ons ontmoeten en was as zaterdag vrij, dus nieuwe afspraak gemaakt. Wel kwam er nog een medewerker naar buiten die ook nog wist van Zhen, en tja, dan moet je toch ook nog even met die meneer op de foto. Bijzonder want eigenlijk vinden veel mensen hier in China dat als je adopteert bent, je blij moet zijn met de ouders die je hebt gekregen en niet meer aan je biologische ouders moet denken. Wij denken daar anders over en vinden dat elk kind recht heeft om te weten wie zijn biologische ouders zijn, herkenning te vinden. Dus hoe fijn is het nu dat wel in deze paar dagen al zoveel mensen hebben gevonden die ons willen helpen, zo wordt de groep steeds groter. Want opgeven is nog lang geen optie met dit verhaal. Vermoeid van alle indrukken zijn we terug in het hotel. Eten bestellen wij maar even op de kamer, morgen vrij, even niks, genieten van Zhuzhou ook niet geheel onbelangrijk!

Zhen:
Ik vind het moeilijk zooooo lang stil zitten in die trein er is bijna niks te doen. Buiten is er niks te zien en binnen al helemaal niks. Tja nou dan maar even lezen in mijn nieuwe dikke boek Dummie de mummie en de smaragd van de Nijl echt superspannend. Na de treinreis gingen we naar ons hotel en kregen daar een upgrade van onze kamer. De kamer is super gigantisch groot en heeft 2 kamers en 2 badkamers. we kunnen rondjes rennen door de kamers, want er zit aan de zijkant een giga raam waar je door naar beneden kan kijken, we zitten op 19e etage. Helaas is het zwembad gesloten door technische problemen. Als we hebben geslapen gaan we naar het kindertehuis waar ik ben verzorgt. Het was er leuk maar het was ook jammer dat het niet zo goed georganiseerd was. We kregen nog een rondleiding waar veel kindjes waren te zien, ik kreeg in de eetzaal nog een lekker stuk fruit. Toen kwam de verzorgster van mij toen ik klein was en daarmee ging ik uit eten. Alleen het eten was wel lekker maar heel erg pittig. Aan het eind kreeg ik nog iets en daar zat sojasaus op dat vond ik echt heel vies. ;)